FanFic.nl

Tokio hotel stand alones

Don't jump!

De ijzig koude wind streek langs mijn haren. Ik keek naar beneden. Daar onderaan het gebouw stonden tientallen fans, politie, een ziekenwagen, dokters en een psycholoog. Ook Gustav en Georg stonden daar beneden bij de menigte. Zij zagen er een heel pak rustiger uit als al die gillende fans en keken alleen maar angstig naar boven, naar mij. “Spring nicht!”� gilden de fans naar me. Zij hadden makkelijk praten, zij wisten niet wat er in me omging. “Bill doe het niet!”� hoorde ik de stem van Tom achter me roepen. Ik keek even achterom en zag hem hijgend staan. “Waarom niet?”� vroeg ik hem. Tom was de enige die wist hoe ik me de voorbije weken voelde, gevangen. “Dit is niet de manier om aan alles te ontsnappen! Er zijn andere manieren! Bill er zijn zoveel mensen dat om je geven! Doe dit niet!”� Ik kon hem geen gelijk geven. Dit was voor mij de enige oplossing. Ik schudde mijn hoofd en keek nog eens naar Tom. Hij wou me overtuigen om te blijven, te blijven in de wereld die we samen deelden, de wereld waar we samen ingekomen waren, maar hij kon het niet. Tom wist als geen ander het beste dat als ik iets in mijn hoofd had, het er niet zo makkelijk uit te krijgen was. Als Tom me niet zou kunnen tegen houden, kon niemand het. Ik ademde diep, dit zou mijn laatste ademhaling kunnen worden. Nu de dood zo dichtbij was, voelde ik alles veel intenser. De wind in mijn haren, mijn schokkerige ademhaling, Toms gehijg achter me, de angst die hij uitstraalde, de fans die beneden Spring nicht zongen en mijn hart dat tegen mijn ribben bonkte. Het kwam in me op dat het niet lang meer zou bonken. Het moment kwam dichter en ik bereidde mezelf voor om te springen. “Neeeee!”� schreeuwde een meisjesstem achter me. Ik draaide abrupt om. Een meisje van ongeveer mijn leeftijd, met blond haar in een los dotje opgestoken en zweetdruppeltjes op haar voorhoofd keek in mijn ogen. Ik zuchtte. Ik wou alleen maar springen, ik wou dat het rap over was, waarom maakte iedereen het zo moeilijk! “Doe het niet!”� zei ze. Als dat alles was dat ze te zeggen had, zou ze me niet kunnen tegenhouden. Ik wist zelfs niet wie ze was, een of andere fan dat tot hier was weten te komen waarschijnlijk. “Wie ben je?”� vroeg ik haar met mijn blik terug recht voor me uit. “Dat maakt niet uit! Ik ben hier om je te helpen!”�
“Wel, je moet niet geschokt zijn, maar je helpt niet!”� riep ik bot. “Bill, ik weet niet waarom je wilt springen, maar geloof me er zijn veel meer redenen om niet te springen!”�
“En wat zijn die redenen dan wel!? Je hebt geen idee wat ik doormaak! Je hebt geen idee wat er in me omgaat!”� Tom stond met open mond het tafereel te volgen en hoopte alleen maar dat dit meisje mij zou kunnen redden.
“Je hebt gelijk, ik weet niet wat je doormaakt. Maar ik weet wel dat er veel mensen om je geven en dat die mensen niet willen dat je dit doet.”�
“Veel mensen, daar hebben we het al. Dat wil ik niet! Ik ben het beu! Al die fans die me achtervolgen, die alles van me willen weten. Ik wil een normaal leven leiden! En omdat het toch niet gaat is het misschien beter om helemaal geen leven te leiden.”�
“Bill, al die fans hebben het beste met je voor, maar ik snap ook dat je ze soms beu word. Besef je dat je zonder die fans nooit zoveel succes zou gehad hebben? En dan nog, laat de fans weg, wat is dan een reden om te springen? Heb je al eens aan de familie gedacht die je achter laat? Aan Tom, je wederhelft. Heb je gedacht aan hem? Aan hoe dit moet voelen voor hem? Hoe het met hem verder moet als je springt. Of aan Georg en Gustav? Je 2 beste vrienden, zijn zij geen reden om te blijven leven?”� Ik wist niet wat zeggen, ze overdonderde me helemaal en dit allemaal van een meisje dat ik nog nooit had gezien. “Als je niet aan hen hebt gedacht, weet je dan hoe egoïstisch je bent!?”�
“Zwijg alsjeblief.”� Fluisterde ik. Ze wist dat ze tot me door aan het dringen was en ging dus verder.
“Luister, 20 meter lager zingen een heleboel mensen Spring nicht voor je. Betekent dat dan niks voor je? En ik weet dat als ze het niet aan het zingen zouden geweest zijn dat je toch elk regel in je hoofd zou horen weerklinken. Heeft dat liedje dan helemaal geen betekenis voor je? Wil je zeggen dat je liedjes schrijft met een boodschap in maar zonder zelf die boodschap te respecteren? Dat je een liedje schrijft zonder zelf in de woorden van de tekst te geloven? Komaan Bill, je weet beter dan dat!”� Hoe deed ze dit toch, hoe kon ze al die dingen zeggen dat op me in speelden zonder me te kennen?
“Wie ben je? En wat kan het jouw schelen? Je bent waarschijnlijk zelf een fan die gewoon niet wilt dat haar idool sterft.”�
“Ik ben Clara, dit is de eerste keer dat ik je in levende lijve zie en ja ik ben een fan. Maar ik ben niet alleen een fan dat haar idool probeert te redden, maar ook een meisje dat een mensenleven probeert te redden.”�
“Je begrijpt me niet. Ik ben gevangen. Gevangen in dit leven, ik wil ontsnappen. Ik wil een ander leven. Niet meer het leven zonder privacy, met al de aandacht enz.”�
“Je kan een ander leven krijgen Bill. Je beslist zelf hoe je je leven leidt. Dat doet iedereen voor zich, alleen jij bent degene die daarover beslist. Heb je genoeg van de muziekwereld, stop er dan mee. Denk even aan wat je zelf wil. Je hebt je eigen leven in handen, het is aan jou om er wat van te maken. En geloof me dit is niet de manier.”�
“Waarom zou ik jou geloven?”� vroeg ik Clara. “Bill, doe nu alsjeblief de moeite om haar te geloven!”� ik keek achterom naar Tom. Zijn wangen waren nat van de tranen en ik zag de angst in zijn ogen. Nu keek ik naar Clara, in haar ogen las ik eveneens angst, maar ook zelfzekerheid.
“Ik heb daar ook gestaan.”� Zei ze. Nu rolde ook een traan over haar wang. “Mijn beste vriendin heeft ook zelfmoord gepleegd, met een overdosis. Het maakte me kapot vanbinnen. Ik was alleen en had niemand meer om mijn diepste gevoelens en geheimen mee te delen. Ik dacht dat dit de enige uitweg was, maar dat is het niet. Als je van die rand afkomt, beloof ik je dat alles weer goed komt. Het wordt misschien niet gemakkelijk maar je komt er door, sterker dan ooit.”� Ze wist goed genoeg dat ze me bijna had overtuigd, nog een beetje verder en ik zou van deze rand afstappen, hoe moeilijk het ook zou zijn.
“Bill… ga je Tom achterlaten zoals mijn vriendin mij achterliet? Ga je hem dat aandoen? Ga je riskeren dat hij misschien dezelfde weg kiest als jou als je dit doet? Ik weet hoeveel je van Tom houdt, stap van de rand en laat hem je helpen.”� Ik draaide mijn hoofd weer naar Tom. Zijn lippen vormden ‘bitte’ en tranen rolden over zijn wangen. Ik keek een laatste keer naar beneden. Misschien had ze gelijk. Ik moest zelf gaan beslissen wat ik met mijn leven wou doen en niet meer luisteren naar de manager en de mensen rond me. Ik moest luisteren naar hun raad, maar niet blindelings gehoorzamen, de beslissingen moest ik zelf maken. Ik mocht nu niet egoïstisch zijn. Ik moest aan Tom, mijn familie en vrienden denken. Een grijs beeld van al die personen, huilend, rouwend om mijn dood verscheen voor mijn geestesoog. Een ging een koude rilling over me heen. Ik kon hen dat niet aan doen. Ik kon mijn broertje niet alleen laten, ik moest blijven voor Tom, voor hen allemaal. Als ik niet zou springen wist ik dat Tom er voor me zou zijn, hij zou me hierdoor helpen. Op Tom kon ik altijd rekenen en hij zou altijd op mij kunnen rekenen. Mijn besluit was genomen. Ik draaide me om naar Tom en Clara, stapte op het dak en vloog in Toms armen.

Reacties: