FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

Saving

Ron zuchte diep en legde de brief op de schoorsteen mantel. Harry had geluk gehad dat hij nog wakker was geweest. Hij trok zijn schoenen aan, pakte zijn mantel spelde hem dicht en liet een briefje achter voor zijn vrouw, Hermelien.



Ron legde de veer neer en liep naar de tuin, net buiten het hek verdwijnselde hij naar de wegisweg. Thuis was het donker en nat geweest. Hier was het droog.Ron keek even omzich heen en haaste zich toen de schaduw van de gebouwen in.
Pas toen hij voorbij zijn broers winkel was waagde hij het zachtjes Harry's naam te noemen. "Hier," klonk het vanachter een container naast een tweedehands boekenwinkel. "Harry, wat was er nou aan de hand?" "Dooddoeners hebben het op Hermelien gemunt. De andere schouwers zijn ook onderweg." Ron knikte en gezamenlijk wachtte ze af.
Toen Harry tegen half twee op zijn horloge keek knikte hij, pakte een tweewegspiegel uit zijn zak en mompelde de naam van Romeo Wolkenveldt, die per direct reageerde. "Tijd," fluisterde Harry. Romeo knikte en verdween.
Opnieuw wachtte de twee jongemannen af. De maan scheen zwakjes tussen wat wollken door en onwillekeurig schoot de herinnering van de twee vrienden terug naar die ene nacht in hun derde jaar op Zweinstein.
Maar algauw werd die herinnering verstoort door zachte voerstappen van vijftig mensen. Harry gluurde om de container heen en kwam behoedzaam overeind. "Wat was het laatste gruzielement?" vroeg hij recht op de voorste man af. "Nagini de slang." was het antwoord. "Wat was de favoriete jam van Albus Perkamentus?" "Frambozenjam, fijn dat jullie konden komen." Harry wenkte Ron en gezamenlijk vertrok de groep schouwers met hun minister naar Odius en Oorlof.
Muisstil naderde de groep de winkel. Met een nog onbekende spreuk opende Ron de deur. Stilletjes liep het gezelschap een voor een naar binnen.
Zich verchuilend achter, muren, kasten, tafels, in schaduwen en zelfs achter de deur. Toen liepen alleen Harry, Ron en Romeo de personeelsdeur door.
De dooddoeners werden volkomen verrast. "Jullie hebben een keuze, of vrijwillig meegaan, of in een gevecht." dat was alles wat de zwarthairge man met een bril zei. De dooddoeners keken verbaasd op en begonnen toen te lachen,"Ah Sint Potter!" riep er een. "En als dat onze Wezelvrind niet is!" Het drietal keek elkaar even aan. Romeo knikte, zwaaide met zijn toverstok en iedere man en vrouw in de kamer werd geketend en kon enkel nog zijn of haar hoofd bewegen. "Luister goed," begon Harry, "We hebben net gezegd dat jullie mochten kiezen, maar aangezien jullie niet kozen, kiezen wij. Ieder van jullie, Noot, Korzel, Kwast, Rabastan, Rodolphus, zijn strafbaar, de doodstraf bestaat niet meer, het wordt een eerlijk proces, waariin jullie nog één kans krijgen om het dooddoeners verleden achter jullie te laten. En anders wordt het Azkaban voor de rest van jullie leven." de schouwer liep tijdens zijn monoloog langs iedere dooddoener in de kamer. "Deze zaak zal opgeheven worden." liet ook andere schouwer horen, "Jullie denken oppermachtig te zijn!" schold een bleke vrouw met een haakneus, Harry stond naast haar en boog zich naar haar toe, "Integendeel, jullie denken dat, wij proberen alleen het 'slechte' in de tovenaars wereld te vernietigen of te voorkomen dat ze over ons gaan heersen. We zorgen ervoor dat mensen veilig zijn en blijven." de vrouw snoof sarcastisch, "Modderbloedje, lazer op!"
"Grappig," sprak nu de minister van Toverkunst, "Dat je over modderbloedjes begint. Want dat is één van de reden dat we hier zijn," en nu stampte hij onopgemerkt op de vloer, direct vloog de deur open en liepen er vijftig mensen met getrokken toverstaven de kamer in.
De dooddoeners werden ontwapend en de toverstaven werden zorgvuldig onder de juiste naam in een zak gedaan. En een voor een werden de dooddoeners naar het Ministerie van Toverkunst gebracht. Het drietal verdween als laatste met drie dooddoeners.
Op het Ministerie van Toverkunst heerste rust, de dooddoeners werden apart in kamers gezet. En een razendsnel proces begon. Harry en Ron hadden een standaard procedure die bestond uit vragen, al mochten ze er ook buiten om vragen stellen. En ze hadden altijd tweewegspiegels liggen.
Ron begon met de heks die een haakneus had, "Je naam is Eva Miller?" "Ja," de heks gaf zich nog niet gewonnen, nog lang niet. "Sinds wanneer ben je dooddoener?" "Sinds drie jaar," de toon was trots. "Was je nauw betrokken bij het nieuwe doel?" "Ja," "Ook in het besef dat je daarmee mensen levens mee in gevaar bracht?" "Ja," "Ben je naar de groep toegegaan of kwamen zij naar jou toe, om lid te worden van de groep?" "Ik kwam naar hen toe," "Heb je in de vorige tovenaarsoorlogen iemand verloren?" "Ja," "wie?" "Mijn familie" "Door dooddoeners?" "Nee," "Door wie wel?" "Door het Ministerie," "Was er een reden voor?" "Niet dat ik weet." "Waren zij zelf aanhangers van de Heer van het Duister?" "Ja," "Heb je op Zweinstein gezeten?" "Ja," "Welke afdeling?" "Ravenklauw," "Goed, heb je al mensen verwond of gedood?" "Nee" "Je weet wat er met je gebeurd wanneer het zover is?" "J-Nee" "Ik zal je een folder geven, die in je kamer kan lezen. Dan spreken we elkaar overmorgen weer, al kan het zijn dat je de heer Potter dan in gesprek krijgt," "Oke, best" haar toon was continu monotoon geweest. Ron gebaarde dat de beveiliger haar naar haar kamer kon brengen. In het Ministerie van Toverkunst waren diep onder de grond kamers aangebracht waarin gevangenen tijdens hun proces vast gehouden werden. Ze kregen er eten en drinken en mochten zich wassen. Elke man kreeg een mannelijke bewaker en hetzelfde gold voor vrouwen. Zodoende dat Eva nu met een vrouw meeliep die vlak bij haar bleef. Alleen om de weg te wijzen sprak ze. Toen Eva vertrokken was kwam de volgende binnen. Ron nam een slok water en werkte verder. Hij miste zijn nachtrust. Maar dit kon niet wachten.
De zon stond al aan laag aan de hemel toen hij klaar was. Hij liep naar het schouwerskwartier. Wenste Harry een goede dag en vertrok naar het Nest.
"Ron, goddank ik begon me zorgen te maken!" Hermelien omhelsde hem stevig. "Ik ben oké, Hermelien." Ron begroef zijn gezicht in haar hals, "Ik heb je gemist," mompelde hij. "Wat was er gebeurd?" vroeg ze toen ze hem losliet. "Dooddoeners," antwoordde hij kort, alvorens zijn moeder te begroeten. En zijn dochter Roos over te nemen. "He kleine," knuffelend liep de jongeman naar de woonkamer.
Toen Hermelien een half uurtje later met een kop thee de kamer binnen kwam lagen vader en dochter te slapen in de stoel.
Ze pakte een doek van de bank en legde die over hen heen, "Ik hou van je," fluisterde ze en drukte een kus op het hoofd van haar man.

Reacties: