FanFic.nl

schrijfwedstrijd

Schuld

Het station was druk bezocht. Mensen krioelden door elkaar heen. Jong, oud, ieder ging zijn weg. Ieder praatte met elkaar, hadden plezier in elkanders weerzien. Niemand wist wat er zou gaan gebeuren. Het verschrikkelijke geluid dat ze zouden horen en wat velen nog dagen angstig zou maken. Ze stond op de eerste verdieping, in een nis. Ze hield hem al die tijd al in de gaten. Niemand zag de bult in haar jas. Geruchten gingen rond dat hij zou gaan. Dan hij ‘hoger op’ nodig zou zijn. Ze vertrouwde het niet, wilde zekerheid dat hij ging. Dat was de reden dat ze ging kijken. Dat ze na alles rust zou krijgen.

Schuldbewust zit ze op haar bed. Ze wilde het graag zien gebeuren. Ze wilde dat het eindigde, hun relatie. Nu kon ze vergeten hoe alles begon. Hoe ze samen met haar beste vriend was gaan fietsen, terwijl andere naar haar keken. Hoe ze een kokosdrankje uit een kokosnoot dronk. Hoe ze later die dag met haar vele malen jongere broer en zus in de tuin was gaan spelen. De lakens die hingen te drogen heen en weer slaand, zodat ze elkaar konden plagen met de natte stof.

Vermoeid zat ze op haar bed. De gordijnen waren dicht, al brak het daglicht er doorheen. Door haar hoofd spookte haar daad die ze eerder die dag had gepleegd. Het maalde zich een weg in haar geweten. Ze kon het niet achter zich laten. Hoe het eindigde niet, maar ook zeker niet hoe het begon. Haar gedachten gingen weer terug naar toen ze met haar kameraden door het hoge gras liep, achter de tuinen. Lachend om iets kleins. In de verte liep een man op weg naar zijn grond, zijn moestuin.

Langzaam rechtte ze haar rug. Het krom voorover zitten had haar rug pijnlijk belast en ze ging achterover leunend op haar armen zitten. Haar gedachten gingen terug naar later diezelfde dag. In het clubje waar ze hem had leren kennen. De jongens waren in gesprek, één droeg een pistool bij zich. Zij zat hem al een tijdje te bekijken, sprak er met een vriendin over. Plaagde hem. De groep jongens hielden haar in de gaten. Zij leek het niet door te hebben wat er gaande was, met welk vuur ze speelde.

Dagen gingen voorbij. Ze ontmoeten elkaar steeds maar eventjes. Het bloeide op, mensen hadden het niet door. Het leven ging voor ieder normaliter voorbij. Ze haalde nog altijd haar kokosdrankje. Liep nog altijd over de straten, lachend naar iedereen. Omhelsde bekende, kussend op de wang. Ze wist in wat voor een wereld hij zat. Wat hij riskeerde, wat zij riskeerde om bij hem te blijven.

s’ Avond in de club, toen was alles aan het veranderen. Mensen wisten van hen, enkele keurden hen af. Zij kon het niet. Ze hield van hem. In de club danste iedereen, dicht op elkaar. Lichaamsdelen schuurden langs elkaar. Zij stond langs de zijkant, wachtend op hem. Hij zou naar haar toekomen, had ze afgesproken. Groepen traden in het midden van de zaal op. Zij danste in alleen. Danste met anderen, als ze bij haar kwamen. Hij kwam laat, maar niet te laat. Ze voelde haar hart sneller kloppen. Samen dansten ze op het ritme van de muziek, dicht tegen elkaar aan. Ze kwam steeds dichter bij de muur. Hij leidde haar, hoe ze moest bewegen. Het ritme was langzaam. Ze hoorde hem hijgen in haar oor. Hij wilde meer, zij niet. Ze duwde hem weg, al gaf hij niet zo snel op. Ze liep weg, de club uit. Geen idee hebbend dat hij haar achtervolgde. Hij had gevraagd waar ze heen was gegaan en haar achterna gegaan. Vol lust begon hij haar te betasten. Ze duwde, hij was sterker. Ze kraste, hij gaf geen krimp. Ze gilde, niemand reageerde.
Hij bedreigde haar, ze moest meewerken. Ze zou er anders niet heel vanaf komen. Ze gaf zich over, liet hem begaan.

Langzaam kwam hij aangelopen. Rustig, zich niet bewust van dat ze er stond. Ze zag hem om zich heen kijken, bepalen welke kant hij op zou moeten. Onbewust gleed haar hand in haar jaszak. Ze voelde het koude metaal tegen haar vingers. Haar gedachten gingen terug naar de avond dat ze besloot niet verder te gaan. Dat ze het leven dat hij haar schonk niet wilde leiden. Nog voor ze er zelf bewust van was, had ze het pistool getrokken. Niemand zag haar staan. Even had ze een moment van helderheid, wist ze wat ze aan het doen was. In een vlaag van woede wat hij haar had aangedaan, schoot ze. Mensen gilden, renden uiteen. Ergens in de verte hoorde men een trein stoom blazen. Zij renden verdwaast door haar daad door alle mensen heen.

In het niets staarde ze vooruit. Tranen rolden over haar wangen, al deed ze niet de moeite om ze weg te vegen. In de verte, door het raam, zag ze haar broertje en haar zusje spelen met elkaar. Het zal hun hart breken als ze wisten wat ze van plan was. Misschien zullen ze het op een dag begrijpen waarom ze het ging doen. Ze rukte de la van het dressoir open. Graaide in de kleding, gooide ze door de kamer. Het metaal voelde koel in haar handen. Trillend, langzaam, richtte ze omhoog. Ze haalde nog een keer diep adem. Ze wist het zeker.

Reacties: