FanFic.nl

Mijn Geheim (Twilight fanfic)

Hoofdstuk 4: Een onaangename verrassing

Edwards POV
Ik ben met Emmett, Rosalie en Esme jagen. Carlisle kon niet mee doordat hij moest werken in de ochtend en Alice en Jasper wouden een momentje voor hun zelf. En ze hadden de dag ervoor toch al gejaagd. Ik wil eigenlijk helemaal niet gaan, omdat ik dan niet naar school kan met Bella morgen, maar ik heb het al te lang niet meer gedaan en het wordt steeds gevaarlijker voor Bella om in de buurt te zijn. En dat kan ik niet toestaan van mezelf. Ik weet dat Bella het moeilijk vind als ik weg moet, dat zie ik diep in haar ogen. Ze kijken dan altijd een beetje droevig als ik meld dat ik moet gaan jagen, maar Bella blijft sterk en zet altijd een glimlach op. Bella is ook een beetje veranderd. Ze is afstandelijker. Ze vindt het moeilijk om zonder me te zijn, maar om een of andere reden moeilijk om met me te zijn. Ik heb gewoon het gevoel alsof ze me niet alles verteld, ook al zou ze dat wel willen. Maar ze verteld me niks. Dat vind ik erg jammer, ze moet me alles kunnen vertellen, ook al  heeft ze het gevoel dat ze dit niet aan mij kan vertellen, wat me erg bezorgd maakt.
Ik heb Alice gevraagd om een oogje op Bella te houden in de toekomst en om haar een beetje op te vrolijken schreef ik net voordat we vertrokken nog een briefje en heb ik die op haar bed gelegd. Ze zal hem vanzelf wel vinden als ze thuis komt. Er staat op 'Ben jagen. Alice zal een oogje op je houden. Blijf veilig, ik hou van je. Edward'.
Als ik weer terug ben gekomen staat iedereen al klaar om te vertrekken en we rennen richting het oosten van Forks. Daar ligt namelijk Olympic National pParc en diep daarin komen geen mensen meer, maar zijn we nog dichtbij genoeg als Bella hulp nodig heeft of zo. Ik weiger om te ver te gaan. Dat kan ik Bella niet aan doen en ik kan het zelf ook niet aan om zo ver bij haar weg te zijn.
Als we diep genoeg zijn splitsen we ons op en gaan allemaal zelf op zoek naar een dier. Ik ga op zoek naar een poema. Na even goed luisteren en ruiken krijg ik eindelijk de geur binnen en automatisch begin ik te rennen. Ik kom steeds dichterbij en op het laatst ga ik sluipen. De poema hoort me niet aankomen en ik spring op hem af. Dankbaar drink ik zijn bloed. Ik had echt al even niet gejaagd. Dit voelt zo fijn. Ik drink nog 2 herten en ga daarna terug naar de afgesproken plaats om elkaar weer te ontmoeten.
Als ik sta te wachten op Emmett, Rosalie en Esme word ik ineens gebeld. Ik word haast nooit gebeld. De enigste keren zijn als het Bella is of als iemand van mijn familie iets heel dringends te vertellen heeft. Ik pak mijn mobiel snel en zie dat het Carlisle is. Het moet wel heel dringend zijn als hij me belt. Ik neem gauw op.
"Carlisle, wat is er aan de hand?" vraag ik snel, bezorgd.
"Edward, jullie moeten snel naar huis komen. Het is dringend." antwoord hij, zonder iets te vertellen over wat het gaat.
"Wat is er gebeurd? Is er iets aan de hand met Bella?" ik begin steeds bezorgder te worden.
"Zorg dat je samen met de anderen naar huis komt, oké?" nog steeds zegt hij niks over wat er aan de hand is.
"Oké, ik ga ze snel zoeken en we komen dan onmiddellijk naar huis.” met dat hang ik op en ga op zoek naar de anderen. Emmett en Rosalie waren allebei redelijk dicht bij. Ze waren al op weg naar de ontmoetingsplek. "Weten jullie waar Esme is?" vraag ik zo snel mogelijk.
"Nee, ze zal wel ergens in de buurt zijn. Hoezo?" vraagt Rosalie.
"Carlisle belde net en hij wilt dat we zo snel mogelijk naar het huis toe komen, allemaal. Gaan jullie maar naar de ontmoetingsplek, ik hou jullie gedachten in de gaten zodat ik weet als ze daar is aangekomen. Ik ga nu op zoek." zeg ik snel. En net op dat moment hoor ik haar gedachten binnen mijn bereik. Ik ren zo snel als ik kan naar haar toe. Als ik bij haar aan kom zit ze nog een hert leeg te drinken. Als ze klaar is legt ze het dier rustig op de grond en kijk me aan, ze had me waarschijnlijk al horen aankomen.
"Wat is er Edward?" vraagt ze gauw als ze mijn uitdrukking ziet.
"Carlisle wilt dat we onmiddellijk naar huis toe komen. Het is dringend zei hij." zodra ik mijn woorden heb uitgesproken begint Esme al te rennen. We rennen door de afgesproken plaats en Emmett en Rosalie volgen meteen.
Zodra we bij het huis zijn aangekomen storm ik naar binnen. Het valt me op dat Alice nergens in het huis is en Jasper ook niet. Misschien waren ze ergens buiten voor wat privacy. Carlisle probeert zijn gedachten zo goed mogelijk te verbergen en dat frustreert me alleen maar erger. "Carlisle wat is er aan de hand? Vertel het me." beveel ik hem. Is er iets met Bella? Carlisle leid de weg naar de keuken waar we allemaal plaats nemen aan de keuken tafel. We hebben die niet echt nodig natuurlijk aangezien we altijd buiten eten, maar Carlisle vindt het altijd fijn om als bespreek tafel te gebruiken. Carlisle gaat aan het hoofd zitten en ik ga aan zijn rechter zijde zitten. Esme gaat aan zijn linker zijde zitten en Emmett neemt plaats naast mij terwijl Rosalie plaats neemt naast Esme.
"Oké, jullie begrijpen allemaal dat er wat ernstigs aan de hand is aangezien ik jullie heb terug geroepen van het jagen." begint Carlisle te praten. Ik word zenuwachtiger met ieder woord dat hij zegt. Iedereen knikt begrijpend. "Alice zag een visioen. Helaas was het al iets te laat voordat we konden in grijpen. Zodra Alice het visioen zag zijn we naar Bella's huis gegaan." Carlisle laat me eindelijk in zijn gedachten en ik zie wat er is gebeurd. Ik ben zo geshockt. Ik merk niet dat ik ben gaan staan tot dat Emmett me ineens weer terug op de stoel trekt. Hij kijkt me vragend aan. "Bella heeft zichzelf gesneden." gaat Carlisle verder "waarom weten we nog niet, maar ik heb haar gezegd dat ze morgen niet naar school moet gaan en dat ze dan maar hier langs moet komen. Hopelijk verteld ze dan meer. En dan kan ik meteen haar sneden controleren. Het is veilig om hier te blijven, het zijn geen open wonden meer.".
Esme, Emmett en Rosalie kijken allemaal heel erg verbaasd en vooral ook heel erg bezorgd.

A/N Ik heb hier in het verhaal gedaan dat Rosalie Bella al wat meer mag. Zeker nadat Bella, Edward had gered van de Volturi. Rosalie mag haar nog steeds niet heel erg, maar ze probeert het heel erg te verbergen. En ze begint ook steeds meer om Bella te geven. Uiteindelijk zullen ze denk ik wel goede vriendinnen worden, maar dat gaat nog even duren EN WEER VERDER MET HET VERHAAL...

Het enigste gezicht wat ik kan trekken is woede. Woede naar mezelf. Hoe had ik dit nou niet kunnen zien? Ik ben godverdomme een vampier! Ik heb super ogen en het is me gewoon niet opgevallen dat ze zichzelf snijdt! Dat was dus wat ze wou verbergen voor me! Niet te geloven dat ik zo dom was! Ik moet haar zien, NU! Ik moet haar overtuigen dat het dom is wat ze doet. Ze kan zo niet doorgaan. Dadelijk gaat ze dood allemaal door mijn schuld!
Ik sta nogmaals op en dit keer houdt Emmett me niet tegen. 'Edward WACHT' hoor ik Carlisle in zijn gedachten zeggen 'op dit moment zijn Alice en Jasper bij haar. Ze moet kalmeren en ik denk niet dat ze het nu aankan om jou te zien.' denkt hij.
“Kan Jasper het aan?” vraag ik, bezorgd.
Carlisle knikt en voegt nog even toe 'ander had Alice hem niet laten komen Edward, dat weet je zelf ook wel.'.
“Ja, sorry, dat klopt.” antwoord ik snel. Ik loop naar mijn kamer en zet mijn muziek op om alle stemmen in mijn hoofd uit te sluiten. Ik begin te denken aan Bella. Hoe is ze überhaupt ooit op het idee gekomen om zichzelf zo te beschadigen. Het is zo zonde, waarom doet ze dit nou? De vragen blijven maar komen en komen.
In de ochtend weet ik een ding zeker: Dit is de langste nacht in heel mijn bestaan. Vol met zorgen en vragen. Ik ben blij dat ik eindelijk naar Bella mag. Ik heb haar zo gemist. Ik trek snel schone kleren aan zonder echt te kijken wat ik pak en begin te rennen naar Bella's huis. Als ik daar aankom leun ik tegen haar truck aan en wacht tot Alice en Bella naar buiten komen, want Jasper is iets eerder al naar huis gegaan. Zodra Bella goed en diep in slaap was en er voorlopig niet meer uit zou komen.
Als ze eindelijk naar buiten komen weet ik niks meer te zeggen. Geen preken meer en andere stompzinnige dingen. Het enigste wat telt is dat Bella verdrietig is en ik moet haar troosten, maar dat kan pas als ik weet wat er aan de hand is en tot die tijd zal ik dus maar even mijn mond moeten houden, want als ik dat niet doe zal er vast en zeker iets doms uit komen waardoor ze weer van streek raakt. En dat kan ik haar echt niet aan doen.
Bella stopt met lopen als ze me ziet staan, maar hersteld zich snel en begint weer te lopen. “Hey” zegt ze vrolijk, maar ik zie dat ze het zo probeert te laten lijken. Ik vind het verschrikkelijk om haar zo te zien. Ik antwoord niet en loop snel door naar de bijrijderskant en doe de deur voor haar open. Hoe verschrikkelijk ik me ook voel, manieren heb ik wel. Bella stapt voor de eerste keer zonder discussie in, normaal zou ik daar echt een heel feest voor geven, maar dit is nou niet bepaald een feestelijke omstandigheid. Als ze ziet dat Alice niet instapt vraagt ze “en Alice?”.
“Ze gaat rennend naar huis.” antwoord ik met een beetje tegenzin. Ik merk dat mijn stem heel droevig over komt. Of lijkt dat alleen maar zo voor mij? Ik voel hoe Bella me aankijkt maar ik kijk niet terug. Ik kan het gewoon niet aan. Ik weet dat ik haar pijn doe met mijn gedrag, maar met mijn woorden zou ik haar nog veel meer pijn doen.
Als we bij het huis aankomen merk ik dat Bella enorm zenuwachtig wordt. Ze begint met haar trui te friemelen en te tikken met haar vingers. Ik stap uit en loop met vampier snelheid naar de bijrijderskant toe. Als ze uit stapt pak ik haar hand vast en begin om haar gerust te stellen rondjes te draaien op haar hand. Ik heb gemerkt dat ze daar altijd heel erg rustig van wordt.
Zodra we bij de deur aankomen doet Carlisle open “Hallo Bella, zullen we maar meteen naar mijn studeerkamer toe gaan?” ik merk hoe iedereen binnen intens zit mee te luisteren naar het gesprek. Bella knikt. Carlisle begint te lopen en Bella volgt. Ik ga achter haar aan. Als ze de trap op loopt struikelt ze twee keer en ik help haar een beetje.
In Carlisle's studeerkamer wijst hij een stoel aan voor Bella en ik pak een stoel uit de hoek en zet die naast Bella neer. Carlisle begint te praten, maar de vraag die hij stelt verbaasd me heel erg “Vind je het goed dat Edward erbij blijft, of wil je liever dat hij weg gaat?” ik had er nog niet over na gedacht dat Bella het misschien niet aan mij zou willen vertellen. Bella knikt, wat bedoeld ze daarmee? Dat ik mag blijven of dat ik weg moet gaan? Soms wou ik zo graag dat ik haar gedachten kon lezen. Ik blijf zitten, als ze het anders zou willen had Carlisle het me nu al wel gevraagd om te vertrekken. Carlisle begint weer verder te praten “Oké, vertel eens even wat er gisteravond volgens jou is gebeurd?” ik zie dat Bella van zijn vraag schrikt en het liefst wil ik nu gewoon zeggen dat ze het niet hoeft te vertellen, maar ik weet dat als ik dat zou doen Bella nooit beter zou kunnen worden. Dus ik wacht gewoon rustig af.
'Het lijkt alsof ze twijfelt Edward. Alsof ze niet zeker weet of ze het nu moet vertellen of niet.' zegt Carlisle in zijn gedachten tegen me. Ik knik heel klein, dat zou Bella nooit kunnen zien.
Als Bella na een tijdje nog niet antwoord zegt Carlisle “Bella, we weten allemaal dat je dat zelf hebt gedaan. We hebben het zelf gezien, dus er is geen punt in liegen of twijfels. We willen je alleen maar helpen.” Bella zucht. Ze zit duidelijk te bedenken of ze het wel of niet zal vertellen. Ik hoop dat ze het wel doet, want dit vermoord me echt. Niet weten wat Bella denkt en wat haar zo verdrietig maakt.
Na nog een tijdje een korte stilte antwoord Bella eindelijk “ik voelde me depressief, dus sneed ik mezelf.” het is zoon grote schok om het uit Bella's mond te horen. Het liefst wil ik niet heel hard gaan gillen, maar ik hou me in, ook al weet ik vrij zeker dat het Bella wel is opgevallen dat ik even in paniek raakte.
'Kalm aan Edward. Je maakt Bella alleen maar meer van streek hierdoor.' zegt Carlisle weer in zijn gedachten.
“Waarom voelde je je depressief?” vraagt Carlisle aan Bella als hij merkt dat ze niet verder gaat vertellen.
“Gewoon” antwoord Bella als ze omlaag kijkt en ik zie hoe ze begint te blozen. Dit frustreert me alleen maar erger en ik wil gewoon dat ze het me verteld dus pak ik heel voorzichtig haar kin vast en duw hem omhoog. Als ik zeker weet dat Bella me aankijkt begin ik te praten.
“Bella, je kan alles vertellen aan mij en Carlisle.” zeg ik. Bella knikt, ook al ziet het er nog niet overtuigend uit. Diep in haar ogen zie ik dat ze vast besloten is dat dit iets is wat ze niet kan vertellen. Ik voel dat ze weer naar beneden probeert te kijken, maar ik blijf haar vast houden waardoor ze gedwongen wordt om mij aan te kijken. “Bella, vertel het me. Ik wil het weten. Ik wil weten wat ik kan doen om je te helpen, alsjeblieft?” zeg ik als ze nog steeds niet antwoord wilt geven. Bella schut haar hoofd een heel klein beetje, omdat ze niet veel kan bewegen met haar hoofd doordat ik haar nog steeds vast heb. Nu begin ik echt in paniek te raken. Wat als Bella het niet verteld dan kunnen wij haar niet helpen en dan gaat ze misschien wel dood. Dan mag niet, dat kan echt niet! “Bella...” probeer ik te zeggen maar Carlisle onderbreekt me. Ik had niet eens meer door dat hij er nog was.
“Edward misschien kun je beter even weggaan.” zegt hij. 'Misschien dat ze dan wel wat wilt vertellen. Ik heb een vaag vermoeden dat ze het niet wilt vertellen omdat jij erbij bent.' voegt hij in zijn gedachten toe. Eerst wil ik weigeren, ik kan haar nu niet alleen laten, maar als ik verder naar Carlisle's gedachten luister hoe hij een plan heeft kan ik gewoon niet meer weigeren. Ik sta op en loop weg.
Ik ga op de gang staan en begin te luisteren naar Carlisle's gedachten en naar waar ze het over hebben.
“Aangezien je het niet hard op wilt vertellen dacht ik dat je het misschien wel wou opschrijven. En geen zorgen, ik ben prima in staat om mijn gedachten af te schermen voor Edward. Ik laat het hem alleen maar zien of lezen als dat mag van jou.” zegt Carlisle. Ik zie in Carlisle's gedachten hoe Bella knikt en hij legt een blad voor haar neer en een pen. Hij begint aan andere dingen te denken en als Bella na 45 minuten eindelijk klaar is met schrijven leest ze het nog even door en geeft het dan aan Carlisle. Zodra hij het blad in handen heeft begint hij oude liedjes te vertalen naar het romeins en daarna naar Grieks en nog een hoop andere talen. Binnen 5 minuten is hij klaar met lezen en verscheurd het.
Dit frustreert me zo erg! Ik moet gewoon weten wat er in die brief staat, maar aangezien Carlisle me niks verteld zal Bella wel niet willen dat ik het weet. Het zou een inbraak op haar privacy zijn als ik het zou lezen en dat kan ik Bella niet aan doen. Ik zucht en ga zitten wachten tot ze klaar zijn met praten. Ik probeer het zo goed als mogelijk is te negeren, maar ik vang toch een paar dingen op.
“... Want je snapt natuurlijk wel dat dit niet zo door kan gaan.” hoor ik Carlisle zeggen waarop Bella een zucht geeft. Zou ze door willen gaan met het pijn doen van zichzelf? Waarom zou ze dat willen? Ik snap het echt niet meer.
“Ik denk ten eerste wel dat je het aan Charlie moet vertellen.” zegt Carlisle verder nog. Ik hoor hoe Bella's hart versneld. Is er iets aan de hand met haar? Ik overweeg even om naar binnen te rennen, maar bedenk me dan weer. Carlisle is een dokter en zou prima weten wanneer er iets met iemand aan de hand is. Ik loop naar beneden om te voorkomen dat ik nog verder ga luisteren, maar zodra ik op de bank zit begin ik toch weer mee te luisteren.
“Dat kan ik echt niet doen.” antwoord Bella. Ik hoor de wanhoop in haar stem, ook al probeert ze die heel erg hard te verbergen. Het is nou eenmaal moeilijker om dat soort dingen te verbergen voor een vampier. En dan ineens merk ik dat ik weer aan het luisteren was. Ik stop onmiddellijk weer, ook al lukt het gewoon niet goed. Bewust probeer ik het te negeren, maar onbewust luister ik er toch een beetje naar.
Ik hoor hoe Carlisle toe geeft aan Bella “Oké, ik zal niks vertellen aan Charlie, ALS je beloofd om te stoppen.” Bella zucht. Waarschijnlijk is ze daar erg opgelucht over. Zou ik nu weer gewoon kunnen luisteren? Aangezien het moeilijkste gedeelte over is? Ik denk het wel. “Oké, mooi” zegt Carlisle “kan ik nu je sneden even controleren? Dat het niet gaat ontsteken en zo?” vraagt hij. Bella knikt en ze staan allebei op om naar de speciale dokterskamer te lopen die we voor Bella hebben ingericht.
Het was een idee van Carlisle, omdat hij zo vaak in zijn studeerkamer eerst ruimte moest maken om Bella te verzorgen had hij voorgesteld om een van de gasten kamer om te toveren in een dokterskamer. Alles wat Carlisle nodig zou kunnen hebben voor Bella ligt daar. En het is niet te geloven hoe vaak we hier in de afgelopen 2 maanden al zijn geweest sinds hij is ingericht. Al zeker 19 keer. Vaak omdat ze struikelt over haar eigen voeten of een ander object. En soms omdat ze gewoon zo'n enorm ongeluk heeft.
Ik loop snel naar boven en als ze naar buiten komen lopen vraag ik “Mag ik nu weer mee naar binnen?”. Bella kijkt Carlisle aan.
“Van mij mag het, heb je geen dorst?” ik rol bijna mijn ogen van haar vraag, Bella is natuurlijk weer degene die bezorgd is, ook al ben ik degene die eigenlijk bezorgt moet zijn (niet dat ik dat niet ben, ik ben echt mega bezorgd, daarom wil ik juist mee).
“Ik heb geen dorst en ik kan me prima inhouden.” zeg ik tegen haar om haar gerust te stellen. Ik geef ook een knipoog zodat ze zeker weet dat ik het meen. We lopen naar binnen en Bella gaat op haar normale plek zitten. Carlisle pakt er een stoel bij en gaat ook zitten. Ik ga achter haar staan. Als Carlisle haar mouw probeert op te rollen hapt ze naar adem. Ze heeft pijn! Ik kom zo snel naast haar staan en geef haar mijn hand. Carlisle gaat weer verder met het oprollen van haar mouw en ik voel dat ze heel hard knijpt. Niet dat het bij mij iets kan doen. Ik voel het nog niet eens, maar ik weet vrij zeker dat dit al Bella's kracht is. Ik begin weer rondjes op haar hand te draaien net als toen ze zo zenuwachtig uit de auto stapte. Ik hoop dat het net als toen helpt. Als Carlisle het weer een stukje verder omhoog doet geeft Bella een gilletje. Ik voel hoe mijn gezicht vertrekt van verdriet. Hoe kon ik dit nou laten gebeuren? Ze is nu in zoveel pijn en ik kan haar niet een helpen. Als Carlisle de mouw het laatste stukje omhoog doet geeft Bella weer een klein gilletje en ik voel mezelf zo schuldig. Ineens vraag ik me af hoe Jasper zich nu zou voelen met al die verschrikkelijke emoties in het huis nu.
Als Carlisle in zijn tas op zoek gaat naar wat spullen om het te desinfecteren schrikt Bella ineens heel erg. Wat is er aan de hand? Waarvan schrikt ze? Ik ben meteen helemaal op mijn hoede. Carlisle merkt eerder waardoor het komt dan mij wat me wel frustreert. “Bella rustig maar, ik hoef je niet te hechten. Ik moest het er alleen maar uithalen om bij de andere spullen te komen.” zegt hij geruststellend. Nou zie ik het. Carlisle had op de tafel wat spullen neer gelegd waar onder andere ook naald en draad tussen zat. En ik weet nog hoe ze in het ziekenhuis in Phoenix tegen die UV was. Het liefst wou ze hem eruit hebben.
Als Carlisle de zalm heeft gevonden begint hij het er zacht op te wrijven. Bella begint een beetje te ontspannen. Ik denk dat dat heel fijn voelt op haar huid. Dat zal ik onthouden. Als Carlisle stopt kijkt ze hem verdrietig aan. Ik grinnik een beetje om haar gezicht. “Voelde dat fijn?” vraagt Carlisle als hij haar gezicht ook ziet.
Bella knikt en antwoord “Je koude hand voelt enorm fijn aan.” ik leg snel mijn hand op haar arm neer. Ik ben zo blij dat ik dit voor haar kan doen. En Bella zucht even als ze het voelt.
Carlisle grinnikt en zegt dan “Edward nog even geduld. De zalf moet eerst intrekken in haar huid.” ik zucht en haal mijn hand van haar arm af. Carlisle geeft me de tube met zalm “smeer het er zelf maar weer op. En daarna even wachten alsjeblieft, voordat je haar weer aanraakt.”. Ik hoor hoe iedereen lacht en ik voel ineens een enorme lust door mijn lichaam heen stromen. Waar komt dat nou ineens vandaan? En dan bedenk ik me ineens weer dat Jasper beneden zit. Ik roep naar beneden “Jasper dat helpt niet!”. Ik zie hoe Bella me eerst verward aankijkt en dan begint ze ineens zo hard te lachen dat ze naar adem moet happen. Hetzelfde gebeurd beneden alleen hebben hun geen adem nodig. Jasper blijft me stralen geven van lust en het wordt steeds moeilijker om me er niet aan toe te geven. Als Bella mijn gezicht ziet begint ze nog harder te lachen. Ik wist niet eens dat dat nog mogelijk was.
Als Bella na een tijdje is bijgekomen van het lachen smeer ik de zalf op. 'Edward het is al 12 uur geweest, zou je niet eens aan Bella vragen of ze honger heeft?' vraagt Esme in haar gedachten aan mij.
“Heb je honger? Ik vergeet altijd dat mensen veel vaker moeten eten.” zeg ik. Bella kijkt naar de klok die aan de muur hangt en zegt dan “Nee, bedankt. Ik heb geen honger.” ik kijk haar verdacht aan. Weet ze het zeker? Mensen moeten toch 3 keer per dag eten?
'Edward vanmorgen wou ze ook al niks eten' zegt Alice in haar gedachten. Hier wordt ik alleen nog maar bezorgder van.
“Wat?” vraagt Bella als ze mijn bezorgde blik ontmoet.
“Volgens Alice had je vanmorgen niks gegeten. Weet je zeker dat je niet wilt eten?” antwoord ik.
“Nee ik heb echt geen honger. Maak je geen zorgen Edward.” zegt ze gauw. Iets te snel als je het aan mij vraagt. Ze probeert wat te verbergen ik weet het zeker. En ik ga erachter komen wat dat is! Dit keer laat ik het er niet bij zitten. Dat was bijna haar dood.
Carlisle voegt zich in het gesprek en zegt “Bella, ook al heb je geen honger, het lijkt me wel verstandig om wat te eten. We willen niet dat je flauwvalt.” ik ben het helemaal met hem eens! Bella knikt, mooi. Ik pak haar hand en leid haar naar beneden waar een boterham met hagelslag al op haar staat te wachten.
“Bedankt, Esme!” roept Bella ook zou ze haar ook zonder het roepen horen.
Als ze begint te eten merk ik dat er een ritme in zit en ik begin te tellen, gewoon uit verveling. Na een tijdje wordt het vreemd “Bella, waarom doe je iedere keer precies 26 keer kauwen?” vraag ik.
Ik zie dat ze me bang aankijkt, waar komt dat nou weer vandaan? “oh weet ik niet, verveling of zo...” en ze eet weer verder. Ik vertrouw het niet, ze probeert nog steeds iets te verbergen.

EINDE
Alle rechten gaan nog steeds naar Stephenie Meyer Nog even voor de duidelijkheid. Ik wil geen problemen krijgen of zo Xxx

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.