FanFic.nl

right]Sommige mensen zijn uitverkoren om grootste dingen te doen zei mijn vader altijd, en ik was zo iemand vervolgde hij altijd. Ik, Carlo Kannewasser, de laatste telg van een gewaardeerd tovenaarsfamilie zou het ver schoppen en de familie alle eer aan doen. Was het omdat ik buitengewoon intelligent was? Of omdat ik altijd eerlijk was als goud en het opnam voor de zwakkere kindjes in de straat? Ik weet het niet, maar iets zei mijn familie dat ik een ster in wording was. Ikzelf bleef hier bijzonder kalm onder, er was niets bijzonders aan mij dacht ik toen ik een ukkie van amper acht jaar was. Ik was niet zo goed in toverschaak en slaagde er maar niet in om de tuin kaboutervrij te maken, maar dat leek mijn vaders optimisme niet te deren in tegendeel!

Toen ik mijn eerste brief voor Zweinstein ontving waren mijn ouders in de wolken! Nu zou ik al mijn talenten tentoon kunnen stellen voor de hele tovergemeenschap en beginnen aan een carrière die hoogst waarschijnlijk zou eindigen als Minister van Toverkunst, directeur van de Ochtendprofeet of professioneel Zwerkballer in het nationale team. Althans volgens mijn ouders.
Zoals iedere heks of tovenaar van het land ging ik op mijn elfde naar Zweinstein Hogeschool voor Hekserijen en Hocus-Pocus. Mijn schoolloopbaan verliep voorspoedig, ik was goed in Bezweringen, Kruidkunde en Gedaanteverwisseling en werd in mijn derde jaar opgenomen in het zwerkbalteam van Huffelpuf. In mijn vijfde jaar werd ik gepromoveerd tot klassenoudste en het jaar daarop werd ik hoofd van Huffelpufs zwerkbalteam. Ik verzilverde net geen trofee, maar dat deerde niet. Dankzij mijn toedoen kreeg de afdeling Huffelpuf eindelijk nog eens de aandacht die het verdiende.

Maar enkele maanden geleden nam mijn schoolcarrière plots een heel andere wending:het Toverschool Toernooi een oude krachtmeting tussen de drie sterkste toverscholen van Europa werd nieuw leven ingeblazen dankzij het ministerie van toverkunst. Iedere leerling die ouder was dan zeventien mocht deelnemen aan het Toernooi en ik bofte, ik was net zeventien geworden. Grijnzend en onder grote belangstelling had ik mijn naam opgegeven voor het Toernooi en eerlijk gezegd: ik had nooit gedacht dat ik effectief ook kampioen zou worden. Goed, ik ben dan wel klassenoudste, zoeker en succesvolle aanvoerder van het zwerkbalteam van Huffelpuf, dat alleen volstond volgens mij niet om het tot kampioen te schoppen. Ik dacht dat de Vuurbeker die zou beslissen over de kampioen vooral zou kijken naar de moed en de intelligentie van de deelnemers, en niet naar bewezen diensten. Maar toch werd ik verkozen om de eer van Zweinsteins Hogeschool voor Hekserijen en Hocus-Pocus te verdedigen op het Toverschool Toernooi. Het was een ongelofelijke verassing, zowel voor mij als mijn medeleerlingen van Huffelpuf. Ik was ergens enorm geschrokken, maar aan de andere kant had ik direct gezien welke mogelijkheden het bood voor mij en de rest van Huffelpuf. Wij van Huffelpuf worden vaak aanzien als doetjes vanwege ons wat “brave” karakter en het feit dat we al vijftien jaar geen trofeeën meer in de wacht hebben gesleept. Mijn positie als kampioen van het Toverschool Toernooi verschafte me de mogelijkheid om onze achterstand in één klap goed te maken. Bovendien kon ik als kampioen deelnemen aan iets unieks, iets magisch waaraan eeuwige roem verbonden zat. Ik kon niet wachten om aan de eerste opdracht te beginnen in het bijzijn van de voltallige school én mijn familie. De dromen van mijn familie kwamen eindelijk in vervulling. Ik kon de peptalk van mijn vader al horen.

Maar mijn euforie werd al vlug in de kiem gesmoord: want tegen het eind van de avond waren er plots twee kampioenen die Zweinstein moesten vertegenwoordigen. Harry Potter, de beroemde Harry Potter nota bene was ook verkozen door de Vuurbeker om onze school te verdedigen. Hoe hij het voor elkaar heeft gekregen weet ik nog altijd niet, maar op een of andere manier is zijn naam in de Vuurbeker terecht gekomen – ook al was hij nog geen zeventien. Zweinstein reageerde geschokt, de twee andere deelnemende scholen furieus en mijn afdeling zodoende nog furieuzer. Ikzelf had mezelf geen houding weten te geven, eerst had ik gedacht dat het om een simpele grap ging, daarna dat ze Potter direct uit de wedstrijd zouden gooien, maar niets van dat alles was gebeurd en daarna had ik alleen een doffe teleurstelling gevoeld omdat ik niet de enigste was die nu in de kijker liep. Gelukkig heb ik veel aan mijn afdeling gehad, ze hebben allemaal hun solidariteit tegen over mij uitgedrukt en hebben zelfs een petitie gestart tegen Potter. Ook de andere leerlingen van het school sloten zich aan bij de Anti-Potter groep: de volledige afdeling van Huffelpuf en Zwadderich stond achter mij en erkende mij als enige kampioen van Zweinstein, ook het gros van Ravenklauw koos mijn kant. De Griffoendors kozen uiteraard partij voor hun eigen kampioen. Ikzelf heb het allemaal laten gebeuren, mijn ongenoegen tegenover Potte mocht duidelijk zijn: als hij van kampioentje wou spelen dan moest hij maar leren leven met de consequenties ervan...

Keer op keer moest Potter echter een domper op de vreugde zetten: in de Ochtendprofeet die gewijd was aan het Toverschool Toernooi ging het volledige artikel over Potter, over zijn verleden, zijn gevoelens, zijn trauma van toen Jeweetwel hem wou mollen… De overige namen van de kampioenen waren stuk voor stuk verkeerd geschreven en mijn naam, nou die kwam er zelfs niet in voor… Mijn familie was verbijsterd: nog nooit hadden de Kannewassers het deksel zo zwaar op hun neus gekregen. Ikzelf voelde me meer dan ooit te kort gedaan en had het gevoel dat iemand vreselijks me een loer had gedraaid. Ik wist niet waar gekropen van schaamte en ellende: wat een groot avontuur had moeten wezen, werd zo langzamer hand een tergende nachtmerrie. Ik was door en door gefrustreerd en had vurig gehoopt dat Potter zo zwaar gehavend uit de eerste proef zou komen dat hij onmiddellijk van school zou gaan.

Maar die gevoelens dateren in tussentijd van enkele maanden geleden. In die tijd heb ik me er ongeveer bij neergelegd bij Potters deelname aan het Toernooi en ik beb hem om een of andere reden gaan waarderen of is het eerder respecteren? Feit blijft dat uitgerekend Harry me heeft gewaarschuwd voor de inhoud van de eerste proef: draken! Eerst had ik dat joch niet willen geloven: wat stelde die waarschuwing van hem voor? Nog een manier om me verder door het slijk te halen? We waren immers elkaars concurrenten. Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe possibeler het leek: in het verleden waren er wel vaker magische wezens aan te pas gekomen. Sfinxen, agressieve griffioenen en zelfs basilisken waren de revue van het Toverschool Toernooi gepasseerd. Waarom zouden ze dan nu niet terugrijden naar zo’n spectaculaire monsters? Hoe ik een draak aanmoest wist ik maar half en half, Verweer Tegen de Zwarte Kunsten was niet mijn sterkste kant en uitgerekend nu dergelijke vragen gaan stellen aan professor Dolleman was vragen om problemen. Dus was ik de bibliotheek ingedoken op zoek naar spreuken en bezweringen die van pas konden komen bij een confrontatie met een draak. Ik besloot me vooral te concentreren op afleidingsmanoeuvres. Die keuze loonde: de dag zelf bleek het inderdaad om draken te gaan en ik bofte, ik had niet het agressiefste exemplaar en ik wist het er levend vanaf te brengen. Omdat mijn afleidingsmanoeuvre maar half had gewerkt en ik gewond was geraakt had ik een lage score. De overige kampioenen – die duidelijk ook hadden geweten waarmee ze het aan de stok gingen krijgen – hadden veel efficiëntere manieren aangehaald om hun draak klein te krijgen en Potter, nou die ging met alle aandacht lopen toen hij zijn draak te slim afwas met zijn bezemsteel. Desondanks, ik was hevig onder de indruk van Harry, niet alleen omdat hij als vijftienjarig joch een drakenaanval had overleefd, maar ook omdat hij de moed had gevonden om mij hierover te informeren… Vanaf dat ogenblik ben ik hem op een andere manier gaan bekijken. Ik heb hem min of meer kunnen accepteren als tweede kampioen van Zweinstein en heb mijn medeleerlingen van Huffelpuf zelfs gevraagd om Potter met rust te laten en alle Anti-Potter acties te staken. In tussentijd heb ik me vooral de vraag gesteld wie Harry Potter eigenlijk is. Ik ken hem alleen van zien of van zwerkbalwedstrijden waarin we het telkens moesten opnemen tegen elkaar. Ik heb hem nog nooit eerder gewoon aangesproken op de gang. Ik heb echter veel over hem gehoord: dat hij wees is, wie zijn vrienden zijn dat hij in zijn voorgaande jaren telkens was ontsnapt aan Jeweetwel en zelfs het monster uit de Geheime Kamer had verslaan. Ik hoop stiekem om ooit, misschien om jaren na het Toverschool Toernooi Harry beter te leren kennen en uit te pluizen hoe hij het voor mekaar had gekregen om toch deel te nemen.
Maar wie Harry ook moge zijn en wat zijn drijfveren zijn in dit Toernooi, het punt blijft dat ik bij hem in het krijt sta en dat ik iets terug wil doen. Misschien kan ik helpen met de tweede opdracht?
Het is de avond van het Kerstbal en ik zit alleen in de badkamer van de klassenoudsten. Het grote, marmeren bad met tientallen gouden kranen heeft het formaat van een klein zwembad zodat ik er moeiteloos in kan ronddobberen. Twee meter van mij drijft het gouden ei boven. Het ei dat ik tijdens de eerste opdracht heb weten te bemachtigen van een norse moederdraak. Mijn voorhoofd is gefronst, maar eigenlijk is dat nergens voor nodig: ik heb zojuist het geheim van het ei ontsluiert en probeer nu te bedenken wat het raadsel betekent. Het gaat over meermensen dat weet ik zeker, maar welke meermensen? Ik kan me niet inbeelden dat meermensen aan land kunnen, dus wat kunnen ze van mij stelen? Ik bedenkt me dat ik voor de tweede opdracht me zal moeten bewijzen onder water. Om te beginnen: hoe overleef ik onder water? Ik heb nog nooit gepoogd om langer dan een minuut onder water te blijven, maar ik kan me met gemak een stuk of twee spreuken herinneren die het mogelijk kunnen maken. Daarnaast vraag ik me af waartegen ik het zal moeten opnemen: moet ik een volledig leger meermensen verslaan? Of moet ik vechten tegen de reuzen inktvis? Ik som de verschillende soorten waterwezens op die ik gezien heb tijdens de lessen Verweer tegen de Zwarte kunsten en Zorg voor Fabeldieren en kom tot de conclusie dat ik best nog wat opzoekingzwerk doe in de bibliotheek…Terwijl ik nog wat baantjes trek in het water – het water blijft altijd lekker warm in dit magische bad, denk ik aan Harry Potter. Hoe ver zou hij al gevorderd zijn met zijn ei? Zou hij ook al weten dat de tweede opdracht zich onder water zal afspelen of heeft hij hiervan nog geen benul? Ergens voel ik een steek van medelijden met Potter. Als ik de schoolgeruchten mag geloven maken zijn vrienden zich ongerust over zijn welzijn en zelfs Perkamentus zou stiekem vrezen voor het leven van Harry Potter. Wat niet meer dan normaal is, want Harry is nog maar een vierdejaarsstudent en magische opdrachten waarvan draken deel uitmaken zijn niet van de poes.

Ik zucht, ik moet me klaarmaken: vanavond is het, het schoolbal en ik ben als kampioen verplicht om de openingsdans te doen met mijn partner. Ik kan een grijns niet onderdrukken want ik heb het knapste meisje van de school gevraagd: Cho Chang. We zijn beiden zoeker voor onze afdeling en hebben hetzelfde karakter en sinds een drietal weken zijn we een koppel. Cho Chang als ik alleen al denk aan haar kleine, lieftallige gestalde, haar donkere haren en bijpassende ogen voel ik het kriebelen in mijn buik… Er gaan vast een hoop kerels jaloers zijn op mijn aanwinst op het liefdesvlak, want Cho is écht knap. Ik kan een onwillekeurige grijns niet onderdrukken: als ik de roddels van Patty Park van Zwadderich mag geloven heeft Harry ook een oogje op Cho en heeft hij haar zelfs gevraagd voor het bal. Nou op dat vlak ben ik hem mooi te slim af geweest. Ik mag me dan wel hebben voorgenomen om vriendelijker te zijn tegen Potter en hem een tip te geven over de volgende opdracht, op het gebied van de liefde ben ik hem een flinke stap voor.[/right][left]