FanFic.nl

Lirael

5. Lirael

Lirael keek om zich heen overal waar hij keek,zag hij zand, zand en nog eens zand. Hij stuurde het paard, dat hij Isobel genoemd had – naar links en reed verder en verder. Hij kreeg bijna een hartverzakking toen, een grote groep afschuwelijk uitziende wezens zijn kant op kwam , gereden op een soort van wolven, die al net zo afschuwelijk waren als hun berijders. Luid schreeuwend in een afschuwelijke taal, kwamen zij steeds dichterbij. Lirael trok Isobel vlug om en gaf het paard de sporen. Vluchten, dacht hij, want dit overleef ik nooit, ze zijn met te veel. De angst gierde door zijn lichaam, het doffe geluid van poten in het zand, klonk luid achter hem. Hij keek even over zijn schouder en zag, hoe een stuk of zevenentwintig lelijke verschrompelde puistachtige wezen hem achtervolgde. Waren dit de orks waar zijn moeder over gesproken had? Hij was er voor honderd procent zeker van dat het orks moesten zijn, ook al waren die naar de verhalen, jaren geleden voor het laatst gezien. De wezen kwam steeds dichterbij, Lirael trapte de merrie hard in haar buik, in de hoop dat ze dan sneller ging lopen, maar Isobel liep al sneller dan ze eigenlijk kon. Lirael schrok – zo erg dat hij bijna van Isobel af viel, hij kon nog net het zadel vast grijpen, om zijn evenwicht te bewaren – toen er een van de wezen luid brullende naast hem op dook. Lirael zat trillend op het paard en durfde niet te bewegen, zelfs adem halen durfde hij niet. Binnen twaalf seconde was hij omsingeld, hij kon geen kan meer op. Als er niet snel hulp kwam ging had dood. De orks schoten pijlen af, en gromde dreigend in hun eigen afschuwelijke taal. Afweren, schoot het door Lirael heen, enkele pijlen ontwijkend. Hij trok zijn zwaard en probeerde zo veel mogelijk pijlen af te weren, maar het waren er te veel, eentje doorboorde zijn arm en Lirael gilde het uit van pijn. De ork die geschoten lachte vals en riep nu in de gemeenschappelijke taal.
' Ik heb hem geraakt, het was mijn pijl die hem raakte'
Lirael voelde tranen branden in zijn ogen van angst. Hij was nu een week op weg en het zag er naar uit, dat er nu al een einde kwam aan zijn zoektocht. Hij veegde de tranen weg en haalde diep adem.
'Durven jullie wel, zevenentwintig tegen één!'
'Zo'n miezerige jongen, kunnen wij echt wel aan' spotte een van orks.
'Wat ben jij eigenlijk?' vroeg een ander.
'Ik ben een mens' zei Lirael 'Of een halfmens in elk geval'
de orks lachten hard.
'Half mensen bestaan niet, jongen. Je heb hele mensen of geen mensen, nu even eerlijk wat ben jij? Vroeg nog weer een andere ork. Toen Lirael niet meteen antwoordde. Zei de ork: 'Dan ben je dus een dwerg, elf of hobbit'
'Ik weet niet wat een hobbit is' zei Lirael. 'Ik heb mijn oom er ooit een keer overhoren praten, nu ongeveer een week geleden, maar die heeft mij niet verteld wat dat zijn'
'Dan is hij dus geen hobbit, Ugul-óm,' zei de eerste ork.
'Nee,' zei Ugul-óm. 'nou, jongen dan blijven er maar twee opties over elf of dwerg. En laten de elfen en de dwergen nou net oorlog met elkaar voeren, waarmee zij onze rust verstoord hebben,wat dus in houd dat we jou zeker mogen vermoorden.'
'Ik weet zeker dat ik geen dwerg of elf ben' zei Lirael angstig van zoveel vijanden kon hij nooit winnen. Hij ging dood.
'Je was toch een halve mens!' riep de ork die Ugul-óms naam gezegd had. Lirael haalde opnieuw diep adem.
'Ja, maar dat is wat ik denk, het kan ook zijn dat ik een hele mens ben zoals jullie dat verwoorden'
'Zo lang je niet zeker weet wat je bent vermoorden we je' zei Ugul-óm. Hij spande de pees van zijn boog aan en liet los, de pijl doorboorde Lirael's been, opnieuw schreeuwde de jongen het uit van pijn. Hij viel voorover van het paard en kwam hard in zand terecht. De orks lachten en brulde opgetogen. Een van de wolfachtige beesten, hing met zijn afschuwelijke grijze harige stompe kop, met omgekrulde lippen, waardoor zijn vlijmscherpe tanden goed zichtbaar waren, boven Liraels hoofd. De jongen wilde schreeuwen van angst, maar kon niets over zijn lippen verkrijgen. De wolf klapte met zijn kaken op elkaar. Ik word aan stukken gescheurd, dacht Lirael, dit is het einde, ik ga dood. Opeens brak er een hels gekrijs los. Gevolgd door een luid gehinnik. Isobel! Lirael hief met moeite zijn hoofd, de wolfachtige was waarschijnlijk al net zo geschrokken als de orks, maar waarvan?
'Dat beest is wild, maak hem af!' schreeuwde een van de orks.
'Dat durven we niet, hij trapt heel.....'' de stem van Ugul-óm stierf weg. Nu zag Lirael wat er gaande was, Isobel ging de orks al steigerend en bokkend te lijf. Vele lagen al morsdood op de grond, de overgebleven Orks rende in wilde paniek weg en schreeuwde; 'Wat die jongen ook zijn mag, hij heeft een levens gevaarlijk paard ontworpen'
Iets later voelde Lirael een zachte warme neus tegen zijn hand.
'Isobel,dankjewel. Je bent een held' hij hoorde ver op de achter grond nog vaag het briesen van Isobel en toen werd alles zwart.

Reacties: