FanFic.nl

One-shots

II. Shall I compare thee to a summer's day?

Zestiende verjaardagen waren voor sommigen onvergetelijk. Voor Lily Evers was dit echter niet het geval. Niet dat ze geen aangename dag had gehad. Haar vriendinnen hadden gezorgd voor cadeaus, snoep en leuke momenten. Het was een leuke dag geweest. Maar onvergetelijk was niet het woord dat Lily zou gebruiken om haar zestiende verjaardag te beschrijven.

Althans niet voordat ze een zekere jongen had gezien op haar verjaardag.

“Evers?” Lily keek om bij het horen van haar achternaam. Nog voor ze zich omdraaide wist ze al wie het was: maar een persoon noemde haar bij achternaam. Vroeger had ze erop gestaan dat hij haar zo noemde, maar de laatste tijd ergerde het haar alleen maar. Waren ze die fase al niet lang gepasseerd?

James Potter had een opmerkelijke transformatie doorgaan de afgelopen maanden. In plaats van de uitgelaten, zorgeloze jongen die voortdurend in de kijker wou staan, was James rustiger geworden. Volwassener. Aangenamer. En tot Lily’s grote frustratie, ook knapper.

De meeste mensen wezen de veranderingen in James maar aan één ding toe. Of beter, maar aan één persoon. Cathy Persoons, een blonde zesdejaars Huffelpuf en James vriendin sinds de start van het schooljaar.

De veranderingen in James hadden ook gezorgd voor een wapenstilstand tussen James en Lily. Hun eeuwige gekibbel en geruzie was ver verleden tijd, en de zeldzame steken die ze elkaar gaven was maar een schim van de haat die ooit was geweest tussen James en Lily. Lily kon zich zelfs de laatste keer niet herinneren dat ze het niet eens was geweest met James.

“Ik heb je nog geen gelukkige verjaardag kunnen wensen, vandaag. En ik heb nog niet de kans gekregen om je je cadeau te geven.”

Lily pakte op automatische piloot aan het cadeau aan dat James haar gaf. Geen eindeloze schreeuwpartijen meer hebben en vriendelijk zijn tegen elkaar was één iets. Maar cadeaus geven? Dat was van een heel andere categorie.

Ongeduldig scheurde Lily het geschenkpapier los. Lily was verrast door het oude boek dat ze in haar handen hield. De sonnetten van William Shakespeare – Een collectie. Opeens was Lily terug 2 jaar jonger, wandelend door de gangen in Zweinstein na een les transfiguratie.

“Shall I compare thee to a summer's day? Thou art more lovely and more temperate? De sonneten? Shakespeare? Gewoon een van de grootste, als niet de grootste schrijver, die Engeland ooit heeft gekend? Zegt je helemaal niks?”

Marleen schudde haar hoofd. “Die kerel is misschien in de dreuzelwereld een complete held, maar hier in de toverwereld is hij helemaal onbekend Lily, sorry.”

Lily staarde Marleen aan. “Maar het is Shakespeare!”

“Die Shakespeare leek me anders maar een zeur.” Lily draaide zich om en gromde. Natuurlijk zou iemand als James Potter de finesse en elegantie van Shakespeare niet begrijpen.

“Ooit, Potter, als je misschien je hoofd uit je achterste haalt en een hersencel in dat hoofd van jou zich begint te ontwikkelen, dan ooit, heel misschien, zal je de perfectie en briljantheid dat het werk van Shakespeare is, begrijpen. Maar eerlijk toegegeven, hoop ik daar niet op. ”

Lily vond het gek dat ze zich zo’n banaal moment dat zich ruim twee jaar geleden had afgespeeld nog zo haarscherp voor de geest kon halen. Nog gekker was dat James het zich nog herinnerde. Lily was blij dat James als eerste sprak, want haar hoofd was nog op volle toeren aan het draaien.

“Je had gelijk. Ik had tijd nodig om het te begrijpen. In het vijfde jaar, wanneer dingen slecht waren met de jongens, kon ik niet slapen. Ik zag het boek in een dreuzelwinkel, herinnerde me nog dat ik jou erover had horen praten en dacht dat dit het ultieme hulpmiddel was om in slaap te vallen. Ironisch genoeg bleek achteraf dat Shakespeare net ervoor zorgde dat ik wakker bleef. Mijn verdiende loon, na hem een zeur genoemd te hebben.”

James glimlachte. “Doe me een plezier en zeg dit wel nooit tegen de jongens? Ze zouden me nooit meer in de slaapzaal binnen laten.”

Daar stond hij dan. Zwerkbalkapitein van het meest succesvolle team op Zweinstein. Populaire casanova te cool voor woorden. Jongen die op miraculeuze wijze ervoor zorgden dat talloze meisjes hun ondergoed vergaten aan te doen. Die jongen, fan van Shakespeare.

Er waren geen zekerheden meer in het leven. Op dit moment zou het Lily niet verbazen moesten Perkamentus en Anderling in een passionele liefdesaffaire verwikkeld zijn.

“Hoe weet je nog dat Shakespeare mijn favoriete schrijver is?” was het enige dat Lily wist uit te stamelen.

“Is dat niet wat vrienden doen? Zulke dingen onthouden? ” James keek haar nerveus aan. In al die jaren dat ze James kende, had ze hem nog nooit nerveus gezien. Plots besefte Lily waarom James nerveus was. Dit, het cadeau en de betekenis erachter, was zijn manier om te vragen of ze vrienden waren. Dit was zo dramatisch, over the top en complex. En zo, zo, zo James.

Lily glimlachte. “Ja, dat is wat vrienden doen.” De nerveuze trekken op James zijn gezicht verdwenen als sneeuw voor de zon en maakten plaats voor de meest idiote grijns die Lily ooit had gezien. James wenste haar slaapwel en trok naar zijn slaapzaal. Lily, niet beseffend dat ze net zo’n idiote grijns op haar gezicht had, merkte niet dat een ander persoon hun gesprek ook de hele tijd had gevolgd.

“James liegt.’ Lily schrok van de stille stem die plots achter haar weerklonk. Helemaal verrast door James en zijn cadeau, had ze niet gemerkt dat Remus achter haar stond. “Gewone vrienden onthouden zo’n dingen niet.” Hij gaf haar een glimlach en een knipoog, en volgde James naar hun slaapzaal.

Niet wetend wat Remus met deze opmerking bedoelde, verbande ze zijn woorden samen met de rest van de dingen die haar in de war brachten naar haar achterhoofd. Zoals bijvoorbeeld de steek die ze voelde wanneer ze James en Cathy samen zag, of het nerveuze sprongetje dat haar maag leek te maken telkens James naar haar lachte.

Lily zou het woord onvergetelijk niet gebruiken om haar zestiende verjaardag te beschrijven. Maar woorden als herkansing en nieuwe start leken wel een passende beschrijving na haar confrontatie met James.

Misschien geen legendarische woorden, maar wie heeft woorden nodig als je liefde hebt?

Reacties: