FanFic.nl

Spread my wings

The story of a butterfly. [9]

Ik sta met bonkend hart tegen de lantaarnpaal uit te hijgen. Ik ben zonder stoppen naar de straathoek gerend en nu merk ik pas dat mijn shirt achterstevoren zit en dat ik op blote voeten loop. De straat is rustig, een man bekijkt me een beetje vreemd maar niemand lijkt me te herkennen. Niet zo vreemd, als ik eruitzie zoals ik me voel.
Ik veeg een paar zweterige haarlokken van mijn voorhoofd en wrijf over mijn pijnlijke voetzolen. In mijn linkerhiel zit een scherpe splinter die ik nu pas voel. Met mijn nagels probeer ik heb los te knijpen, maar dat heeft als enige resultaat dat hij nog dieper in mijn vlees dringt, dus ik hou er maar mee op en probeer geen gewicht op die hiel te plaatsen. Tranen wellen op wanneer ik weer aan Detlev denk, aan zijn handen, zijn lippen, zijn woorden.
‘Hey! Calli!’ Bill komt op me afrennen en van opluchting laat ik bijna een paar tranen ontsnappen. Hij komt vlak voor me tot stilstand en neemt me verbijsterd op.
‘Oh Calli! Wat is er met jou gebeurd?’ Ik kan niets zeggen, alleen een snik werkt zich door mijn keel omhoog. Ik werp me als een klein kind in zijn armen en verberg mijn gezicht tegen zijn borst, verbijt uit alle macht mijn tranen. Hij streelt over mijn achterhoofd en probeert me te sussen.
‘Stil maar meisje, alles komt goed. Rustig, kom maar mee. Het is allemaal voorbij.’ En ik knik, plots vastbesloten terwijl ik aan Bills arm langs de staat strompel. Het is allemaal voorbij. Fuck this.
Het is me teveel. Het sterrenbestaan, de eenzaamheid, het gebrek aan een normale familie, aan een vader en een moeder, aan om het even wie die om me geeft om wat ik echt ben, het gemis van een echte jeugd, het uithuwelijken, de stress van het mogelijke verlies van het label, de druk, Detlev... Ik ben geen superheld. Detlev heeft gelijk, ik ben alleen maar een klein bang meisje.
Ik weet niet waarom ik me plots zo voel. Ik heb nog nooit eerder zo gedacht, maar aan de andere kant heeft het leven me nog nooit zo diep kopje-onder geduwd. Maar op dit moment kantel ik en het enige wat ik nog wil is doodgaan. Echt sterven, zonder omhaal. Geen kreet om hulp, geen hoop op verandering. Doodgaan is uiteindelijk het enige waarin iedereen hetzelfde is, de enige finish die iedereen moet halen. Ik hoop stiekem dat het pijn doet, dat ik even iets zo aards als pijn en dood kan voelen voor het allemaal ophoudt. Dat ik nog even kan zijn als iedereen.
De suïcidale gedachten blijven rondmalen, en vreemd genoeg maken ze me rustig. Het besluit strijkt de plooien in mijn hoofd glad en ik zie nu duidelijk wat ik moet doen. Ik blijf staan, en Bill houdt ook zijn pas in.
‘Calli?’
‘Bill... Ik moet je wat zeggen.’ Ik haal diep adem en neem zijn hand vast. ‘Ik ben al heel lang fan van jou en je band, maar altijd iets meer van jou. Ik hield van jouw stem, jouw muziek, jouw look. En nu ik je persoonlijk heb leren kennen... Laat ons het er gewoon op houden dat je me meer hebt gegeven dan ik ooit zou kunnen zeggen. Meer dan jij zelf beseft. Bedankt.’
‘Calli, waar héb je het over? Je klinkt alsof...’
‘Het spijt me, Bill. Ik weet dat het niet eerlijk is om jou hiermee op te zadelen. Maar als er iets is hierna, zal ik het mezelf eeuwig kwalijk nemen als ik dit nu niet doe. Ik moet, snap je? Er is geen andere manier meer. Ik wil nog één keer iets voelen voor het echt over is, ik ben vanbinnen al zo lang dood.’
‘Calli!’ Hij knijpt in mijn handen. ‘Wat zeg je toch allemaal? Je maakt me bang als je zo’n dingen zegt, stop ermee.’
‘Het spijt me. Ik kan niet meer. Maar maak je geen zorgen, dit is echt wat ik wil. Zelf kiezen. Ik wil vliegen voor ik val.’ Ik ga op mijn tenen staan en druk mijn lippen tegen de zijne. Een lange kus, mijn eerste echte kus. Na wat een eeuwigheid lijkt laat ik zijn lippen los en buig mijn mond naar zijn oor.
‘Onthoud dit,’ fluister ik. ‘Jij bent de enige die mij echt gekend heeft, dat maakt jou de enige die dit verdient. Vergeet me niet. Ik zal je missen.’ Ik laat zijn handen los en stap in een snelle beweging achterwaarts bij hem vandaan, de straat op.
Autotoeters schallen, remmen piepen, een stem schreeuwt wanhopig mijn naam. De donkere schaduw van de Audi komt aan een waanzinnige snelheid dichterbij. Een stekende pijn wanneer mijn benen onder me vandaan worden geslagen, dan een enorm gevoel van vrijheid. Ik hoef niet te zien om te weten dat ik vlieg. Dan een klap, en al wat rest is duisternis.

Reacties: