FanFic.nl

Thorgal

Het Hof Van Eden ~~ Part Two

Met alleen een linnendoek zat Thorgal op het gras voor een rivier. Hij had zijn kleren uit gedaan en keek nu rond, daar had hij amper de tijd voor gehad. Het water weerspiegelde het groene gras en de bomen. Op kleine plekken waar vaak mensen liepen was er minder gras. Het perfect bruine modderplasje was af en toe bevochtigt door het water. Zuchtend sloot Thorgal zijn ogen om ze meteen weer open te doen.
‘Thorgal! Kom hier…’ Een plotselinge onbekende stem klonk uit de bosjes. Van schrik sprong Thorgal op.
‘Wat is dat?..’ Bang keek Thorgal om zich heen, hij dacht dat hij hier veilig was.
‘Nee! Probeer niet me te zien! Ik ben bang dat zij je in de gaten houden. Doe alsof er niks aan de hand is.’ Nu Thorgal langer had geluisterd hoorde hij een stem van een jong meisje. Skadia?
‘Wie ben je? Skadia?’
‘Ja. Mijn zusters hebben gelogen, Thorgal!’ Skadia ’s stem klonk gesmoord door de bosjes. Thorgal spande zijn kaak aan. Ik wist het, bedacht Thorgal zich, ze waren slechte mensen!
‘Ze zijn… slecht. Ze proberen je te bedriegen om je in de slavernij te kunnen houden..’ Wat!? Thorgal wou overeind springen en een dolk pakken en Ingrid en Raghnild af gaan.
‘Wat zeg je? Maar hoe?!’ Thorgal vergat even om te fluisteren.
‘Stil! De tijd dringt! Je moet vluchten voor hun betovering je zwak maakt. Ingrid bedriegt je: er is hier een middel om weg te komen, maar het is gevaarlijk.’ Thorgal wachtte even.
‘Waarom zou jij me helpen?’ Het klonk wantrouwender dan Thorgal wou.
‘Omdat ik ook de gevangene van mijn zusters ben. Ik wil ontsnappen en eindelijk de hemel zien. Mar alleen lukt het me niet. Ik heb jou kracht en moed nodig… Als je die hebt..’
‘Die heb ik. Wat moet ik doen?’
‘Als de nacht valt. Kom bij zonsopgang op de plek waar het water uit de berg komt. Daar kom ik naar je toe.’

‘Thorgal! Word wakker! We moeten gaan!’ Een meisje genaamd Skadia duwde langzaam tegen Thorgals schouder. Die knipperde een paar keer en keek om. Daar stond een meisje met kort blond haar en een geelachtig tuniek aan. Daar over had ze een dun bontje met nog een staart. De schoenen waren van leren zolen en verder was het stof. De laarzen kwamen tot net over de knieën.
‘Skadia! Je bent nog maar een kind!’ Lachend keek het meisje Thorgal aan terwijl er langzaam en pluizig dier op haar schouder klom.
‘Ja... Ik ben ook pas 150 jaar! Haha!’ Ze werd rood en lachte nog even vreugdeloos verder. Dezelfde gifgroene ogen als die van Ingrid en Raghnild keken Thorgal weer strak aan.
‘Ik ben vijftien jaar, Thorgal, en geen jaar meer. Mijn zusters, de tovenaressen, hebben geprobeerd je te bedriegen met dat fabeltje over de eeuwige jeugd, om je over je halen om hier te blijven. Kom nu. We moeten door die grot en dan via de bergstroom naar boven.’ Glimlachend keek ze hem aan en pakte zijn hand. Stimulerend trok ze Thorgal in de richting van de grot.
‘Wacht even. Wat is dat voor beest?’ Wantrouwend keek Thorgal de pluis aan. Gele reflecterende ogen keken Thorgal aan en scherpe nagels die uit de pootjes kwamen.
‘Dit is Loki, mijn kat. Zonder hem ga ik niet weg..’
‘Maar!’ Onderbrak Thorgal haar.
‘Snel Thorgal! Laten we gaan voor zij terugkomen..’ Skadia sloeg een rol met touw om haar schouder en liep in de richting van de waterval. Met een plonsloos sprongetje sprong ze in het water. Haar blonde haar wapperde achter haar aan en Loki probeerde weg te vluchten.
‘Skadia! Thorgal! Zijn jullie gek?’ De stem van Raghnild schalde over de tuin. Struikelend kwamen Ingrid en Raghnild aan.
‘Thorgal! Luister niet naar die zottin! Dit word je ondergang!’ Ingrid dook al in het water.
‘Thorgal! Skadia! Blijf bij ons! Ga niet weg uit de tuin!’ Raghnild viel ook in het water en haar korte haar droop langs haar gezicht.
‘Vervloek je!’ riep Skadia boos. Via de rotsen klom ze met moeite omhoog. Haar gleed in haar gezicht maar ze nam de moeite niet het er uit te vegen. Omdat Thorgal al een “jaar” niet meer goed had bewogen klom hij minder mobiel dan hij anders gedaan zou hebben omhoog.
‘Snel! Volg me voor ze een betovering over je uitspreken!’ Sprak Skadia gehaast. In de grot bovenin stroomde water, lichtgevend door het licht van de maan die door het ijs scheen.
‘Die rots! Snel, duw hem weg!’ Ze wees snel naar een bijna rond rotsblok. Raghnild riep Skadia nog een keer na terwijl Thorgal met zijn kracht het reusachtige rotsblok in bij de ingang van de grot duwde.
‘De tijd, Skadia! De tijd zal je inhalen als je..’ De kreet van Ingrid werd gesmoord door de steen.
‘Onze weg terug is afgesloten, Skadia! Ik kan die rots nooit omhoog krijgen!’
‘Des te beter!’ Zei Skadia terwijl Thorgal nog niet klaar was met praten. Hoe verder ze liepen hoe moeilijker het landschap werd. Grote pinnen kwamen van boen en onder, dreigend om mensen te spiesen. Hun grijsachtige glas stond Thorgal niet aan. Een paar passen verderop was een meer wat er weer koud uitzag en stoomde.
Aarzelend zette Skadia een stap. Aanmoedigend klopte Thorgal op haar schouder en liep zelf voor.
‘Skadia, wat bedoelde Ingrid met de tijd, die..’
‘Niks! Nog meer leugens! Snel Thorgal, onze weg is lang!’ Onderbrak Skadia hem ruw. Het was duidelijk dat ze er niet over wou praten.
‘We komen bij de warme wolken. Pak mijn hand en zorg dat we niet ronddwalen..’
‘De warme wolken?’ Verbaasd keek Thorgal Skadia aan. Hij snapte niks meer van wat dit jonge meisje zei.
‘Hier ontmoet het water dat van het ijs valt het water dat van het vuur komt. Daar kunnen we beslist niet oversteken. Verderop is het water zo heet dat we gekookt zouden worden.’ Haar stem klonk simpel, alsof alles duidelijk was, maar Thorgal snapte er niks van.
‘Wat dan wat?’ Zijn stem klonk verbaasder dan hij had gehoopt. Hij wou als een volwassene overkomen bij Skadia.
‘De echte moeilijkheden beginnen nu, Thorgal. De enige weg naar boven is daarlangs!’ Skadia wees naar een gladde druipende muur boven zich.
En ze klommen. Klommen. Klommen.

Met de laatste kracht die Thorgal nog had hees hij zich boven op de rand. Hijgend liet hij zich vallen. Hij schrok uit zijn bijna-slaap door een gesnik, Skadia.
‘Hou nog even moed meisje! Nog. Even…’ Hij reek een hand naar Skadia toe.
‘Ik.. Ik ben verkleumd..’ Ze liet zich bijna terug vallen in de diepte maar Thorgal pakt haar hand.
‘Het was zwaar, maar we hebben het gehaald. Het lukt, Skadia!’ Hij trok Skadia tegen zich aan en Loki sprong van de schouder van Thorgal af.
‘De ergste taak wacht nog: om de open lucht te berijken moeten we door het labyrint van ijs!’

Zijn leven lang zou Thorgal zich met angst die uren blijven herinneren., die hij in de hel van ijs doorbracht. Honderd gangen waren ze ingeslagen, duizend keer gestuit op weerspiegelingen en honderdduizend keer op dezelfde plek uitgekomen, steeds wanhopiger..
‘Ik heb er genoeg van! Ik wil er uit! Ik heb het koud! Vervloekt doolhof! Laat me er uit!’ Gilde Skadia wanhopig met haar vuisten tegen de ijsmuur aanslaand.
‘Skadia! We komen er wel uit, voor het nacht word. Anders..’
‘Anders zullen e bevriezen, nietwaar? Nacht, dag… Ach, zal ik ooit nog de zon zien?’ Huilend omarmde Skadia Thorgal om zich bijna meteen weer los te rukken.
‘De zon! Daar is hij! De zon Thorgal! De zon!’ Ze gilde van vreugde en haar ogen keken glinsterend naar het ijsdak, waar alleen niks te zien was. Springend met armen wijd begon ze een vreugdedans te doen.
‘De zon! Eindelijk! Ik wou hem al zo lang zien!’
‘Stop Skadia.. Rustig!’ Meteen barste ze weer in tranen uit en begon ze Thorgal te omhelzen.
‘Je zult de zon zien. Ik beloof het je, maar we moeten niet meer op goed geluk zoeken want dan komen we er nooit meer uit. We moeten met overleg te werk gaan,’ sprak Thorgal terwijl er een plan in zijn hoofd ontwaakte.
‘Maar hoe? Hoe? Dat duivelse valse labyrint..’ Ze maakte vuistjes en drukte haar nagels in de muis van haar duim.
‘Je kat zal ons helpen,’ zei Thorgal terwijl hij een ijspegel afbrak en Loki ermee sneed.
‘Nee!’ gilde Skadia, ‘Gemenerik! Waarom?’
‘Als hij gewond is zal hij vluchten. En laten we hopen dat zijn instinct hem de goede weg wijst.’ Loki schoot ervandoor en liet een bloedstraaltje achter.
‘En dan kunnen wij hem volgen dankzij het spoor dat hij achterlaat..’
‘Kan me niet schelen! Mijn arme Loki! Wat zal hij een pijn hebben!’ krijste Skadia als ze de grot in kruipt.
‘Hij kan er niet aan doodgaan. Maar misschien wel ons leven redden,’ suste Thorgal.

‘We kruipen nu al een uur… Je hebt Loki voor niets gedood,’ zei Skadia bedroeft. IJspegels sneden in haar benen en armen terwijl ze moeizaam verder kroop.
‘Hou je mond. Ik.. Ja… Het klopt! Een luchtstroom! Daar!’ Blijer dan ooit wees Thorgal naar een gat waar licht uitkwam.
‘Het is ons gelukt! Bedankt o Goden, dat ge ons geleid hebt!’ riep Thorgal toen ze buiten waren.
‘De hemel! De echte hemel! O Thorgal, wat is dat mooi!’ gilde Skadia als een fangirlend meisje. Ze stonden op een witte berg die bedenkt was met sneeuw en ijs.
‘Maar Loki, arme Loki? Ik zie hem niet..’ Skadia sloeg intussen haar armen weer om haar lichaam, het was nog steeds koud.
‘Die komt wel naar ons toe. We moeten een vuur maken en de nacht daar doorbrengen,’Thorgal terwijl zijn ogen zochten naar een geschikte plek.

Geeuwend stond Thorgal op. Zijn armen waren haast bevroren; hij had zijn bont aan Skadia gegeven.
‘ Skadia! Wakker worden! Je moet de wereld opnieuw ontdekken..’ Thorgal draaide Skadia op haar zij.
‘Skad… ?!?’ Een afgrijselijk gezicht grijnsde Thorgal toe. Een verrot gezicht met erg lang haar. De ogen waren weggerot uit de oogkassen en tanden zaten los in de mond. De te lange nagels maakten het nog enger. Zo snel als Thorgal kon wende hij zijn hoofd weg.
‘Dood! Van ouderdom gestorven! Dus Ingrid sprak we de waarheid, en jij, Skadia, jij wilde het niet geloven..’ Thorgal schudde zijn nu veel langere haar.
‘Vaarwel, Skadia. Jij, die de tijd durfde uit te dagen om de hemel te zin… Dat je dood gelukkig mag zijn. Vaarwel ook, Ingrid en Raghnild, gevangenen van de vreemde, prachtige tuin. Hoeveel eeuwen zullen jullie nog wachten op een nieuw metgezel?’

Reacties: