FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

I will always remember you

Vol met verdriet open ik de lade van mijn kast. Ik kijk in de spiegel en zie een gebroken meid terug kijken. Achter mij hoor ik mijn moeder jammeren. Ik draai me langzaam om en zie dat ze haar handen voor haar gezicht heeft. Ik draai mijn hoofd nog iets verder en zie mijn vader. Woede komt opborrelen en voor mijn lichaam het doorheeft, begin ik te rennen. Schreeuwend en zwaaiend met mijn armen bots ik tegen mijn vader op. Hij heeft dit zo gewild. Hij vond hem nooit goed genoeg voor mij. Mijn woede vloeit langzaam over in lusteloosheid en ik laat me in zijn armen vallen. Schreeuwend laat ik mijn tranen naar beneden glijden.

Rennend over het gras zie ik ons nog racen. Racen naar het houten plateau waar we wel vaker kwam. En hoe hard ik ook mijn best deed, jij was altijd eerder! Het gevoel om bij jou te zijn, naast je te zitten, je te zoenen en je liefde te voelen is groots. Ik voel me heerlijk en ik weet zeker dat ik dit nooit voorbij wil laten gaan. Niemand zou ons kunnen breken, nooit!

Huilend op bed denk ik terug aan de mooie herinneringen die we hebben samen. Aan de uitjes die we hebben gehad en de liefde die we hebben gedeeld. En hoewel mijn vader je niet mocht, wist ik dat hij het beste voor mij wilde. En het beste, dat was jij. Dat ben jij.

Onze momenten samen zijn geweldig. Het samenzijn, daar geniet ik het meeste van. Met jou samen in de auto. Ik vraag je waar jij je toekomst ziet. Jij zegt, met mij. Ik voel me verdoofd van de liefde, onmogelijk om mijn gevoel onder woorden te brengen. Dan komt de ondeugende mij omhoog en spring ik uit de auto, voor ik jou een antwoord moet geven. Rennend kom je achter me aan en houdt me stevig vast. Je neemt me mee terug naar je auto en we gaan op je motorkap liggen. Samen gaan we liggen en kijken om ons heen. Naar de sterren en de lege vlakte waar we de rust voor onszelf hadden. Even weg van de drukte van het dorp. Weg van mijn ouders, weg van alle bemoeizucht en afkeurende zuchten. Even alleen met de liefde waar ik graag mijn moment mee deel.

Ik kan me op school niet meer concentreren. Iedereen kijkt me aan en iedereen wil van alles van me horen. Ik heb er geen zin in, ik wil geen medelijden, ik wil me niet uitleggen, ik wil rust! Zonder de blikken te beantwoorden pak ik mijn boeken en loop het lokaal uit. Ik heb nu niemand nodig en degene die ik nodig heb, is er niet meer. Hoe kun je me nu alleen laten?

De dag dat je afscheidt nam, was ook daadwerkelijk je laatste afscheid. Als ik het had geweten, dan had ik je nooit laten gegaan. Maar je moest weer naar huis toe. Een laatste knuffel, die ik voor eeuwig zou koesteren. De laatste kus, voordat je in je auto stapt en het erf afrijdt. Je laat de leegte in mij achter, die je nooit meer zou opvullen.

Hier zit ik dan, in de badkamer. Ik voel me ziek van verdriet, terwijl mijn moeder op de gang zachtjes mee huilt. Ik kan niet bevatten waarom hij moest gaan. Waarom zouden mensen je de liefde van je leven afpakken op een fout die gemaakt is in het verleden. Liefde moet toch alles goed maken? We hadden een toekomst samen, een gezin, een kind. Furieus maakt het me. Boos op wat ik had kunnen hebben en op wat mij nu is afgenomen. Met deze woede sta ik op en ren naar buiten. Daar, voor me, rijdt hij weg. Ik ren achter zijn auto aan, om alles te voorkomen. Ik wil hem niet nog een keer verliezen. Niet alweer. Maar de auto rijdt te hard en mijn benen rennen langzamer dan ik wil. Ik val neer en moet inzien dat hij weg is. Met alle kracht die ik heb sta ik op en volg de weg. Daar in de verte staat zijn kruis. Op mijn laatste adem loop ik erheen en zak neer. “Ik heb je vandaag gezien”. Mijn tranen beginnen weer te stromen en de leegte wordt groter. “Ik heb je vandaag gezien.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.