Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Flesh For Bones » Not Waiting for Tomorrow
Flesh For Bones
Not Waiting for Tomorrow
De bar is gehuld in schaduwen. Katniss voelt zich misplaatst tussen de mensen die het hier thuis noemen, die dagelijks verdriet of frustratie wegspoelen met vergif.
Het brandt op haar lippen en toch vangt ze elk druppeltje op met haar tong.
Technisch gezien zou ze dat niet eens mogen en misschien hoopte ze daar wel op, dat ze tegengehouden zou worden—haar littekens, de glazige blik in haar ogen en de donkere kringen om haar ogen schopten de woorden uit zijn mond voor de barman kon vragen hoe oud ze is.
En nu zit ze al aan haar derdevierdemisschienvijfde, ze weet het niet meer, maar het gaat vlotjes naar binnen en vult de scheurtjes in haar borstkas. Het voelt al zo lang alsof ze stilletjes aan aan het breken is. Dit is de eerste keer dat het eindelijk rustig wordt in haar hoofd, angstaanjagend maar heerlijk rustig.
Dus bestelt ze nog een glas, haar zeweetnietmeerhoeveelste, en zet het aan haar lippen.
Ze is helemaal alleen. En dat had niet zo hoeven zijn. Finnick en Annie stellen haar elke ochtend opnieuw voor om in hun gezelschap te vertoeven. En ze weet dat ze het goed menen, en dat ze het helemaal niet ongemakkelijk zouden maken, en dat ze gewoon een keer “ja” zou moeten zeggen. Maar ze wilt alleen zijn.
Dat is egoïstisch. Ze laat Prim nogmaals helemaal alleen. Maar ze kan de hatelijke blikken niet meer aan.
Een waas valt als een sluier over de gedachen die al dagen in haar hoofd wemelen als boze bijen. Hun pijnlijke steken worden eindelijk verdoofd.
Haar voet tikt ritmisch tegen het ijzer van de barkruk en haar vingers drummen op het gladde hout.
Ongesproken woorden, beloftes van geleden glijden weg wanneer de muziek eindelijk een manier vindt om in haar aderen te kruipen tot het tussen haar ribben kan dansen. Haar hart springt weer in gang en ze glimlacht lichtjes, zo onbekend dat haar spieren even lijken te twijfelen.
“Dat is al beter,” zegt het meisje dat naast haar neerzit en de barman wenkt. “Ik dacht al dat je heel de avond zuur zou blijven kijken.”
Katniss trekt een wenkbrauw op en puft, haar wangen worden bol als hamsterwangen. “Dat was ook het plan, maar nu kriebelt alles een beetje.”
“Goh, hoe zou dát komen?” Het meisje lacht en leunt over de toog om met de barman te kunnen praten. Katniss bekijkt haar nu het kan.
Hitte stijgt naar haar hoofd wanneer het wel heel duidelijk wordt dat ze verleidelijk is.
De zijkant van haar hoofd is geschoren en aan de andere kant eindigt het warrige, donkere haar in bloedrode tippen. Haar huid heeft de kleur van porselein maar inkttekeningen zijn in haar vel gezet, de onderkant van iets dat ze niet kan thuisbrengen op haar onderrug waar haar topje naar buiven schuift en sleeves om haar armen. De tattoos vloeien over in elkaar en Katniss probeert de puzzel in stukjes op te breken om ze allemaal te kunnen zien.
"Staren is niet beleefd." Haar stem klinkt niet berispend, eerder—flirtend?
Wanneer Katniss in donkere ogen kijkt, ziet ze iets heel speels.
"Moet je maar niet zo'n kunstwerk zijn." Ze haalt haar schouders op en probeert een slok te drinken. Probeert—ze grijpt een paar keer naast haar glas en besluit het dan op te geven. "Katniss." Haar hand voelt redelijk stom zo opgeheven tussen hen, nadat ze net al tentoonstelde hoe “goed” haar hand-oog coördinatie is wanneer ze gedronken heeft.
Ze grijpt hem toch vast en grijnst wanneer ze Katniss’ blik vangt. "Johanna."
Johanna is interessant. Ze flirt nog een tijdje met Katniss over een boordevol glas rum cola. Dan is ze plots weg met de belofte dat ze snel terug zal zijn, maar de kruk naast Katniss blijft leeg.
Ze leegt het laatste beetje alcohol dat de barman haar nog wilt geven en landt dan op onstevige voeten weer op de krakende vloerborden. Voor nu kan ze nog rechtstaan, dus dat is goed. Ze komt misschien zelfs nog in één stuk thuis.
Ze was van plan meteen weg te gaan maar iets eist haar aandacht. Bij het kleine podium, op het trappetje aan de achterkant, zit Johanna met een gitaar om haar nek. De nagels die eerder nog patroontjes tekenden op haar bierviltje, tikken nu tegen de snaren.
Oh.
Katniss zoekt snel een plaatsje dicht bij het podium en zit op tijd neer. Dan dimmen de lichten nog wat meer, een enkele spot dwarrelt over de opgezette instrumenten en de drie personen die zichzelf omhoog heisen en zich opstellen.
Johanna is heel anders wanneer ze zingt. De teksten zitten vol woede en haat, er is niets over van de charmante verschijning en in haar plaats is een ruw gezang dat schuurt met dingen die haar zijn overkomen.
Katniss kan niet meer wegkijken. Het is als een treinramp waar mensen om heen dringen om de smeulende restanten te beschouwen. Iets of iemand heeft Johanna’s binnenkant in brand gezet en dat wordt nu uitgespuwd voor een publiek dat aan haar lippen hangt.
Katniss staat om twee uur ’s nachts in het donker te klungelen met haar kleren in het midden van haar vroegere slaapkamer. Alles draait een beetje om haar heen, maar ze is de duizelingen gewoon. Haar wereld staat al jaren niet meer vast.
De warmte slaat haast beklemmend om haar heen—omdat ze het niet gewoon is. Maar dan drukken kleverige lippen in haar hals en fluistert een zwoele stem tegen haar kruin en ze ontspant.
Johanna’s handen trillen niet wanneer ze knoopjes losmaken.
Reacties:
Oh my... I am soooo reading this one!
Dit verhaal is echt geniaal goed!
Zou ik een melding mogen?
Dat laatste maakt het hoofdstuk echt gewoon af. Je ziet het niet aankomen, maar het past erin.
love this
<3