FanFic.nl

Mijn Geheim (Twilight fanfic)

Hoofdstuk 16: Uitdaging aangenomen

Bella's POV
Het gesprek met Carlisle was goed verlopen, maar nu komt het gesprek met Edward nog. Ik hoop niet dat hij ons gesprek heeft afgeluisterd, want dan wordt ik waarschijnlijk weer boos en dat wil ik helemaal niet.
Na ongeveer 2 ongeduldige minuten wachten komt Edward de kamer binnenlopen. Ik kijk in schaamte naar beneden, bang dat hij boos op mij is voor mijn gedrag.
Edward is in een flits naast me en ik hoor de deur nog zachtjes achter hem dichtvallen. Hij legt zijn wijsvinger onder mijn kin en duwt mijn hoofd zachtjes omhoog. Ik wil hem helemaal niet aankijken, dus ik hou mijn ogen gericht op het dekbed. “Bella, kijk me alsjeblieft aan.” vraagt hij met zo'n lieve stem dat ik hem niet kan weigeren.
Ik kijk in zijn ogen en ik verlies meteen mijn concentratie, de schaamte is weg. Het enigste wat ik nog wil doen is voor altijd in die ogen blijven staren.
Edward grinnikt, hij heeft duidelijk door dat ik mijn hoofd er weer eens niet bij kan houden. “Bella, het spijt me.” zegt hij. Dit verrast mij, het spijt hem? Ik ben toch juist degene die zo boos tegen hem ging doen?
“Waarvoor?” vraag ik verbaast.
“Het spijt me dat ik je niet kon helpen en kon weerhouden van dit. Het spijt me dat ik je verlaten heb en dat je je nu nog rot voelt daardoor. Het spijt me van alles wat ik jou ooit misdaan heb. Het spijt me. En ik weet dat dit allemaal niet genoeg is om jou beter te maken, dat weet ik echt, maar ik beloof dat ik alles ga doen om jou te helpen. Als je wilt dat ik weg ga, omdat dat beter voor jou is dan moet je het alleen maar zeggen. Ik wil dat jij een fijn leven leid.” ratelt hij maar door.
“Edward, ben je gek! Ik wil helemaal niet dat jij weggaat. Ik wil dat je blijft. Ik ben zo depressief, omdat...” en toen stopte ik, dit kan ik Edward niet vertellen. Carlisle weet het, maar ik kan het niet aan Edward vertellen.
“Waarom?” vraagt hij.
“Ik... ik weet het niet.” zeg ik uiteindelijk maar.
“Bella, waarom vertrouw je me niet meer. Het komt omdat ik je verlaten had toch? Je hoeft niet te liegen, vertel me gewoon de waarheid, ook al zou het me misschien pijn doen, maar vertel me de waarheid.” smeekt hij bijna.
“Edward, ik wil je niet pijn doen.” fluister ik zo zacht dat een mens het niet had kunnen horen.
“Dat doe je niet, alsjeblieft, vertel het me.” fluistert hij ook, maar nog hard genoeg om te horen voor mij.
“Het is gewoon, omdat, nou...” struikel ik over mijn woorden. Ik neem even een diepe hap adem en vertel het dan “Het komt omdat in de tijd dat je weg was ik zo depressief was. Ik heb een beetje geleerd om zo te zijn zodra je weg bent, maar ik kan het best wel zonder je. Maar ook iedere keer als ik depressief wordt is het eerste dat nu in me opkomt om mezelf te snijden, omdat het fijn voelt.” ik zucht, zo nu is het er maar uit.
Ik kijk hem onzeker aan “Het spijt me, Bella. Het spijt me dat ik je ooit verlaten heb. Ik beloof je dat ik je nooit meer alleen zal laten.” zegt hij.
“Edward je moet geen beloftes maken die je niet kunt houden. Je moet jagen en misschien wordt je me ooit wel weer zat.” zeg ik.
“Jij denkt dat ik je de vorige keer zat was?” hij kijkt me met grote ogen aan. Ik knik. “Bella, ben je gek geworden. Dat was echt niet de reden! Ik ging weg om jou te beschermen tegen mijn wereld. Je hoort hier niet in thuis. Het is gevaarlijk en dat zag ik met de minuut meer. James, Victoria en Laurent, maar ook toen Jasper je aanviel.” we krimpen allebei ineen van de herinnering. “Het werd gewoon steeds gevaarlijker in mijn wereld voor jou. En dan nu ook nog de Volturi, die op welke manier dan ook je hart niet meer willen horen kloppen. Het is gevaarlijk Bella. En jij blijkt dat maar niet te snappen, omdat je maar met ons om blijft gaan.” zegt hij.
“Edward, het is dan misschien wel gevaarlijk in jouw wereld. Maar dat is het ook in de mijne. Voordat we iets hadden heb je me gered van een groep mensen die me lastigvielen, maar ook gered van een bus die me dood zou gaan rijden. En die dingen hebben niks met jou of jouw wereld te maken en dat lijk jij maar niet te begrijpen. Ik heb al zoveel ongelukken gehad zonder dat er vampiers bij betrokken waren geweest. Dat trek ik nou eenmaal aan!” zeg ik.
“Van de mensen wereld kan ik je redden Bella, maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen van mijn wereld.” zegt hij.
Ik zeg gelijk wat door hem heen “En wat zou het dan oplossen als je weg gaat? Vampieren kunnen me nog steeds zien als een lekker hapje.” zeg ik.
Hij krimpt ineen bij het idee “Dat gaat niet gebeuren. Ik ga niet meer weg en ik ga je beschermen tegen beide werelden.” zegt hij.
“Je weet niet of je weggaat, dat kun je niet voorspellen en je moet nog wel jagen.” herinner ik hem.
“Ik ga niet meer weg Bella, alleen voor jagen of als het moet. Maar ik zal je niet meer in de steek laten. Alleen maar als jij zegt dat je dat wilt. Dat beloof ik.” zegt hij.
Onder deze belofte ga ik toch nooit uitkomen, dus ik besluit om maar in te stemmen “Oké dan, als jij zegt dat dat zo is dan geloof ik je.” zeg ik.
“Het is zo.” verteld hij me nog een keer voor de duidelijkheid. “En nu mijn Bella, kun jij beter gaan slapen.” zegt hij.
Ik knik en ga lekker onder de dekens liggen, ik ga met mijn hoofd op Edwards borst liggen en ik sluit mijn ogen. Edward geeft me een kus op mijn voorhoofd en begint mijn liedje te neuriën. Tussendoor zegt hij “Slaap mijn Bella, droom fijne dromen en weet dat ik er altijd voor je zal zijn.” zo val ik in slaap.
De volgende ochtend lig ik volledig over het bed verspreid als ik mijn ogen open doe. Edward lacht. Ik kijk hem vaag aan “Wat?” vraag ik.
“Je ziet er heel schattig uit, zo verward.” zegt hij terwijl hij nog een keer lacht.
Ik steek mijn tong uit “Ik ga douchen, ik had er gisteravond niet echt de tijd voor gehad.” zeg ik als ik me de vorige avond weer kan herinneren. Ik sta op en loop naar mijn koffer om kleren te pakken.
“Alice kwam vanmorgen, ze heeft alles wat je nodig hebt als in de badkamer gelegd.” zegt hij.
Ik knik “Kan ik dat vertrouwen wat kleren betreft?” vraag ik mezelf hardop af. Ik besluit maar snel dat ik dat niet kan en ik pak een setje kleren die ik zeker kan dragen.
In de badkamer zie ik dat ik gelijk had en ik leg mijn kleren bovenop de eigenlijke keuze van Alice. Ik zet de douche aan en probeer heel hard niet te denken aan de weegschaal die daar in het kastje staat.
“ISABELLA MARIE SWAN! JIJ GAAT DIE KLEREN AAN DOEN DIE IK VOOR JOU HEB KLAAR GELEGT OF ANDERS...” zegt Alice.
Ik kan het niet laten “Of anders wat?” roep ik terug.
“Of anders ga ik je persoonlijk omkleden mét make-up en verplicht je hakken te dragen.” zegt ze alsof ze weet dat ze al gewonnen heeft. En dat heeft zo ook.
“Oké dan Alice.” zeg ik met een zucht en ik gooi mijn eigen gekozen kleren in het hoekje.
Ik hoor Alice de kamer weer uitlopen, waarschijnlijk extra hard zodat ik het ook hoor en ik stap onder de douche.
Zodra ik klaar ben met douchen stap ik eronderuit en droog mezelf af. Ik trek de kleren van Alice aan en ik loop de kamer binnen. Edward zet me op het bed en begint zachtjes mijn haren te kammen. Ik sluit mijn ogen en geniet even van het moment. Even maar.
Emmett komt de kamer binnenstormen en begint mijn schoenen aan te doen. “Uhm, Emmett? Sinds wanneer kan ik dat niet meer zelf?” vraag ik hem met een lach.
“Sinds dat ik dat doe. En ik wil vertrekken, want het is de laatste dag in het pretpark.” zegt hij met een zielig gezicht.
Ik lach “Emmett je overleeft het wel.” zeg ik tegen hem.
Hij lacht ook even “Dat weet je nog niet zeker Bella.” zegt hij met een grinnik.
Ik lach “Ik dacht dat jij onsterfelijk was?” zeg ik.
“Oh dat ben ik ook wel, maar ik kan zomaar verdwijnen.” zegt hij grinnikend.
“Emmett NEE.” zegt Edward streng. Emmett verdwijnt en Edward houd me stevig vast. Edward zucht “Emmett kom te voorschijn, ik wil niet dat je Bella bang maakt.” zegt hij.
“Hij maakt me niet bang.” zeg ik eigenwijs.
“Nog niet.” zegt Edward alleen maar, maar Emmett luistert niet naar hem.
Ik negeer het maar en loop naar de kapstok, Edward loopt rustig achter me aan, maar ik weet dat hij me wilt beschermen van Emmett. Ook al is dat echt niet nodig. Emmett weet dat ik gevoeliger ben dan hun, dus hij zal daar gewoon rekening mee moet houden.
Ik pak mijn jas en daarachter zit Emmett. “BOE!” roept hij.
Ik val dubbel van het lachen “Is dit alles wat je kan?” zeg ik tussen het lachen door.
Edward kijkt me streng aan, als in, daag hem nou niet uit. En Emmett kijkt me uitdagend aan. “Jij wilt een wedstrijdje?” vraagt hij.
“Emmett dat is niet eerlijk, ik ben niet zo stil als jullie. Maar ik vind het geen probleem als je me probeert te laten schrikken. Het gaat je toch niet lukken.” zeg ik en ik steek mijn tong naar hem uit.
“Uitdaging aangenomen.” zegt Emmett.
Ik kijk hem aan en knik. Als ik de deur open doe zie ik de rest van de Cullens al staan, maar ze kijken me allemaal aan alsof ik de grootste fout in mijn leven gemaakt heb.

Oké het is een klein hoofdstukje, maar ik hoop dat jullie het leuk vinden!
Laat alsjeblieft reactie achter en STEM! Trouwens bedankt voor de 1000 reads! Op naar de 2.000?
Xxx Love you, stay beautiful <3

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.