FanFic.nl

Mijn Geheim (Twilight fanfic)

Hoofdstuk 6: Dreigingen

Bella's POV
Ik word wakker. En het eerste dat ik zie is Edward "Goedemorgen schoonheid" zegt hij tegen mij.
Ik, schoonheid? Dat klopt echt niet. Rosalie, DAT is een schoonheid. Ik daarin tegen ben het tegenover gestelde van mooi laat staan van een schoonheid!
"Hey" zeg ik maar terug, ik wil hem niet nog bezorgder maken...
"Wil je wat eten? Ik maak het wel klaar." zegt Edward. Oké, snel verzin een smoes! Ik mag echt niet eten het gaat zo goed de laatste tijd...
"Nee ik heb geen honger" zeg ik. Is dat het beste wat je kan verzinnen. Ugh, ik haat mezelf.
"Eet toch maar wat lieverd. Wil je wat cornflakes?" vraagt hij. Hij wilt het duidelijk niet laten zitten.
"Oké, is goed." Ik kan het altijd nog uitspugen in de douche of zo. Edward staat op en als ik denk dat ik naar beneden wilt lopen tilt hij me ineens op in zijn armen. "Edward! Ik ben prima in staat om zelf te lopen!" Edward lacht en loopt gewoon door. Ik probeer me los te wringen, maar het lukt echt niet. Hij heeft me veel te goed vast. Stomme vampier krachten...
Als we beneden zijn zet hij me op een stoel neer en begint de cornflakes in een kom te doen.
“Edward, je hoeft dat echt niet voor me te doen. Ik kan het prima zelf. Net als lopen.” Als hij om kijkt schenk ik hem een chagrijnige blik. Daar moet hij alleen maar om lachen en ik kijk hem boos aan. “Dat is niet grappig, Edward Cullen.” hij pakt de kom en zet hem voor me neer.
“Je gezicht was gewoon grappig, maak je geen zorgen lieverd. Ik moet even iemand bellen, dan kan jij ondertussen je cornflakes opeten.” zegt hij. Wie moet hij nou weer bellen? Edward loopt de kamer uit en ik hoor hem op de gang heel zachtjes fluisteren. Ik kan het niet verstaan, maar zijn stem klinkt alsof hij zich zorgen maakt. Wat vreemd, ik heb toch niks gedaan om die zorgen op te wekken? Ik ga in mijn gedachten vandaag en gisteravond door. Nee, niks wat hem zorgen zou kunnen geven. Misschien is het gewoon wat anders.
“Zou jij niet aan je cornflakes beginnen?” hoor ik ineens Edward met een onderdrukte lach zeggen. Hij had waarschijnlijk door dat ik hem probeerde af te luisteren. Helaas voor mij zijn mijn oren niet super krachtig, net als zo'n beetje alles aan mij. Oeps, ik had hem niet horen terug komen. Dat was een snel gesprek.
“Uhm, ja.” en ik neem snel een grote hap. Het was zo'n grote hap dat ik bijna niet eens kan kauwen en zodra ik een stukje probeer door te slikken verstik ik me. Ik begin heel erg hard te hoesten en Edward begint gauw op mijn rug te kloppen. Dat helpt gelukkig en ik slik snel de andere stukken door.
“Dank je” zeg ik gauw. En dan neem ik weer een hap, een kleine deze keer.
“Alsjeblieft” zegt Edward “Hoeveelste keer is dit nou dat ik je leven heb gered?” vraagt hij. Ik moet daar zo hard om lachen dat ik weer stik. En Edward begint weer op mijn rug te kloppen.
Als ik eindelijk weer tot adem ben gekomen zeg ik “Geen idee, maar zeker de tweede keer vandaag.” daar moet hij om lachen.
“Ach, dat is nou eenmaal mijn taak.” zegt hij. Ik begin weer verder te eten, nog kleinere hapjes dan eerst. Ik wil niet nog een keer stikken. Twee keer is wel genoeg.
Na 20 minuten ben ik eindelijk klaar. Ik sta op en loop naar het aanrecht om de borden af te wassen. Voordat mijn brein kan vast stellen wat er is gebeurd zit ik weer in de stoel en zit Edward tegenover mij. Ik kijk hem vragend aan.
“Waar was dat nou voor nodig?” vraag ik als hij niet begint met praten.
“Ik wil ergens met je over praten.” zegt hij na even stilte. Oh oh, dit kan niet goed zijn.
“Waarover?” vraag ik. Ik kijk hem achterdochtig aan.
“Vannacht sprak je weer in je slaap.” oh nee, wat heb ik gezegd?! “en je zei wat dingen die me bezorgd maakten.” hij stopt met praten. Wilt hij me een hartaanval bezorgen of zo? Nog even en ik kan de spanning echt niet meer aan hoor!
“Wat zei ik dan?” vraag ik.
“Je zei dingen over dat je jezelf dik vond.” oh nee, dit is zeker niet goed! Hoe moet ik me hier uit redden? “Bella, is dat zo? Vind je jezelf te dik? Want Bella dat is echt niet zo. Je bent perfect en mooi en DUN.” het laatste zegt hij met zulke nadruk dat ik haast niet meer aan hem zou kunnen twijfelen. Helaas weet ik wel beter. Ik ben wel dik en dat weet hij. Hij wilt het alleen niet toegeven. “Bella? Vind je dat?”
“Nee, het is alleen...” verder kom ik niet want Edward onderbreekt me.
“Bella, mijn lief, alsjeblieft lieg niet tegen me. Je bent er echt verschrikkelijk in.” hij heeft het dus door...
“Oké, ja, ik vind mezelf dik. Maar dat is toch normaal? Iedere tiener vind zichzelf weleens dik. Maak je niet ongerust. Ik ga heus geen domme dingen doen of zo. Gewoon wat beter gezond eten. Oké?” vraag ik aan hem.
Hij denk er even over na en zegt dan “Oké, maar wil je me dan nog een ding uitleggen?”
“Natuurlijk.” zeg ik gauw, als we maar zo snel mogelijk van de onderwerp vanaf zijn!
“Beloofd?” vraagt hij. Is het zo erg dat ik moet beloven om het te vertellen? Dat kan niks goeds voorspellen.
Ik slaak een zucht en zeg dan “Oké.” hij kijkt tevreden.
“Je zei ook iets over mag niet eten. Je gaat toch geen maaltijden overslaan, toch?” vraagt hij en ik zie de ongerustheid weer duidelijk op zijn gezicht.
“Natuurlijk niet, Edward. Ik zei toch dat ik geen domme gingen ga doen.” antwoord ik. Ook al is het niet helemaal waar. Ik wou het ontbijt overslaan, maar dat kon niet. Normaal had ik dat wel gedaan.
“Bella je bent een slechte leugenaar. Zei je vanmorgen dat je geen honger had, omdat je niet wou eten?” Kut, hij heeft ook echt alles door!
“Uhm...” stotter ik, wat moet ik nu zeggen? Dadelijk gaat hij nog meer op me letten dan nu! Het is al erg genoeg... Ook al is het voordeel wel dat hij me niet meer alleen laat en dat hij wegging was juist de reden om mezelf te snijden. “Ja, maar ik zweer het, er is niks ergs aan de hand of zo.” zeg ik er snel achteraan.
“Bella, het is niet goed om maaltijden over te slaan. Eet alsjeblieft normaal. Je bent perfect en je hoeft echt niet af te vallen.” wat noemt hij nou weer perfect?
“Ja, dat zeg jij. Maar dat hoor je te zeggen, omdat je mijn vriendje bent. Maar ieder ander kan gewoon zien dat ik niet perfect ben.” antwoord ik. Ik hoop dat ik niet te veel heb weggegeven over hoe erg ik mezelf haat.
"Bella" hij pakt mijn kin en dwingt me hem aan te kijken. "Bella, je weet dat dat niet waar is. Zelfs als ik je vriendje niet was had ik je het mooiste meisje in de wereld gevonden!" zegt hij. Ik begin langzaam aan tranen in mijn ogen te krijgen. Ik kan het echt niet lang meer volhouden of ik begin te huilen. Hij blijft me aankijken met de meest mooie glimlach ooit. Oh nee, daar komen de verraderlijke tranen... Er valt er een uit mijn ooghoek en Edward veegt hem weg met zijn hand. "Bella, lieverd. Waarom huil je nu?" vraagt hij bezorgd.
"Omdat ik zo graag zou willen dat het waar is wat je zegt." hij kijkt me met een ongelovige blik aan.
"Bella, het is waar wat ik zeg. Waarom zie je dat zelf niet?" vraagt hij, nog steeds ongelovig.
"Ik zie het niet omdat het niet waar is, daarom." zeg ik eigenwijs. Hoe lang wil hij door gaan blijven liegen?
Hij zucht "Het is wel waar, geloof me maar, lieverd." meent hij het nou serieus? "Lieverd, iedereen vindt dat je prachtig bent. Geloof me, ik ben degene die hun ranzige en jaloerse gedachten moet aanhoren." wat? Mensen zijn jaloers om mij? Nou moet hij wel liegen, maar ik heb echt geen zin meer in deze discussie. Het kan nog wel jaren doorgaan op deze manier.
"Oké." zeg ik om hem gerust te stellen.
Hij blijft me nog even aankijken om te zien of ik het echt meen, dus ik probeer alle twijfel zo goed mogelijk van mijn gezicht af te halen. Hij lijkt me te geloven.
"Oké, wat wil je gaan doen vandaag?" vraagt hij na een nog wat langere stilte. Ik denk even na en denk dan dat ik niet echt zin heb in een drukke dag.
"Zullen we gewoon naar jouw huis gaan? Een beetje rondhangen? Misschien een film kijken?" vraag ik.
"Alles wat jij maar wilt lief." en hij geeft me heel lief een kus op mijn wang. "Nu ga je maar aankleden, dan ga ik wel afwassen." zegt hij.
Ik sta op en loop naar mijn kamer toe om mijn kleren te pakken. Ik maak mijn klerenkast open, maar als ik erin kijk schrik ik me dood. "Alice! Wat doe jij nou weer hier?" schreeuw ik haast. Ik ga op mijn bed zitten om even bij te komen van de schrik.
"Ik kom hier om je te helpen met het kiezen van kleren." zegt Alice.
Ik kijk haar boos aan "Kan ik dat niet meer zelf dan?" zeg ik boos. Alice's humeur is alleen niet aan te passen. Ze blijft met een enorme glimlach naar mij kijken.
"Ik zag gewoon dat je echt een verschrikkelijke outfit uit zou gaan kiezen en ik dacht 'die kan wel wat hulp gebruiken'." zegt Alice. Ah, ik kan haar wel wurgen!
“Dat is erg aardig van je Alice, maar ik kan prima mijn eigen kleren uit kiezen.” zeg ik. Ik wil haar niet kwetsen.
Haar gezicht vertrekt een beetje en ik heb het gevoel als of ze mij ieder moment kan gaan wurgen. “Is goed, dan vertel ik Emmett al jouw gênante ongelukjes.” zegt ze dreigend. Oh mijn hemel, als ze dat doet kom ik nooit meer van hem af. Het is al erg genoeg dat ik zo vaak struikel waar ik ook ben, maar als ze dat ook nog allemaal gaat vertellen heeft hij pestmateriaal voor altijd!
“Oké je mag mijn kleren kiezen. Maar NIET meer!” zeg ik. Alice's gezicht wordt meteen weer vrolijk en ze duikt mijn kast haast mijn kast in. Binnen een seconden heeft ze een setje vast en drukt het in mijn handen.
“Oké, nu gauw klaar maken en omkleden en dan zie ik je bij ons thuis!” ze heeft zo'n grote glimlach op dat ik bijna wil vragen of ze iets heeft gepland, maar om de een of andere reden heb ik het gevoel dat ik het liever gewoon niet wil weten, dus loop ik maar gewoon naar de badkamer toe.
Ik zet de douche aan om warm te worden en kleed mezelf uit. Ik pak de weegschaal uit de kast en ga er op staan. Als ik het getal zie wil ik het liefst dood op de grond neer vallen. 45,5 kg... Veel te veel! Hoe kan Edward me in hemelsnaam mooi vinden. Hij zit gewoon te liegen, dat kan niet anders.
Ik zet de weegschaal weer terug in de kast en stap onder de douche. Ik geniet van de heerlijke warmte en laat al mijn spieren ontspannen en de stress uit me lopen. Ik was mijn haar en stap weer uit de douche. Als ik helemaal droog ben kijk ik voor de eerste keer naar de kleren die Alice me heeft gegeven. Een jurk? Sinds wanneer heb ik jurken in mijn kast liggen? “Alice!” roep ik uit. Maar er komt geen reactie, ze is waarschijnlijk al weg gegaan. Ze moet die zelf hebben meegenomen naar hier, maar ik heb nu niks anders om aan te trekken. Ik krijg haar nog wel terug!
Als ik de jurk aan heb loop ik naar mijn kamer toe en Edward zit daar op mijn bed. “Bella waarom gilde je Alice daarnet?” en dan ziet hij mijn jurk en begint te lachen. “Laat maar, ik denk dat ik het al weet.” zegt hij.
Ik moet toegeven ergens is het ook wel grappig, als ik diegene niet zou zijn geweest die werd gedwongen om een jurk aan te doen. Ik zucht, ach, een dag een jurk aan overleef ik toch wel?
Ik loop naar het bed toe nog met de handdoek in mijn hand en begin mijn haar te drogen. Edward pakt de handdoek van mij over en begint het voor mij te doen met zijn super snelheid. Het was binnen een minuut droog. “Bedankt.” zeg ik tegen hem. Hij geeft me een kus op mijn slaap en tilt me op.
“Tijd om te vertrekken.” zegt hij. Ik kijk hem boos aan.
“Edward, je weet dat ik het niet fijn vindt als je me optilt!” zeg ik boos, maar ik stribbel niet tegen, want na alle keren dat hij me nu al heeft opgetild is het niet 1 keer gelukt om los te komen. Ik doe mezelf er eigenlijk alleen maar pijn mee.
Edward brengt me naar beneden en zet me dan neer op de bank. Ineens heeft hij mijn schoenen in zijn hand. “Waar haalde je die vandaan?” vraag ik.
“Ik had ze gehaald.” zegt hij met een lach op zijn gezicht. Oh ja, vampier snelheid. Soms is het toch wel verwarrend hoor. Zeker als ze zo snel zijn dat je niet eens door hebt dat ze even weg waren.
“Maar natuurlijk.” fluister ik onder mijn adem door. Maar Edward hoort het toch en lacht. Ik kijk hem aan en rol mijn ogen naar hem.
Ik trek mijn schoenen aan en krijg meteen een jas aangereikt. Hij wil wel heel graag dat we naar zijn huis toe gaan. Zou hij weten wat Alice van plan is? Ik begin het verdacht te vinden en wordt steeds zenuwachtiger. We lopen naar de auto, hand in hand. Hij doet zoals altijd de deur van de passagierskant voor mij open en voor 1 keer besluit ik niet in discussie te gaan. Ik heb soms nog steeds moeite met het vinden van de afslag. Ik ga zitten en binnen no time zit Edward achter het stuur. Hij kijkt me achterdochtig aan.
“Wat?” vraag ik aan hem. Hier begint hij nog meer door naar me te kijken.
“Geen discussie?” vraagt hij aan mij. Ik schud mijn hoofd van nee. “Waar komt dat nou ineens vandaan?” vraagt hij. Ik kijk hem aan. Hij is echt geïnteresseerd erin.
“Gewoon, ik dacht, laat ik hem maar eens een keertje rijden. Ik word het ook weleens zat om altijd te discussiëren. Dat vind ik eigenlijk helemaal niet leuk om te doen, maar als ik niet discussieer kan ik nooit rijden in MIJN auto.” ik zeg 'mijn' expres extra duidelijk zodat hij begrijpt dat ik het niet altijd zo makkelijk zal laten gaan. Alleen voor deze ene keer.
Hij begint eindelijk te rijden en we zitten in een fijne stilte. Ondertussen zit ik me te bedenken wat Alice zou hebben gepland. Ik vertrouw het niet. Als Alice iets plant is het meestal groots en daar hou ik niet echt van.
Na nog wat minuten er over te hebben nagedacht en Edward een paar keer afgekat te hebben omdat hij niet over mijn lieve autootje mag zeuren, zijn we eindelijk aangekomen. Meteen staat Alice naast mijn deur en trekt me haast uit de auto zodra ik de deur open doe. Ze begint me te duwen naar het huis en ik wordt steeds zenuwachtiger. Wat heeft ze gepland dat haar zó blij maakt? Het kan niks goeds zijn dat weet ik wel zeker.
“Alice wat gaan we doen?” vraag ik aan haar, heel erg achterdochtig.
“We gaan ...”

A/N Sorry ik kon het gewoon niet laten. Lees het volgende hoofdstuk dan weet je het! (zo hoop ik dat mijn boek veel gelezen blijft, want ben echt bang dat als ik het niet spannend maak ik al mijn lezers verlies ) Love u, I know you don't hate me

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.