FanFic.nl

Lucas Turner en de schat van El Dorado

11

Lucas kon zijn ogen bijna niet geloven. De straten van Port Royal waren gewoon compleet verlaten.
Het kon toch niet dat echt iedereen naar de terechtstelling was? Wou echt iedereen zien hoe hij zou sterven? Hij schudde deze gedachte meteen van zich af. Als hij zijn missie tot een goed einde wou brengen dan moest hij gefocust blijven.
Toen hij er echt zeker van was dat er niemand was verliet hij zijn schuilplaats en waagde een sprintje naar de oude smidse. Ondertussen probeerde hij een plan te bedenken hoe hij Meera het beste kon helpen. Gewoon de deur instampen en iedereen vermoorden die in zijn weg kwam leek de meest gemakkelijke optie. Hij was gelukkig nog helder genoeg om te beseffen dat hij met deze aanpak niet ver zou komen. Hij zou haar ongezien de stad uit moeten smokkelen. Maar hoe moest hij dat in godsnaam aanpakken? Terwijl hij over deze vraag bleef nadenken verliet hij zijn schuilplaats. Hij had niet in de gaten dat er twee soldaten elk moment de hoek konden komen.
Net op tijd grepen twee handen hem beet en trokken hem terug.
Instinctief greep Lucas naar zijn zwaard en zag maar net dat hij op het punt stond Janice neer te steken.
‘Verdorie! Wat doe jij hier?’ Siste hij geschrokken.
‘Wat denk je? Ik laat je om precies te zijn vijf minuten alleen en je loopt meteen in de armen van enkele soldaten.’
Soldaten? Verbaast draaide Lucas zijn hoofd en zag de twee mannen nog net voorbijlopen.
‘Jij noemt je zelf een soldaat maar eigenlijk ben je niet meer dan een kleuter. Voortaan doen we het op mijn manier.’
‘Jouw manier? Wat bedoel je? Help je me dan?’
‘Natuurlijk! Denk je dat ik jouw gestuntel nog een seconde langer kan aanzien? We gaan nu meteen en jij doet wat ik zeg…’
‘Waarom? Janice, je kent mij of Meera amper. Je vind me een idioot omdat ik mijn leven voor mijn zus op het spel zet maar dan ben jij gewoon gek!’
Even leek Janice iets te willen zeggen, maar ze bedacht zich.
‘Je stelt nu beter niet te veel vragen. We hebben veel te doen en zo weinig tijd.’



De herberg was gehuld in duisternis, de omstandigheden waren prima voor het tweetal om binnen te breken.
‘Jij gaat als eerste.’ Fluisterde Janice, ze gaf Lucas een duw in de rug en volgde hem op de voet, tot net onder het raam.
‘Het gaat er hier blijkbaar vrolijk aan toe.’ Fluisterde Lucas verwonderd. ‘Je zou toch denken dat hij iets nerveuzer zou zijn nu ik nog steeds vrij rondloop.’
‘Wel, er is misschien een kleine kans dat hij denkt dat we dood zijn.’
‘Hoe? Ze zullen nu toch wel door hebben dat we er niet bij waren? Wat heb je soms gedaan? Iemand onze plaats laten innemen?’
Dat laatste was als een grapje bedoelt. Het laatste wat hij verwachte was een gespannen stilte.
‘Dit meen je niet? Wil je nu zeggen dat er twee onschuldige mensen…’
‘Niet onschuldig. Ja, daarnet zijn er twee mensen gestorven die voor ons moesten doorgaan. Erg makkelijk aangezien de kerels eigenlijk nooit naar je gezicht kijken. En het zijn niet zomaar onschuldige slachtoffers. Die twee werkten jaren voor Porter. Ze zorgden er voor dat hij zo nu en dan voor…Vers vlees zeg maar. Hij had hen nu niet meer nodig aangezien hij Meera had. Zijn ze gewoon op zichzelf begonnen. Dus geloof me, die twee verdienden hun lot.’
Lucas kon zijn oren niet geloven. Hoe kon die vrouw zo makkelijk over het lot van twee mensen beslissen? Was ze het wel zeker over die twee? Wat als ze fout was.
‘We zijn het zeker. En nu is het niet het moment om te twijfelen. We gaan.’
Nog voor Lucas enig woord kon zeggen sloop ze verder.
Snel probeerde hij zijn gedachten weer op orde te brengen. Hier konden ze later over hebben.
Meera was het belangrijkste op dit moment.


Net achter de herberg stond er een grote eik. Lucas had geen idee hoe oud dat ding was. Hij stond er waarschijnlijk al een eeuwigheid. Als kleine jongen had hij er god weet hoe vaak in geklommen dus wist hij dat ze op deze manier gemakkelijk bij een zolderraam konden komen.
En het uiteindelijke plan was om langs de zelfde weg weer naar buiten te komen. Niet echt het beste plan, maar beter leek gewoon niet mogelijk. Lucas greep als eerste een tak vast en trok zich naar boven. Iedere tak die hij aanraakte voelde vertrouwd aan, hij wist precies de welke zijn gewicht aankon en de welke niet. Het duurde dan ook niet lang voor hij door het raam klom.
Ook al kwam hier bijna nooit iemand brandde er toch een olie lamp. Die idioot van een George dacht echt dat het geld aan de bomen groeide. Maar he licht zorgde er wel voor dat zijn oog ergens op viel.
Janice klom ook net door het raam en kon haar verbazing amper verbergen toen ze hem in een kist zag rommelen.
‘Wat doe je? Daar hebben we echt geen tijd voor.’
‘Moment, ik heb gewoon iets gezien dat gewoon mee moet.’
Haar ogen vielen bijna uit haar kassen toen hij een pop tevoorschijn haalde.
‘Dit is Maddie, haar pop. Ik denk dat ze elkaar lang genoeg gemist hebben.’
Janice kon de gedachte hem de nek om te draaien maar net negeren. De liefde van een broer voor zijn zusje was echt prachtig, alleen niet als haar eigen nek op het spel stond.

Reacties: