FanFic.nl

Mijn Geheim (Twilight fanfic)

Hoofdstuk 1: ontdekking

Bella's POV
Sinds Edward terug is gekomen is er een hoop veranderd. Mijn liefde voor hem is nog even sterk natuurlijk, maar iedere keer als hij weg moet om te jagen komt het gat terug in mijn lichaam. Ik weet dat het er niet echt is, maar ik kan het ook niet stoppen. Edward weet hier natuurlijk niks van. Hij zou zich veel te veel zorgen maken iedere keer dat hij weg moest en dat kan ik hem natuurlijk niet aandoen, dus trek ik een vrolijk gezicht als hij weg moet en laat hem gaan.
Helaas is er een nog groter probleem dat steeds moeilijker wordt om te verstoppen, zeker aangezien Edward zo oplettend en beschermend is. Ik snijd mezelf. Als hij bij me weg is, al is het maar voor heel even, voel ik me zo dood. Alsof ik niet meer besta, maar tegelijkertijd ook weer wel besta, omdat ik zoveel pijn voel. Het is afschuwelijk. Het is erg verwarrend. En ik weet ook gewoon niet wat ik moet doen dan. Ik wil dan gewoon het liefst iets voelen en de aandacht afleiden van het gat in mijn buik en de beste manier om dat te doen is is door mezelf pijn te doen. Ik heb al genoeg andere opties geprobeerd maar het helpt allemaal gewoon niet en als ik snijd voel ik me zo opgelucht! Het is gewoon niet uit te leggen.
Vanavond is Edward weer jagen. Ik word al depressief aan de gedachte dat hij weggaat en dat ik weer helemaal alleen ben, maar hij moet zichzelf voeden en ik kan hem dan echt niet hier houden en zichzelf laten verhongeren. Of verdorsten. Hoe je het ook noemt bij een vampier.
Als ik thuis kom van school en naar mijn kamer loop zie ik een briefje op mijn bed liggen. Er staat 'Ben jagen. Alice zal een oogje op je houden. Blijf veilig, ik hou van je. Edward'.
Ik zucht en ga op mijn bed zitten. Ik pak mijn huiswerk van wiskunde en begin er langzaam aan te werken. Iedere keer gaan mijn gedachten weer ergens anders naar toe. Maar een ding is zeker, mijn hoofd zit zeker niet bij wiskunde. Het is ook zo moeilijk zonder de hulp van Edward! Hij is een fantastische leraar. Mijn wiskunde leraar zelf kan echt niet uitleggen en in de les krijg ik altijd hoofdpijn als ik het probeer, maar als Edward er is gaat altijd alles goed. Ik zucht, ik mis hem nu al. En ik heb hem maar een paar minuten niet gezien. Ik voel hoe mijn gedachten steeds depressiever worden, maar ik probeer mezelf positief aan te spreken; Nog even volhouden! Zo meteen koken voor Charlie en daarna kan je uitbarsten. Verman jezelf Bella! Dit blijf ik de hele tijd herhalen en herhalen.
Als het eindelijk tijd is om naar beneden te gaan voor het koken, ook al heb ik mijn huiswerk wiskunde nog niet af, sta ik op en begin met het bedenken van wat ik zal gaan maken. Er zijn niet zoveel opties aangezien ik van plan was om morgen boodschappen te gaan doen en nu het meeste al op is. Ik kijk in het keukenkastje en kijk wat er nog over is. Spaghetti zonder saus, lasagne ook zonder saus of aardappels? Ik kies voor de aardappels. Spaghetti en lasagne zonder saus is niet erg lekker en in aardappelen zitten tenminste niet zoveel calorieën in. En als ik dan moet eten van Charlie dan krijg ik dus niet te veel binnen, maar ik zal eerst maar proberen om er onder uit te komen. Je weet maar nooit of Charlie er in trapt. Meestal wel aangezien hij me vertrouwd en zich niet te veel met mij probeert te bemoeien. Wat ik erg fijn vind aan Charlie.
Ik begin met het maken van de aardappelen en precies als Charlie binnen komt lopen is het eten klaar. Snel roep ik “Pap je eten staat klaar!” voordat hij de kans krijgt om voor de tv te gaan zitten, waardoor hij me waarschijnlijk niet meer hoort en ik hem van de bank moet sleuren als een klein kind, omdat hij eerst even de wedstrijd af wil kijken die op tv is.
Charlie komt de keuken binnen lopen en hangt zijn pistool en jas op “moet jij niet eten dan, Bells?” vraagt hij bezorgd.
“Nee, ik heb net al gegeten. Ik had honger.” antwoord ik snel voordat ik zal moeten gaan eten. Niet dat ik genoeg had gemaakt voor ons tweeën. Maar het enigste wat ik nu wil is naar mijn kamer en uitbarsten in huilen.
“Oké Bells, dank je wel” ik knik en loop snel weg voordat hij nog meer vragen gaat stellen. Ik ga op mijn bed zitten en pak uit het nachtkastje naast mijn bed de mesjes die ik laatst uit een scheermesje had gehaald. Ik rol mijn mouw omhoog, doe mijn ogen dicht en geniet van het heerlijke gevoel van het mesje dat over mijn huid glijd en het bloed dat uit mijn lichaam stroomt.
Ineens is het mesje weg uit mijn handen en voel ik hoe ik word vast gegrepen door twee koude handen. Als ik opkijk zie ik hoe Alice en Carlisle naar me staan te kijken met verdrietige blikken. Alice heeft mijn beide handen vast en Carlisle heeft het mesje in zijn hand. Als ik probeer te begrijpen wat er is gebeurd begint Carlisle al met zijn werk. Hij legt het mesje op het bureau en pakt uit zijn dokterstas, die hij in zijn andere hand vast had, wat medische spullen waarvan in geen idee heb hoe ze heten. Carlisle begint voorzichtig mijn wonden schoon te maken en ik krimp ineen. Hij kijkt me verontschuldigend aan en begint het te desinfecteren. Dit doet zelfs nog meer pijn dan het schoonmaken. Maar ik stribbel niet tegen, wetende dat ik het toch nooit kan opnemen tegen 2 mega sterke vampiers.
Als Carlisle eindelijk klaar is met zijn marteling zegt hij tegen Alice “Het lijkt me verstandig als jij vannacht hier bij Bella blijft.” Alice knikt alleen maar en gaat naast mij op het bed zitten. Dan praat Carlisle voor de eerste keer tegen mij “Bella? Ik denk dat het verstandiger is als je morgen even niet naar school gaat. Dan kun je even bij ons thuis langskomen.” ik knik maar gewoon. Ik weet dat ik toch niet kan en mag weigeren. Met mijn antwoord zegt hij gedag en gaat via het raam weer naar buiten. En dan blijf ik alleen over met Alice. Oh oh dat gaat leuk worden...
“Hoe kon je dat nou doen? Dadelijk was je dood gegaan en dan was Edward dood gegaan van verdriet en had ik geen beste vriendin meer om aan te kleden en op te maken! Hoe kon je dat nou doen!” herhaalt ze weer “Ik snap het gewoon niet. Heb je niet gedacht aan wat voor pijn je anderen aan doet? Ik snap het echt niet!” zegt ze weer. Ik weet dat ik haar niet gewoon kan gaan negeren, want daar zou ze alleen maar bozer van worden dus antwoord ik haar maar gewoon zo eerlijk als mogelijk is.
“Nee precies Alice, je snapt het niet! Niemand snapt het!” Alice kijkt me met een geschokt gezicht aan. Ik was nog nooit zo hard en gemeen tegen haar geweest. Ik heb er onmiddellijk spijt van, maar dat zeg ik niet, want ik weet dat ik gelijk heb. En ze zouden het echt nooit begrijpen als ik het ook maar probeerde uit te leggen. Zeker de Cullen's niet die zoon perfect leventje lijden waarin nooit iets misgaat en alles altijd perfect is.
“Je kunt het op zijn minst proberen uit te leggen. Dan kan ik proberen je te begrijpen.” zegt ze na een korte stilte.
“Nee Alice, je zal het toch niet begrijpen.” zeg ik.
Alice slaakt een zucht en zegt dan “Oké, we praten morgen wel verder. Maar je moet weten dat ik het niet zomaar laat gaan! Ik vind het onverantwoordelijk wat je deed en geloof me maar dat als ik zeg dat ik erop terug kom dat ik het ook echt ga doen! Maar je moet nu eerst gaan slapen. Dat heb je hard nodig zo te zien.” Ik ga liggen en Alice loopt naar de schommelstoel waar ik altijd samen met Edward in zit. Dat maakt het alleen maar moeilijker om mijn gedachten van hem af te houden. En ik begin me langzaam weer depressief te voelen waardoor ik niet meer in slaap kan komen. Na een half uur vraagt Alice “Waarom slaap je nog niet?”.
“Het lukt met niet” antwoord ik eerlijk. Dan pakt Alice haar mobiel en belt iemand. Na ongeveer 2 minuten springt Jasper binnen en zegt “ga maar slapen Bella, ik help je.” en met dat worden mijn ogen langzaam zwaarder. En in zeker 1 minuut ben ik diep in slaap.
Ik heb een nachtmerrie. Wat niets nieuws is, aangezien ik altijd nachtmerries heb als Edward weg is. Het is altijd hetzelfde. En je zou denken dat het uiteindelijk vervelend wordt, maar dat doet het zeker niet. Het lijkt juist alsof het met elke keer dat ik droom erger word en dat ik het gewoon steeds minder kan negeren in de ochtend. Wat nog wel het ergste is als ik mijn masker zo goed mogelijk wil ophouden zodat niemand iets merkt.
Ik zie Edward steeds verder bij me vandaan lopen en ik roep en schreeuw, maar hij draait niet om. Ook al lijkt het alsof hij me wel kan horen, hij negeert me gewoon. Ik begin te rennen, maar ik kom niet vooruit. Dan veranderd het. We zijn in het kasteel van de Volturi. Ik zie hoe Edward op de grond ligt te kronkelen van pijn onder Jane's kracht. Ik kan het niet aanzien en probeer voor Edward te gaan staan, maar ik word tegen gehouden door iemand. Als ik omkijk zie ik dat Felix, de enge gespierde jongen die me heel erg aan Emmett doet denken, me stevig vast heeft. Ik schreeuw dat hij me los moet laten, maar dat doet hij niet. Ik sla, bijt, stamp op zijn tenen maar niks helpt. En dan ineens staat Edward op alsof er niks is gebeurd. En hij begint weer bij me vandaag te lopen, terwijl ik nog stevig in de greep van Felix zit.
Als ik wakker word in de ochtend voel ik me niet zo goed uitgeslapen. De nachtmerrie heeft me in een onrustige slaap gehouden en ik voel me nog heel erg moe. Dan herinner ik me de vorige avond weer. Ik doe mijn ogen open en zie dat Alice over me heen gebogen staat. “Alice!” gil ik uit “Ik schrok me dood!”.
Het enigste wat ze zegt is “Pak wat kleren en ga je klaar maken. We moeten zo naar Carlisle toe”. Ik trek een somber gezicht. Ik heb daar echt geen zin in, maar ik doe wat ze zegt en loop naar de badkamer.
Ik zet de douche extra koud aan zodat ik extra calorieën verbrand tijdens het douchen. Maar als ik eronder stap geef ik een klein gilletje. De douche is echt extreem koud! Dat had ik niet verwacht. “Bella?” hoor ik Alice vragen “gaat alles goed? Ik hoorde je gillen.” Ik kijk verschrikt naar de deur. Stomme vampieren met hun stomme vampier zintuigen.
“Ja alles gaat goed. De douche was gewoon erg koud toen ik eronder stapte. Dat had ik niet verwacht.” zeg ik gauw voordat ze dingen gaat denken die niet kloppen.
“Oké, sorry voor het storen dan, ik wacht op je kamer.” zegt Alice.
Ik was snel mijn haar en stap uit de douche. Ik sta helemaal te trillen. Misschien was dat toch niet zoon goed idee. Zeker niet met Carlisle en Alice, en waarschijnlijk Edward ook zodra hij het heeft gehoord, die extra streng op me letten.
Ik probeer eerst een beetje warmer te worden terwijl ik me afdroog en dan kleed ik me aan. Ik loop naar mijn kamer waar Alice zit te wachten. “klaar?” vraagt ze. Ik knik en met dat vertrekken we naar beneden. Ik trek mijn schoenen aan, pak mijn jas en mijn auto sleutels en loop naar buiten.
We lopen naar mijn truck toe en ik blijf ineens verschrikt stil staan als ik zie wie er tegen de autodeur aangeleund staat verstijf ik.
---------------------------------------------------------------------------------------------

Cliffhanger dat heb ik nou altijd al eens willen doen haha sorry Ik hoop dat jullie dit nieuwe boek leuk vinden. Laat het me weten of ik verder moet schrijven of niet! Xxx

Reacties: