Hoofdcategorieën
Home » One Direction » They are dangerous|| Zayn Malik {samen met DjMalikjuh}[Afgerond] » >35<
They are dangerous|| Zayn Malik {samen met DjMalikjuh}[Afgerond]
>35<
Zayn
Mijn vingers in elkaar vouwend zit ik in de hal van het ziekenhuis. Zo nu en dan staar ik naar de deur, bezorgd om Avelin. De rest van de tijd kijk ik de hal door, bestudeer het plafond of laat mijn gedachtes de vrije loop. Niet te geloven dat ik haar heb verteld dat ik van haar hou. ‘Ik heb haar gezegd dat ik van haar hou,’ zeg ik zachtjes. Ik spiek naast me, naar Evan die me verrast aankijkt. ‘Echt?’ Ik knik en richt mijn blik naar mijn vingers. Een hand belandt op mijn schouder en ik kijk hem weer aan. Hij grijnst breed en geeft me een kneepje. ‘Dat is geweldig! Hoe reageerde ze?’ Een blije glimlach settelt zich op mijn lippen. ‘Ze zei dat ze ook van mij houdt.’ Ditmaal geeft hij me een vrolijke knuffel en ik lach. ‘Dat is ongelofelijk, maat! Ze houdt van je!’ Ik grijns en kijk naar de grond, met mijn hand door mijn haar gaand. ‘Blijkbaar.’ Hij lacht en geeft me een klopje op mijn rug. ‘Geweldig,’ mompelt hij nogmaals. Dan, in een geluid van explosie, opent de deur en komt Avelin’s moeder naar buiten. Haar hakken klinken scherp op de grond en woedende schreeuwen vanuit Avelin’s kamer zijn te horen. Woedend kijkt ze me aan, maar ik ben te bezorgd om het echt op te merken. Snel spring ik op en ren de kamer in. Al snel bevinden mijn armen zich om Avelin’s lichaam en begint ze te snikken. ‘Ssst, stt. Stil maar Avelin. Het is oke. Sstt.’ Ik ga op het bed zitten en trek haar tegen me aan. ‘Stil maar meis.’ Bezorgd en toch een beetje onhandig draai ik met mijn hand rondjes op haar rug. Het schijnt te helpen, want langzaam maar zeker kalmeert ze weer. Voorzichtig plaats ik mijn handen op haar schouders en duw haar iets van me af. ‘Wil je me vertellen wat er is gebeurd?’
Avelin
‘Wat?!’ Scherp kijkt mijn moeder me aan. ‘Je hoorde me wel.’ Verward ga ik door mijn haar. ‘Je wilt zeggen dat ik nog ergens een broertje of zusje heb?’ Ze lacht bitter en schud haar hoofd. De moeder die hier voor me staat herken ik niet en dat maakt me bang. ‘Nee, Avelin. Ik wil zeggen dat je vader niet je vader is.’ Ik hap naar adem. ‘Wa-wat?’ Mijn moeder lacht weer. ‘Je hoorde me wel.’ Verward ga ik iets rechtop zitten en kijk haar aan. ‘Vertel het me.’ Mijn moeder knikt scherp. ‘Zeventien, bijna achttien jaar geleden werd ik verliefd op een jongen. Hij zat onder de tattoo’s en kon ongelofelijk bot zijn, maar ik zag iets in hem. Langzaam begon hij te veranderen en al snel gingen we samen naar bed. Toen ik er echter achter kwam dat ik zwanger was viel hij weer terug en verliet me. Ik wilde je niet, echt niet, maar je huidige vader dacht dat je van hem was en wilde je houden. Dus dat deden we.’ Tranen prikken achter mijn ogen als ik naar de vrouw staar die ik als voorbeeld zag. ‘Je-je wilde me niet?’ Mam, nee de vrouw, schud haar hoofd. ‘En nu je het eindelijk weet heb ik geen reden meer om me aardig te gedragen. Ik hoop dat je gelukkig bent, want ik hoef je niet meer.’ Dan stormt ze de kamer uit en begin ik te schreeuwen. ‘TRUT HOE DURF JE! KOM TERUG ZODAT IK JE IN ELKAAR KAN SLAAN! IK HAAT JE!’ Dan komt Zayn binnenrennen en sluit me binnen een paar seconden in zijn armen. Mijn woede zakt weg en in plaats daarvan begin ik te huilen. ‘Ssst, stt. Stil maar Avelin. Het is oke. Sstt.’ Hij zakt neer op het bed en trekt me dicht tegen zich aan. ‘Stil maar meis.’ Zachtjes draait hij met zijn hand rondjes op mijn rug en langzaam voel ik mezelf kalmeren. Hij brengt me op armlengte van zijn lichaam en kijkt me aan. ‘Wil je me vertellen wat er is gebeurd?’ Zacht knik ik en hij kijkt me bezorgd aan. ‘Mijn moeder. Ze-ze ehm..’ Hij blijft stil, waarschijnlijk aanvoelend dat ik de tijd nodig heb. ‘Mijn moeder vertelde me dat mijn vader mijn vader niet is en dat ze me nooit wilde en ze- ze heeft me volgens mij net ont-dochtert.’ Een paar tranen lopen weer over mijn wangen en Zayn trekt me weer tegen zich aan. ‘Wat erg. Het spijt me, Avelin. Je verdient dat niet.’ Ik sla mijn armen om zijn torso en zucht diep.
Na een tijdje trek ik me terug uit de omhelzing. Ik plant mijn lippen op die van hem en we zoenen een tijdje. Dan trek ik terug en stel de enige vraag die gesteld kan worden. ‘Wat nu?’ Zayn antwoord niet en staart naar zijn vingers. Hij lijkt na te denken over iets. ‘Wat is er?’ vraag ik zachtjes. ‘Wi-wil je nog steeds bij je vader wonen?’ vraagt hij met trillende stem. Even denk ik daar over na, dan schud ik zachtjes mijn hoofd. Hij knikt en kijkt nerveus de kamer rond. ‘I-ik weet dat we nog niet z-zo lang samen zijn, maar ehm zou je...we zouden...’ Zijn stem drijft weg en hij friemelt nerveus met zijn haar, mijn blik ontwijkend. Zachtjes plaats ik mijn hand op zijn wang. ‘Wat? Je kan het me vragen, Zayn.’ Hij zucht en kijkt me snel aan, zijn blik daarna weer op de muur achter me richtend. ‘Ik weet dat we nog niet lang samen zijn en zo, maar misschien, als je wilt, kunnen we samen een appartementje zoeken?’ Hij sluit zijn ogen en ademt scherp in, wachtend op mijn reactie. Zijn woorden schijnen niet echt aan te komen bij me en ik knipper verbaasd met mijn ogen. ‘Wat?’ Hij opent zijn ogen. ‘Zou je met mij een appartementje willen zoeken? Ik bedoel ik ben achttien en ik heb genoeg geld verdient met drugs dealen en zo vroeger en mijn vader heeft me ook genoeg gegeven en ik houdt van je, dus misschien…Als je wilt?’ Dan pas lijken zijn woorden echt bij me binnen te dringen en begin ik te glimlachen. ‘Meen je dit?’ Hij knikt timide en ik sla mijn armen om zijn nek, om vervolgens mijn lippen op die van hem te drukken. Als we na een tijdje terugtrekken glimlacht hij vrolijk. ‘Is dat een ja?’ Ik knik en hij zoent me weer, een glimlach op zijn lippen.
***
De volgende morgen komt Zayn mijn kamer in met een brede glimlach op mijn gezicht. Hij geeft me een zoen en gaat dan op het bed zitten. ‘Goeiemorgen babe. Heb je lekker geslapen?’ Ik trek een moeilijk gezicht. ‘Niet echt, de wond brand een beetje.’ Zayn klopt me op mijn been. ‘Het komt vast wel goed, babe. Ik ga voor je zorgen.’ Ik lach en leg mijn hand op zijn wang. ‘Want ja een badboy kan zoo goed voor me zorgen.’ Gelukkig ziet hij de grap ervan in en lacht zachtjes. Dan trekt hij weer een serieus gezicht en kijkt me aan. ‘Ik heb je vader meegebracht, zoals je wilde.’ Ik knik naar hem en slik nerveus. ‘Breng hem naar binnen.’ Zayn staat op en loopt naar de deur, hij opent hem en secondes later stapt mijn vader naar binnen. ‘Pap. Of moet ik dat niet meer zeggen?’ Mijn toon is hard en mijn vader krimpt ineen. Dan loopt hij naar het bed en zakt neer op de stoel. Zayn gaat aan de andere kant staan en pakt mijn hand vast. ‘Laat het me uitleggen.’ Ik schud mijn hoofd en zucht diep. ‘Pap, ik weet dat het jouw fout niet is, maar ik kan je gewoon niet meer als mijn vader zien. Hoe graag ik dat ook wil, zolang ik jou als mijn vader blijf zien zal ik altijd aan het verraad van mama denken. Daarom heb ik ook besloten om met Zayn te gaan samenwonen.’ Ik zie mijn vaders gezicht betrekken. ‘Maar schatje, jullie zijn net vier maanden samen, waarvan je er een in coma hebt gelegen!’ Ik kijk snel naar Zayn en zie de twijfelende blik in zijn ogen. ‘Nee, pap. Jullie denken dat je lang bij elkaar moet zijn om dan pas te gaan samenwonen, maar daar gaat het niet om. We houden van elkaar, pap en hij zorgt voor me. En ik zorg voor hem en dat is het belangrijkste.’ Mijn vader zucht diep. ‘Je bent nog zo jong.’ Ik glimlach lichtjes. ‘Ik ben zeventien pap, over een maand wordt ik achttien. Zayn is al achttien en wordt over een paar maanden negentien. We overleven het wel.’ Even is het stil in de kamer, het enige hoorbare geluid die van onze ademhaling. ‘Oke, ik geef je mijn toestemming.’ Ik glimlach breed en knik. ‘Dank je.’ Hij staat op en geeft me een korte knuffel, dan loopt hij de kamer uit en zucht Zayn opgelucht. ‘Dat is een hele opluchting.’ Ik lach. ‘Weet ik, maar ik wist dat hij toestemming zou geven. Waarschijnlijk wilt hij nog wel een paar keer met me praten, maar dat is prima. Ik wil hem niet mijn leven uit.’ Zayn knikt en dan opent de deur. Met een brede glimlach stapt Quinn naar binnen. ‘Je mag naar huis, Avelin.’ Ik juich en ze loopt naar het bed. Voorzichtig haalt ze het infuus uit mijn hand en plakt er een pleister op, dan knikt ze naar me. ‘Je moet je afmelden bij de balie, ze weten dat je wordt ontslagen, en dan mag je gaan.’ Ik glimlach naar haar. ‘Dank je wel, Quinn. Ik hoop je nog eens te zien.’ Ze lacht. ‘Zolang het maar niet in het ziekenhuis is.’ Ik lach ook en dan verlaat ze de kamer. Zayn pakt een tas van de stoel en geeft hem aan mij. ‘Wat kleding.’ Ik glimlach naar hem en jaag hem dan de kamer uit, waarna ik me snel aankleed. Dan loop ik naar buiten en samen met Zayn meld ik me af. Hij pakt mijn hand. ‘Klaar voor het echte leven? Samen?’ Ik knik en hand in hand verlaten we het ziekenhuis.
Reageren=Melding voor de Proloog
Reacties:
Proloog? Ik denk eerder epiloog, want proloog is het begin, hihi.
Maar dit is wel echt cool.
Omg die moeder 0.0
Maar YAAYYY ZE GAAN SAMENWONEN OMG =D
LOVED IT OMG
XxxX
xx
AHWW CUTEEEEE
Snel verder !
XXX