FanFic.nl

Mijn Geheim (Twilight fanfic)

Hoofdstuk 14: Eten, te veel eten

Bella's POV
Eenmaal bij het pretpark aangekomen besluiten we allemaal een beetje onze eigen kant op te gaan, aangezien ik het onnodig vind dat ze de hele tijd om mij zouden moet wachten of andersom, maar Emmett weigert me alleen te laten gaan, ook al gaat Edward gewoon mee. En Edward is er net zo erg tegen dat ik in een achtbaan ga, maar tja Emmett blijft Emmett en hij gaat eigenwijs mee.
We hebben afgesproken om om 1 uur bij het etenskraampje in het midden van het park te zijn, zodat ik kan eten en daarna gaan we nog wat dingen samen doen tot 5 uur, waarna ik nogmaals zal moeten eten en dan blijven we tot half 8, want dan sluit het pretpark.
We gaan dan terug naar het hotel waar iedereen zich kan opknappen en daarna gaan we gezamenlijk een film kijken of iets leuks doen.
Ik, Edward, Rosalie en Emmett lopen samen door het pretpark heen. Het eerste gedeelte is voornamelijk kinderattracties en om de 10 seconden vraagt Emmett of dat niet iets leuks is voor mij om in te gaan waarna hij of van Rosalie of van Edward een klap tegen zijn hoofd krijgt, wat mij dan weer een lach bui veroorzaakt. En op de een of andere manier lijkt het alsof dat de reden is dat Emmett maar door blijft gaan, om mij aan het lachen te maken.
We gaan in wat attracties die niet al te erg zijn voor mijn arm en als Emmett in een achtbaan wilt dat wacht Edward samen met mij op hem.
De tijd gaat zo al snel voorbij als Edward ineens zegt "Het is tijd om richting het kraampje te gaan lopen." ik kijk hem verdrietig aan.
I mompel zacht "Voor stomme mensen die zo nodig stom voedsel moeten eten." en ik zucht. Ik had moeten weten dat het niet zacht genoeg had kunnen zijn, want Emmett en Edward en zelfs Rosalie lachen het hardop uit. "Ja ja lach maar." zeg ik tegen ze, wat ze nog harder laat lachen.
Als we bij het kraampje aankomen staat de rest daar allemaal al te wachten - Het voordeel van het niet hoeven meeslepen van een bepaald klunzig iemand - en we gaan bij ze zitten.
"Wat wil je eten Bella? Dan bestel ik even." vraagt Carlisle. Ik pak de kaart en kreun haast. Er staan bijna alleen maar dingen op de kaart die enorm veel calorieën bevatten en zeker enorm veel vet.
Wat zal ik kiezen, want als ik niet wil, gaat iedereen me verdenken. Ze kijken me heel erg aan, ik voel het gewoon.
Pannenkoeken, tosti, friet, zo gaat de lijst maar door. Waar zal het minste inzitten? Ik zou gokken de tosti, het blijft brood en dat is gezond, toch?
Ik zucht "Doe maar de tosti." vertel ik Carlisle.
"Welke precies?" vraagt hij.
Hè, wat? Zijn er meerdere soorten? Ik kijk op de kaart en kreun haast. Zoveel verschillende, minste calorieën Bella. "Doe maar kaas tosti." geen al te veel extra's, dus minder calorieën.
"Saus?" vraagt Carlisle.
Ik zucht "Nee geen saus." Carlisle knikt en loopt eindelijk weg.
Terwijl ik wacht op mijn eten klets ik wat met Emmett en Edward en dan komt Carlisle aanlopen. De paniek komt meteen in me op en ik moet heel erg mijn best doen om het niet te veel te laten opvallen, zeker niet met Jasper in de buurt.
Uit mijn ooghoek zie ik dat Jasper me vreemd aankijkt en Edward kijkt weer vreemd naar Jasper. Oh, geweldig Bella, verman jezelf. Het is maar een maaltijd, zo meteen ga je weer door het hele pretpark lopen. Dit moet je wel aankunnen. Ga gewoon wat extra rondjes rennen om Edward heen en doe alsof je extreem hyper bent. Dat zou toch wel kunnen helpen met al die calorieën verbranden?
Carlisle geeft me het bord met de tosti en zet ook nog een cola voor me neer. Ik kijk geschokt, hier had ik niet op gerekend, maar als ik ga demonstreren gaan ze me verdenken.
Ik pak het eerste stuk tosti op en neem een klein hapje. Ik concentreer me zoveel mogelijk op de gesprekken om me heen en zo min mogelijk op alle calorieën die ik nu binnenkrijg, ook al is dat niet makkelijk.
“Bella, ben je nog van plan om vandaag klaar te zijn met eten?” vraagt Emmett duidelijk geïrriteerd om mijn langzame voortgang.
Ik steek mijn tong naar hem uit en neem snel weer een kleine hap. Na 20 minuten heb ik nog niet eens de helft van het eerste stuk tosti op en iedereen begint duidelijk ongerust te worden. Ik besluit wat te drinken en drink zoveel mogelijk in een keer, wat er voor zorgt dat het bijna mijn neus uitkomt. Niet erg fijn.
Na nog 20 minuten ben ik eindelijk klaar met de eerste helft van de tosti, maar ik zit echt al helemaal vol. Ik drink de rest van mijn cola - langzamer dan de vorige keer – op. “Ik ben klaar.” zeg ik en iedereen kijkt op naar mij alsof ze mij al bijna waren vergeten.
“Hoef je de andere helft niet meer?” vraagt Edward.
“Nee, ik zit echt vol.” vertel ik hem. En hij kan niet zeggen dat ik lieg, want ik zit echt bom vol. Ik voel me haast misselijk ervan.
Edward kijkt me voor een paar seconden aan “Oké dan, zullen we weer verder gaan?” vraagt hij aan de rest.
Iedereen knikt en ik sta op. Net op het moment dat ik het dienblad wil pakken om weg te leggen grijpt Edward hem en loopt hij al richting de opruimingsplaats. “Hey, ik ging dat wegleggen.” zeg ik tegen hem.
“Dames horen dat niet te doen, zeker niet als we uit eten zijn.” zegt Edward.
“Uit eten?” are you fucking kidding me? Wat uit eten, we zijn in een pretpark met de hele familie.
“Ik vind dat dit telt als een etentje.” zegt hij.
“Natuurlijk joh, wat jij wilt Edward.” zeg ik tegen hem.
De middag gaat weer snel voorbij, terwijl we dit keer met de hele familie door het pretpark lopen. Edward en Emmett wachten veel samen met mij op de anderen en we hebben enorm veel lol, algauw is het dan ook 5 uur. Weer eten, en dit keer zal ik wel meer moeten eten ben ik bang.
We gaan een restaurant binnen die hier in het pretpark staat en ik probeer dit keer wat sneller te beslissen wat ik neem. Biefstuk met friet, daar zal toch niet al te veel inzitten? Ik neem gewoon zo min mogelijk van het friet en zoveel mogelijk van de salade die erbij zit en dan zal ik het wel overleven, hoop ik.
Na zo'n 15 minuten wachten komt de ober het eten brengen en hij vraagt nog even aan de rest van de familie of ze niks willen, maar ze slaan het aanbod keurig af.
Ik begin langzaam mijn salade op te eten en als ik klaar ben met de salade neem ik een paar slokken van mijn water die erbij had besteld, ik hoefde liever niet nog een keer cola. Daarna begin ik aan de biefstuk en algauw zit ik best wel vol. Ik neem nog een paar frietjes, omdat ik zeker weet dat anders iedereen gaat klagen als ik daarvan niks heb genomen en besluit dan dat dit wel genoeg moet zijn.
“Zullen we weer verder gaan?” vraag ik onschuldig, hopend dat niemand naar mijn bord kijkt en vind dat ik te weinig heb gegeten.
“Bella,” zegt Carlisle “je moet echt meer gaan eten.” ik kijk hem eigenwijs aan.
“Maar ik heb geen honger meer Carlisle.” vertel ik hem, maar eigenlijk is het ook een beetje voor de rest als waarschuwing bedoeld.
Carlisle zucht, maar geeft in en knikt “Goed dan, maar zorg wel dat je echt drie maaltijden per dag eet.” zegt hij. Soms is het echt vervelend om een dokter als tweede vader te hebben, zeker als je eraan denkt dat als hij geen dokter was geweest dat ik hier nooit mee zou worden geïrriteerd. Hij had dan nooit wat gemerkt. En Edward weet deze dingen ook alleen maar door zijn vader, net als de rest. Vampier dokters zouden verboden moeten worden. Ik zucht.
“Dat zal ik doen.” maar ondertussen kruis ik mijn vingers achter mijn rug zo onopvallend mogelijk. Carlisle knikt en alweer pakt Edward mijn dienblad en brengt hem weg. Ik zweer het, de volgende keer laat ik Emmett persoonlijk zijn kop eraf rukken.
Als Edward terug komt pakt hij mijn hand vast. Iedereen gaat nu weer in verschillende groepjes weg en dit keer blijven Alice en Jasper bij ons in plaats van Emmett en Rosalie. Alice probeert heel erg haar lach in te houden merk ik en ik vraag me af waarom. Ach, wat maakt mij het toch uit, laat ik plan maak Edward gek maar starten.
Ik laat Edwards hand los en hij kijkt me vreemd aan. Ik begin rondjes om hem heen te rennen en schreeuw, “Nu ben ik net zo snel als jou.” de hele tijd opnieuw en opnieuw. Dan begint Alice mee te doen en zij schreeuwt “Ik ben zelf sneller, pak ons dan!” ik moet heel hard lachen, maar ik blijf door rennen. Als ik zo nog een half uurtje door ga ben ik vast al dat ranzige eten wel kwijt.
Ik en Alice rennen een tijdje rondjes om Edward en Jasper heen als ze het dan toch echt niet meer aankunnen. Ik zie dat Edward knikt, waarschijnlijk op een gedachte van Jasper, want ineens grijpen ze ons alles twee vast en hangen ons op de kop. Of eigenlijk alleen mij, Alice had het natuurlijk allang zien aankomen en zij blijft vrolijk rondjes rennen om Jasper heen.
“Laat me los Edward!” schreeuw ik en ik lach. Edward begint me op mijn buik te kietelen en lach zo hard dat het pijn doet aan mijn buik.
Als Edward merkt dat ik last krijg met ademen halen door het lachen en op zijn kop hangen zet hem me neer op een bankje, maar houdt me wel stevig vast. Waarschijnlijk omdat hij geen zin heeft in herhaling van wat er net gebeurde.
Maar Alice is nog steeds zo erg bezig als eerst en word ook niet moe, het nadeel of voordeel van vampier zijn. Jasper probeert haar wanhopig te pakken, maar Alice is hem iedere keer een stap voor. Dit is zo hilarisch om te zien, ik snap helemaal waarom Alice ging meedoen!
Ik sta op en wil weer met Alice mee gaan doen, maar ik word tegen gehouden door Edward die me bij de pols vastpakt en ineens optilt. “Wat was u van plan te gaan doen, miss Swan?” vraagt hij fluisterend in mijn oor.
“Ik was eigenlijk van plan om met Alice mee te gaan doen, dus als je me nu even zou kunnen neerzetten, dan zou ik dat erg op prijs stellen.” probeer ik op net zo'n nette en oude manier als Edward het zei te zeggen, maar bij mij klinkt het lang niet zo goed als bij Edward die in begin 20de eeuw is geboren.
“Dat dacht ik toch niet, miss Swan.” gaat hij verder op een nette toon.
“En als ik vragen mag, waarom dan niet?” probeer ik hem nog steeds na te doen, maar ik faal echt heel erg hard.
“Omdat als ik u erop zou mogen wijzen, u het veel te druk heb met andere dingen.” verteld hij mij. Ik kijk hem verward aan.
“En wat zouden die andere dingen dan wel niet zijn?” vraag ik aan hem.
“Dit.” zegt hij en hij buigt zich langzaam om mij een zoen te geven.
# Als je dit soort dingen niet wilt lezen, sla dit dan even over, wat er tussen de # staat.
Het is geweldig, ik voel me de meest gelukkige persoon in de hele wereld iedere keer dat hij mij zoent.
Eerst zoenen we maar wat en Edward plaagt me een beetje door af en toe de kus te onderbreken en dan mijn sleutelbeen te zoenen en mijn nek kleine kusjes te geven. Op een gegeven moment kan ik het plagen niet meer aan en trek hem zo hard als ik kan naar me toe in een heftige zoen. Edward trekt zich terug met gemak en zegt “Je bent zo ongeduldig Bella.” En dan gaat hij weer verder met het pesten in mijn nek, op mijn voorhoofd, bij mijn sleutelbeen.
En dan ineens begint Edward me te zoenen en likt hij over mijn lippen heen, ik geef hem de toegang om met zijn tong in mijn mond te komen. We draaien onze tongen om elkaar heen en vechten om wie de dominante is. Ik geef me helemaal aan hem over en verdrink in de zoen.
Ik hou zoveel van hem, hij is de beste ter wereld.
# Vanaf hier is het weer zoen en detail veilig
“Kuch, kuch.” zegt Alice om onze aandacht te krijgen. Ik kijk haar boos aan, ik zat net zo lekker in de zoen. Niet dat die nog zoveel langer had geduurd, Edward trekt zich altijd terug als het volgens hem te veel wordt.
De rest van de avond gaat snel voorbij, ik en Alice hebben nog wat lol met het plagen van Edward en Jasper, maar verder is het een hele relaxte avond.
Als het half 8 is wordt er omgeroepen dat het winkelcentrum en het pretpark gaan sluiten en dat ze verzoeken dat iedereen weggaat. We lopen naar de afgesproken plek met de anderen en iedereen staat daar al dus we kunnen meteen doorgaan naar de auto's.
Eenmaal in het hotel aangekomen gaan we allemaal naar de kamer van Esme en Carlisle en gaan we op het bed zitten. We kiezen de film The Hunger Games: Catching Fire uit, omdat het voor jongens en meiden leuk kan zijn en gaan allemaal kijken. Af en toe wordt de film onderbroken door Emmett die een dom grapje maakt, maar verder is het een hele leuke film en we hebben veel lol.
Als Edward en ik in onze kamer zijn ga ik eerst even naar de badkamer, ik moet weten hoeveel ik ben aangekomen door wat er vandaag allemaal bij mij naar binnen is gegaan.
Ik kleed me uit en ga op de weegschaal staan die ik uit het kastje heb gepakt. Ik schrik zo erg dat ik op de grond val en begin te huilen. Dit kan niet. Ik ben zo'n ranzige vette koe. 55,9 kg! Ik ben bijna 5 kg aangekomen na vandaag! Dat is onmogelijk! Dat is nog nooit gebeurd, ik haat het, ik haat mezelf, ik haat mijn lichaam. Waarom heb ik al die dingen toch gegeten, het is nog beter om ruzie te maken met ze dan om zoveel aan te komen. Ik haat het!
Ik hoor iemand op de deur kloppen, maar ik negeer het. Ik wil met niemand praten nu, ik wil alleen maar huilen.
Ik kruip naar de wc toe en steek mijn vinger in mijn keel. Dit is voor je eigen best wil bitch, denk ik dan. En ik begin over te geven. Al het eten van vandaag komt er met grote stoten uit. De salades, de paar frietjes, de biefstuk en de tosti en misschien zelfs nog wel het eten van in het ziekenhuis, de appel en het water. Ik blijf maar overgeven tot ik uiteindelijk bloed begin te spugen.
“BELLA! Waarom ruik ik bloed! Wat is er aan de hand? Doe open nu, BELLA! Alsjeblieft.” blijft Edward maar smeken. Ik verdien hem niet, waarom houdt hij toch van me? Het is niet logisch. Waarschijnlijk gaat hij het zo meteen uitmaken.
Deze gedachten maken me zo depressief dat ik op zoek ga naar iets scherps, ik moet wel. Ik kan niet leven zonder Edward. Dat kan ik niet. Ik vind een scheermesje en ik gooi hem op de grond, helaas gaat hij niet kapot. Ik blijf maar gooien en trekken tot hij eindelijk uit elkaar is. Ondertussen zijn mijn vingers al aan het bloeden, maar ik negeer het. Ik zet het mes op mijn been en begin te snijden. Streepje voor streepje. Ik denk aan wat Edward die keer in het bos tegen me heeft gezegd en vergelijk dat met wat hij zo meteen zal gaan zeggen. Dit keer zal het nog veel erger zijn, want het is mijn eigen schuld dat hij weggaat, als ik nou een normale tiener was dan had hij wel willen blijven, maar dat ben ik niet en dat zal ook nooit worden.
Dat besef laat me nog harder huilen en snijd nog meer en dieper in mijn been. Het geschreeuw van Edward en ondertussen al een paar andere, volgens mij Alice, Jasper en Emmett haalt me niet weg bij mijn concentratie op mijn verschrikkelijke leven.
Na nog een paar krassen leg ik het mesje neer en pak ik wc papier om het schoon te maken en langzaam te laten drogen en in 15 minuten is het helemaal droog. Gelukkig is er niks op de grond gevallen, want dan had ik nu een probleem gehad. Ik besluit om maar niet onder de douche te gaan, aangezien me dat heel veel pijn zal bezorgen. Ik kleed me aan in mijn pyjama en loop, een beetje mank van de pijn in mijn been, naar de deur toe en doe hem eindelijk van het slot af.
Edward neemt me meteen in een knuffel en wilt me niet meer loslaten. Ik blijf maar een beetje verdoofd in zijn armen, wetende dat dit toch niet lang meer zal duren en dat hij het zo meteen zal uitmaken.
“Bella, wat heb je allemaal daar in de badkamer gedaan?” vraagt hij bezorgd, maar ook een beetje streng.
“Gewoon gedoucht.” zeg ik, omdat dat het eerste dat in me opkomt.
“Je haar is niet eens nat.” zegt Edward.
“Ja, ik ben een wonderpersoon, oké?” zeg ik nu boos. Kan hij het niet gewoon beter nu gaan uitmaken, dat zou een stuk fijner zijn dan eerst nog moeten aanhoren hoe hij net doet alsof hij zich zorgen maakt. Hij kan goed liegen, wat hij zelf ook al had toegegeven de nacht nadat de Volturi ons vrij had gelaten.
Ik kruip uit zijn armen, ik voel me er niet langer veilig en blij in. Ook al was dat deze middag nog wel.
De Cullens kijken me allemaal aan alsof ik gek ben geworden, maar ik negeer ze en ik ga in het bed liggen met mijn rug naar hun toe. Ik probeer ze zo goed mogelijk te negeren en gewoon te gaan slapen, maar dat is best wel moeilijk.
Na een paar minuten hebben ze eindelijk door dat ik niks van plan ben om te gaan zeggen en Carlisle komt naar me toe gelopen. “Bella, zou je ons willen vertellen wat er aan de hand is?” vraagt hij voorzichtig. Ik schud mijn hoofd van nee. “Alleen mij dan?” vraagt hij aan mij.
Ik moet even nadenken, maar beslis dan dat dat het beste zal zijn. Hij zal sowieso even naar mijn wonden moeten kijken. Ze zijn redelijk diep gegaan deze keer. Ik knik ja.
Ik hoor hoe de anderen de kamer uitlopen, inclusief Edward. “We zijn alleen nu.” zegt Carlisle.
Ik knik, ik heb nog niet echt zin om Carlisle te vertellen wat er net in de badkamer allemaal is gebeurd. Dat betekent dat ik ook het verhaal van het eten uitspugen zal moeten vertellen en het wegen, want anders heb ik geen enkele reden waardoor ik zo instortte. Ineens bedenk ik me iets, ik heb de weegschaal niet terug gezet.
Ach, dat maakt nu toch niet meer uit als ik toch alles aan Carlisle ga vertellen. Ik twijfel nog wel, maar ik heb helaas geen andere keus.
“Toen ik in de badkamer was...”

Oké mensjes, ik ben er een hele lange tijd mee bezig geweest en ik besloot dat dit wel een goed einde was voor dit hoofdstuk :p sorry voor de cliffhanger Ik zal denk ik redelijk snel weer uploaden, maar ik moet morgen middag werken, dus waarschijnlijk pas weer in de avond.
Misschien als ik vannacht weer eens niet kan slapen dat ik dan maar verder ga werken, trouwens zodra dit geüpload is ga ik verder werken, maar vannacht dan ook en morgen avond Jullie overleven het denk ik wel 1 dagje :p
I love you <3
Xxx

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.