Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » True love » Our farewell
True love
Our farewell
In my hands a legacy of memories
I can hear you say my name
I can almost see your smile
Feel the warmth of your embrace
But there is nothing but silence now
Around the one I loved
Is this our farewell?
Een week geleden was er nog iemand. Een heel bijzonder iemand. Zij is de reden dat ik er nog ben en tegelijk de reden dat ik zo ver weg ben van alles dat ik ken.
Ik had het nooit moeten zeggen. “Ik hou van je.” Zulke simpele woorden. Eerst was ze blij, was ik blij. Dat heeft niet lang geduurd. De volgende dag liepen we naar haar ouders. Vreemd genoeg was zij rustig. Rustiger dan ik. Ze zei nog dat haar ouders het zouden accepteren. Ik geloofde het bijna.
Direct bij binnenkomst wou ik al weg. We hielden elkaars hand vast. Ik had het pas door toen ik de blikken zag. Ik liet los. Sindsdien heb ik haar hand niet meer vastgehad.
Ze glimlachte en vertelde wat er gister was gebeurd. Hoe ik haar de liefde heb verklaard, hoe zij vertelde dat ze er al een poos op had gehoopt... Pas toen ze haar ouders echt aankeek, verdween haar lach.
Ik had twee keuzes: of ik vertrok, of ze zouden ons verraden. Ze begon te huilen. Ik troostte haar zonder woorden, waarop haar vader zei dat ik van haar af moest blijven. Ik wist toen al wat ik zou doen, maar toen ik mijn vertrek aankondigde, wou mijn vriendin me niet laten gaan. Uiteindelijk stemde ik toe om haar mee te nemen. We kregen tot morgenochtend. Meer was er ook niet nodig.
De volgende ochtend maakte ik me voorzichtig los uit haar omhelsing. Even vroeg ik me af of ze het al voelde aankomen, dat wat ik nu van plan was. Lang stond ik er niet bij na, want ik pakte perkament en inkt en begon te schrijven.
Allerliefste,
ik weet dat ik je hart breek. Ik weet dat ik iets onmogelijks van je vraag. Ik weet het, want ik verlang net zo erg naar jou. Toch kan ik niet anders dan deze brief schrijven.
Zoals je waarschijnlijk al weet, ben ik weg. Volg me niet. Je zult me niet vinden. Ik weet zelf niet eens waar ik heenga. Ik zal er voor zorgen dat er geen logica in zit. Ik doe alles wat ik kan om me verborgen te houden. Alles, voor jou.
Je hoeft je geen zorgen te maken. Ik zal goed voor mezelf zorgen. Doe jij dat alsjeblieft ook. En mocht er ooit weer een nieuw iemand jouw pad op komen, mijn zege heb je. Hopelijk krijg je het leven dat je verdient.
Ik weet dat het nu moeilijk is en dat je het niet gelooft, maar het wordt echt beter.
Met tranen in mijn ogen legde ik het briefje onder een steen, naast haar bed. Ik pakte de weinige bezittingen die ik had op en vertrok.
Ik was nog geen kilometer verder toen ik mensen hoorde roepen. Een grote groep kwam mijn richting op. Ik keek even om me heen, en besloot toen te blijven staan. Ze kwamen recht op me af en hadden me gezien. Vluchten had geen zin. Bovendien had ik nu de kans om eerst iets te vragen, voor ze me zouden aanvallen.
“Alsjeblieft, laat Elena met rust...”
“Elena? Zij heeft niets fout gedaan! Zij is het slachtoffer! Waar is ze?”
Ik wees achter me. “Die kant, op een kilometer afstand...”
Ik probeerde de woedende woorden te negeren, maar ze sneden, dieper dan ik wou toegeven. Nog voor ze de wapens konden heffen, draaide ik me om en rende ik weg, het bos in. Ik zigzagde langs de bomen en sprong door zoveel mogelijk bosjes in de hoop dat ze me als makke lammetjes zouden volgen. Dan zouden ze niet slim genoeg zijn om om de obstakels heen te gaan.
Eén keer kwam er een man naast me rennen, maar ik wist net op tijd opzij te gaan en hij viel in een poging op me te springen. Ik was altijd al snel. Dit was de enige keer dat ik er echt blij mee was.
En nu zit ik hier, aan het einde van het bos, aan de rand van groen en bruin. Het onbekende rotsachtige landschap zit op enkele meters afstand. Ik ben klaar met rusten. Ik moet ook niet veel langer wachten... maar het bos verlaten voelt alsof het definitief is. Alsof ik afscheid neem van jou.
Reacties:
Dit is zielig!!!!
Maar men!
Je houdt het knap mysterieus en spannend!!!
I adore you!!!
Prachtig geschreven!!!