FanFic.nl

Mijn Geheim (Twilight fanfic)

Hoofdstuk 15: Een heftige avond

Carlisle's POV
Ik en Esme liggen rustig op ons bed als we ineens allemaal geschreeuw uit een kamer in buurt horen komen. We herkennen de stemmen van Edward en de rest, dus we besluiten om te gaan kijken wat er aan de hand is. Als we de gang op gaan horen we dat het uit de kamer van Bella en Edward komt en ik maak me al gelijk zorgen om Bella.
We stappen de kamer binnen en zien iedereen voor de deur van de badkamer staan. Ik ren er gauw heen en vraag “Wat is er aan de hand?”
Edward legt het uit “Bella ging naar de badkamer om te douchen, maar ik hoorde eerst allemaal gerommel in kastjes, dus ik vroeg me af wat ze aan het doen was. Toen hoorde ik een geluid dat leek alsof ze op de grond viel of zo en daarna allemaal kots geluiden. Dus ik ben naar de deur gelopen, maar ze wilt niet open doen. Toen rook ik bloed, dus ik wist zeker dat er echt iets niet goed aan de hand was en ik ben naar haar gaan roepen, maar ze negeert me gewoon helemaal en ze weigert nog steeds de deur open te doen.” verteld hij.
Ik knik en loop naar de deur toe, helaas kunnen we hem hier niet gewoon even eruit trekken, want dat zou nogal opvallen in het hotel. “Bella?” roep ik, maar zoals ik eigenlijk al had kunnen verwachten komt er geen antwoord. Ik ruik even. Bloed, veel bloed. Ik denk dat dat maar een ding kan betekenen en ik zucht. Ze weet hoe ze voor zichzelf moet zorgen wat dit betreft, ik zal het achteraf dan maar moeten controleren. Ook al wil ik liever nu naar binnen stormen en de spullen afpakken waar ze zich toch iedere keer weer mee snijd.
We wachten met zijn allen, soms roept iemand nog even Bella's naam en wat andere dingen, maar we willen voornamelijk horen wat er nou allemaal gebeurd daarbinnen, dus we houden ons stil.
Op een gegeven moment horen we wc-papier dat van de rol wordt gehaald. Het zal nu wel niet lang meer duren, hooguit een kwartiertje.
En ik had gelijk, 12 minuten later wordt de deur van het slot gehaald en strompelt Bella naar buiten. Edward grijpt haar meteen in zijn armen en blijft haar maar knuffelen. Het lijkt alsof het haar allemaal niet boeit, ze lijkt wel helemaal verdoofd.
“Bella, wat heb je allemaal daar in de badkamer gedaan?” vraagt hij bezorgd aan Bella.
“Gewoon gedoucht.” zegt ze, dat is echt de slechtste smoes ooit en Edward heeft dat duidelijk ook door.
“Je haar is niet eens nat.” zegt hij.
“Ja, ik ben een wonderpersoon, oké?” zegt Bella ineens helemaal boos. Ik kijk verward naar Jasper en hij haalt zijn schouders op. Bella kruipt uit Edwards armen en gaat op het bed liggen met haar rug naar ons toe. Ik had verwacht dat ze nog iets zou zeggen, maar ze negeert ons volledig. Ik loop naar haar toe en besluit het heft in eigen handen te nemen.
Bella, zou je ons willen vertellen wat er aan de hand is?” vraagt ik haar voorzichtig, ik wil niet dat ze ook boos op mij word, want ik wil echt haar wonden gaan controleren. Het liefst vandaag nog, ik moet weten hoe erg het deze keer is.
Bella schud haar hoofd nee. “Alleen mij dan?” vraag ik haar, ik hoop het wel. Ik zie dat ze er even over nadenkt, maar dan knikt ze ja.
Alice begeleidt ondertussen al iedereen naar buiten en dan zijn alleen in en Bella nog over. “We zijn alleen nu.” vertel ik haar even voor de duidelijkheid en als aanwijzing dat ze kan starten met vertellen.
Ze begint rustig te vertellen “Toen ik in de badkamer was...” en toen stopte ze ineens. Ze twijfelt, dat is duidelijk.
“Bella, alsjeblieft, vertel me alles. Ik wil weten hoe het met mijn kleine meisje gaat. Ik beschouw je als mijn eigen dochter, je kan me gewoon alles vertellen en ik zal mijn best doen om jou te helpen op welke manier ik ook kan.” vertel ik haar. Ik ben nog steeds een man, dus ik vind het niet echt fijn om over gevoelens te praten, maar het is duidelijk dat Bella moet horen hoeveel ze voor ons, maar ook voor mij betekent.
“Nou...” zegt ze nog een beetje twijfelend, maar ze gaat algauw door. “Ik ging op de weegschaal staan en ik zag het getal en raakte dus zeg maar in paniek. Ik ben veel aangekomen vergeleken met gisteren en ik stortte dus in. Toen begon ik me te bedenken dat ik er iets aan moest veranderen en ik ben toen boven de wc gaan hangen en heb overgegeven tot er bloed uit mijn mond kwam in plaats van braaksel. Daarna voelde ik me zo slecht, omdat ik zeker weet dat Edward me nu echt niet meer als vriendinnetje zou willen hebben, dus begon ik weer te huilen en ben ik op zoek gegaan naar iets scherps. Toen vond ik het scheermesje en die heb ik helemaal uit elkaar gehaald en het mesje gebruikt om te snijden. En toen ik de deur open deed en Edward me in zijn armen nam kwam alles gewoon terug en ik werd boos op hem, omdat hij maar liegt tegen me dat hij van me houd en daar kan ik niet tegen. Want helemaal niemand kan van mij houden.” de woorden komen eruit als een lange brei, gelukkig ben ik een vampier, want alles had ik er nooit wat van verstaan.
“Bella, Edward houdt van je en ik ook. En je bent niet te dik zoals je beschrijft. Ik durf te wedden dat je een gezond gewicht hebt en zo niet dan eerder onder gewicht. Je ziet jezelf duidelijk niet goed. Je bent prachtig, je bent mijn kleine meisje en je moet niet zo aan jezelf twijfelen.” vertel ik haar.
Ze kijkt me met betraande ogen aan, emotioneel van wat ik haar verteld heb. “Dank je, Carlisle. Je betekent voor mij echt als een vader.” verteld ze mij. Ik glimlach naar haar.
En dan bedenk ik me ineens weer wat ze daarnet allemaal heeft gedaan en hoe ze de kamer ingelopen kwam. “Zou ik nu je sneden mogen bekijken?” vraag ik haar onzeker.
Ze zucht “Ja. Het is wel op mijn been.” zegt ze en ze duwt de deken weg. Ze trekt haar broek uit en ik schrik heel erg van wat ik zie. Het is erg diep, gevaarlijk diep. Ik pak mijn dokterstas die Alice had neergezet naast me in een heel snel tempo, waardoor Bella haar niet had gezien. Bella kijkt even verbaast naar de tas, maar zegt er niks over.
Ik haal de ontsmettingsmiddelen uit de tas en begin het over de wonden te smeren, zo voorzichtig mogelijk. Als het goed is ingetrokken stop ik de spullen weer in de tas. “Het is klaar Bella.” vertel ik haar.
Bella knikt. “Zou je me een ding willen beloven?” vraag ik aan haar. Ze knikt nogmaals, maar dit keer onzeker. “Kom alsjeblieft eerst naar mij toe als je wilt snijden, dan kunnen we praten en als je daarna alsnog wilt snijden dan beloof ik je dat ik je niet tegenhoud, maar kom alsjeblieft eerst naar me toe.” vraag ik in een bijna smekende toon.
Bella denkt even na “Ik zal het proberen Carlisle, maar ik kan niks beloven. Het is vaan een plotselinge beslissing en ik denk er niet goed over na. Ik weet niet of ik mezelf eraan zou kunnen herinneren om eerst naar jou toe te gaan, maar ik beloof dat ik het zal proberen.” zegt ze eerlijk.
Ik knik “Dat is voldoende. Als ik maar weet dat je het probeert. En over dat eten, ik zou je eigenlijk wel even willen wegen. Dan kan ik zeggen of het goed is of niet? Oké?” vraag ik onzeker aan haar. Ik hoop dat ze het niet erg vind, want ik heb wel gemerkt dat ze erg weinig eet en godverdomme haar benen zijn echt dun, maar ik zou echt niet weten of ze ondergewicht heeft.
Ze kijkt me even onzeker aan “Oké.” besluit ze dan. Ik knik en loop samen met haar naar de badkamer toe. De weegschaal staat nog op de grond.
“Waar komt die weegschaal eigenlijk vandaan?” vraag ik Bella.
“Ik vond hem in een kastje, maar volgens mij is hij niet van het hotel, want er staat een naam van iemand op.” ze trekt haar schouders op als een gebaar dat het haar eigenlijk helemaal niks boeit.
“Oké, ik zal het zo wel even bij de receptie brengen als gevonden voorwerp.” vertel ik haar.
Ze knikt, “Zou je je broek en je trui even kunnen uittrekken? Ik wil een zo precies mogelijk getal. Als je wilt kan ik Alice halen om bij je te blijven terwijl jij je weegt en dan geeft zij me het getal wel door.” geef ik haar als mogelijke optie.
“Zou Alice alsjeblieft kunnen komen?” zegt ze met een rood hoofd. Ik knik en loop naar de deur als Alice al de kamer binnengelopen komt.
“Zo Alice, jij zat zeker niet in de toekomst te kijken?” vraag ik haar sarcastisch.
“Maar natuurlijk niet, Carlisle. Het schokt me al dat je dat denkt van mij.” antwoord ze net zo sarcastisch terug.
“Ik wacht hier, terwijl jij haar weegt.” zeg ik tegen haar en Alice knikt.
“Trouwens ze weegt 51,3.” voegt ze nonchalant toe.
Ik lach “Oké, maar weeg haar toch maar.” zeg ik.
Alice zucht “Ik had nog zo gehoopt dat je dat niet echt ging zeggen. Bella gaat erg tegenstribbelen, dit word niet leuk.” zegt ze chagrijnig.
“Hoezo tegenstribbelen?” vraag ik aan Alice.
“Nou ze wil eigenlijk niet dat iemand haar 'enorme' gewicht ziet.” je hoort heel duidelijk hoe ze de twee aanhalingstekens bij enorme uitspreekt.
Ik zucht “Oké Alice, ga nou maar.” zeg ik, want ik wil gewoon zeker weten dat het echt het juiste gewicht is wat Alice doorgeeft. Ze zucht, maar loopt zonder iets te zeggen de badkamer in. Ik hoor wat gerommel en Alice die Bella wilt overtuigen dat ze niet dik is en uiteindelijk komt Alice de badkamer uitgelopen.
“Yup, 51,3. Mijn zicht werkt nog steeds.” zegt ze vrolijk.
“Bedankt Alice. Is Bella al klaar met haar kleren aantrekken?” vraag ik haar.
“Ze zal klaar zijn in 3... 2... 1...” op dat moment komt Bella de kamer binnenlopen.
Ik lach “Bedankt Alice.” zeg ik. Ze geeft een knikje en loopt de kamer uit.
Bella gaat op het bed zitten en ik kom naast haar zitten. “Bella, waarom denk jij dat 51,3 kilo veel is?” vraag ik aan haar.
Ze kijkt me onzeker aan “Het komt gewoon doordat ik al het vet zie zitten en als ik loop dan rammelt het haast. Het is zo ranzig en ik wil daar alleen maar vanaf komen. Verder niks, ik wil me gewoon niet meer dik voelen.” verteld ze me.
“Bella, je moet begrijpen dat het een prima gewicht is, het zit zelfs tegen het randje aan van ondergewicht en ik kan je nu al vertellen dat ik het niet zover ga laten komen dat je ondergewicht krijgt. Dat gaat gewoon niet gebeuren. Je moet jezelf accepteren, want je bent prachtig. En ik snap niet hoe je kunt denken dat Edward niet van je houdt. Want dat doet hij wel, zielsveel zelfs. En zelfs als je wat meer zou wegen dan zou hij je alsnog leuk vinden, want hij gaat niet in op het uiterlijk, maar het gaat om het innerlijk. En dat deel, daar houdt hij van.” vertel ik haar rustig en duidelijk. Ik wil dat ze dit helemaal in zich opneemt en nooit meer vergeet.
“Ik weet wel dat hij van me houd, maar op dat moment bedacht ik me dat niet meer en ik stortte gewoon helemaal in.” verteld ze rustig. Ze kijkt beschamend naar beneden.
“Bella. Kijk me aan. Het is niks om je voor te schamen. Iedereen gaat anders met dingen om en iedereen is anders en dat is goed. Je hoeft niet dun te zijn, want je bent perfect zoals je er nu uitziet. En je hoeft je ook niet te schamen voor je instorting, want dat is helemaal normaal. Je bent niet de enigste die zichzelf verkeerd inziet. Geloof mij maar. In grotere steden kwam er haast wekelijks iemand binnen met anorexia of iemand die een zelfmoord poging had gedaan. En heel veel meiden van jouw leeftijd denken zo, maar daar kom je doorheen. Richt je gewoon op het nu en niet op wat komen gaat of wat is geweest. En ga positiever over jezelf denken.” vertel ik haar.
“Wow. Je kunt echt heel erg overtuigend zijn als je dat wilt.” zegt Bella om de spanning te breken en ik lach.
“Ja, dat blijkt maar weer. Maar Bella, kom echt naar me toe als je iemand nodig hebt. Het hoeft niet eens perse mij te zijn, je kan altijd naar Emmett toegaan, die ik voor de eerste keer in mijn hele leven serieus heb gezien of Edward of Alice of Jasper of Esme en zelfs Rosalie, want ook zij is bereid om jou te helpen, ook al zou je dat niet verwachten.” vertel ik haar.
Bella kijkt me geschokt aan, waarschijnlijk over het nieuws van Rosalie. “Rosalie wilt mij helpen?” vraagt ze geschokt en zo bevestigd ze ook dat ik gelijk had met wat ik dacht.
“Ja dat wilt ze. Ze heeft gezien wat er aan de hand was en ze wilt dat je een fijn leven hebt, ook al heeft zij het hare niet kunnen afmaken.” leg ik haar uit.
Bella neemt het nog even in haar op en kijkt dan een stuk vrolijker. “Wat kijk jij ineens vrolijk?” vraag ik haar.
“Het is fijn om te weten dat Rosalie mij zou willen helpen. Ik heb er altijd mee gezeten dat ik niet welkom ben in de familie, maar nou dat Rosalie mij ook begint te accepteren voelt het alsof ik echt bij de familie hoor. Het voelt nu zelfs alsof jullie echt van me houden. Jullie doen zo veel moeite voor mij dat het haast niet anders kan” verteld ze.
“Bella, tuurlijk houden wij van je, waarom heb je ooit gedacht van niet? De periode dat we weg waren was iedereen zo depressief, ook Rose. We waren nog wel bezig met de dagelijkse gang, maar het was alsof we iets waren verloren uit ons leven. En dat was ook zo, we waren jou verloren. Ik ben zo blij dat ik jou nou weer terug heb.” vertel ik haar.
“Dank je wel Carlisle. Het is fijn om even te praten.” zegt ze.
“Dat vind ik ook. Maar ik zou je graag een keer per week willen blijven wegen, ik wil je niet verliezen weetje. En dan kunnen we meteen nog praten, mijn kamer is geluiddicht, dus je hoeft niet bang te zijn dat er iemand afluistert en Edward stuur ik het huis wel even uit.” zeg ik tegen haar en geef haar een knipoog.
Ze lacht “Dat is goed, afgesproken.” en ze geeft me een enorme glimlach.
Ik lach ook nog even naar haar en vraag dan “Zal ik Edward naar binnen roepen?”
Ze kijkt even onzeker “Ja, doe maar, ik moet mijn excuses aanbieden aan hem.” zegt ze.
“Hij zal het vast niet erg vinden.” zeg ik tegen haar.
En ze knikt “Ik hoop het.” zegt ze.
Ik sta op en loop naar de deur, ik zie niemand op de gang, dus ik loop maar richting het geluid. Ze zitten allemaal in de kamer van Alice en Jasper, die trouwens het verste weg is van Bella en mij. Waarschijnlijk zodat ze het gesprek niet afluisteren en Bella haar privacy geven.
“Edward, Bella wil je spreken.” zeg ik hardop tegen hem. Hij kijkt op en knikt. Edward staat op en loopt snel de kamer uit richting Bella.

Hier is het hoofdstuk. Het volgende hoofdstuk zal pas morgen avond of de dag daarna geplaatst worden, want ik ben morgen verplicht om naar een stomme tentoonstelling te gaan met mijn vader. Zo geen zin in... -_-
Maar goed, ik hoop dat jullie het leuk vinden!
Xxx Love you all, you're perfect never forget that! <3

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.