Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Ik geef niet op! [pauze] » 02 - Goed of Slecht Nieuws?
Ik geef niet op! [pauze]
02 - Goed of Slecht Nieuws?
Toen de jongens verdwenen waren in het hotel liep ik snel weer terug naar het busje. Het was best fris buiten en ik wilde snel naar huis en mijn bed in.
Het was gelukkig niet druk op de weg en binnen twintig minuten was ik alweer thuis. Opgelucht reed ik de garage in en ik parkeerde het busje netjes op zijn plek. Ik was ineens ontzettend moe en vooral verward door de emoties voor de jongen met de mooie stem.
Met een zucht sloeg ik de deur achter me dicht en ik liep de garage uit. Ik opende de deur die een trap verborg en liep hem op naar boven. Ik hoorde mijn vader praten en ik fronste mijn voorhoofd, wie kon er op dit tijdstip nog bij hem zijn? Toen ik de woonkamer in liep zag ik dat hij zijn telefoon aan zijn oor had en hij stak zijn vinger op als teken dat ik even moest wachten.
Ik liep naar de keuken om wat drinken te pakken en schonk twee glazen water in voor mij en mijn vader. Terwijl ik terug liep naar de woonkamer hoorde ik mijn vader het gesprek afronden.
“May, je bent de beste,” zei mijn vader en ik glimlachte terwijl ik hem het glas water gaf.
“Het is maar water hoor,” zei ik lachend. Mijn vader schudde zijn hoofd en wees naar de telefoon.
“Ik werd net gebeld door de jongens die jij net hebt weggebracht.” Legde hij uit en ik werd rood toen ik weer aan de jongen met de mooie stem dacht.
“En?” zei ik zacht. Ik had geen idee wat dit betekende.
“Ze willen dat jíj ze morgenochtend komt ophalen en ze dan naar verschillende locaties brengt,” zei mijn vader en hij had een gelukkig lach op zijn gezicht. “Ik wist wel dat het je zou lukken!”
Ik lachte als een boer met kiespijn. Meende hij dit nou? Ik wist niet of het een goed idee was als ik die jongens nog een keer zou zien. Ja oké, Harry en Niall waren erg leuk en gezellig geweest maar die jongen met die mooie stem… Nee, ik moest niet zo raar doen.
“Super,” zei ik met een geknepen stemmetje en ik ging naast mijn vader op de bank zitten en nam een slok van mijn water.
“Je weet niet wat dit betekend, May,” zei mijn vader en ik merkte dat hij nog in zijn eigen gedachten was verzonken. “Deze jongens… Als we - en daarmee bedoel ik jij - het goed aanpakt dan denk ik dat we een hoop rekeningen weer kunnen betalen. Ze betalen echt enorm goed en dit kunnen we niet afslaan.”
Nu werd ik warm van binnen. Dit is wat we nodig hadden, ik wist dat het slecht ging met het bedrijf en dat als het zo door ging hij failliet zou gaan. Ook al had ik er geen zin in, ik moest dit doen voor mijn vader en natuurlijk ook voor mezelf. Ik had er niets aan als we over een maand op straat stonden. Waarschijnlijk konden we dan ook wat meer geld opzij zetten voor mij voor als ik afgestudeerd was zodat ik misschien sneller naar het conservatorium kon.
“Daar ben ik blij om, pap,” zei ik met een gemeende glimlach. “Ik weet eigenlijk niet wat ik goed gedaan zou hebben. Ik heb ze gewoon net zo als iedere andere klant netjes op hun bestemming gebracht.” Ik zei dat meer tegen mezelf dan tegen mijn vader.
“De man aan de telefoon had het erover dat je een goede indruk had gemaakt bij het grootste gedeelte van de groep en dat ze het zo leuk vonden dat je zo anders was dan alle andere chauffeurs en daar hebben ze natuurlijk gelijk in.” En mijn vader klonk ontzettend trots.
Ik glimlachte naar hem en dronk mijn glas leeg. Ik had een goede indruk gemaakt op het grootste gedeelte van de groep. Nou ik kon wel raden op wie ik géén goede indruk had gemaakt. “Hoe laat moet ik ze morgen ophalen?” vroeg ik omdat het toch al best laat aan het worden was.
“Ze willen om half 11 vertrekken en je moet er om 10 uur zijn.” Vertelde mijn vader en hij nam een slok van zijn water.
“Dat valt gelukkig wel mee,” zei ik met een glimlach en ik stond op. “Dan ga ik toch maar rustig aan slapen, ik moet morgen dan weer fris en fruitig zijn.” en ik lachte naar mijn vader die me met een glimlach aankeek.
“Slaap lekker sweetheart,” zei mijn vader. Ik gaf hem een kus op zijn wang en liep naar de keuken om mijn glas water op het aanrecht te zetten. Ik liep richting mijn kamer maar voordat ik de deur had bereikt besefte ik me dat ik mijn tas en pet in de auto had laten liggen.
Met een zucht draaide ik me om en liep de trap af naar de garage. Ik liep richting het busje en ik stond verbaasd stil toen ik een leuk deuntje hoorde. Ik fronste mijn wenkbrauwen en liep verder richting het busje waar het geluid vandaan bleek te komen.
Ik opende de schuifdeur van het busje en het geluid werd gelijk een stuk luider. Ik zag wat oplichten op de grond en toen ik het ding oppakte zag ik dat het een iPhone was.
Niall calling stond er met grote letters op het scherm en op een foto zag ik de blonde jongen staan. Ik twijfelde even, zou ik op moeten nemen? Ik besloot het wel te doen voordat er weer opgehangen werd.
Ik had nog nooit een iPhone vastgehouden en ik had dus ook geen idee hoe dat ding werkte. Er stond wel heel mooi wat ik moest doen om het telefoontje te beantwoorden: slide to answer call maar hoe werkte dat? Ik ging met mijn duim over het scherm maar er gebeurde niets. Na nog twee pogingen was het scherm ineens weg en hoorde ik een gedempte: “Hallo?” uit de telefoon komen.
Onwennig hield ik de telefoon tegen mijn oor en zei zacht: “Hallo?” terug. Het bleef stil aan de andere kant van de telefoon. “Uhmm, I found this phone in my van…” legde ik uit.
“Ohh!” zei een stem opgelucht en ik herkende de stem uit duizenden, hij was het. “Yeah, it’s Liam, you’re holding my phone.” Zei de jongen aan de andere kant en er ging een schok door me heen toen hij zijn naam zei. Liam. Lee-jam. Leeyum. Wat een mooie naam.
“Well, I’ve just been told that I have to pick you guys up tomorrow morning so I will return your phone then…” zei ik snel en met heel veel moeite probeerde ik vriendelijk te klinken. Ik was verbaasd door mijn eigen woorden, normaal was ik nooit zo spraakzaam tegen vreemden. Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn en ik vroeg me af of de jongen wist wie hij aan de lijn had. Het leek me wel na wat ik net tegen hem had gezegd…
“What?!” zei Liam aan de andere kant en hij klonk boos, bijna woedend. “Wie heeft er gevraagd dat ze ons morgen weer op komt halen?! Ik heb echt geen zin in haar! Zag je die schoenen die ze aan had?!” hoorde ik hem zeggen en ik had door dat ik dit eigenlijk niet moest horen. Ik voelde me gekwetst. Wat had die jongen tegen mij? Hij kende me niet eens en hij leek me al te haten. Oké, ik vond kon hem ook niet uitstaan maar dat was alleen omdat hij mij zo hatelijk had aangekeken de hele tijd. En wat was er mis met mijn schoenen?! Ik had gewoon mijn oude blauwe all stars aangetrokken, dat was toch niet zo raar?
“I-I’m sorry…” zei ik zacht en ik voelde de tranen naar boven komen. Ik drukte op het rode hoorntje op het touch-screen om op te hangen en sloeg de schuifdeur hard dicht. Dit had niet het gewenste effect wat ik had gehoopt want de deur gleed op het laatste stukje zachtjes dicht en er was geen harde klap te horen.
Boos rukte ik de deur open waar mijn tas en pet lagen, die griste ik weg en deze deur knalde nu wel lekker toen ik hem dichtgooide. Stampend liep ik de trap op en in het appartementje aangekomen liep ik gelijk naar mijn kleine kamertje.
Ik smeet mijn tas en pet op de stoel in de hoek en met veel zelfbeheersing legde ik de telefoon op mijn nachtkastje. Wat had ik dat ding graag tegen de muur gesmeten zeg. Ik plofte op mijn bed neer en zuchtte even diep.
Waarom zou iemand zo tegen me doen? Ik kende die jongen - Liam helemaal niet en hij leek me gewoon te haten… Ik was dit totaal niet bekend, het klinkt raar maar eigenlijk vond altijd iedereen mij aardig, waarom zou het nu anders zijn?
Ik legde mijn hoofd even in mijn handen omdat mijn gedachten overal heen gingen. Ik stond op en ging voor de spiegel staan.
“Doe niet zo gek, May,” zei ik boos tegen mezelf. “Je kent die jongen niet dus je moet je ook niet zoveel aantrekken van wat hij vindt en zegt. Na morgen zie je ze nooit meer.” Ik knikte even naar mezelf en begon toen mijn belachelijke bedrijfskleding uit te trekken. Ik vouwde het op en legde het netjes over de stoel heen en ging mijn tanden poetsen.
Terwijl ik aan het tandenpoetsen was hoorde ik het deuntje van de telefoon uit mijn kamer komen. Snel spoelde ik mijn mond en liep naar mijn kamer. Weer stond er Niall calling op het scherm. Ik had geen zin om hem op te nemen, ik had verteld dat ik morgen de telefoon terug zou brengen en dat was genoeg. Liam zocht maar een ander slachtoffer wie hij kon beledigen.
Ik pakte de telefoon beet en bekeek hem even. Er moest vast wel ergens een aan en uit knop zitten. Aan de zijkant zag ik een klein schakelaartje zitten en ik zette deze om. Er kwam een icoontje van een luidspreker met een streep er doorheen op het scherm. Ah, het geluid stond uit, dat was opgelost.
Met het scherm naar beneden legde ik de telefoon op mijn nachtkastje neer. Ik keek even naar de foto die er naast stond, van mij en mijn moeder achter de piano en ik en glimlachte even in mezelf toen ik aan mijn moeder dacht. Ik zette de wekker op half 9, deed het licht uit en na veel gewoel viel ik eindelijk in een onrustige slaap.
Reacties:
Liam, what THE FUDGE IS WRONG WITH YOU?!
Echt super goed geschreven meid
^-^ Xxx
dude wats er mis met jou ?! hahah melding!