FanFic.nl

Finnick

5.

De trein snijdt door het landschap als een zilveren pijl; soepel, stil en razendsnel. Mijn compartiment is twee keer zo groot als de kamer die ik thuis deel met Stella, en duizend keer luxueuzer. Het is een cocon van hoogpolige tapijten en donzen kussens en zware kristallen kroonluchters. Ik zit op de rand van mijn enorme bed en staar naar mijn handen die nog steeds niet gestopt zijn met trillen.
Ik weet dat ik nu iets zou moeten voelen, maar wat? Ergens tussen de Boete en nu ben ik iets kwijtgeraakt. Mezelf, of de weg naar mezelf. Alsof ik uit mijn lichaam ben getreden op het moment dat mijn naam uit de bol kwam en sindsdien functioneer ik op automatische piloot. Nu kom ik langzaam terug tot mezelf, en ik voel me alleen maar verdoofd. Suf, en een klein beetje verward.
Finnick Odair, District 4. Veertien jaar oud. Tribuut in de 65ste Hongerspelen. Vrijwilliger. Dat is de info die in heel Panem over de tv-schermen flitste toen de Boetes werden uitgezonden. Dat is alles wat ik nu nog ben. De rest, mijn verleden, mijn familie, is weggestript en dat krijg ik pas terug wanneer ik thuiskom. Wanneer ik win...
Een klopje op de deur. Mags schuifelt binnen zonder op antwoord te wachten. Haar voetstappen en het getik van haar wandelstok gaan op in het tapijt. Op een meter voor me blijft ze staan en neemt me op. Haar blik is onderzoekend, afwegend, een tikje triest.
‘Zo,’ zegt ze. ‘Hier zit je nu.’ Haar stem is niet luid of bijzonder indrukwekkend, maar ze boort zich wel door de nevel in mijn hoofd. Elk woord is met zorg uitgekozen en geladen met het volle gewicht van 70 jaar wijsheid en levenservaring.
‘Hier zit ik nu,’ echo ik.
‘En door je eigen stomme schuld. Veertien jaar en vrijwilliger. Wil je zo graag dood dat je niet nog een paar jaartjes kon wachten?’ Ik kijk verbijsterd op.
‘Loryn is twaalf, en zij was ook vrijwilliger,’ is alles wat ik kan bedenken als antwoord.
‘Ik praat niet tegen Loryn, ik praat tegen jou. En zij heeft een heel ander verhaal. Wat is jouw excuus?’ De blauwe ogen boren zich in de mijne en ik schuifel ongemakkelijk heen en weer over het bed. Schuldgevoel nestelt zich in de put onder mijn maag, maar ik heb toch niks verkeerd gedaan?
‘Er zijn elk jaar vrijwilligers.’ Mijn stem klinkt defensief. ‘De sterkste kinderen geven zich op om de zwakkere te beschermen.’
‘En jij bent de sterkste? Van alle jongens die vandaag in dat vak stonden was jij de kampioen?’ Een trieste lach krult om haar mond. Mijn gezicht gloeit. Zit ze me nu uit te lachen?
‘Ik ben...’
‘Veertien,’ maakt ze de zin voor me af. ‘Je spreekt over beschermen? Jij bent precies de reden waarom er zich jaar na jaar tientallen vrijwilligers opgeven. Jij bent wat ze beschermen. Loryn is twaalf, en voor jou zal dat ongetwijfeld een enorm verschil zijn, maar voor de rest van de wereld ben jij net zozeer een kind als zij.’
‘Jij was ook veertien toen je won!’ roep ik veel luider dan bedoeld. Ze behandelt me als een kleuter. Mags zwijgt en wrijft vermoeid door haar ogen. Haar hele lichaam verstart voor een paar tellen.
‘Ja, ik was ook veertien,’ zegt ze met een veel zachtere stem dan eerst. ‘Ik was veertien en ik werd in de Arena van de 9de Hongerspelen gedropt met 23 andere kinderen. Twaalf dagen later waren ze allemaal dood, drie daarvan had ik op mijn geweten. Paisley, vijftien, District 8. Cross, zestien, District 2. En Glory, zestien, District 1. Ik werd thuis onthaald als een heldin, de eerste winnaar van District 4. Er was extra eten voor iedereen, luxeproducten uit het Capitool, een jaar lang. En vooral een sprankeltje hoop, want één van hun kinderen was teruggekomen. Maar de prijs die ervoor betaald is...’
Mags schudt haar hoofd, haar stem eindigt in een fluistering. Wanneer ze me opnieuw aankijkt ligt er onmetelijke triestheid in haar glimlach.
‘Als je wint, zetten we dit gesprek verder.’ Dan verlaat ze mijn kamer. De deur klikt achter haar dicht en in de gang sterft het stap-pok-stap-pok-stap-pok van haar voeten en stok weg.
Ik zit op mijn bed en haar woorden hameren in mijn hoofd, steeds sneller, op het ritme van mijn hartslag. Nu voel ik wel. Nu voel ik alles, en het scheurt en schreeuwt en brandt en snijdt. Nu voel ik waarom mijn ouders huilden, wat ik altijd al wist maar nooit kon bevatten.
Als je wint. Als je wint. Als, als, als.
Jeugdige overmoed en kinderlijk optimisme sijpelen als zand tussen mijn vingers door wanneer eindelijk het besef daagt dat ik mogelijk niet levend uit de Arena kom.

Later. Weggedoken in een hoekje van een grote lederen zetel, in een coupé van de trein die wordt gedomineerd door een gigantisch tv-scherm. In mijn hand hou ik een glas met ijskoud water waar ik voorzichtig kleine slokjes van neem, maar de misselijkheid blijft.
Ik heb amper iets gegeten van het overdadige diner dat ons werd voorgeschoteld, mijn maag had zich na mijn gesprek met Mags in een knoop gedraaid en ik moest elke hap naar binnen forceren. Loryn propte zich ongegeneerd vol. Niet dat het haar leek te smaken, het zag er eerder uit als een gevecht. Een mini-arena op haar bord. En een volle mond is ook een goed excuus om niet te moeten praten.
Na de laatste gang likte ze de kruimels van haar bord en verdween ze zonder opkijken naar haar compartiment. Toen ik even later voorbij haar deur liep, hoorde ik haar overgeven.
Ik was door de trein gaan dwalen tot ik de tv-ruimte ontdekte en hier zit ik nu nog steeds. Behalve de bediende die me een glas water kwam brengen zonder dat ik erom gevraagd had, heb ik sinds het diner niemand meer gezien. Op het scherm herhalen ze steeds opnieuw de beelden van de Boetes. Namen, gezichten, leeftijden, districten. Een aantal herken ik al.
Dazzle, de jongen van 1. Zeventien, schouderlang blond haar en groene ogen. Een brede grijns op zijn gezicht als zijn naam getrokken wordt. Hij zwaait alsof hij al gewonnen heeft. Het zestienjarige meisje naast hem, Sequin, is één en al gouden krullen en lange benen. Ze blaast kusjes naar de camera. Die twee zullen sponsors hebben voor ze in het Capitool arriveren.
De jongen van 2, Orris, is een waar monster. Hij is de enige achttienjarige tribuut dit jaar en hij steekt met kop en schouders boven de rest uit. Hij ziet er niet de slimste uit, maar wat hij mist in zijn bovenkamer compenseert hij met spieren als kabeltouw.
Het meisje van 7, Gabby, blijft me ook bij. Als ze naar voren loopt is duidelijk te zien dat ze hinkt en ze houdt haar linkerarm vreemd stijf tegen haar borst gedrukt. Toch biedt niemand zich aan in haar plaats.
In district 12 wordt een meisje helemaal hysterisch wanneer haar vijftienjarige broer, Ash, wordt gekozen. Ze wordt door de vredebewakers hardhandig weggesleept en de camera’s zoomen gretig in op het gezicht van de jongen die zijn tranen moet verbijten.
En iedere keer weer District 4. Loryn Whisp, twaalf. Finnick Odair, veertien. Die jongen op het scherm, ben ik dat echt? Hij lijkt niet op mij. Ik neem nog een slok.
‘Hoeveel keer ga je het nog bekijken?’ Loryn duikt zo geruisloos op naast de bank alsof ze ter plekke is gematerialiseerd. Van het schrikken mors ik de rest van mijn glas water over me heen. ‘Want hoe vaak je ook kijkt, het blijft hetzelfde. Je moet het inmiddels wel uit je hoofd kennen.’ Ze gaat in een andere zetel zitten, trekt haar benen onder zich en staart me donker aan. Ik besef nu pas dat dit de eerste woorden zijn die ze tegen me zegt.
‘Waarom heb jij je opgegeven als vrijwilliger?’ Het is de enige vraag die in me opkomt en Loryn kijkt meteen nog giftiger.
‘Gaat dat jou wat aan?’
‘Ik vraag het maar, omdat je...’
‘Omdat ik te jong ben, is dat het? Jij bent niet veel ouder. Waarom heb jij je opgegeven?’ Ik haal hulpeloos mijn schouders op.
‘Ik denk omdat er alleen maar werd gepraat over de eer van het winnen en het beschermen van de jongere kinderen. De Spelen zelf, de reële kans om dood te gaan... Dat heb ik geloof ik een beetje over het hoofd gezien.’ Loryn grinnikt koeltjes.
‘Dus je bent niet helemaal arrogant. Gewoon stom.’
‘Ja, ik geloof het wel,’ zeg ik stil. Ik moet lachen, ik kan het niet helpen. ‘Mijn beste vriend had zich ook opgegeven. Misschien hebben we elkaar opgezweept, misschien waren we echt zo arrogant om te geloven dat we niet zouden verliezen als we ooit naar de Arena werden gestuurd. Het is niet zo dat niet weten hoe de Spelen in elkaar zitten, dat er elk jaar 23 kinderen sterven om een winnaar te kronen. Het is niet dat we zaten te springen om te gaan vechten voor ons leven. Het enige wat wij zagen was een kans om een held te zijn. Kinderachtig, niet?’
‘Je hebt geen idee,’ snuift Loryn.
‘En jij?’ probeer ik nog eens. Ze haalt haar schouders op. ‘Ik weet dat je zus...’
‘Je houdt je bek over Lia,’ bijt ze. Mijn geduld met haar is nu helemaal op.
‘Fijn. Blijf hier dan maar in je eentje zitten. Ik ga naar bed.’ Ik schakel de tv uit, zet mijn lege waterglas op de salontafel en loop naar de deur.
‘Je hebt geen idee wat je haar aandoet,’ hoor ik achter me. ‘Je zusje.’ Dat nagelt me aan de grond.
‘Ik heb haar gezien op het perron. Hoe oud is ze, vijf? Ze is oud genoeg om te begrijpen wat ze ziet als ze over een paar dagen voor een tv-scherm zit en moet toekijken hoe haar broer moet vechten en vluchten en moorden en uiteindelijk zelf om het leven wordt gebracht. Ze is oud genoeg om te weten wat een lijk is, en dat haar broer niet gewoon slaapt als hij na de Spelen in een houten kist terugkomt. Ze is zeker en vast oud genoeg voor nachtmerries. Jouw zusje -‘
‘Stella,’ prevel ik.
‘Stella zal opgroeien zonder haar broer, en ze zal altijd onthouden dat hij er zelf voor koos om weg te gaan. De reden doet er niet toe. Jij hebt haar in de steek gelaten, en zij zal jou zien sterven.’ Trillend van zoveel meer dan alleen woede draai ik me om, klaar om dat venijnige wicht de huid vol te schelden. Dan zie ik de tranen die over haar gezicht lopen.
‘Ik was tien,’ gaat ze verder, ‘toen Lia naar haar Spelen vertrok. En ik geloofde haar toen ze me vol zelfvertrouwen beloofde dat ze zou winnen. Ik ben tijdens die Spelen nooit langer dan een minuut bij een tv-scherm vandaan geweest, alsof ik haar zo kon helpen. Ik heb mijn zus vijf kinderen zien vermoorden. En ik heb de dreun in mijn eigen hoofd gevoeld toen die bijl neerkwam. Elke nacht opnieuw hoor ik het gekraak. Ze had het bijna gehaald, maar bijna betekent nog altijd dat ze haar belofte brak.’ Ze veegt kwaad haar ogen droog maar de tranen blijven komen. ‘Ik hoop voor jou dat Stella je vergeven heeft tegen de tijd dat ze twaalf wordt.’

Reacties: