FanFic.nl

Ruïne

6 februari 2010

Zodra hij klaar was met schrijven, richtte hij zich op en gebaarde hij naar de brief op de grond. ‘Klaar,’ lichtte hij toe, terwijl hij afwachtend naar de twee meisjes bij de deur keek. Geen van beiden reageerde. ‘Dus,’ ging Harry verder, ‘krijg ik nog uitleg, of hoe zit dat?’
‘Ze zijn in Bradford,’ sprak Daisy, en Harry zou zichzelf bijna een facepalm gegund hebben. Hoe stom kon hij zijn? Het had op zijn minst in hem op moeten komen dat Zayn terug was gegaan naar zijn geboorteplaats. Stom, stom, stom. Maar daar was niets meer aan te doen.
‘Waarom moesten ze weg?’
‘Vanwege jou.’
‘Mij?’
‘Ja.’
‘Hoezo?’
‘Je was te veel bij Zayn.’
‘Wat?’
‘Het is een tragisch verhaal,’ begon Daisy. ‘Alles is een beetje verkeerd gelopen, maar dat maakt niet uit. Kijk – Phoebe en ik zouden Louis’ zusjes moeten zijn. Dat zouden we ook geweest zijn, als Zayn geen roet in het eten had gegooid.’
‘Ik snap het niet,’ bekende Harry futloos.
‘Zayn was niet bedoeld om een kind van Jay te zijn. Jay wilde vier kinderen: Louis, Charlotte, Felicite en ons. Wij waren een cadeautje, een tweeling. Maar toen kwam Zayn tussendoor en dus besloot Jay dat ze genoeg kinderen had en wilde ze ons niet.’
‘En wat heb ik daarmee te maken?’
‘We willen Zayn hebben. Een paar jaar geleden wilden we het doen zodat wij alsnog geboren konden worden, nu is het meer gewoon uit wraak.’
‘En ik moet zelfmoord plegen omdat?’
‘We zijn nooit geboren,’ legde Daisy uit, alsof dat alles verklaarde. ‘We kunnen wel voorwerpen verplaatsen en dergelijke. We kunnen wel spuitjes neerleggen en zandkoekjes bakken, maar officieel zijn we er niet. We kunnen de wetten van de natuur niet beïnvloeden, we kunnen niet spelen met leven of dood. We kunnen niemand vermoorden. Althans; niet met onze handen, want die bestaan in feite niet. Als we het echt willen, kunnen we het wel met onze gedachten.’
‘Met jullie gedachten?’ vroeg Harry ongelovig.
‘Ja, met onze gedachten. We kunnen mensen dood denken.’
‘En waarom doen jullie dat dan niet gewoon?’ vroeg Harry, nu geërgerd omdat hij eigenlijk maar half geloofde wat ze hem vertelden.
‘Het zou er beter uit zien als jij gewoon zelfmoord zou plegen. Minder vragen en zo. Anders krijgen we problemen met de oppermachten. Allemaal gezeur, verder niet interessant.’
‘Hoe oud zijn jullie?’
‘Zo oud je maar wilt. Tien, zes, nul, vijfhonderd zevenendertig, min drieënveertig – zeg het maar.’
‘Maar waarom moet ik dood vanwege Zayn?’
‘Ruis. Belachelijk veel ruis. Weet je als je naar een radiostation luistert, maar er zoveel storing is dat je het liedje niet kan horen? Zo is het voor ons ook. Jij denkt zo veel aan Zayn dat wij hem onmogelijk dood kunnen denken. Eerst dwongen we hem je in de steek te laten – op je verjaardag, maar jij bleef maar aanhouden en uiteindelijk hebben we ze gedwongen om te verhuizen. Inmiddels heeft Jay de draad weer opgepakt en denkt ze niet zo veel meer aan Zayn, dat geldt eigenlijk voor iedereen behalve jou. Phoebe heeft je genoeg kunnen afleiden om de ruis enigszins te verzwakken, maar je bent nog steeds een obstakel.’
‘Kun je –’
‘Nou, je hebt wel zo’n beetje genoeg vragen gesteld. Kun je niet gewoon die spuit in je arm zetten?’
Harry zuchtte diep, pakte de spuit op en ging in het vensterbank zitten. Voorzichtig opende hij het raam een stukje. ‘Wat doe je?’ vroeg Daisy klemmend, terwijl ze dreigend een stukje dichterbij kwam.
‘Ik wil dat het zo veel mogelijk is als vroeger,’ lichtte Harry toe. ‘Zayn had het raam altijd open staan.’
De tweeling keek zwijgend toe terwijl Harry het raam helemaal opende, waardoor de hele straat hem zou horen als hij gilde. Niet dat het veel uit zou maken, dat wist Harry ook. Waarschijnlijk zouden ze hem dood gedacht hebben voor iemand de kans kreeg ook maar het alarmnummer in te toetsen.
‘Mag ik eerst één laatste telefoontje maken?’
Daisy en Phoebe wisselden een blik, toen knikte Daisy bedachtzaam: ‘Aan wie?’
‘Liam.’
‘Oké.’
Dat was alles wat Harry nodig had om zijn telefoon te pakken en Liams naam aan te klikken. De telefoon ging één keer over, twee keer over. Drie keer en Harry begon in paniek te raken, maar voor de vierde keer nam Liam op. ‘Liam!’ riep Harry, die voelde hoe zijn hart van opluchting een sprongetje maakte. ‘Luister, kun je iets voor me doen?’
Hij voelde de wantrouwige ogen van de tweeling op zijn gelaat branden, hoopte dat Liam niet moeilijk zou doen en bad dat ze meiden de telefoon niet uit zijn hand zouden trekken. ‘Wat?’ hoorde hij Liam tot zijn grote opluchting aan de andere kant vragen.
‘Kun je aan me denken?’
Hij zag dat Daisy’s gezichtsuitdrukking vertrok en hij was blij dat blikken niet konden doden, maar hij wist dat hij weinig tijd had voor ze begon hem dood te denken, zoals ze dat noemde.
‘Wat?’ vroeg Liam ontzet.
‘Ik heb nu geen tijd om het uit te leggen, Liam, maar je moet aan me denken. Beloof me dat, oké? Het is van levensbelang. Is Niall nog daar?’
‘Ja, maar Harry –’
‘Vraag of hij hetzelfde doet. Blijf aan me denken, koste wat kost. Beloofd?’
‘Beloofd, maar –’ De kans om zijn zin af te maken, kreeg Liam niet, want Daisy griste razend de telefoon uit Harry’s hand. Harry nam het woedend terug en ze keken elkaar een seconde lang aan, beiden mentaal in staat tot moord – beiden fysiek niet in staat tot het vermoorden van degene die ze dood wilden hebben.
‘Het lukt je toch niet,’ vertelde Daisy hem.
‘Wat niet?’
‘Gewoon. Het lukt je niet. De spuit is de enige uitweg.’
‘Ik bel de politie.’
‘En dan wat? Dan zeg je dat je gegijzeld bent door twee meisjes van ongeveer zes die overigens niet bestaan omdat ze nooit geboren zijn en dat ze je dwingen om zelfmoord te plegen. Ik denk dat ze eerder een psychiater op je afsturen dan een reddingsteam.’
Harry knikte bedachtzaam, maar niet omdat hij Daisy’s woorden overwoog. Hij was helemaal niet van plan de politie te bellen, hij was helemaal niet van plan om om hulp te schreeuwen. In plaats daarvan verzamelde hij de moed om iets te doen wat hij eigenlijk niet durfde – niet in zijn eentje, niet zonder Zayn. Maar Zayn had het hem geleerd en op dat moment was het zijn enige kans.
Uiteindelijk wierp Harry in toptempo zijn benen uit het raam, liet zijn gewicht rusten op zijn handen en liet zich vervolgens naar beneden vallen, nog voor de tweeling de kans kreeg om er iets aan te doen. Hij wist niet of ze gebonden waren aan de wetten van de fysica. Misschien konden ze wel teleporteren en dan was hij buiten alsnog kansloos, maar hij moest het op zijn minst proberen.
Onderaan het raam kroop Harry overeind. Hij had zijn enkel wel bezeerd, merkte hij, en zijn handen open geschaafd, maar niet zodanig dat hij niet meer kon rennen, dus rennen deed hij. Terwijl hij door de straten snelde, griste hij zijn telefoon uit zijn broekzak en draaide hij opnieuw Liams nummer. Ditmaal werd er vrijwel onmiddellijk opgenomen en klonk Liams bezorgde stem aan de andere kant: ‘Harry, alles in orde? Je viel zomaar weg en ik probeerde je te bellen maar je nam niet op en –’
‘Liam, ik heb nu echt geen tijd,’ hijgde Harry door de telefoon heen. ‘Ben je thuis?’
‘Ja, hoezo?’
‘Ik kom naar je toe. Stap in de auto, we moeten gelijk weg.’
‘Hoezo?’
‘Ik leg het je zo wel uit, maar je moet de auto alvast klaarzetten. Beloof je dat, alsjeblieft?’ smeekte Harry, terwijl hij aandachtig luisterde of hij voetstappen achter zich hoorde. Hij hoorde ze niet, maar dat joeg hem alleen maar angst aan. Wat als ze daadwerkelijk konden teleporteren?
‘Oké,’ stemde Liam toen in, met duidelijk hoorbare aarzeling in zijn stem. ‘Waar gaan we heen?’
‘Bradford,’ antwoordde Harry, voor hij ophing en de telefoon weer in zijn zak stak.

Reacties: