FanFic.nl

Mijn Geheim (Twilight fanfic)

Hoofdstuk 13: Sweet Emmett

Emmetts POV
Ik zit samen met Esme, Rosalie, Alice en Jasper in de wachtkamer de wachten tot Bella is toegestaan om weg te gaan. Ik maak me echt enorm veel zorgen om Bella, want eigenlijk hadden we nu al weg horen te kunnen gaan. Maar Bella is er nog steeds niet en Edward en Carlisle ook niet. We hebben nog niks gehoord van Carlisle, want hij is te druk bezig geweest met de operatie.
Normaal zou Carlisle hier helemaal niet werken, maar omdat Carlisle weigerde Bella te laten opereren door een andere dokter mocht het voor een keer. Daarom deed Carlisle de operatie in dit ziekenhuis.
Ineens komt Carlisle aanlopen “Het gaat goed met Bella, maar ik moet even een schoonmaakster vinden.” zegt hij als hij langs komt lopen. Hoezo moet hij een schoonmaakster vinden als het goed gaat met Bella? Hier zit geen logica in.
Carlisle komt weer langslopen, maar dit keer met een schoonmaakster. We horen hem praten met haar “Het spijt me, maar het is een beetje gelekt.” zegt hij zacht, ook al kunnen wij het alsnog horen.
Ik snap het echt niet meer. Ik zal het zo wel vragen als ze komen met Bella.
Ineens staat Alice op “Ik moet even gaan.” is het enigste wat ze zegt en ze begint te lopen. Waarom gaat ze nou ineens weg? Is er iets aan de hand? Gaat er iets gebeuren?
“Jasper, hoe voelt Alice zich?” vraag ik aan Jasper, misschien kunnen we daaruit merken of er wat aan de hand is.
“Ze voelde zich geïrriteerd daarnet en ook een beetje bezorgd. Hoezo?” vraagt hij.
“Zou er iets met Bella aan de hand zijn?” vraag ik me hardop af.
“Ik denk het niet. Carlisle zei zelf net dat alles goed gaat met Bella.” zegt Jasper tegen mij. En ik weet dat hij gelijk heeft. Het is onzin om me zorgen te gaan maken wanneer we het nog niet eens zeker weten en aangezien Carlisle zei dat alles goed gaat, geloof ik hem.
Na een half uur lang wachten komen Bella, Carlisle, Edward en Alice eindelijk aanlopen. Zodra ik ze zie loop ik naar Bella en knuffel haar, ik fluister in haar oor “Nooit meer in achtbanen jij!”, en als ze alsnog in achtbanen wilt hou ik haar tegen, want ze krijgt er alleen maar ongeluk mee. Ik laat haar niet meer in achtbanen gaan.
Bella lacht “In je dromen Emmett.” zegt ze tegen mij. Ha, dat zou ze willen. Helaas kan ik niet slapen, dus zal ik het maar in het echt doen hè?
“Uhm Bella? Je mag de komende tijd niet in achtbanen.” zegt Carlisle. Ik lach zachtjes, het lijkt erop dat ik mijn zin krijg.
Ik kijk naar Bella's gezicht en die staat vol met schrik geschreven. “Waarom niet?” vraagt ze verdrietig aan Carlisle.
“Je hand moet nog genezen. Als je nu in achtbanen zou gaan dan zou het weer opnieuw open gaan en dan kunnen er ontstekingen komen. En trouwens met je arm mag het ook niet. Dat kan ook net zo goed opengaan. En dat willen we niet.” legt hij uit.
Ho, wacht even. Hoezo haar arm? Het is toch alleen maar haar hand? Of ligt het gewoon aan mij? Ik besluit het gewoon maar te gaan vragen “Wow, wacht even. Hoezo haar arm?” ik kijk Bella bezorgd aan en kijk naar haar armen, in het eerst oog opslag zie ik niks vreemds, behalve haar hand dan. Maar dan zie ik kleine streepjes door haar trui, die een mens nooit had kunnen zien.
“Dat vraag je maar aan Bella.” zegt Carlisle tegen mij. Bella kijkt hem boos aan, ik moet er bijna om lachen als dit niet een serieus moment zou zijn. Normaal had me dat trouwens niks geboeid, maar het draait hier om Bella en ik maak me echt zorgen om haar.
Bella wordt langzaam rood, waarschijnlijk omdat iedereen haar aankijkt.
“Je hoeft het niet te vertellen Bella.” zegt Edward tegen haar. Bella kijkt twijfelend rond. Het is duidelijk dat ze nog niet zeker weet of ze het wilt zeggen of niet.
“Wat hoeft ze niet te vertellen?” vraag ik, ik wil weten wat er met haar aan de hand is. Heeft ze... ik wil het niet eens denken, dat zou ze toch niet meer doen?
“Het is niks Emmett, vergeet het gewoon.” zegt ze tegen mij. Maar ik wil niet opgeven. Ik kijk even onopvallend om me heen of ik niemand zie en gebruik dan mijn vampierssnelheid om haar mauwen op te stropen. Ze heeft het nog niet eens door of iedereen hier, behalve Edward, Carlisle en Alice, zitten al met een verschrikt hoofd te kijken naar haar onderarm.
Esme begint te huilen, maar de rest, inclusief mijzelf, blijft gewoon in schok staren. Ik zie dat er tranen in Bella's ogen opkomen en ze trekt langzaam haar mauw weer omlaag.
Ineens begint ze te rennen. Ik wil haar zo snel als ik kan volgen, maar Carlisle houd me tegen. “Emmett, laat haar even voorop. Zodra ze buiten is zullen we naar haar toe gaan, maar ze moet nu gewoon even uitrennen.” zegt hij. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar ik moet haar helpen. Ik wil niet dat ze zich verdrietig voelt.
Ik negeer Carlisle en begin langzaam te rennen, ik haal haar niet in, zoals Carlisle zei, maar ik ga haar wel achterna. Ik roep haar naam meerdere keren, maar ze negeert me en rent gewoon door.
Buiten het ziekenhuis rent ze meteen het bos in, ik blijf een beetje op afstand, maar verlies haar niet uit het oog. Ik wil niet dat er iets met haar gebeurd. En met haar klunzige zelf kan er alleen maar wat gebeuren in het bos.
Ik zie dat ze struikelt en tegen een boom aanvalt. Ze blijft gewoon zitten en begint heel hard te huilen. Ik kan het niet meer aanzien en ren snel naar haar toe. Ik sla mijn armen om haar heen op de hoop dat ze een beetje kalmeert.
Na een paar minuten wordt ze wat kalmer en ze kijkt me aan. “Het spijt me.” zegt ze dan. Waar slaat dat nou weer op, het is toch helemaal niet erg als ze even moet uithuilen, geloof me er zijn meerdere vrouwen in de familie die soms even emotioneel worden, Esme dus eigenlijk.
“Het maakt niks uit, maar waarom rende je weg?” vraag ik bezorgd, ik moet het gewoon weten.
“Emmett, dat moet je niet vragen.” fluistert Edward naar mij, zodat Bella het niet kan horen. Ik negeer hem en dat weer hij.
“Ik kon het niet aanzien hoe Esme zat te huilen en de reacties van jullie allemaal.” zegt ze voorzichtig, waarschijnlijk omdat ze ons niet wilt kwetsen, maar tegen mij kan ze alles zeggen.
Ik knuffel haar nog een keer “Het spijt me. Ik vind het niet fijn om mijn zusje in zulk groot verdriet te zien.” zeg ik tegen haar. Ze kijkt me geschokt aan, zei ik wat verkeerds?
Maar ze knuffelt me terug “Bedankt. En het spijt me dat ik zo reageerde.” zegt ze en ze kijkt mij aan.
“Het is niet erg. Ik snap het wel, maar zeg het voortaan tegen ons als je je niet goed voelt. We willen helpen weet je.” vertel ik haar. Ze kijkt me ongelovig aan, alsof ze echt niet kan geloven dat wij haar zouden willen helpen. Dat is toch logisch dat we haar willen helpen, of niet dan?
“Ik wil het gewoon even weten, oké?” ik knik naar Bella “Houden jullie van me?” ik kijk haar verbaasd aan. Vroeg ze dat nou echt? Meent ze dat serieus? Weet ze niet hoeveel wij van haar houden? Ze betekend alles voor me, ze is niet alleen het klunzige vriendinnetje van mijn broertje, maar ze is ook mijn zusje en ik houd echt ongelooflijk veel van haar!
“Natuurlijk houden we van je!” zeg ik nog steeds geschokt. Nu kijkt zij mij geschokt aan. Alsof ze het niet had verwacht mijn antwoord, alsof ze echt denkt dat we niet van haar houden. Is ze helemaal gek geworden! Ik houd zo veel van haar, waarom denkt ze van niet? Heb ik haar ooit een reden gegeven om te denken dat ik niet van haar houd.
En dat schiet het me te binnen, natuurlijk, in de tijd dat we weg waren gegaan voor Edward. Zou ze daarom denken dat we niet van haar houden? Zou ze dat echt nog steeds denken? Ik dacht echt dat dat allang weer vergeten was, maar ik ben bang dat Bella er nog heel erg mee zit.
Ik zie verschillende emoties door Bella's gezicht schieten, verdriet, bang, verlegen, terugtrekkend, maar ook hoop. Ze blijft heel erg lang stil en uiteindelijk word ik bang “Bella? Zeg wat, alsjeblieft?” vraag ik haar.
“Ik weet niet wat.” verteld ze mij.
“Waar denk je aan?” vraag ik haar, aangezien Edward die vraag ook niet kan beantwoorden.
“Ik weet niet of...” en ineens stopt ze midden in de zin. Alsof ze zich ineens bedenkt dat ze dit toch niet wilt vertellen.
“Wat weet je niet?” vraag ik haar om haar aan te moedigen het toch te zeggen.
“Niks, laat maar.” zegt ze terugtrekkend. Waarom doet ze dit toch altijd, ze wilt ons niet binnenlaten en haar gevoelens vertellen. Dat doet me echt pijn.
“Bella, geen laat maar meer! Vertel het, ik wil helpen.” vertel ik haar, hopelijk overtuigend genoeg.
Ze neemt diep adem “Ik weet niet of je het echt meent.” zegt ze.
“Natuurlijk wel gekkie. Waarom zou ik liegen tegen jou?” vraag ik aan haar.
“Nou gewoon, omdat je je schuldig voelt dat ik me zo voel of zo?” het komt eruit als een vraag, waarschijnlijk omdat ze niet zeker weet of het zo is of niet.
“Isabella Marie Swan. Ik voel me schuldig, dat klopt, maar niet op de manier dat jij bedoelt!” zeg ik streng tegen haar. Ik wil gewoon dat ze het eindelijk doorkrijgt hoeveel wij van haar houden.
“Hou dan?” vraagt ze fluisterend.
“Ik voel me schuldig dat ik je niet goed kan helpen en dat je ons niet genoeg vertrouwd om jou te helpen.” vertel ik haar.
“Ik vertrouw jullie wel...” zegt ze, maar ik onderbreek haar meteen.
“Nee, dat doe je niet. Anders had je wel gewoon vertelt wat er aan de hand is, maar dat weiger je.” vertel ik haar. Ik kan zien aan haar dat ze het eindelijk doorheeft.
Ze zucht “Je hebt wel gelijk.” ik word verdrietig, ze vertrouwd ons dus echt niet “Voor een deel.” gaat ze verder “Maar ik wil het wel graag vertellen. Echt. Maar het is moeilijk weet je. Ik heb altijd alles ingehouden en dat kan ik niet zomaar ineens niet meer doen, dit is veel vertrouwder.” legt ze me verder uit.
Ik kijk haar aan, ik begrijp het helemaal “Dat weet ik, maar wij gaan jou daarmee helpen. Maar je moet ons wel eerst binnenlaten.” leg ik haar uit. Als zij niet meewerkt, dan kunnen wij niks doen helaas.
“Oké, ik zal het proberen.” zegt ze tegen mij.
Ik knik en help haar overeind. Ik word meteen weer enthousiast als ik denk aan het pretpark “Heb je zin om nu naar het pretpark te gaan?” vraag ik haar.
“Ja, ik ben er helemaal klaar voor.” zegt ze vrolijk lachend, om de een of andere reden vind ze iets grappig.
“Mooi zo.” zeg ik. Niet dat ik het had goedgekeurd als ze nee had gezegd, maar maakt niks uit.
Ik til haar op en begin te lopen. De rest van de familie volgt en we komen al snel bij de auto's aan. Carlisle moet nog even naar binnen om te melden dat hij weggaat, maar daarna kunnen we dan toch echt vertrekken naar het pretpark.
“Oh ja, Bella?” vraag ik aan haar met een schijnheilige blik.
“Wat?” vraagt ze nieuwsgierig.
“Geen achtbanen meer voor jou. Nooit meer. Ik zal je persoonlijk tegenhouden als je het van plan bent.” vertel ik haar.
Ze kijkt me geschokt aan “Nooit meer?” vraagt ze.
“Nooit meer.” zeg ik voor de verduidelijking.
Ze kijkt me nu eigenwijs aan en ik weet wat er gaat komen, dit word leuk “Ik ga erin als ik dat zelf wil Emmett.” zegt ze eigenwijs.
“Maar wie is hier sterker?” vraag ik aan haar.
“Jij” zegt ze blozend “maar dat betekent niet dat ik nooit meer in achtbanen ga. Daar zijn ze veel te leuk voor.” zegt ze.
“En het maakt mij niks uit of het leuk is of niet, het is gevaarlijk voor jou en ik weiger jou erin te laten. Er zullen vast wel meerdere zijn die het ermee eens zijn. Toch?” vraag ik even.
Edward, Alice, Jasper en Esme zeggen allemaal “Ja.”
“Dit is niet eerlijk.” zegt Bella alsnog eigenwijs, hoever ze ook in de minderheid staat. Ze kijkt nu Rose aan, wat wilt ze van Rose? “Rosalie, ben jij voor of tegen?” vraagt Bella met smekende ogen.
“Voor wat?” vraagt Rose aan haar.
“Voor is dat ik wel in achtbanen mag en tegen is niet.” zegt Bella om het duidelijker te maken.
Rose zucht, dit wordt niet leuk ben ik bang. Rose vindt Bella dan wel niet meer zo erg als eerst, maar ze mag haar niet echt helemaal. “Ik zie niet in waarom je nadat je hand weer beter is nog steeds niet in achtbanen zou mogen, dus ik kies voor.” zegt ze.
“Ah! Dank je wel!” roept Bella uit. “Zie je wel, Rosalie is veel slimmer dan jullie allemaal!” zegt Bella uitdagend.
“Bella, dat is nou ook weer niet waar.” zeg ik tegen haar.
Rose kijkt me nu met een boze blik aan “Nou, Rose je bent wel slim en zo, maar het is niet verstandig om Bella nog in achtbanen te laten gaan.” zeg ik eigenwijs.
“Maar het is ook niet verstandig om, nadat we al zo veel dingen hebben gebroken, seks te hebben. Vind je niet? Maar toch doen we het nog.” zegt Rose eigenwijs.
Bella wordt zo rood als een tomaat, dit was niet helemaal de richting waar ze naartoe wou gok ik, maar ja, dit is Rose, dit dan gaat het hiernaartoe meestal.
“Dat klopt, maar we hebben het hier over Bella. Ze is een magneet voor gevaar. Bedenk je dat wel.” zeg ik duidelijk.
“Ja en wat dan nog. De achtbaan gaat heus niet in elkaar storten als zij erin zit. En trouwens ik durf te wedden dat voordat ze naar Forks kwam ze al vaak genoeg in een achtbaan was geweest en was er toen iets gebeurd Bella? Zeg hoe dan ook nee.” zegt Rose dwingend.
“Uhm, nee.” zegt Bella, maar het komt er totaal niet overtuigend uit. Heeft ze weleens eerder problemen in een achtbaan gehad? Dit is niet goed.
“Bella? Wat is er nog meer gebeurd?” vraag ik haar streng.
“Helemaal niks.” zegt ze blozend. Duidelijk dus wel wat.
Ineens beginnen Alice en Edward heel hard te lachen. “Alice, wat is er?” vraag ik aan haar.
“Het verhaal. Oh mijn god! Bella, hoe krijg je dat voor elkaar?” vraagt Alice aan Bella. Ondertussen ligt Edward nog helemaal in een deuk van het lachen, het is duidelijk niks ergs anders was Edward nu echt wel bezorgd.
“Nou ik zat in die achtbaan en ineens poef. Maar ik zweer dat is het enigste wat er ooit gebeurd is! En het is niks ergs. Gewoon een beetje beschamend, maar meer niet.” legt Bella uit aan Alice.
“Bella, zou je zo lief willen zijn om ons het verhaal ook te vertellen?” vraag ik haar met mijn allerliefste stem.
“Oké, nou ik zat dus in de achtbaan en ineens tijdens het ritje vloog er ijs op mijn hoofd en over al mij kleren. Ik was van top tot teen vies. Bleek dus dat iemand in de achtbaan een ijsje had meegenomen en die was precies op mij terecht gekomen. Toen ik uit de achtbaan was heb ik nog de hele dag vies rondgelopen en op de foto in de achtbaan stond precies het moment dat het ijs op mij kwam en mijn gezicht was echt verschrikkelijk.” verteld ze.
Iedereen ligt nu te lachen, zelfs Esme en Rose. Ook al probeert Rose het een beetje stiekem te doen.
“Wow, het is echt knap wat jij allemaal voor elkaar kan krijgen Bella.” zegt Jasper nog half lachend. Iedereen knikt als instemming.
Dan komt Carlisle aanlopen, hij stapt in de auto en ziet dat wij allemaal aan het lachen zijn, op Bella na dan. “Waarom lachen hun allemaal?” vraagt Carlisle aan Bella.
Bella wordt weer helemaal rood “Om een verhaaltje.” is het enigste wat ze zegt.
“Ja een heel grappig verhaaltje.” zegt ik tussen het lachen door.
“Zou ik het mogen horen dan? Ik ben wel benieuwd.” vraagt hij.
“Het komt erop neer dat een keer toen ik in de achtbaan zat ik ijs over mijn hele lichaam kreeg en half bevroor. De foto uit de achtbaan was precies op het moment dat het op me viel en mijn gezicht zag er verschrikkelijk uit.” verteld ze hem nogmaals het verhaal.
Carlisle lacht even, maar houd algauw op. Hij is wat meer serieuzer soms. “NOU... is iedereen klaar voor het pretpark?” roept hij luid. En iedereen roept “JAA!”
En we vertrekken dan nu toch echt naar het pretpark.

Ik hoop dat jullie het leuk vinden
Dit is de eerste keer dat ik Emmetts POV doe, dus sorry als het niet goed is.
Btw → ik weet geen mensen meer aan wie ik het hoofdstuk kan opdragen, dus als je zou willen dat ik het aan je opdraag moet je even reageren bij comments en zo.
Xxx Love u

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.