FanFic.nl

Ruïne

6 februari 2010

Harry zat in een stoel bij het raam en hij staarde naar buiten, volgde de eindeloze regendruppeltjes met zijn ogen. Hij steunde ze mentaal tijdens hun reis, hun val, hun landing. Hij keek toe hoe ze uit elkaar spatten en als gebroken dromen plassen vormden op de straat, zich aan elkaar vastklampten alsof hun leven ervan afhing. Het fascineerde hem.
Liam en Niall hadden hem uitgenodigd voor een avondje videospelletjes spelen, maar hij had er geen zin in gehad. Het was niet dat hij bijzonder veel waarde hechtte aan data, maar het was wel 6 februari. En 6 februari betekende dat het precies een jaar geleden was. Een jaar. En hij wilde liever alleen zijn dan met zijn nieuwe vrienden – de gedachte zou hem toch geen moment met rust laten.
Hij vroeg zich af waar Zayn en Louis waren, wat ze deden. Of ze nog in het land waren, of ze nog wel eens aan hem dachten. Of ze überhaupt nog wel leefden. Hij had ze gegoogeld, opgezocht in alle telefoonboeken waar hij zijn handen op kon leggen, eindeloos gebeld – maar daar was hij maanden geleden mee opgehouden. Alsof op een gegeven moment het besef binnengekomen was dat het geen nut had. Het was het moment geweest waarop hij besloten had zich erbij neer te leggen dat zijn vrienden weg waren en niet meer terug zouden komen. Augustus van het voorgaande jaar, vlak voor het nieuwe schooljaar begon. Vlak voor hij Liam en Niall ontmoette, hen toestond zijn nieuwe vrienden te worden. En toch bleef hij hopen, stiekem, ergens binnenin zichzelf, een verborgen plekje dat hij angstvallig afsloot hield van de buitenwereld.
Maar het was er wel.
Beneden ging de deurbel en Harry voelde een sprankje hoop in zich opkomen, onderdrukte de neiging om naar beneden te rennen en te kijken wie er voor de deur stond. Als Zayn en Louis daadwerkelijk van plan geweest waren om terug te komen, zouden ze wel iets van zich hebben laten horen op zijn verjaardag. Waarschijnlijk was het gewoon Niall, in een poging Harry alsnog over te halen mee te komen. “Je dumpt ons al de hele week!” hoorde hij de Ierse in zijn hoofd al beschuldigend uitroepen, maar dat hield niet weg dat zijn hart een sprongetje maakte toen hij zijn moeders stem naar boven hoorde roepen: ‘Harry, het is voor jou!’
In recordtempo schoot Harry overeind, zijn kamerdeur door, de overloop op. ‘Het is een beetje onverwacht, denk ik,’ lichtte zijn moeder toe, terwijl hij de trap afdaalde. Dan was het dus niet Niall, schoot er door Harry’s hoofd en hij rende zo snel de trap af dat hij bijna struikelde.
Het was inderdaad niet Niall die voor de deur stond, en ook niet Liam. Maar, constateerde Harry teleurgesteld, het was ook niet Zayn. Zelfs niet Louis.
‘Phoebe?’ stamelde Harry ongelovig, toen hij het natgeregende meisje voor de deur zag staan.
‘Dus je kent haar inderdaad?’ vroeg Anne wantrouwend.
‘Ja, dit is Phoebe.’
‘Ze zegt dat ze je kent.’
‘Ja, klopt.’
‘Ze vraagt of je haar naar huis wilt brengen.’
‘Ik weet niet waar ze woont.’
‘Ik wel,’ snikte Phoebe, die met een vuile hand over haar natte gezichtje wreef. ‘Maar het is donker en ik durf niet alleen.’
‘Wat doe je hier?’ vroeg Harry, die te overvallen was door de persoon voor zijn deur om aardig te blijven.
Het meisje schudde slechts haar hoofd. ‘Mama…’ bracht ze uit, waarna ze Harry smekend aankeek. ‘Ga mee, alsjeblieft?’
Harry keek van Phoebe naar zijn moeder en van zijn moeder weer terug naar Phoebe, waarna hij zuchtend toegaf: ‘Nou goed. Ik kan je moeilijk alleen over straat laten gaan op dit tijdstip. Mam, ik ben zo weer thuis, goed?’
‘Heb je je telefoon bij je?’ vroeg Anne, die het er duidelijk niet mee eens was dat haar zestienjarige zoon rond middernacht alleen over straat zou gaan.
‘Ja, die heb ik,’ antwoordde Harry naar waarheid, terwijl hij zij schoenen aantrok. Vervolgens schoot hij zijn jas in en liet hij zich door Phoebe het huis uit voeren. ‘Tot zo!’ riep hij over zijn schouder, waarop zijn moeder antwoordde: ‘Wees voorzichtig!’ Harry reageerde niet, liep de straat uit, nog een straat uit, en nog één. Hij wilde zeker weten dat hij buiten gehoorsafstand was, toen hij zijn vraag stelde: ‘Hoe weet je waar ik woon?’
‘Ik was nieuwsgierig, dus ik ben je gevolgd,’ lichtte Phoebe toe.
‘Je bent me gevolgd?’ vroeg Harry ontzet.
‘Ja,’ beaamde Phoebe. ‘Je leek het ook niet erg te vinden toen die jongens je achtervolgden, dus ik dacht – nou ja. Dus toen ik vannacht hier verzeild geraakt was, besloot ik je om hulp te vragen.’
Harry knikte afwezig. De weg die ze aflegden leek verdacht veel op de weg naar het huis van de Tomlinsons – in feite was het zelfs exact dezelfde weg. Harry onderdrukte de neiging om rechtsomkeert te maken en Phoebe alleen te laten lopen. Ze was te jong om in haar eentje over straat te moeten. Hij wilde daar niet verantwoordelijk voor zijn.
‘Hé Phoebe,’ begon hij toen. ‘Vinden je papa en mama het wel goed dat je ’s nachts alleen over straat spookt?’
‘Mijn papa en mama maakt het geen flikker uit wat ik doe,’ spuugde Phoebe en Harry zette grote ogen op; hij had nog nooit een kind van haar leeftijd zo horen schelden. ‘Nee,’ ging Phoebe onverstoord verder, ‘het maakt ze ook niet uit dat ik lelijke woorden gebruik.’
Harry schudde slechts zijn hoofd. Ze zetten voet in de straat waarin het huis stond. Hij was al een jaar niet meer in de straat geweest – precies een jaar, want het was precies een jaar geleden dat hij erachter kwam dat het huis leegstond. Nu stond het er vervallen bij. Het onkruid stond torenhoog en Harry zou durven zweren dat het tot halverwege zijn bovenbenen zou reiken, als hij de moed had gehad ertussendoor te lopen. Het tuinpad was geheel overwoekerd, hoewel er het enigszins platgelopen was, wat suggereerde dat er wel mensen geweest waren.
De lamellen in de keuken waren nog steeds gesloten, de gordijnen op de eerste verdieping eveneens. De groene verf van de voordeur begon te bladderen – Harry herinnerde dat Jay daar zelfs al over klaagde toen ze er nog woonde, maar ze hadden er nooit iets aan gedaan en Harry had dat altijd prettig gevonden, omdat het groen zo vertrouwd was geweest. Nu wenste hij dat ze het wel gedaan hadden, want dan was het minder vertrouwd geweest. Een blauwe deur, een rode deur, een knalroze of een pimpelpaarse deur. Geen deur, voor zijn part. Als het maar niet Zayns deur was – en dat was het momenteel wel degelijk. Alleen wist Harry dondersgoed dat Zayn er niet meer achter woonde. Hoe dichter hij bij het huis kwam, hoe moeilijker het werd om geen honderdtachtig graden om te draaien en terug naar huis te benen. Hij wilde er niet zijn, hij wilde er niet mee geconfronteerd worden. Hij wilde het niet zien, niet ruiken niet horen niet proeven, hij wilde er niet aan herinnerd worden, hij wilde niet –
Zijn adem stokte toen Phoebe het overwoekerde pad opliep en een sleutel uit haar broekzak haalde. Ze opende de deur en draaide zich om naar Harry, die versteend aan de oorsprong van het pad stond. Hij had de moed niet het te betreden. ‘Kom je me instoppen?’ vroeg het meisje, met de meest onschuldige stem en ogen die Harry ooit gezien had. Afgezien van Zayn dan misschien, bij hun eerste ontmoeting.
Stilletjes schudde Harry zijn hoofd, maar Phoebe trok een pruillip en hoe kon zij nou helemaal weten dat ze toevallig woonde in het huis woonde waar Harry’s beste vrienden ooit gewoond hadden, voor ze spoorloos verdwenen? Hij nam aan dat die informatie haar totaal onbekend was, dus haalde hij diep adem en stapte hij dapper het pad op. Hij hield zijn adem nog steeds vast terwijl hij de drempel overstapte, de houten vloer hol onder zijn voeten hoorde kraken. Toen hij zijn lucht uitblies was hij al binnen, had Phoebe de deur al achter hem gesloten en was er al geen weg meer terug. Hij was een nachtmerrie binnengelopen, en de kans dat hij er nog aan zou ontsnappen was klein.

Reacties: