FanFic.nl

Lucas Turner en de schat van El Dorado

12

Van zijn laatste bezoek kon Lucas zich herinneren dat Meera op de zolder sliep.
En aangezien George waarschijnlijk niet wou dat iemand haar te zien kreeg leek het logisch dat hij haar naar het hoogste punt van de herberg verbannen had.
Een klein kamertje zo hoog dat je zelf op de zolder nog eens een trap op moest.
‘Wees voorzichtig als je naar binnen gaat. George heeft haar waarschijnlijk flink duidelijk gemaakt dat je dood bent. Ik wil niet dat ze gaat gillen omdat ze plots een spook ziet.’
‘Het is mijn zusje, ik weet echt wel hoe ik haar moet benaderen.’ Was het geïrriteerde antwoord.
Lucas was nu echt niet in de stemming om toe te geven dat ze wel degelijk een punt had.
Ze waren bij de deur aangekomen en hij kon het gesnik al van ver horen.
Om niet zomaar met de deur in huis te vallen klopte hij eerst voorzichtig.
Het gesnik hield spontaan op.
‘Wie is daar? George?’
‘Meera? Wil je alsjeblieft even de deur komen openen?’
Hij kon bijna voelen dat ze er helemaal niets van begreep, maar gelukkig stelde ze geen verdere vragen en hoorde hij haar naar de deur lopen.
Nog voor ze zijn gezicht kon herkennen legde hij zijn hand op haar mond, een gesmoorde kreet steeg op.
‘Kleintje, ik ben het. Ik haal mijn hand nu weg, maar dan moet je echt stil zijn. Oké?’
Het meisje was zo geschrokken dat ze amper durfde te bewegen, hij wist dus niet echt of zijn woorden tot haar doordrongen toen hij zijn hand weghaalde.
‘Lucas? Ben jij een geest? George zei dat je dood was.’
‘Je moet ondertussen wel weten dat George geen drie woorden kan zeggen, zonder dat er twee gelogen zijn? Janice en ik leven beide nog, en we gaan je hier weg halen.’
Het meisje leek het nog steeds niet te snappen. Ze keek hem aan alsof hij elk moment weer uit elkaar kon spatten. Als laatste redmiddel haalde hij Maddie uit zijn zak.
‘Kijk eens wie ik gevonden heb. Ken je haar naam nog?’
‘Ja, Maddie.’ Antwoorde ze terwijl ze de pop aannam. ‘Heb ik van pap gekregen.’
Het begon nu echt tot haar door te dringen dat de pop hier niet uit zichzelf kon zijn gekomen.
En toen drong de waarheid tot haar door, als een warme zonnestraal op een grijze winterdag.
‘Lucas. Je bent het echt.’
Ze sloeg haar armen om zijn hals en begroef haar gezicht in de holte van zijn hals. Bijna meteen voelde hij haar tranen die door zijn kleren glipten. Hij besefte het niet meteen maar ook hij begon te huilen.
‘Niet dat dit geen mooi plaatje is, maar we moeten nu echt gaan.’
Verbaast liet Meera haar broer los en keek in het duister. Ze had nog niet eens opgemerkt dat Lucas niet alleen was.
‘Je moet niet bang zijn, Janice staat aan onze kant.’ Stelde die haar meteen gerust. ‘Maar we zijn nog lang niet veilig. Het is een lange tocht naar de haven en ik denk niet dat George ons zomaar laat gaan. Voor we gaan moeten we er zeker van zijn dat we op jou kunnen rekenen. Denk je dat je dapper genoeg bent om dit aan te kunnen?’
Hier leek het meisje toch even over nadenken.
‘Denk je echt dat het zo gevaarlijk kan worden?’
‘Er is een kans dat ze er achter komen, en dan zullen we moeten lopen of vechten. Daarom vraag ik je het nog eens. Denk je dat je het aankan?’
‘Ik weet niet of ik zo snel kan lopen. Maar als ze ons weer pakken, zullen ze je alsnog doden?’
Hij knikte. Een glimlach verscheen op haar gezicht.
‘Dan moet ik het maar kunnen. Voor jou.’ Besloot ze.
Lucas kon Janice haar frustratie bijna voelen.
‘Ze heeft het belooft. Kunnen we nu eindelijk gaan?’
‘We komen er aan. We moeten gewoon…’
Lucas zijn zin werd afgebroken door de klap van een deur.
De stem van George weerklonk terwijl de trappen naar de zolder opliep.
‘Ga maar al naar de wagen, mijn heer. Ik haal dat stuk verdriet wel even.’
Lucas voelde zijn hart stil staan. Hij had te lang gewacht! Nee, ze moesten weg en wel nu.
Maar toen hij Meera mee naar beneden wou nemen duwde Janice hem tot zijn verbazing de kamer binnen.
‘Meera! Ga weer op het bed zitten, Lucas en ik verstoppen ons achter de deur.’
‘Wat ben jij van plan?’
‘Improviseren.’ Was het korte antwoord.

Reacties: