FanFic.nl

Ruïne

2 februari 2009

Toen de wekker ging, draaide Harry zich kreunend om in zijn bed. Hij wikkelde de dekens steviger om zich heen, probeerde het geluid van de tikkende regen te negeren en hij was al bijna weer een slaap gevallen toen zijn moeder binnen kwam vallen. ‘Kom op, Harry. Het is tijd voor het ontbijt – mits je op tijd op school wilt zijn.’
Harry stootte een protesterend gekreun uit. Hij zat nog steeds vol van de taart van de dag ervoor – hij had geen behoefte aan ontbijt. Zeker niet omdat het ontbijt op ochtenden na verjaardagen altijd bestond uit de overgebleven taart, cake en koek. Als jongetje had hij het geweldig gevonden, maar inmiddels was hij er wel zo’n beetje op uitgekeken.
Kreunend besloot hij om toch zijn bed uit te komen en bij het afdalen van de trap produceerde hij net iets meer herrie dan normaalgesproken. Half om half verwachtte hij dat iemand hem boos aan zou spreken, maar hij kwam zonder kleerscheuren aan bij de keukendeur, de keukentafel. Toen hij plaatsnam, kreeg hij gewoon een bordje met appeltaart voor zijn neus, alsof het niet opgevallen was dat hij de trap af was gestampt.
‘Slagroom erbij?’ vroeg Gemma opgewekt. Harry schudde zijn hoofd en nam met lange tanden een paar hapjes van de taart die voor zijn neus stond. Het smaakte hem niet, maar hij wist dat hij op zijn minst iets moest eten als hij zonder flauwvallen op school aan wilde komen.
‘Was het niet leuk bij Zayn?’ vroeg Gemma uiteindelijk, toen ze haar bordje op het aanrecht had gedeponeerd en constateerde dat haar broertje hooguit drie happen gegeten had.
‘Hmm,’ antwoordde Harry.
Bezorgd nam Gemma naast hem plaats, legde haar hand over zijn onderarm. ‘Harry? Heb je ruzie met Zayn?’
‘Niet dat ik weet.’
‘Maar wat dan?’
Harry schudde nauwelijks zichtbaar zijn hoofd, duwde haar hand van zijn arm af. Hij schoof ruw zijn stoel naar achteren, waardoor het meubel met een oorverdovende klap tegen de grond knalde. ‘Harry!’ riep Anne geschrokken vanaf het aanrecht, maar Harry reageerde niet, schoot naar zijn kamer en sloeg de deur achter zich in het slot. In toptempo trok hij een shirt over zijn hoofd, een broek om zijn benen en hij wist zelfs twee sokken tevoorschijn te toveren. Vervolgens stoof hij zijn kamer alweer uit en denderde hij de trap af. Beneden schoot hij zijn schoenen aan, zijn jas in en wierp hij zijn rugzak, die er nog stond van vrijdag (hij maakte principieel geen huiswerk in het weekend van zijn verjaardag), over zijn schouder en racete de voordeur uit.
De weg naar het huis kon hij dromen, dus zelfs rennend en onoplettend kwam hij zonder te verdwalen bij de goede huisdeur uit. De groene verf lachte hem toe, de rode bakstenen eveneens en door het keukenraam zag hij het hele gezin zitten, aan het ontbijt. Vredig.
Hij vroeg zich plotseling af wat hij eigenlijk voor de deur aan het doen was. Zayn had toch zeker het recht om ziek te zijn, ook als het toevallig op zijn verjaardag gebeurde? Moest hij dan meteen als een stalkend vriendje controleren waar hij uithing?
Hij wilde net rechtsomkeert maken toen hij zich realiseerde dat hij nergens anders heen kon. Thuis zou hij een kruisverhoor moeten ondergaan. Andere vrienden dan Louis en Zayn had hij niet, en alleen blijven was geen optie, want dan zou hij Zayns motieven eindeloos blijven doordenken, net zo lang tot hij een reden vond die deprimerend genoeg was om afstand te nemen van zijn beste vriend. En dan kon hij Louis ook niet meer zien, want die was nou eenmaal Zayns oudere broer en dat werkte niet.
Met die gedachten in zijn hoofd, strekte hij zijn arm uit en drukte hij op de deurbel. Het duurde slechts twee tellen voor hij voetstappen hoorde en de deur voor hem open werd gedaan. Hij stond tegenover Louis en hij zag de twijfels die diens ogen overnamen. Louis opende zijn mond al om iets te zeggen, maar Harry was hem voor: ‘Nee, waag het niet om te zeggen dat Zayn ziek op bed ligt, want ik heb hem met mijn eigen ogen aan de ontbijttafel zien zitten.’
‘Maar –’
‘Lou, alsjeblieft.’
Louis zuchtte en helde een beetje achterover, schreeuwde het huis in: ‘Zayn!’
‘Ja?’ weerklonk het antwoord vanuit de keuken.
‘Harry.’
Met die woorden liep Louis terug de keuken in en zo’n anderhalve minuut later, net op het moment dat Harry besloot dat hij dan wel zelf naar binnen zou stappen, kwam Zayn aan de deur. ‘Hey,’ groette hij, maar hij glimlachte er niet bij en zijn ogen stonden dof, alsof hij helemaal niet blij was Harry te zien. En toch zag hij er op de wallen onder zijn ogen na gewoon gezond uit.
‘Je ziet er niet ziek uit,’ viel Harry met de deur in huis.
‘Ik voel me anders wel klote.’
‘Kom naar school?’ vroeg Harry, zo wanhopig dat hij eigenlijk bijna smeekte.
‘Kan niet, Harry, ik ben ziek. Ik kan niet –’
‘Je was ook al niet op mijn verjaardag, Zayn! Je kunt me toch niet zomaar in de steek laten? Dat kan toch niet? Je moet… je – alsjeblieft?’
‘Het is niet alsof ik van de aardbodem verdwenen ben, hoor. Ik kan alleen de deur niet uit, want ik ben ziek.’
‘Hebben we ruzie?’
‘Wat?’
‘Ruzie. Wij. Heb ik iets gedaan?’
‘Nee, hoezo?’ vroeg Zayn, maar Harry wist al niet eens meer of hij zijn ontzetting wel of niet moest geloven en het stoorde hem. Hij had nooit eerder aan de oprechtheid van zijn beste vriend getwijfeld.
‘Mijn verjaardag, Zayn. Mijn verjaardag verdomme. Daar hoor je toch zeker bij te zijn, als beste vriend?’
‘Het spijt me, oké?’
Harry knikte verslagen. Hij wit niet wat hij wilde horen, of wat hij verwacht had, of wat hij gehoopt had. Hij stond daar alleen maar, niet wetend wat hij moest doen. Weglopen? Naar binnen gaan? Op de stoep blijven staan en wachten tot Louis naar buiten kwam? Louis ging al niet meer naar dezelfde school als Harry en Zayn – het was hopeloos om met hem mee naar school te lopen.
‘Luister, Harry,’ begon Zayn aarzelend, terwijl hij zijn handen in de zakken van zijn joggingsbroek stak. ‘Het spijt me dat ik er niet was, oké? Ik beloof dat ik beter zal worden en dat we alles inhalen. Dat je nog een cadeautje van me krijgt en dat Lou en ik nog een taart voor je bakken. Ik beloof het, maar nu moet je me geloven: ik kan echt niet naar school vandaag, oké?’
Harry zag Zayns linkerhand bewegen in zijn broekzak, vroeg zich af of hij stiekem zijn vingers kruiste zodat hij de belofte niet na hoefde te komen. Zayn volgde Harry’s blik, glimlachte zwakjes. Hij haalde zijn hand tevoorschijn en stak haar naar Harry uit, de vingers gesloten, de rug naar onder. Vervolgens opende hij zijn hand en de ranke vingers gaven een steen prijs. Gewoon een kiezelsteen, zoals hij in de tuin had liggen. ‘Verjaardagscadeautje?’ vroeg hij, met een zwakke glimlach om zijn lippen.
Harry keek naar zijn geschenk, aarzelde een splitseconde, nam het toen aan. Voor Zayn leek dat teken genoeg te zijn om de jongen naar zich toe te trekken en stevig te omhelzen. ‘Ik beloof dat ik er volgend jaar zal zijn, oké?’ fluisterde Zayn in Harry’s oor.
De jongens hielden elkaar nog eventjes stevig vast, toen verbrak Zayn de omhelzing en pakte hij Harry bij diens schouders beet. ‘Ik meen het, Harry. Volgend jaar ben ik er, oké? Zelfs als ik met m’n beide poten in het gips zit.’
Harry knikte mistroostig, zonder Zayn aan te kijken. ‘Nou, dan ga ik maar ‘ns richting school,’ mompelde hij, terwijl hij de steen in zijn zak stopte. Zayn knikte. ‘Veel plezier,’ wenste hij zijn beste vriend nog, waarna Harry zich zonder hem een blik waardig te gunnen omdraaide. Zonder iets te zeggen liep hij weg, naar school, de steen in zijn jaszak, een brok in zijn keel.
Als hij geweten had dat het de laatste keer was dat hij Zayn zou zien, zou hij hem aangekeken hebben. Hij zou hem omhelst hebben, vastgehouden, geknuffeld. Hij zou gezegd hebben hoeveel hij van hem hield, hoeveel hij voor hem betekende, hij zou weigeren naar school te gaan en bij Zayn blijven en zorgen dat het verhaal anders zou verlopen dan het verlopen was.
Maar hij wist het niet.

Excuses, excuses, excuses dat het zo belachelijk lang geduurd heeft. De volgende keer mogen jullie me wel even helpen herinneren dat ik niet vergeet te updaten, hihi. Ik had zaterdag/zondag op z'n minst tijd gehad om 't te doen. Also - sorry. &feel free om me eraan te helpen herinneren in de toekomst.

Oh, en dan nog iets: we zijn op de helft. ^^

Reacties: