FanFic.nl

Lucas Turner en de schat van El Dorado

14

Porter voelde dat hij zijn geduld nu echt aan het verliezen was. Waar bleef die idioot George nou? Hij zou dat kind gewoon even halen. Duurt het echt zo lang? Na de laatste dagen had hij er echt nood aan om zich even te laten gaan. Walter, zijn persoonlijke lijfwacht stond verveeld tegen de koets aangeleund.
‘Wilt u dat ik even een kijkje ga nemen, heer? Hoe eerder we hier weg zijn, hoe beter.’
‘Waar ben jij zo bang voor? Lucas en die hoer van hem zijn dood. Niemand staat mij nog in de weg.’
Porter kon Walter wel appreciëren. Hij had niet alleen jaren ervaring in het leger, en hij was de meest loyale medewerker die hij ooit had. Bovendien kneep hij graag een oogje dicht voor uitstapjes als dit.
Maar zo nu en dan kon zijn bezorgdheid erg irritant zijn.
‘Ik zeg het u. Dit duurt te lang. Ik ga even gaan kijken.’
‘Als er echt iets aan de hand is, blijf jij mooi in mijn buurt. En doe nu rustig aan. Daar is hij.’
Geen ogenblik te vroeg ging de deur open en liep George naar buiten, met Meera aan de hand liep hij langs de andere soldaten. Vreemd genoeg werd hij op de voet gevolgd door een gesluierde vrouw.
‘Dat werd verdorie wel eens tijd. Stop haar meteen in de wagen.’
‘Tuurlijk, mijn heer. Maar u hebt misschien gezien dat ik gezelschap heb.’
‘Dat zien we.’ Antwoorde Walter duidelijk kwaad. ‘En wat moeten we met haar?’
‘Ik dacht zo. Na de laatste dagen dacht ik zo dat ik u wat verschuldigd was. Daarom heb ik hier Lola. Een van mijn laatste aanwinsten.’
‘Hoe oud is ze? Je weet dat ik ze graag jong wil.’
‘Ja, weet ik heer.’ Antwoorde de man, terwijl hij bleef buigen als een op hol geslagen knipmes. ‘Maar ik weet zeker dat ze u toch zal kunnen bekoren. Ik heb haar trouwens opdracht gegeven om onze lieve Meera hier wat les te geven. U zult meer plezier aan haar beleven dan ooit tevoren met Lola ’s hulp.’
Ook al was Porter er niet mee opgezet dat hij van dit alles niets wist, hij moest wel toegeven dat het idee wel goed klonk. De jonge vrouw zag er best wel goed uit. Hij zou zeker wel iets voor haar kunnen bedenken. Walter had de laatste dagen ook behoorlijk wat te doen gehad, hij was misschien ook wel toe aan wat ontspanning toe.
‘Goed dan, ze kan met ons mee. ‘
De jonge vrouw knikte enkel, Meera leek te denken dat de benen van George haar zouden beschermen en George zelf bleef maar knikken en slijmerige opmerkingen maken. Waarom had hij eigenlijk ook ingestemd om die idioot mee te nemen? Wat kon dat stuk ongeluk ook doen als hij Meera gewoon mee nam? Hij had echt wel meer dan genoeg betaald.
Veel kans om daar verder over na te denken had hij niet want een luid gegil steeg op van uit de herberg. Enkele ogenblikken later liep er een naakte man buiten. Het duurde enkele ogenblikken voor het tot iedereen doordrong dat het George was.
‘Wat is dit?’ Riep Porter geschrokken terwijl Walter meteen zijn zwaard trok. De George die voor hen stond haf bliksemsnel een trap tegen Walter zijn hand, die verloor zijn wapen en voor hij kon reageren had de nep George zijn haar vast gegrepen en sloeg zijn hoofd enkele keren tegen de koets.
Porter wou ingrijpen maar werd tegen gehouden door ‘Lola’, ze haalde een duidelijk geladen pistool tevoorschijn en richtte het tussen zijn ogen. Een tafereel dat hem griezelig bekend voor kwam.
‘Jullie?’
‘Ja wij! Die wagen in, en wel meteen!’
Nep George had de bewusteloze Walter al naar binnen geduwd en sprong op de bok, net naast de bestuurder. De overige bewakers kwamen in actie, Porter besefte dat die getikte hoer hem in die tijd met gemak een kogel door zijn hoofd gejaagd had. Hij besloot dat het beter was om te doen wat ze vroeg. Hier zouden ze later wel voor boeten. De deur sloeg achter hem dicht en de paarden begonnen te lopen nog voor de andere soldaten hen konden bereiken.






Lucas voelde de adrenaline door zijn hele lijf gieren. Ze waren weg geraakt van bij de herberg, dat was toch al iets. Maar nu hadden ze drie gevangenen, waarvan hij er nu een aan het bedreigen was. En straks kregen ze hoogstwaarschijnlijk de volledige stadswacht achter zich aan. De man naast hem had al die tijd zitten jammeren maar plots waagde hij het Lucas persoonlijk aan te spreken.
‘Heer…Alstublieft…Ik heb twee kinderen.’
Lucas voelde zijn maag samen trekken. Was hij nu ook al zo laag gezonken dat onschuldige mensen doodsbang van he waren?
‘Luister kerel, ik heb geen probleem met jou. Doe gewoon wat ik zeg en dan zie je je kinderen vanavond nog terug.’
‘Waarom doet u dit? U lijkt me geen slecht persoon.’
‘Je zal me toch niet geloven. En alsjeblieft, doe wat ik zeg. Ik wil je echt geen kwaad doen, maar als je me geen andere keuze laat…’
Lucas slaagde er niet in de laatste woorden uit te spreken. De man leek het te begrijpen. En hij leek ook te begrijpen dat Lucas hier wel degelijk geen plezier aan beleefde. Hij leek rustiger te worden en haalde de zweep nog wat harder aan. Lucas liet ondertussen zijn hersenen op volle toeren draaien maar ko niets verzinnen. Hij hoopte maar dat Janice meer succes had. Hij had hen tenslotte de laatste keer gered. Nu was het haar beurt weer.

Reacties: