FanFic.nl

Fire and ice

Understanding

De week erna zag ik hem weer. Ik was zenuwachtiger dan ik in tijden was geweest. Hij had wel gezegd dat hij niets tegen zijn vader zou zeggen, maar wat als hij dat wel had gedaan? Zijn vader zou het niet aan mijn moeder vertellen – of ieder ander bekende – maar toch... Na al die jaren was ik nog bang voor die man. En wat als hij niet zou komen, of toch boos was omdat ik hem zo makkelijk had laten vallen? Eerlijk gezegd ging ik er niet vanuit, maar het knagende gevoel bleef.
Gelukkig zat hij er gewoon toen ik er aan kwam lopen. Hij glimlachte en ik glimlachte vanzelf terug. “Je bent er!”
“Dat kan ik beter over jou zeggen,” grijnsde hij.
“Ik weet het... Het spijt me echt.” Ik sloeg mijn ogen neer. “Ik dacht echt dat het beter was... Dat onze ouders er toch achter zouden komen als ik zou gaan. Dat jij er niet zou zijn...”
“Dat weet ik.”
Fronsend keek ik op. Snapte hij het?
“Shira, ik mocht ook niet naar jou toe, hoor.”
“Ja, dat wou ik nog vragen... Zit je hier echt elke woensdag?”
Hij knikte. “De week nadat we waren betrapt, ben ik gewoon het huis uit gegaan. Mijn vader volgde me blijkbaar. Pas na een uur kwam hij tevoorschijn en vertelde hij dat je toch niet zou komen...”
Ik sloeg mijn ogen neer, opnieuw.
“Hé, het was vervelend, maar het is nou eenmaal gebeurd. Het is voorbij. Je bent er nu toch...?”
Ik hoorde een lichte aarzeling in zijn stem en liep naar hem toe. “Hij zei vast meer dan dat.” Ik ging tegenover hem zitten en keek hem aan.
“Jullie zouden onbetrouwbaar zijn, geniepig, zwak, achterbaks... Je zou nooit meer terugkomen en tegen jouw vriendjes vertellen hoe goed je me om de tuin had geleid, zoals hij altijd al zei... maar dat heb ik nooit geloofd.”
Ik glimlachte lichtjes. “Jij zou harteloos zijn, en ongevoelig en seksbelust...” Ik verschoof, zodat ik tegen hem aan kon leunen. “Ze kon er niet meer naast zitten. Je bent de liefste jongen die ik ken. Ik heb constant aan je gedacht. Ik kon je niet vergeten.”
“Ik wist dat het niet klopte wat hij zei... waarom zou mijn vader me anders nog wekenlang blijven controleren?”
Ik dacht na over zijn woorden en grijnsde. “Je bent de enige die me nog Shira noemt. Zo ben ik al jaren niet genoemd...”
Het was even stil, tot hij me plotseling aankeek. “Waarom kwam je vorige week ineens wel?”
Ik haalde mijn schouders op. “Ik dacht aan je. Ik dacht aan vroeger... wat we allemaal deden en zeiden tegen elkaar. Het was zo mooi. Ik vroeg me af of het echt zo was als in mijn herinneringen... of ik het niet had overdreven. En ineens stond ik hier. Ik wist niet eens dat het woensdag was. Of... dat wist ik wel, maar ik dacht er niet bij na. Ik kan je wel vertellen dat het niet overdreven was, wat ik me herinnerde...”
Hij grijnde. “Het voelt net als vroeger hè?”
Ik knikte.

Reacties: