FanFic.nl

Mijn Geheim (Twilight fanfic)

Hoofdstuk 18: Discussiëren

Bella POV
We komen aan bij het winkelcentrum als Edward vraagt wat ik wil gaan doen. Ik denk even na, voornamelijk over het gesprek met Carlisle gisteravond. Hij zei dat ik bijna ondergewicht had. Ik schrok er echt heel erg van, maar ik ga proberen om weer normaal te gaan eten. Ze hebben echt mijn ogen geopend.
“Kan ik eerst wat eten? Ik heb nog geen ontbijt gehad.” vraag ik en ik voel dar mijn hoofd rood word. Ik schaam me nog wel dat ik zo'n vreetzak ben, maar ik weet dat ik moet eten.
“Natuurlijk.” zegt hij vrolijk alsof het hem niks uitmaakt dat ik dik ben. Stop Bella, nu. Je moet niet zo denken, Edward houd van je en hij gaar je niet in de steek laten. Denk ik boos maar mezelf.
Edward begint me naar een winkel te leiden en ik zie dat ze er ook koffie verkopen. Dat is waarschijnlijk de reden dat hij me naar deze winkel leidt. Hij weet dat ik het heerlijk vind om in de ochtend koffie te drinken, ook al keurt hij het sterk af. Ik kan niet echt goed tegen cafeïne. Ik word er altijd heel erg hyper van, maar dat zorgt wel voor grappige gebeurtenissen. Ik ben net een tweede Alice dan.
“Wat wil je?” vraagt hij aan mij.
Ik denk er even over na en kijk op het menu bord “Doe maar het brood met ei.” zeg ik een beetje twijfelend en mijn gezicht word weer helemaal rood. Gaat dat ooit stoppen? Of zal ik mijn hele leven met dit moeten rondlopen? Het is echt vreselijk beschamend. Edward geeft me een knuffel en trekt me dan mee om mijn eten te gaan halen.
We krijgen het eten snel mee en Edward en ik gaan samen aan een tafeltje zitten. Ik met mijn eten voor mijn neus. Ik begin te eten en probeer zo min mogelijk aan de calorieën te denken die ik binnen krijg en ik concentreer me zo goed mogelijk op Edwards gezicht. Het helpt me heel goed en ik ben snel klaar met eten.
Edward zet de spullen voor mij weg en we gaan naar buiten.
"Wat wil je gaan doen?" vraagt Edward aan mij.
"Ik heb geen idee. Ik heb er nog niet echt over nagedacht." zeg ik eerlijk tegen hem.
"Wil je shoppen of weer in het pretpark gaan rondlopen?" vraagt hij me te helpen.
Ik denk even na, ik heb eigenlijk al wel genoeg gehad van het pretpark, maar shoppen is ook niet iets dat ik graag doe. Dus ik zit een beetje in een dilemma. "Ik wil niet echt meer naar het pretpark, maar je kent mij en shoppen." leg ik hem mijn probleem uit.
Edward lacht even zacht "Hm, wat dacht je ervan als we ergens in een cafeetje gaan zitten en jij gewoon rustig wat drinkt? We kletsen ondertussen gewoon wat." stelt hij voor en hij kijkt me vragend aan.
"Dat klinkt geweldig." zeg ik en we beginnen te lopen naar een klein restaurantje. Edward regelt een rustige plaats achterin zodat we ons niet te veel zorgen hoeven te maken over of mensen meeluisteren.
Ik bestel wat sinaasappelsap en Edward natuurlijk niks. Het blijft even stil en ik en Edward kijken elkaar rustig aan. Het is een prettige stilte en ik geniet er even van, ook al weet ik dat het voor Edward lang niet zo stil is als voor mij. Hij lijkt zich één beetje te irriteren aan iets.
"Wat is er?" vraag ik uiteindelijk.
Hij kijkt me even rustig aan "Ik moet helaas de ranzige gedachten van sommige mensen over jou hier aanhoren." zegt hij met een zucht.
Ik kijk hem verward aan "Ranzig?" vraag ik verbaasd. Hoe bedoelt hij ranzig, ik kan me er niks bij voorstellend.
"Je weet niet half hoe mooi je bent, Bella." zegt hij met een glimlach op zijn gezicht. Ik voel mijn hoofd rood worden, een probleem dat ik altijd heb met complimenten en nog veel meer beschamende gebeurtenissen.
"Dank je." zeg ik nog steeds zo rood als een tomaat.
"Je hoeft je niet te schamen. Het was een compliment." zegt hij.
"Dat weet ik wel, maar ik word toch altijd weer rood." en met dat word ik nog roder. Ik zucht, dit is zo'n ding dat ik echt niet zou missen als ik ooit een vampier zou worden.
"Dat weet ik, het is schattig." zegt hij.
"Oh, fijn. Nu ben ik schattig." fluister ik zacht, maar natuurlijk hoort Edward mij wel en hij lacht.
"Het is echt zo lieverd." zegt hij nog een beetje lachend.
"Zal wel." zeg ik een beetje ongelovig. Ik kan onmogelijk vergeleken worden met schattig of mooi, zoals hij ook weleens zegt. Het is moeilijk te geloven dat sommige mensen mij zo zien. Nou vooral Edward die mij zo ziet.
Edward laat het maar zitten en begint aan een ander onderwerp “Heb je zin om morgen weer naar school te gaan?” vraagt hij een beetje lachend, waarschijnlijk omdat hij mijn antwoord als ziet aankomen.
Ik kreun “Serieus? Kunnen we niet gewoon hier blijven. Vind ik niet erg hoor.” zeg ik lachend, ook al weet ik dat dat nooit gaat gebeuren. Charlie zou daar nooit mee instemmen.
“Nee, lieverd. Ik denk niet dat Charlie dat zo goed zou vinden.” herhaalt hij mijn gedachten. Ik lach hardop en Edward kijkt me verward aan. “Wat is er?” vraagt hij verbaast alsof hij wat verkeerds heeft gedaan.
“Niks.” zeg ik als ik weer ben bijgekomen.
“Bella, ik hou er niet van als je niks zegt. Iedere keer is het dan wat ergs. Vertel het.” dwingt hij me rustig.
“Kalm maar, gekkerd. Het was gewoon ik dacht net precies hetzelfde, dat Charlie het nooit goed zou vinden en toen herhaalde jij het letterlijk, dus daarom moest ik lachen. Niks om je zorgen over te maken.” stel ik hem gerust. Hij lacht even mee, wordt dan ineens serieus.
“Het spijt me Bella. De laatste tijd wil ik alles weten en het kan misschien een beetje benauwd voor jou overkomen, maar ik ben gewoon bezorgd over je. Ik wil je niet in deze pijn zien.” legt hij serieus uit.
“Ik snap het wel en ik vind het helemaal niet erg. Ik vind het fijn om bij je te zijn. Meer dan jij je zou kunnen voorstellen.” zeg ik eerlijk tegen hem. Ik weet dat hij het niet leuk vindt om te horen hoe erg ik niet zonder hem kan, omdat het slecht voor mijn veiligheid is en blabla... maar ik moet het hem duidelijk maken. Ik zou het niet aankunnen als hij nog een keer weggaat. En dat moet hij weten!
“Bella...” zucht hij.
“Nee, Edward. Ik ga niet weer die preek aanhoren. Moet je eens luisteren. We zijn voor elkaar bestemd, oké? Stop met zeiken en ga genieten van je leven. Ook al heb je de eeuwigheid, je moet er het beste van maken! Begrepen?” zeg ik zo duidelijk mogelijk.
Edward zucht “Je bent enorm slim voor een mens, wist je dat?” zegt Edward.
Ik begin heel hard te lachen “Ben je gek?” zeg ik tussen het lachen door.
“Wat heb ik nu weer gezegd?” vraagt hij een beetje geïrriteerd, dus ik ga meteen weer goed zitten en probeer serieus te kijken, ook al lukt het niet echt goed.
“Niks, het is gewoon, dat je zei dat ik slim ben. Dat hoor ik niet iedere dag en het is nou ook niet echt van toepassing.” zegt ik blozend.
“Je bent hartstikke slim, Bella. Je hebt een enorme wijsheid in je en dat hebben niet veel. Het past heel goed bij je karakter.” legt Edward uit.
“Nou dank je.” zeg ik terwijl ik rood word als een tomaat.
“Alsjeblieft.” zegt Edward met een enorme lach op zijn gezicht.
“Wat lach jij nou weer?” vraag ik nu op mijn beurt.
“Je bent gewoon heel schattig als je bloost.” dat is al de tweede keer dat hij dat zegt! Ik snap hem niet meer. Is dat waarom hij me leuk vindt? Alleen omdat ik schattig ben? Ik begin me steeds meer zorgen te maken en het valt Edward op. “Bella, wat is er?” vraagt hij bezorgd.
“Is dat de enigste reden waarom je me leuk vind?” vraag ik onzeker.
“Ben je gek Bella?” zegt hij en nu begint hij heel hard te lachen, terwijl ik steeds roder en roder word met de seconde. “Bella, je bent perfect. Alles aan jou is perfect. Je innerlijk en je uiterlijk. Je barst niet van het zelfvertrouwen, maar dat maakt je juist zo leuk. Alles wat anderen misschien als min punt zouden zien, dat zie ik alleen maar als een plus punt, omdat het jouw karakter nog beter maakt. Bella, ik hou van je, niet alleen omdat je prachtig bent of omdat je schattig bent. Ik hou van je, omdat jij jouw bent en niemand anders.” wauw, dat is een hele liefdes verklaring.
Ik bloos “Echt?” vraag in onzeker.
“Zie je. Dit maakt je juist zo leuk. Die onzekerheid. Dan kan ik je duizenden keren vertellen dat je prachtig bent zonder dat je er arrogant over gaat doen. Je bent perfect, mijn Bella.” zegt hij.
Ik voel de tranen over mijn wangen stromen, zo lief zijn zijn woorden. “Heel erg bedankt Edward. Je maakt mij het gelukkigste meisje in de wereld.” zeg ik tegen hem.
“En mij de gelukkigste jongen in de wereld door toch met mij te daten, ook al verdien ik jou helemaal niet.” zegt hij. Ik schrik op, denkt hij dat serieus? Als het zo zou zijn dan andersom!
“Edward, ik ben juist degene die daar blij om zou moeten zijn. Jij bent zo perfect en mooi. Echt alles aan jou is perfect. Ieder meisje zou met jou willen en toch kies je mij, een normale tienen die niets speciaals is.” zeg ik tegen hem.
“Ben je gek Bella? Je bent speciaal, voor mij.” zegt hij. En zo gaat ons gesprek nog even door. Discussie na discussie over wie nou mooier en meer perfect is.

En? Wat vinden jullie ervan? Laat het me weten!!!
VOTE AND COMMENT!
I love you Xxx

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.