FanFic.nl

Flesh For Bones

The Day the Music Died

Er is meestal geen waarschuwing. Leven staat niet heel even stil om te zeggen, “nu komt het, wees er klaar voor”. Het is bijna tien uur ’s avonds in Khandar, Afghanistan. Vuur brandt in korven om de groep soldaten heen. Ergens in de verte valt een stad in slaap.
Katniss Everdeen neemt net een slok van Haymitchs glas verjaardagswhiskey wanneer binnen de laptop rinkelt met het welbekende Skype-geluidje. De jarige zelf springt recht, een glimlach misplaatst in zijn gewoonlijk ruwe verschijning. Diezelfde glimlach smelt snel wanneer hij terug buiten staat. “Het is voor jou, Everdeen.”
Even denkt ze dat het Annie en Finnick zijn. Het is bijna middag in Detroit, dus zou het koppel toch al uit bed moeten zijn, of het nu een zaterdag is of niet. Die beloofden haar een tijdje geleden dat ze meer zouden bellen.
Zand spat op waar haar blote voeten landen in haar enthousiasme om haar beste vrienden weer te zien.
Maar het is geen van beiden. Prim ziet er ouder uit op haar nieuwe profielfoto, al trekt ze net zo’n duckface als alle andere zestienjarigen op het internet.
Ze accepteert de video call en wacht tot ze door het statische geluid heen haar zusje hoort.
Het is niet het gesniffel. Het is niet de trillerige ademhaling. Het is niet de manier waarop Prim haar naam uitspreekt, smekend en zo ver weg.
Het is het gefluisterde, “het is mama,” dat Katniss breekt.

Reacties: