FanFic.nl

Mijn Geheim (Twilight fanfic)

Hoofdstuk 2: Gesprek

Bella's POV
Edward staat daar en hij kijkt zeker niet blij. Hij zal wel het wel weten. Ik begin weer te lopen en loop recht op hem af.
“Hey” zeg ik zo vrolijk mogelijk en ik geef hem een kus op zijn wang. Ik hoefde niet echt te doen als of ik vrolijk was, want ik was ook echt vrolijk dat ik hem weer zag. Hij antwoord niet en blijft me bezorgd aanstaren. Hij pakt mijn hand en brengt me naar de passagierskant. Hij doet doe deur voor me open en ik stap in zonder in discussie te gaan over wie gaat rijden. Ik weet dat dit niet het moment is om daarover te zeuren. Als Edward achter het stuur zit merk ik dat Alice niet instapt “en Alice?” vraag ik aan Edward.
“Ze gaat rennend terug naar huis.” antwoord hij. Ik kijk hem aan, maar hij weigert terug te kijken. Ik zucht, dit gaat nog een lange dag worden...
Als we aankomen bij het huis voel ik mezelf steeds zenuwachtiger worden. Edward rent met vampieren snelheid om de auto heen en doet mijn deur open. Ik stap uit en hij pakt mijn hand weer. Hij begint kalmerende rondjes op mijn hand te tekenen en leid me naar het huis toe.
Carlisle doet de deur open en zegt meteen “hallo Bella, zullen we maar meteen naar mijn studeerkamer toe gaan?” Ik knik te zenuwachtig om ook maar iets te zeggen.
We lopen de trap op naar zijn studeerkamer en Carlisle wijst een stoel aan waar ik kan gaan zitten. Carlisle gaat aan de andere kant van het bureau zitten en Edward pakt een stoel ergens vandaan. "Vind je het goed als Edward erbij blijft, of wil je liever dat hij weg gaat?" vraagt Carlisle. Ik twijfel en beetje, maar bedenk me dan dat hij alles toch wel kan horen, dus ik knik maar weer met mijn hoofd.
Carlisle begint met praten "Oké, vertel eens even wat er gisteravond volgens jou is gebeurd?" ik schrik, oh god, moet dat echt? Ik kan moeilijk vertellen dat ik zat zelf deed omdat ik me zo depressief voelde, want dan moet ik natuurlijk vertellen waarom ik me zo depressief voelde en als ik dan vertel dan blijft Edward de hele tijd bij me. Niet dat ik dat erg vind, maar ik weet dat hij al erg genoeg lijd om alleen maar met me te zoenen en als hij dan ook nog eens nooit jaagt dan wordt het gewoon veel te gevaarlijk en nog veel pijnlijker dan het al is. En dat kan ik hem echt niet aan doen!
Carlisle ziet mijn twijfel en zegt “Bella, we weten allemaal dat je dat zelf hebt gedaan. We hebben het zelf gezien, dus er is geen punt in liegen of twijfels. We willen je alleen maar helpen.” Ik zucht, no way dat ik ga vertellen dat het komt doordat Edward niet bij me is, dus zeg ik maar gewoon “ik voelde me depressief, dus sneed ik mezelf.” Edward kijkt me verschrikt aan. Het is waarschijnlijk verschrikkelijk voor hem om het bevestigd te hebben dat ik het zelf deed. Carlisle kijkt me eerder aan met een blik van 'vertel verder', maar als hij merkt dat dat niet gaat gebeuren vraagt hij “waarom voelde je je depressief?” dit is dus juist de vraag die ik wou vermijden... Ik kijk omlaag en bloos.
“Gewoon” dan voel ik Edwards vingers mijn kun rustig omhoog duwen en dwingt hij me om hem aan te kijken.
“Bella, je kan alles vertellen aan mij en Carlisle.” ik knik. Dat weet ik ook wel, maar dit kan gewoon echt niet. Het zou zijn hart breken. Ik probeer weer naar beneden te kijken, maar Edward houd me nog stevig vast. “Bella, vertel het me. Ik wil het weten. Ik wil weten wat ik kan doen om je te helpen, alsjeblieft?” Ik twijfel nog steeds en schud dan mijn hoofd, ik kan het gewoon niet. “Bella...” begint hij weer te zeggen, maar hij wordt onderbroken door Carlisle.
“Edward misschien kun je beter even weggaan.” Als of het wat uit maakt, hij hoort het toch wel. En als het niet zijn super gehoor is die het opvangt dan is het wel in Carlisle gedachten. Edward kijkt hem een tijdje aan en ik zie dat Carlisle iets laat horen in zijn gedachten aan Edward. Dat haat ik nou altijd zo erg als ze dat doen! Uiteindelijk staat Edward op en loopt naar buiten. Carlisle staat ook op en ik kijk hem verward aan.
“Aangezien je het niet hard op wilt vertellen dacht ik dat je het misschien wel wou opschrijven. En geen zorgen, ik ben prima in staat om mijn gedachten af te schermen voor Edward. Ik laat het hem alleen maar zien of lezen als dat mag van jou.” ik denk er even over na en knik dan. Carlisle pakt een blok papier en een pen en legt het voor me neer.
Ik begin te schrijven over hoe ik me voelde toen ze weg waren gegaan van me en hoe ik iedere keer weer hetzelfde gevoel krijg als Edward weg is. Hoe fijn het op dat moment dan voelt om mezelf te snijden als uiting. Dan sluit ik af met 'Vertel het alsjeblieft niet aan Edward. Hij zou nooit meer weggaan en hij zou zichzelf dan uithongeren'. Ik pak het blad op en lees het nog even snel door. Dan zucht ik en geef het verhaal aan Carlisle.
Carlisle leest het op vampier snelheid door en verscheurd het dan in hele kleine stukjes. “Bedankt dat je me dit verteld hebt.” zegt hij “Wat kan ik doen om je te helpen? Want je snapt natuurlijk wel dat dit niet zo door kan gaan.” ik zucht maar knik ook. Ik weet dat het fout is wat ik doe, maar het helpt en dat is gewoon fijn, het is de enigste manier om me af te leiden. Ik merkte niet eens dat ze me gisteren vast hadden tot het mesje uit mijn handen was en ik mijn ogen had open gedaan. Afleiding genoeg dus...
“Ik denk ten eerste wel dat je het aan Charlie moet vertellen.” ik kijk Carlisle geschrokken aan. Is hij gek geworden! Ik dacht het niet!
“Dat kan ik echt niet doen.” ik probeer zo rustig mogelijk over te komen, maar ik denk niet dat hij erin trapt.
“Bella, je moet wel. Het is niet goed om zoiets voor je vader verborgen te houden.”
“Het is me lang genoeg gelukt! Zelfs voor jullie! En jullie hebben iemand die de toekomst kan zien en emoties kan voelen!” antwoord ik, de woede in mijn stem kan je nu makkelijk horen, maar ik probeer het ook niet meer te verbergen.
“Oké, ik zal niks vertellen aan Charlie, ALS je beloofd om te stoppen.” ik zucht, dit had ik moeten zien aankomen. Gemene manipulerende vampiers! Ik knik uiteindelijk, ik wil Charlie hier echt niet bij betrekken, dat zou de hel betekenen.
“Oké, mooi” zegt Carlisle “kan ik nu je sneden even controleren? Dat het niet gaat ontsteken en zo?” ik knik en Carlisle begint te lopen naar de speciale kamer die ze voor mij hebben gemaakt met allemaal dokters spullen. Ik ben gewoon al veel te vaak hier en in de buurt gevallen, daarom hebben ze toen maar besloten om een speciale dokterskamer te maken en daar zit ik tot mijn eigen verbazing vaker in ik had verwacht.
Als we bij de kamer aankomen komt Edward van beneden aanlopen. “Mag ik nu weer mee naar binnen?” vraagt hij. Ik kijk Carlisle aan en hij kijkt mij weer aan.
“Van mij mag het, heb je geen dorst?” als of het mij überhaupt zou boeien. Hij kan me hier en nu onmiddellijk doden als hij dat zou willen en ik zou het niet eens erg vinden.
“Ik heb geen dorst en ik kan me prima inhouden.” zegt hij en hij schenkt een knip oog aan me. Ik knik, ik vind het prima, als het maar niet te veel voor hem wordt. Ik wil niet dat hij zoveel pijn lijdt.
We lopen naar binnen en ik ga op mijn normale plekje zitten. Ja, dit is echt veel te vertrouwd. Carlisle pakt een stoel en schuift hem dichter naar me toe. Hij gaat zitten en pakt voorzichtig de mouw van mijn shirt en rolt hem omhoog. Ik hap naar adem als ik de pijn voel die door mijn arm schiet. Edward is in een flits naast me en pakt mijn hand vast. Ik knik er zo hard in dat een mens nu een gebroken had zou hebben. Edward voelt er natuurlijk haast niks van en hij probeert me af te leiden van de pijn door rondjes met zijn vinger over mijn hand te maken. Het is heel rustgevend, maar de pijn in mijn arm is zo hevig dat het niet genoeg help en ik geef een klein gilletje. Ik zie Edwards gezicht vertrekken van verdriet. Waarom is hij verdrietig? In een seconde ben ik weer afgeleid als Carlisle mijn mouw het laatste kleine stukje om hoog doet en ik geef nog een klein gilletje.
Carlisle pakt zijn tas en begint er spullen uit te halen. Ik vraag me af wat hij gaat doen. En dan zie ik een naald en draad en schrik ik me dood. “Bella rustig maar, ik hoef je niet te hechten. Ik moest het er alleen maar uithalen om bij de andere spullen te komen.” zegt Carlisle geruststellend. Ik knik en haal diep adem. Kalm maar Bella, er gaat niks gebeuren. Het zal vast niet zo pijnlijk zijn als gisteravond. Carlisle pakt een af ander smeersel en doet een beetje op zijn vinger, hij begint het zo zacht over mijn huid ter wrijven dat ik het bijna niet merk. Het voelt misschien zelfs wel een beetje fijn. Beter gezegd zijn koude vingers voelen enorm fijn! Als hij klaar is kijk ik bijna droevig naar hem op. Hij lacht een beetje “Voelde dat fijn?” vraagt hij. Ik knik en antwoord “Je koude hand voelt enorm fijn aan.”. Edward legt gauw zijn hand neer op mijn huid. Ik zucht, dit voelt zo fijn.
“Edward nog even geduld. De zalf moet eerst intrekken in haar huid.” Carlisle geeft hem de zalf aan en zegt “smeer het er zelf maar weer op. En daarna even wachten alsjeblieft, voordat je haar weer aanraakt.” ik hoor zacht gelach van beneden komen.
En dan ineens roept Edward “Jasper dat helpt niet!”. Ik kijk Edward eerst verward aan en dan snap ik het ineens en begin zo hard te lachen dat ik naar adem hap en steken in mijn buik voel. Jasper zat hem duidelijk wat lust gevoelens te geven. Het gelach van beneden wordt alleen maar harder en ik zie hoe Edward zich echt probeert in te houden me niet aan te raken. Zijn gezicht laat me alleen maar harder lachen, ook al wist ik niet eens dat dat mogelijk was op het moment.
Na een tijdje ben ik eindelijk bijgekomen en smeert Edward de zalf opnieuw op. Als hij daarmee klaar is springt hij haast op vraagt “Heb je honger? Ik vergeet altijd dat mensen veel vaker moeten eten.” ik kijk op de klok in de kamer en zie dat het inderdaad al 12 uur is, maar ik zegt toch maar “Nee, bedankt. Ik heb geen honger.” geen zin in calorieën vandaag, denk ik erbij. Tot nu toe gaat het goed. 's ochtends niks gegeten en 's middags kan ik het ook wel overslaan, alleen ik weet niet met wat voor smoes ik nou vanavond moet aankomen. Hm, misschien kan ik zeggen dat ik hier heb gegeten, maar dan moet ik wel lang genoeg hier blijven. Maar ook weer niet te lang, want dan moet ik hier eten. Wat is het toch verwarrend mijn leven...
Als ik opkijk naar Edward zie ik dat hij een bezorgde blik heeft, voor de 1000ste keer vandaag! “Wat?” vraag ik snel.
“Volgens Alice had je vanmorgen niks gegeten. Weet je zeker dat je niet wilt eten?” Shit, Alice, daar had ik niet aan gedacht. Ach, ik ben nu toch al zo ver in mijn leugens, nog een leugen kan er wel bij.
“Nee ik heb echt geen honger. Maak je geen zorgen Edward.” stel ik hem gauw gerust.
Nu bemoeid Carlisle zich er ook me, geweldig... “Bella, ook al heb je geen honger, het lijkt me wel verstandig om wat te eten. We willen niet dat je flauwvalt.” ik knik, ik weet dat ik moet eten als ik niet nog meer wil gaan opvallen. Dus loop ik hand in hand met Edward naar beneden. Als ik beneden ben staat er al een bord met een boterham en hagelslag klaar.
“Bedankt Esme!” roep ik, ook al weet ik dat ze me pratend ook gewoon kan horen. Het is gewoon een gewoonte om te roepen als iemand niet in de buurt is.
Ik pak het bord en begin heel langzaam te eten. Bij iedere hap tel ik tot 26. ik heb gelezen dat je zo sneller vol zit. 18... 19... 20... “Bella, waarom doe je iedere keer precies 26 keer kauwen?” vraagt Edward ineens. Het lijkt wel alsof ik er nooit aan ga wennen dat ze echt alles kunnen horen. Ik slik door, maar heb al gauw spijt, ik was nog niet eens bij de 21 gekomen, dadelijk word ik dik hierdoor! Mijn ogen beginnen vol te lopen met tranen, maar ik hou ze tegen. Hoe zou ik dit nou weer moeten uitleggen? Nee, het is slimmer om dit voor mezelf te houden, dus verzin ik gauw wat “oh weet ik niet, verveling of zo...” Edward kijkt me bedachtzaam aan, maar geloofd me wel. Gelukkig...
A.N → Einde hoe vonden jullie het?

Reacties: