FanFic.nl

Trust nobody

Hoofdstuk 1

18 december 2013

Oma zat in haar oude schommelstoel op de veranda van haar Amerikaanse ranch, ik zat naast haar op de door haar geborduurde kussen. Haar grijze haar leek zilver door het zonlicht, haar ogen twinkelden als de staf van een goede fee in een sprookje.
'Is het gelukt om na te denken en alles op een rijtje te zetten, zoals je moeder wilde?'
Haar stem klonk helder over de veranda, ik dacht dat ik een vleugje sarcasme er door heen hoorde. Het was mijn laatste dag bij mijn oma in Amerika, ik was hier nu een maand en zou zo graag langer willen blijven, maar helaas kon dat niet. Het was al een geluk dat ik een maand van school mocht, ik moest natuurlijk wel voor mezelf werken maar dat vond ik juist heerlijk. Mijn moeder dacht dat ik het nodig had om tot mezelf te komen, papa was het niet met haar eens, hij zou me het liefst opsluiten in mijn kamer zodat hij zeker wist dat ik veilig was, maar ik wilde weg.
Het is me gelukt om een maand bijna niet erover na te denken. Het was zo heerlijk om niet na te denken over Martha en Roos.
'Je moeder heeft gelijk.'
Dit verbaasd me heel erg, oma heeft de keuze van haar zoon, mijn vader, nooit goedgekeurd. Waarom weet ik eigenlijk niet, maar ze zegt nooit veel goeds over haar, mijn moeder.
'Ik vind het heerlijk om er juist niet over na te denken.'
'Je moet hun verdwijning verwerken anders ga je later vastlopen in je leven.'
Hoe kan ik iets gaan verwerken waarvan ik geen idee heb wat er is gebeurd? Waarom begrijpt oma het zelfs niet?
'Amerika is niet de goede plaats om het te verwerken.' Vervolgt ze.
Ze haalt iets uit haar portemonnee en drukt het in mijn hand. Het is een ticket naar Rome.
'Je hotel en ticket naar Rome is geboekt, pak je koffers Tyler brengt je zo naar het vliegveld.'
'Oma dat...'
Maar ze valt me in de rede.
'Geloof me dit is het beste om te doen, voor jou.'
Ze heeft gelijk, ik moet naar Rome om antwoorden te vinden. Ik geef haar een kus en loop naar mijn kamer. Op mijn bed ligt een mooi schrijfboek, als ik hem open staat er op de eerste bladzijde:

Lieve Sara,

Follow your heart, but take your brain everywhere with you!

Voor altijd je liefhebbende oma

Ps: Schrijf alles op, dan kun je me alles vertellen als je de antwoorden hebt die je wilt.

Ik leg het in mijn koffer en begin dan alles in te pakken. In mijn hoofd ga ik na, welke plekken ik moet bezoeken of waar ik naar moet kijken, ik heb werkelijk geen idee. Ik moet naar Rome.
'Ben je er klaar voor?'
Tyler, een door de zon bruine vent met cowboyhoed, staat in de deuropening. Zijn bruine ogen kijken me lachend aan. Tyler is als een neef van me, vroeger was hij een echte plaaggeest. Nog steeds plaagt hij veel, maar ik ben er na al die jaren aan gewend, soms mis ik het zelfs als ik Nederland alleen thuis ben.
'Bijna!' Snel pak ik de laatste dingen uit de badkamer en stop het in mijn tassen.
'Ik vergeet vast bergen, maar dat stuur je me maar achterna.'
Hij pakt zwijgend mijn tassen, het verbaasd me dat ik geen geplaag hoor.
'Geen opmerkingen over mijn tassen?'
Hij zet de tassen neer en geeft me een knuffel. Dit heeft hij nog nooit gedaan, hij maakte altijd opmerkingen dat hij blij was dat ik weg ging omdat hij dan eindelijk rust zou hebben.
'Kijk uit! Je bent mijn laatste nicht!'
Ik zie tranen in zijn ogen, op de één of andere manier kan ik er niet tegen als mannen huilen, ik begin dan zelf ook gelijk te huilen.
'Plaag me liever, zo begin ik nog te huilen.'
Mijn stem klinkt gesmoord door dat hij me zo dicht tegen me aan drukt. Snel laat hij me los, met een rood gezicht pakt hij mijn tassen en loopt de deur uit. Mijn blik zwerft voor de laatste keer door de kamer, de familie foto van 4 jaar geleden ligt nog op het nachtkastje. Het lijkt een gelukkig gezin, het was toen nog een gelukkig gezin. Ik scheur Martha en Roos van de foto, die kan ik gebruiken om mensen te vragen of ze hen herkennen. De rest van de foto laat ik liggen. Dan ren ik achter Tyler aan.

Reageren=Melding

Reacties:

Dominique zei op 2 feb 2014 - 20:12:
Vergeet je aanhalingstekens niet in je dialogen! Dit is namelijk een beetje verwarrend en erg lastig lezen.

Succes met H2.

Kus<3