FanFic.nl

Can I trust you? { One Direction, Luke Hemmings, Austin mahone and Justin Bieber}

.OO3. Janita Janice Valentine

‘Eindelijk!’ schreeuw ik door mijn kamer. Ik hoor mijn broer tegen de muur slaan en schreeuwen dat ik mijn mond moet houden. Sukkel, eindelijk ben ik van jou af, denk ik bij mezelf. De laatste paar jaren heb ik nooit aan mezelf gedacht, dansen was mijn leven. Mijn moeder wilde per se dat ik danseres werd, nou mam, dat ben ik zeker weten geworden. Altijd ben ik gepusht en onder druk gezet, nu kan ik eindelijk weg! ‘Finn, kan je mijn tas van zolder halen?’ schreeuw ik naar mijn broer. Twee minuten later staat hij in mijn deuropening. ‘Wat moet jij nou weer met je tas doen?’ vraagt hij arrogant. Ik geef hem de brief en hij leest hem snel. ‘Ik ben zo terug met je tas’ en hij rent snel naar zolder. Iets later staat hij weer in de deuropening. ‘Hier is je tas, pak je spullen en rot zo snel mogelijk op Janita!’ zegt hij en gooit deur hard dicht. ‘Klootzak!’ roep ik hem nog na.

Mijn tas is ingepakt en ik heb een enkeltje Londen geboekt, waar ik slaap zie ik daar wel. ‘Mam’ zeg ik als ik de keuken inloop. ‘Ik ga naar Londen en ik ben niet van plan terug te komen’ zeg ik. Mama kijkt me met een scheef gezicht aan en zegt: ‘En hoe moet het dan met je danscarrière? Die kan je niet zomaar opgeven, we hebben er zolang voor gestreden en gevochten zodat jij de beste zou worden!’ Wat zegt ze nou? Dat ik danseres werd was haar droom. Mijn woede stijgt al snel en ik voel de stoom mijn oren uitblazen. Zo boos ben ik nog nooit op iemand geweest. ‘Dat ik danseres werd was altijd jouw droom! Net zoals jouw droom was dat je alleen Finn had en mij niet! Ik beteken niks voor je, alleen het geld wat ik binnen breng betekent iets voor je!’ Ik word bozer en bozer, maar het kan mij nu niks meer schelen. Mam komt voor me staan en zet haar handen in haar zij. ‘Ik haat jou, je bent mijn moeder niet en ik hoef jou nooit meer te zien!’ schreeuw ik, ik pak mijn koffer en loop de deur uit, achter mij hoor ik Finn de trap afrennen en naar mama toe rennen. Ik ren nog één keer naar de deur, geef er een trap tegenaan en schreeuw ‘Klootzakken’. Ik heb alles gepakt wat ik nodig heb, daar zal ik vast een veel beter leven kunnen beginnen. Ik ga langs de weg staan en sein een taxi. ‘Naar het vliegveld graag, ik wil zo snel mogelijk weg hier’ zeg ik en de taxi rijdt de straat uit.

Op het vliegveld aangekomen is het even zoeken naar de juiste hal, maar zodra ik die gevonden heb heb ik geen stress meer. Nadat ik ingecheckt heb zoek ik het dichtstbijzijnde bankje op. ‘Ook naar Londen?’ vraagt een jongen naast me. ‘Jaa waar anders?’ snauw ik hem toe. De jongen verontschuldigt zich en wilt opstaan. ‘Nee blijf zitten, het spijt me, ik heb gewoon een slechte dag achter de rug.’ De jongen gaat weer naast me zitten. ‘Dat heb ik ook wel eens, gaat vanzelf wel weer over’ zegt hij. ‘En het antwoord op je vraag is ja, ik ga ook naar Londen.’ De jongen knikt en gaat met zijn hand door zijn haar. ‘Hoe heet jij eigenlijk?’ vraag ik aan hem. ‘Luke en jij?’ leuke naam voor een leuke jongen bedenk ik mezelf. ‘Ik ben Janita’ zeg ik en hij kijkt me aan. ‘Leuk je te ontmoeten Janita’ zegt hij en kijkt weer voor zich. Ik kan zijn ogen niet zien, die zijn bedekt met een zonnebril. Het zal wel normaal zijn, de zon schijnt buiten. ‘Iedereen die de vlucht naar Londen neemt, de deuren gaan zo open en dan kunt u het vliegtuig in’ roept een stem om. ‘We kunnen naar binnen’ zegt Luke, hij staat op en helpt mij met opstaan. ‘Dankje Luke’ zeg ik, hij loopt voor me uit en ik voel dat hij een briefje in mijn hand heeft gestopt.

Reacties: