FanFic.nl

Mijn Geheim (Twilight fanfic)

Hoofdstuk 20: Een stap richting herstel

Bella's POV
Carlisle en Esme staan in de deur opening met Charlie te praten. Ik heb geen idee waar ze het over hebben. Ik ben nog een beetje suf door het lange slapen. Ik loop rechtstreeks naar mijn kamer door en ik merk dat Edward me volgt.
Als ik in mijn kamer sta slaat Edward zijn armen om me heen "Hallo schoonheid." zegt hij met een sexy stem. Mijn hoofd word rood en ik weet niks terug te zeggen doordat hij me duizelt, en hij kijkt me niet eens aan! Die jongen is echt veel te goed.
"H-h-oi." stotter ik.
Edward lacht "Is dat alles wat je kan?" vraagt hij verleidelijk.
"Nee, ik kan nog veel meer, maar je leid me erg af." zeg ik eigenwijs, zoals altijd.
"Dan zal ik daar dan maar eens mee gaan stoppen." zegt hij en hij trekt zich terug.
"Ik zei niet dat ik het erg vond." Edward lacht en schudt zijn hoofd. Hij is duidelijk weer bezig met zijn voorzichtige lijnen te trekken. Moet hij dat nou altijd doen?
Ik loop naar mijn kast om kleren te pakken voor vandaag en ik wil meteen richting de badkamer lopen, maar Edward verrast me. Hij staat op nog geen 3 centimeter van mijn lippen af.
"Edward, wat doe je?" vraag ik blozend.
"Ssst." zegt hij. Ik doe wat hij zegt ook al zou ik het liefst nu expres gaan praten. Misschien heeft Edward zijn nieuwe lijnen wat verder getrokken dan ik had gedacht.
Hij drukt zijn lippen tegen de mijne aan en ik voel hoe zijn tong de vorm van mijn lippen volgt. "*kuch* Hallo Edward. Je ouders wachten op je." zegt Charlie heel erg beschaamd. Hier ga ik vanavond nog problemen mee krijgen.
"Ga maar Edward. Ik zie je op school." zeg ik tegen hem. Ik pak mijn spullen en loop dat badkamer is, wanhopig om zo snel mogelijk weg te komen bij Charlie.
Ik stap onder de douche en negeer de weegschaal. Ik weet zeker dat als ik me nu ga wegen dat ik dan weer terugval en het gaat net zo goed.
Als ik klaar ben kan ik het toch niet meer laten. De weegschaal roept me gewoon. Ik ga erop staan, 51,8. Alweer aangekomen! Dit kan niet! Ik eet gezond, waarom zou ik dan aankomen? Ik voel de paniek in me opborrelen. Mes. Mes. Mes. Gaat het door me heen.
Ik kijk in alle kastjes en vind uiteindelijk het genoegen in een scheermesje. Ik zet hem op mijn been als ik ineens mijn belofte aan Carlisle herinner Als je eraan denkt om eerst hulp te vragen, doe het dan!
Ik pak mijn mobiel op en bel Carlisle's nummer.
"Met Carlisle Cullen." hoor ik hem zeggen, maar ik krijg niks uit mijn mond. Ik zit als verstijfd te luisteren.
"Ca-r-li-sle." zeg ik en ik begin meteen te huilen.
"Bella? Bella! Wat is er aan de hand? Bella! Praat alsjeblieft. Ik kom naar je toe. DOE NIKS DOMS!" zegt hij en ik hoor hoe hij de deur dicht slaat en hoe de wind langs de telefoon glijdt. "Bella, ben je er nog?" vraagt hij.
"Ja." zeg ik.
"Waar zit je? Je bent niet in je kamer." maar hij hoort al hoe ik opsta en met het slot zit te friemelen.
Als ik de deur open heb komt Carlisle meteen naar binnen en neemt me in een knuffel "Meiske toch, wat is er ineens gebeurd?" vraagt hij, maar hij ziet de weegschaal al staan en waarschijnlijk ook de onaangeraakte mesjes. "Je bent zo mooi, waarom twijfel je toch?" vraagt hij zich zelf zachtjes.
"Ik heb je gebeld." zeg ik vol met verwarring en opluchting. Het is me echt gelukt om eerst hulp te vragen! Ik voel een beetje trots omhoog komen.
"Ja en dat was een hele goede zet van je. Ik ben trost op je." zegt hij vol met liefde in zijn stem.
"Dank je wel." zeg ik terug. Ik pak hem nog steviger vast en ga tegen zijn harde borst liggen.
"Je moet opschieten. School begint zo en Edward is er in een paar minuten." verteld Carlisle me.
Ik schrik op uit mijn veilige haven en merk dat ik nog steeds geen kleren aan heb. Mijn hoofd word helemaal rood "Schaam je niet Bella. Ik zie zo vaal naakte mensen op de eerste hulp." zegt hij, maar toch kan ik me er niet toe zetten me niet te schamen.
"Zal ik deze meenemen?" vraagt Carlisle terwijl hij wijst naar de mesjes. Ik knik voorzichtig, zo zal ik niet in de verleiding kunnen komen. Hij pakt ze op en stopt ze in zijn broekzak. "Je moet je nu gaan aankleden. Edward zal er in 5 minuten zijn." zegt hij.
Ik sta gelijk op en begin de kleren aan te trekken die ik had meegenomen naar de badkamer. Carlisle draait zich om en wacht. "Het is goed." zeg ik als ik volledig ben aangekleed.
Hij draait zich weer naar mij toe "Ik ben echt trots op je, Bella." zegt hij.
"Dank je wel. Het was moeilijk, maar ik moest me aan mijn belofte houden." vertel ik hem eerlijk. "Ook al weet ik niet of het zou helpen dat je nu de mesjes meeneemt." voeg ik toe.
"Ik weet dat het moeilijk is, maar je hebt het juiste gedaan. Vergeet het de volgende keer ook niet. En je kunt ook altijd naar Edward toegaan. Hij wilt je ook helpen." zegt Carlisle.
"Dat weet ik, maar op dit gebied vind ik het fijner om jou om hulp te vragen." zeg ik.
"Dat kan. Je mag me altijd bellen." zegt hij.
"Dank je wel." zeg ik. Ik loop naar mijn kamer en Carlisle volgt me. Ik pak mijn schoenen ga zitten op het bed zodat ik ze kan aantrekken.
"Ik zal nu maar gaan, voordat Edward zich afvraagt waarom ik hier ben." zegt hij. Ik sta op en geef hem een knuffel.
"Dank je wel Carlisle. Echt bedankt." zeg ik dankbaar.
"Het is goed Bella, maar ik moet nu echt gaan." ik laat hem los en hij springt uit mijn raam. Het is best wel vreemd om hem dat te zien doen. De nette dokter die nu uit mijn raam springt.
Carlisle is in een seconde weg en een paar minuten later komt Edward in zijn zilveren Volvo aanrijden. Ik loop bij het raam vandaan, pak mijn schooltas en ren de trap af. Geen goed idee voor mij. Ik struikel als ik op de helft ben en ik val de rest naar beneden. Ik land tegen de muur aan en voel mijn hand bonken. Die probeerde duidelijk mijn val op te vangen, maar nu heb ik alleen nog maar meer last van mijn hand.
Ik help mezelf op met mijn andere hand en pak mijn schooltas, nogmaals. Ik doe de voordeur open en Edward staat daar met een bezorgd gezicht. "Niks aan de hand. Ik struikelde alleen maar." zeg ik hem geruststellend, maar Edward zijnde kijkt hij me nog even aan om het zeker te weten. Uiteindelijk knikt hij en pakt hij mijn schooltas aan. Ik wil protesteren, maar Edward kijkt me met een blik aan waarbij ik maar beter niet kan protesteren.
Hij doet de autodeur voor mij open en ik stap in. In een flits zit hij naast me en begint hij te rijden richting school. "Heb je er zin in?" vraagt hij naar mijn mening veel te enthousiast.
"Het is school, wat verwacht je?" vraag ik sarcastisch.
Hij lacht "Geen zin dus." zegt hij maar als antwoord op zijn eigen vraag. Ik rol met mijn ogen en Edward lacht weer om mijn reactie.
Hij zet een CD op van een onbekende zanger en begint mee te zingen met het liedje. Hij is wel extreem vrolijk vandaag zeg. Zou er iets gaan gebeuren? "Wat is er met jou aan de hand vandaag?" vraag ik als de nieuwsgierigheid het overneemt.
"Wat bedoel je?" vraagt hij onschuldig.
"Je doet zo vrolijk. Je beseft toch wel dat we richting school gaan hè? Of ontvoer je me?" vraag ik ineens.
Hij lacht even "Nee hoor, ik ontvoer je niet. We gaan gewoon naar school toe." maar hij negeert mijn eerste opmerking, wat er duidelijk op wijst dat hij iets te verbergen heeft.
"Edward, je verbergt iets voor me. Wat is het?" zeg ik nadenkend over wat hij mij niet zou willen vertellen, maar wat hem wel in een goede bui zou zetten. Het moet wel iets leuks zijn anders zou hij nooit zo vrolijk zijn.
"Helemaal niks." zegt hij met grote onschuldige ogen en ik vertrouw ze voor geen meter, geen centimeter en geen millimeter.
Ik besluit om het maar gewoon te laten zitten. Het is duidelijk dat hij er nóg niks over kwijt wil, maar het komt nog wel.
Ik zucht, we hebben ook weer wiskunde en gym vandaag, natuurlijk. Jeey (Hoor het sarcasme in mijn stem). Helaas zijn wiskunde en gym de enige vakken die ik zonder Edward heb, wat het nog erger maakt. Edward heeft zijn rooster naar mijn rooster kunnen aanpassen, maar helaas is dat dus niet bij allemaal gelukt.
Als we aankomen op school staan Alice en Jasper er al te wachten. Er wordt gedacht door iedereen hier dat Rosalie en Emmett studeren in Dartmouth, maar ik weet wel beter.
Alice komt op me af rennen en ik zie Jasper lachend achter haar aankomen lopen. Waarom is iedereen vandaag zo vrolijk, het is school!
"Jasper, waarom is iedereen zo vrolijk vandaag?" vraag ik.
"Ik dacht dat ik de empath was." zegt Jasper als grap. Ik lach een beetje geïrriteerd, omdat ook hij niet van plan is om iets te zeggen, doordat hij mijn vraag ontwijkt. En wat Alice betreft, dat kan ik maar beter meteen vergeten.
Ik zicht geïrriteerd en ze kijken mij allemaal lachend aan. "Wat?" vraag ik, mijn stem vol met irritatie.
"Niks." zeggen ze gauw. Ja ja, natuurlijk, denk ik bij mezelf.
"Zullen we naar de les?" vraagt Edward. Jeey, Engels. Ik knik en Edward pakt me bij mijn hand vast en begint me te leiden naar het goede gebouw.
De rest van de ochtend gaan gauw voorbij en ik heb wiskunde overleefd. Nu is het pauze en ik kan niet wachten tot ik Edward weer zie. Hij staat buiten mijn lokaal op me te wachten en we pakken elkaars handen meteen weer vast. Ik geniet van het gevoel van Edwards koele granieten huid tegen mijn warme zachte huid.
We gaan aan onze normale tafel zitten en Alice komt al aanlopen met een dienblad vol met eten voor ons (voor mij dus eigenlijk, maar het mag niet opvallen dat hun niks eten). "Kies maar uit wat je wilt." zegt Alice en ze zet het dienblad voor mijn neus neer.
Ik twijfel, het getal spookt nog door mijn hoofd en ik wil echt niet meer aankomen, wat ik mezelf ook had belooft ik kan dit gewoon niet.
Ik kijk naar het dienblad en pak dan maar de salade op die Alice heeft meegenomen. Dat zal wel de minste calorieën zijn, hoop ik. Ik neem een klein hapje en kauw er zo lang op dat er al geen smaak meer op zit tegen de tijd dat ik het door slik.
Als de bel gaat heb ik nog maar drie happen op en ik sta snel op zodat ze er niks van kunnen zeggen. Ik pak het dienblad en gooi alles in de prullenbak. Als ik me omdraai zie ik dat ze allemaal naar mij kijken en ik loop naar Edward toe om zijn hand te pakken. Hij pakt mijn hand vast, maar kijkt me wel verdrietig aan. Wat zou er aan de hand zijn? Eerst was hij nog zo vrolijk.
We lopen naar biologie en gaan op onze vaste plek zitten. Ik ben blij dat we niet meer zo worden aangestaard als we elkaars handen vasthouden, dat was erg vervelend. Gelukkig is iedereen er nu wel aan gewent, inclusief mezelf. Ik was het eerst niet gewent om mezelf zo geweldig te voelen door alleen maar zijn hand vast te houden en dat gevoel gaat ook nooit veranderen.
"Is er wat Bella?" vraagt Edward Nadal we een tijd stil zijn geweest. De leraar is er nog steeds niet.
"Nee, hoezo?" vraag ik verbaasd, valt het zo erg op? Ik zit nog wel erg met vanmorgen. Ik schaam me zo voor mezelf en dat ik zo zwak was.
"Bella, ik kan zien dat je liegt." zegt hij bezorgd.
"Het is niks Edward." zeg ik rustig.
"Bella, alsjeblieft." zegt hij bijna smekend.
"Nee, Carlisle weet het al. Het gaat wel, echt." probeer ik hem te verzekeren.
"Weet het zeker? Je kan mij ook alles vertellen." zegt hij geruststellend.
"Dat weet ik wel, echt. Maar ik... sorry." ik struikel over mijn woorden heen en ik weet gewoon niet wat ik moet antwoorden.
"Het maakt niks uit, als je maar weet dat ik er ook altijd voor je ben." ik knik, natuurlijk weet ik dat. Dan komt de leraar de klas binnenlopen en ik ga snel recht op mijn stoel zitten en ik let op de les. Soms dwaal ik een beetje af en komt de herinnering van vanmorgen weer naar boven. 51,8, ranzig veel. Dat gaat veranderen.
Iedere keer als Edward merkt dat ik verdrietige wordt pakt hij mijn hand en wrijft hij erop en draait rondjes met zijn vinger. Daarna word ik vaak weer rustig en kan ik weer opletten. Zo gaat de les sneller voorbij en ik heb gym.
Gym is een hel, ik struikel constant en ik heb Edward niet om me af te leiden van vanmorgen. Ik zou nu het liefste in een hoekje gaan zitten huilen, maar ik weet mezelf in te houden.
Als eindelijk de marteling voorbij is ren ik naar de kleedkamers toe en struikel de kleedkamer in. Ik kleed me zo snel mogelijk om en ik zie Edward al staan wachten op mij. Ik ren in zijn armen en hij vangt me op voordat ik kan vallen. Hij lacht "Was gym leuk?" vraagt hij sarcastisch.
"Super leuk." zeg ik maar terug en ik rol mijn ogen om Edwards gezicht.
We lopen naar de parkeerplaats en alle Cullens staan daar te wachten op mij en Edward. Wat gaan we nu weer doen? Vraag ik mezelf af. Ik kijk op naar Edward en hij glimlacht zo groot dat hij bijna letterlijk van oor tot oor is.

Einde lieverdjes. Volgend hoofdstuk zal wel ergens volgende week geplaatste worden. Heb deze hele week stage gelopen en ik moet over 5 minuten weer erg voor stage Wish me luck.
I love you sweethearts!!!
Vote/Comment
Xxx me

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.