FanFic.nl

Mijn Geheim (Twilight fanfic)

Hoofdstuk 8: Shopping time!

Bella's POV
Ik, Emmett en Rosalie zitten bij Edward in zijn Volvo en Alice, Jasper en Esme zitten bij Carlisle in zijn Mercedes. Edward rijd en ik zit naast hem in de bijrijderskant. Emmett en Rosalie zitten achterin. Zodra we op de snelweg zijn begint Edward met enorme snelheden te rijden. Het is duidelijk dat we niet gewoon naar Port Angeles gaan, daarvoor gaan we naar de verkeerde kant.
“Waar gaan we heen?” vraag ik aan Edward en ik kijk hem vragend aan.
Edward kijkt me aan en ik roep snel naar hem “Hou je ogen op de weg!” Edward kijkt weer naar de weg en lacht.
“Ah, kleine Bella kan niet zo goed tegen grote snelheden?” zegt Emmett op een plagerige toon.
Ik geef hem een boze blik “als we in een boom terecht komen kunnen jullie gewoon op staan en weglopen. Ik niet, dus ja ik ben bang.” Emmett begint te lachen. Rosalie slaat hem op zijn hoofd.
“Gedraag je eens een keer Emmett!” sist ze tegen hem. Ik geef haar een dankbare blik en ze geeft een klein knipoogje terug. Het gaat steeds beter tussen mij en Rosalie. Dat stelt me erg gerust.
Ik bedenk me ineens dat Edward als nog mijn vraag niet heeft beantwoord. “Edward waar gaan we nou heen?” vraag ik nogmaals, maar dit keer is het ongeduld duidelijk in mijn stem te horen.
“Wacht maar af Bella.” antwoord hij.
“het word leuk Bella.” zegt Rosalie tegen mij. Leuk, iedereen weet het dus behalve ik! Dit is echt zó niet eerlijk.
“Jij nog wat te zeggen Emmett? Om me jaloers te maken dat ik de enigste ben die het nog niet weet.” vraag ik. Rosalie schiet hem een blik toe die ik niet helemaal begrijp. Een stoort waarschuwing of zo. Waarschijnlijk mag hij gewoon niet vertellen waar we heen gaan.
Emmett begint te lachen en ik weet niet of het nou komt door mijn vraag of door Rosalies blik.
“Wat?” vraag ik aan hem, duidelijk geïrriteerd. Emmett begint nog harder te lachen en ik schenk hem een boze blik toe.
“Je bent zo schattig als je boos kijkt, Bella.” zegt Emmett als hij wat gekalmeerd is.
“Niet.” zeg ik boos tegen hem, ook al is hij niet de eerste van wie ik het hoor. Mijn moeder zei dat vroeger ook altijd tegen mij als ik boos was en meestal werd ik dan alleen nog maar bozer.
“Trek je maar niks van hem aan hoor Bella.” zegt Rosalie tegen mij. “Soms is hij gewoon een enorme kleuter.” voegt ze toe. Ik lach hard op. Het is wel echt waar. Ik bedoel hij ziet er gevaarlijk uit, maar in het echt is hij gewoon een enorme knuffel beer. Tenzij hij zijn zin niet krijgt dan kan hij zo'n baby zijn!
“Nietes.” zegt Emmett tegen Rosalie. Zijn stem klinkt zo grappig en op de manier dat hij het zegt! Ik begin weer heel hard te lachen. Mijn buik begint pijn te doen en het lukt me niet om te kalmeren. Mijn hoofd begint te bonken en mijn buik blijft pijn doen.
“Bella haal diep adem.” herinnert Edward mij. Ik probeer te doen wat hij zegt, maar het doet alleen maar meer pijn.
Ineens begin ik kalmer te worden en Edward schenkt een dankbare blik naar mijn raam. Ik kijk naar buiten en zie daar Carlisle aan het stuur met Esme naast hem en Alice en Jasper achterin. Jasper heeft me zeker gekalmeerd.
“Dank je!” roep ik naar hem. Ik hoop dat hij het hoort.
“Jasper zegt dat ik dit tegen je moet zeggen.” zegt Edward met een glimlach op zijn gezicht.
“Oké zeg maar.” vertel ik hem.
“Niet zo schreeuwen ik kan je gewoon horen. Dat zijn Jaspers woorden niet die van mij.” zegt Edward. Ik begin weer te lachen, maar dit keer gelukkig niet zo hard. Ik denk niet dat ik dat nog aan zou kunnen.
“Sorry.” fluister ik richting Jasper. En ik weet dat hij me hoort, want hij begint heel hard te lachen.
Voor de rest van de rit heb ik rustig gezeten en geluisterd naar de muziek die opstond. Het was een of andere oude zender met liedjes van een totaal andere tijd. Ik zat vooral te denken aan hoe ik de komende tijd door moest gaan komen. Edward let enorm veel op me. Het is niet echt mogelijk om eten over te slaan en om nog te snijden. Niet dat ik dat überhaupt doe als ik weet dat Edward in de buurt is, want meestal komt het gewoon doordat ik hem mis. Maar op sommige moment wou ik nog steeds wel dat hij even niet in de buurt is, zodat ik kon instorten en niet altijd zo vrolijk hoefde te doen.
“We zijn er lieverd.” en ik voel een kus op mijn voorhoofd. Ik doe mijn ogen open en kijk wazig om me heen. Blijkbaar was ik in slaap gevallen. En waar zijn we eigenlijk? Ik kan me niet herinneren dat ik hier ooit ben geweest.
“Waar zijn we?” vraag ik aan hem.
“Bloomington.” antwoord hij. Ik heb er wel eens van gehoord, maar waarom zijn we hier nou weer?
“Uhm, oké.” zeg ik maar. Het maakt ook niet echt veel uit of we nou in Portland gaan shoppen of in Bloomington.
Edward stapt uit en ik maak mijn gordel los om ook uit te stappen, maar ineens merk ik dat het donker is buiten.
“Waarom is het zo donker?” vraag ik aan niemand in het bijzonder terwijl ik uit de auto stap. Ik weet toch echt zeker dat het nog redelijk vroeg in de ochtend was toen we vertrokken.
“Bella weet je wel waar Bloomington ligt?” vraagt Carlisle aan mij.
“Uhm, nee, eigenlijk niet.” antwoord ik.
“Het ligt in Minnesota.” verteld Carlisle me. Ik voel hoe mijn mond open zakt.
“Maar... maar hoe kan dat? Het duurt minstens een hele dag om zo ver te rijden. En we waren nog helemaal niet zo vroeg vertrokken. Heb ik dan zo lang geslapen? Weet Charlie dit?” vraag ik.
“We hebben er maar 12 uur over gedaan. Het is nu 9 uur in de avond en we waren ongeveer om 9 uur vanmorgen vertrokken. Je hebt ongeveer 10 uur geslapen tot Edward je daarnet heeft wakker gemaakt. En Alice heeft alles geregeld met Charlie.” antwoord Carlisle al mijn vragen in een keer.
“Wow.” zeg ik alleen maar. Ze rijden natuurlijk wel als een gek, maar dat ze het in 12 uur doen!
“Oké genoeg gepraat. Shoppen!” roept Alice. Ze pakt mijn pols en begint me naar de opening van het winkelcentrum te trekken. Het ziet er enorm uit. Als we naar binnen lopen zie ik dat ik gelijk had. Het is ENORM!
“Is dit 's werelds grootste winkelcentrum of zo?” vraag ik aan Alice.
“Nee, maar wel de een na grootste van Amerika.” antwoord ze opgewonden.
“Een na grootste, kan je niet beter?” mompel ik zachtjes, maar ik weet dat ze me gewoon kunnen horen. Iedereen begint te lachen, maar al gauw wordt Alice ongeduldig.
“Oké kunnen we nu eindelijk gaan shoppen? Het winkelcentrum is maar tot 10 uur open.” zegt Alice, die met ieder woord steeds ongeduldiger wordt.
“Ja!” roept iedereen in koor.
“Mooi, we gaan als eerste naar Nordstrom.” zegt Alice. Iedereen knikt braaf, ze hebben duidelijk al door dat als ze niet luisteren naar Alice er erge dingen zullen gebeuren, en beginnen in de goede richting te lopen. Edward pakt mijn hand vast en helpt me door de drukte heen te lopen door iedereen die niet aan de kant gaat een blik te geven waardoor ze zo snel mogelijk weg willen.
Als we bij Nordstrom aankomen zie ik al meteen dat het een enorm dure winkel is. Ik wil gaan klagen dat het onzin is om hun geld aan mij uit te geven, maar zoals ik al had kunnen verwachten zag Alice het aankomen en zegt nog voordat ik iets had kunnen zeggen “Bella, alsjeblieft, laat ons dit voor je doen?” ze trekt zo'n zielig gezicht dat ik bijna niks anders kan dan instemmen. Ik probeer nog tegen te stribbelen, maar het werkt niet.
“Oké, maar niet te veel.” zeg ik tegen ze en fluisterend voeg ik er aan toe “ik ben het geld toch niet waard.” domme zet. Dacht ik te laat. Edward heeft het al gehoord.
“Bella, je bent het wel waard. Ik zou die hele winkel leeg kunnen kopen en dan zou het nog niet genoeg zijn.” zegt hij tegen mij. “Geloof me lieverd.” fluistert hij in mijn oor er achter aan.
Ik knik, ik heb geen zin om ruzie te maken midden in het winkelcentrum. En ik wil het al helemaal niet verpesten voor de rest. Zelfs de jongens staan haast te stuiteren van plezier, ook al zie ik wel dat ze ook ergens tegen aan kijken. Waarschijnlijk het shoppen, maar ik zou niet weten wat er nog meer is. Het eten zal het wel niet zijn...
“Waarom zijn zelfs Jasper en Emmett zo opgewonden?” vraag ik zachtjes aan Edward.
Edward lacht, maar Jasper is degene die antwoord “Twee redenen, Bella. Een, omdat ik de blijdschap van Alice ergens kwijt moet, dus stuur ik voor een deel naar iedereen toe, ook al helpt het bij jou niet echt goed. Je bent erg chagrijnig. En twee, omdat er ook een pretpark in het winkelcentrum is waar we zo meteen heen gaan.” zegt hij.
“Een pretpark, IN het winkelcentrum?” vraag ik voor de duidelijkheid. Ik ben helemaal verbaasd en word dan zelf ook ineens opgewonden. Ik kan niet wachten tot we daarheen gaan! Iedereen knikt om te bevestigen wat mij net verteld is.
“Ah, Alice kunnen we daar niet nu heen gaan?” smeek ik haar. Ik wil niet shoppen, ik wil naar het pretpark!
“Geen denken aan! Ik moet al een stuk van mijn tijd inleveren en daar gaat niet nog meer vanaf! Nu, kom mee naar binnen en ga kleding zoeken!” zegt Alice tegen mij. Mijn gezicht vertrekt van angst, shoppen.
We lopen de winkel binnen en overal om me heen staan rekken met kleding, handtassen, sieraden enzovoorts. Alice sleept me meteen mee naar de rekken met jurken.
“Alice, ik wil geen jurken dragen. Dat weet je.” zeg ik tegen haar.
“Pech, je hebt er een hoop nodig als je mijn zusje gaat worden.” zegt ze tegen mij.
Rosalie komt ook aanlopen. Ze pakt een jurk uit het rek en laat hem aan Alice zien.
“PERFECT!” roept Alice uit.
“Ssst. Alice niet zo hard.” zeggen ik en Rosalie tegelijkertijd. We kijken elkaar aan en lachen.
“Sorry. Die jurk is echt perfect voor je Bella.” zegt ze nu zachter tegen ons. “Nu nog een paar anderen en dan gaan we passen.” voegt ze eraan toe.
Ik zucht, kleren passen vind ik altijd het ergste deel. Het zoeken doen hun meestal voor mij, maar het passen moet ik helaas toch echt zelf doen, ook al zou ik het geen probleem vinden als Alice voor mij zou gaan passen.
Rosalie en Alice zoeken nog even door terwijl ik even sta te dagdromen. Het is zonde dat ze al dit geld aan mij uitgeven. Ze kunnen er net zo goed een nieuwe auto van kopen, dat zou net zo duur zijn.
“Nee Bella, we gaan er geen auto van kopen.” zegt Alice. Mijn hoofd word rood, ik wist niet dat ik van plan was om dat hard op te gaan zeggen... oeps, ik moet beter gaan oppassen met wat ik denk, het zou me anders echt nog een keer in de problemen gaan brengen.
“Sorry, Alice.” zeg ik, terwijl mijn hoofd steeds roder lijkt te worden, voor mijn gevoel in ieder geval.
“Maakt niks uit, maar stop gewoon met zo negatief denken. Beschouw dit als een leuk uitstapje. En zelfs als je dit deel niet leuk vind dan vind je het pretpark wel leuk.” zegt Alice. Ze heeft gelijk, zoals eigenlijk heel vaak.
“Je hebt gelijk, sorry dat ik jullie dag verpest.” zeg ik tegen Rosalie en Alice.
“Doe normaal Bella!” zegt Rosalie “Je verpest onze dag helemaal niet. Het is echt super met jou, wees toch niet zo onzeker.” voegt ze toe.
Ik word weer helemaal rood “Sorry.” zeg ik nogmaals. De tranen springen in mijn ogen maar ik probeer ze terug te vechten.
“Stop toch een met sorry zeggen. Het is niet erg. We houden van je, je bent ons kleine zusje nu.” antwoord Alice.
Nu stromen de tranen vrij over mijn wangen en Rosalie en Alice knuffelen me waardoor ik alleen maar harder ga huilen.
“Wat is er met Bella aan de hand?” hoor ik Edward vragen.
“Ze had er over dat ze dacht dat ze onze dag verpest.” antwoord Rosalie.
“Bella, waarom denk je dat? Dat is echt niet waar.” vraagt Edward aan mij. Hij neemt mij in zijn armen en ik kalmeer rustig aan. Ik schenk Jasper een dankbare blik en hij geeft een kleine, maar vooral bezorgde glimlach.
“Het is gewoon... ik weet niet.” zeg ik tegen hem. Ik weet het echt niet. Ik heb geen idee waarom ik zo denk.
“Het maakt niks uit Bella, zullen we er gewoon een gezellige avond van maken?” vraagt hij aan mij.
Emmett begint te lachen “Dat zal ze vast niet erg vinden, nee.” zegt hij. Edward kijkt hem boos aan. Emmett is natuurlijk weer degene die er een dubbele mening in moet zien, ook al is die er niet eens.
“Ja klinkt goed, Edward. Maar niet op die manier Emmett.” zeg ik nog even voor de duidelijkheid. Ook al zou ik het eigenlijk best willen, maar dat gaat natuurlijk te ver voor Edwards duidelijke grenzen.
Alice eist de aandacht weer naar haar “Oké, nu dat is opgelost kunnen alle mannen weer weggaan?” zegt Alice. Ze knikken en Carlisle, Emmett, Jasper en Edward lopen weg, maar voordat Edward wegloopt geeft hij me eerst nog een kus op mijn voorhoofd. Esme blijft nu bij ons achter.
“Bella we hebben een hoop prachtige jurken gevonden. Wil je ze nu gaan passen?” vraagt Alice.
Ik knik, beter nu dan zo meteen, want dan zijn er nog 10 jurken bijgekomen en ik heb daar eerlijk gezegd niet zo'n zin in.
We lopen naar de kleedkamers en Alice geeft me een jurk aan “Deze moet je als eerste passen.” zegt ze. Ik knik en loop gelijk de eerste de beste lege kleedkamer binnen.
Als ik de jurk aan heb bekijk ik mezelf in de spiegel. Mijn ogen zijn nog rood van het huilen, maar het valt niet meer zo heel erg op. Verder staat de jurk best wel mooi. Ik vind het nog steeds niet leuk om jurken te dragen, maar deze is op zijn minst wel mooi, volgens mij dan. Ik doe de deur open en stap naar buiten.
Ik kijk naar de gezichten van Alice, Esme en Rosalie. Ze staan helemaal verbaast en ik weet niet echt of ik het als een compliment of een belediging moet opvatten.
“Als jullie het geen mooie jurk vinden kunnen jullie het ook gewoon zeggen.” ik draai me om en wil weer de kleedkamer in lopen, maar iemand houd me tegen.
Het is Esme “Nee lieverd, je zag er prachtig uit. Het lijkt net alsof die jurk speciaal voor jou ontworpen is.” zegt ze tegen mij. Ik word er emotioneel van. Dat is zo lief! Ik wou dat het waar zou kunnen zijn.
“Bedankt Esme. Dat is zo lief van je.” zeg ik tegen haar om haar niet te beledigen.
“Deze kopen we zeker.” zegt Alice en Rosalie knikt om ermee in te stemmen.
Ik draai me om en loop weer de kleedkamer in. Alice geeft me de andere paar jurken aan en we gaan verder aan de marteling.
Na 17 jurken gepast te hebben zijn we eindelijk klaar. Ik zucht als ik zie dat er geen jurken meer zijn en er ook geen zijn bijgekomen. Ik trek mijn normale kleding weer aan en stap naar buiten.
Voor de gein zeg ik “En hoe vinden jullie deze?” vraag ik.
Esme lacht, maar Alice kijkt afkeurend “Bella, je moet echt nieuwe kleren krijgen.” zegt ze.
Ik kijk haar boos aan “Ik vind deze kleren prima Alice.” zeg ik tegen haar.
“Trek je maar niks aan van Alice.” zegt Esme tegen mij “Soms gaat ze wat te ver met haar kleding verslaving.” fluistert ze heel zacht in mijn oor, waarschijnlijk zodat Alice het niet kan horen.
Ik knik, ik was ook niet van plan om me iets van Alice aan te trekken. Ik weet hoe ze soms kan door draaien met haar verslavingen. Ik heb het helaas meerdere malen meegemaakt.
We lopen naar de kassa en Alice houd van de 18 jurken nog 14 vast. Er waren er maar 4 die volgens haar niet goed bij mij pasten waar Esme en Rosalie meteen mee instemden. Bij elkaar opgeteld was de prijs meer dan 1000 euro.
“Alice, je moet niet zo veel geld aan mij uitgeven.” zeg ik tegen haar.
“Ben je gek Bella, dit is nog niks.” zegt ze tegen mij. Ik kijk Esme aan, maar die vind het blijkbaar ook niet erg.
“Bella we hebben meer dan genoeg geld. Geloof mij maar. We kunnen het betalen.” zegt Esme tegen mij.
“Eigenlijk maakte ik me daar ook niet zo'n zorgen om of jullie het wel of niet konden betalen. Ik weet dat jullie rijk zijn, maar willen jullie er niet eerder wat leuke dingen voor jezelf van kopen?” vraag ik.
“Bella doe niet zo gek. We vinden het hartstikke leuk om dingen voor jou te kopen.” zegt Esme om me gerust te stellen.
“Oké nu moeten we de jongens even vinden en dan kunnen we naar het pretpark toe!” zegt Alice enthousiast. Ik word meteen blij. Ik kan niet wachten tot ik Edward zie en tot we in het pretpark zijn!
“Ze zullen hier zijn in 2 minuten. Daarna hebben we nog tijd voor een attractie en helaas sluit het winkelcentrum dan.” zegt Alice.
We staan te wachten bij de voorkant van de winkel en ik zie een cupcake winkel. Ik heb best wel honger, maar ik mag niet eten. Blijf sterk, zeg ik tegen mezelf. Ik blijf het maar herhalen in mijn hoofd.
“Bella wil je een cupcake?” vraagt Esme als ze me naar de winkel ziet kijken.
Ik schud mijn hoofd nee “Ik heb geen honger.” zeg ik. Ik moet echt betere smoezen leren! Dit blijven ze niet voor eeuwig geloven.
“Bella, je hebt vanmiddag ook al niks gegeten. Je lach te slapen toen en in de avond ook nog niks. Hoe kun je nu geen honger hebben?” vraagt Alice aan mij. En natuurlijk moet mijn maag me op dat moment verraden. Hij knort zo hard dat een paar mensen om kijken. Ik bloos.
“Oké, ik wou gewoon niet dat jullie nog meer geld aan mij gingen uitgeven.” zeg ik dan maar. Dat is de beste smoes om mezelf niet te verraden.
“Ach Bella, we vind het toch helemaal niet erg. Dat heb ik je al verteld.” zegt Esme. Ze pakt mijn hand en trekt me lichtjes mee naar de winkel. “Wat voor een wil je?” vraagt ze aan mij.
Wat zijn de minste calorieën Bella? Vraag ik aan mezelf. Ik heb werkelijk geen idee! “Doe maar de chocolade.” zeg ik uiteindelijk maar.
“Een chocolade.” zegt Esme tegen de vrouw achter de balie. Esme pakt hem aan en geeft hem aan mij en betaald dan.
“Bedankt.” zeg ik tegen haar. Ik weet dat ze het goed bedoeld en me niet vet wilt mesten.
Ik eet hem hap voor hap op en voel alle calorieën mijn lichaam binnen gaan. Wat walg ik nu van mezelf.
Als ik hem net op heb komt Edward met de anderen aanlopen “Zin in het pretpark?” vraagt hij aan mij.
Ik knik “Enorm veel zin!” ook al is die zin toch wel iets minder geworden door het eten.

A/N En hoe vonden jullie dit hoofdstuk? Het volgende hoofdstuk is met het pretpark en nog wat dingen waarschijnlijk, maar dat zie ik vanzelf wel wat nog meer
Please comment! Ik vind het altijd heel erg leuk om te lezen of jullie het een mooi hoofdstuk vonden! Dus please laat een berichtje achter <3
En als je wilt vote??? Ik vraag erg veel, maar ik vind het zo leuk <3
Xxx

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.