FanFic.nl

Ruïne

6 februari 2010

Liam reed snel. De kilometerteller wees bijna honderdtwintig kilometer per uur aan en de bomen schoten als een groene waas aan de auto voorbij. Zijn vingers zaten zo strak om het stuur geklemd dat zijn knokkels er wit van werden en zijn blik verborg niet dat hij het doodeng vond om zo hard te rijden.
Harry ging het niet hard genoeg.
Hij kon niet tegen het idee dat Zayn in Bradford was, en Louis ook, en Jay. Hij kon niet tegen het idee dat hij niet wist waar Phoebe en Daisy waren en hij hield zich de hele tijd dwangmatig bezig met het denken aan Zayn. En Louis, een beetje, voor de zekerheid.
Ze waren zo’n beetje halverwege toen Liam zijn mond voor het eerst opentrok: ‘Zeg, Harry, ik wil best naar Bradford rijden, maar waarheen precies?’
Dat was een goede vraag. Harry had nog geen moment stilgestaan bij het feit dat hij Zayns adres niet wist. Hij had al die tijd onbewust gedacht dat hij het op de één of andere manier wel zou vinden, maar dat was waarschijnlijk niet zo. ‘Niall,’ zei hij dus. ‘Jij hebt voor kerst toch zo’n telefoon met een internetabonnement gekregen?’
‘Ja, hoezo?’
Niall kwam uit Mullingar. Hij had er de eerst twaalf jaar van zijn leven gewoond, toen kreeg zijn moeder een baan aangeboden in Doncaster en moesten ze verhuizen. Niall was er al lang en breed overheen – zeker sinds hij Liam en Harry had – maar zijn ouders leken hun schuldgevoel nog steeds af te kopen. Vandaar bestookten ze zowel Niall als Craig met dure cadeaus.
Op dat moment was Harry de Horans oneindig dankbaar voor hun schuldgevoelens. En voor hun afkooppraktijken. ‘Kun je een online telefoonboek opzoeken?’
‘Uiteraard,’ antwoordde Niall. ‘Van waar?’
‘Bradford natuurlijk.’
Niall haalde zijn telefoon tevoorschijn en tikte een paar dingen in op zijn touch screen, waarbij hij geluidloos zijn lippen bewoog. ‘Welke naam moet ik hebben?’ vroeg hij niet veel later.
Harry haalde diep adem voor hij antwoord gaf, alsof et uitspreken alles plotseling echt zou maken. ‘Tomlinson,’ wist hij desondanks tussen zijn lippen door te persen. Niall typte het één en ander in, terwijl Harry nerveus met zijn vingers tegen de rugleuning van de jongen trommelde. Hij werd zenuwachtig van de oneindige hoeveelheid vragen die door zijn hoofd spookten. Wat als Phoebe en Daisy gelogen hadden? Wat als Tomlinson niet in het telefoonboek stond? Wat als er tientallen Tomlinsons in het telefoonboek stonden? Wat als hij Zayn niet kon redden?
Niall, die op de bijrijdersstoel zat, draaide zijn mobieltje onder Liam neus. ‘Hier,’ zei hij, terwijl hij iets aanwees op het kaartje. Liam wierp een voorzichtige blik op het scherm, knikte. Vervolgens wierp hij een vlugge blik op de weg, alleen om te constateren dat er niemand anders in zicht was. Toen hij zich daar eenmaal van verzekerd leek te hebben, liet hij zijn ogen weer afdwalen naar Nialls telefoon en hij bestudeerde hetgeen op het schermpje zichtbaar was. ‘Oké,’ zei hij na een poosje. ‘Ik denk dat ik ‘m heb.’
Niall knikte en stopte zijn telefoon weer in zijn zak. Daarna bleef het een hele lange tijd stil. Bomen schoten voorbij, evenals afslagen en verkeersborden. Auto’s, af en toe. De tijd tikte verder, alsmaar verder. En Zayn was nergens te bekennen.
‘Hé Harry,’ sprak Liam na een poosje. ‘Nu je toch alleen maar aan het wachten bent tot we daar zijn, kun je ons misschien uitleggen wat er aan de hand is.’
‘Jullie zouden me toch niet geloven.’
‘Natuurlijk wel.’
‘Nee, niet waar. Ik geloof het zelf niet eens. Half om half denk ik oprecht dat ik het gewoon verzonnen heb.’
‘Waarom?’
‘Het is allemaal zo onwerkelijk.’
‘Dus je onderbreekt mijn filmavondje met Niall – waar je overigens niet bij kon zijn, omdat je het zo druk had – zodat ik je naar Bradford kan rijden, zonder dat je zeker weet of dat eigenlijk wel nut heeft?’
‘Ik kan geen risico’s nemen, Liam.’
Het bleef even stil, een paar minuten, waarin Liam de kilometerteller liet oplopen tot honderddertig terwijl hij twee vrachtwagens inhaalde. ‘Luister,’ sprak hij, zodra hij weer op de linker rijstrook reed, zonder zijn blik van de weg te halen. ‘Ik wil dat je het me vertelt, oké? Ik beloof dat ik er niet over zal oordelen tot we goed en wel in Bradford geweest zijn, ongeacht de hoeveelheid eenhoorns en tovenaars die eraan te pas komt. Ik wil weten wat me te wachten staat. Als het echt is, wil ik niet voor een verrassing komen te staan. Als je het verzonnen hebt en je mentale toestand verslechtert, wil ik enigszins op de hoogte zijn van wat er speelt. Oké?’
‘Dit is niet het moment om te spotten met het bovennatuurlijke, Liam.’
‘Sorry,’ stamelde Liam. ‘Ik… sorry. Vertel het maar, ik zal luisteren.’
Harry glimlachte zwakjes, heel even. Toen hij zijn mond opende, waren alle sporen van die glimlach allang verdwenen. ‘Zayn was mijn beste vriend.’ Hij overdacht zijn woorden nogmaals, verbeterde zichzelf: ‘Is.’
Vanuit de achteruitkijkspiegel zond Liam hem een meelijdende blik.
‘Louis is mijn beste maatje. Niet zo hecht als Zayn, maar toch.’ Hij overwoog heel even om de Legotheorie erbij te halen, maar zag ervan af.
‘Een jaar geleden verdwenen ze. Zomaar. Ik ging langs en het huis stond leeg. Ik heb nooit meer iets van ze gehoord.’
‘En je had gehoopt dat ze op je verjaardag terug zouden komen?’ vroeg Liam begripvol.
‘Ja,’ beaamde Harry. ‘Dus ging ik naar de ruïne; ons hoofdkwartier. Ze waren er niet. In plaats daarvan trof ik Phoebe aan.’
‘Vond je dat niet raar?’
‘Jawel, natuurlijk wel. Maar het was niet alsof het me op dat moment wat kon schelen. Zayn had het beloofd, snap je? Hij had beloofd om op mijn verjaardag te zijn en hij heeft nog nooit eerder een belofte gebroken. Ik vertrouwde op zijn woord, maar toen hij er niet was, niet eens een kaartje had gestuurd, voelde ik me te eenzaam om me druk te maken over een klein meisje in het bos.’
Op die woorden viel opnieuw een stilte, terwijl Liam en Niall de informatie lieten bezinken. Uiteindelijk was Liam de eerste die weer iets zei: ‘Maar wat heeft Bradford hiermee te maken? Waarom moesten we aan je denken?’
‘Weet je Phoebe?’ vroeg Harry.
‘Ja,’ antwoordde Liam aarzelend.
‘Nou ja,’ mompelde Harry, ‘dat is zo ongeveer waar het raar wordt. Ze stond voor mijn deur, vannacht, en vroeg of ik haar thuis wilde brengen. Ik kon dat arme kind moeilijk weigeren, dus ik heb haar netjes vergezeld. Alleen bracht ze me… Ze bracht me naar Zayns huis. Ik moest naar binnen en daar bleek ze nog een tweelingzusje te hebben: Daisy. Ze dwongen me een afscheidsbrief te schrijven en om zelfmoord te plegen. De brief heb ik geschreven, de injectienaald heeft mijn arm nooit bereikt.’
‘Waarom zouden twee kleine meisjes je tot zelfmoord dwingen?’ vroeg Liam aarzelend.
‘Vanwege Zayn.’
‘Zayn?’
‘Het is mijn schuld dat ze Zayn niet kunnen vermoorden.’
‘En dat willen ze omdat?’
‘Ze zijn Louis’ ongeboren zusjes.’
‘Je maakt het er niet logischer op, Harry.’
‘Het is ook niet logisch, Liam. Maar goed. Toen Zayn drie was, hebben zijn ouders en zus een dodelijk auto-ongeluk gehad. Jay heeft hem geadopteerd.’
‘Jay?’ onderbrak Liam hem.
‘Louis’ moeder. Daarom heeft ze afgezien van een vierde zwangerschap: ze had al vier kinderen, dus het was voor haar wel zo’n beetje klaar.’
Het klonk onwerkelijk. Belachelijk, zelfs. Zayns verhaal was hem bekend, vertrouwd. Hij kende het al jaren en toch had hij het idee, toen, terwijl hij alles voor buitenstaanders onder woorden bracht, dat het niet waar was. Hij had het verzonnen. Hij had het allemaal woord voor woord in zijn hoofd gehaald, en hij vertelde Liam alleen maar zijn vage hersenspinsels.
‘Dus ze willen Zayn vermoorden uit wraak, omdat ze door hem niet leven?’ probeerde Liam te concluderen.
‘Ja,’ beaamde Harry.
‘En we moesten aan je denken omdat?’
‘Ze zijn nooit geboren en hebben dus niet de kracht om reguliere moorden te plegen. In plaats daarvan denken ze mensen dood. Als te veel mensen aan je denken, ontstaat er ruis. Dan kunnen ze het niet.’
Liam zuchtte. ‘Ik moet toegeven dat het inderdaad redelijk ongeloofwaardig is, maar wie weet.’
‘Nee,’ wierp Harry tegen. ‘Nee, ik word gek. Geef maar toe: het kan helemaal niet. Het bestaat simpelweg niet. Ongeborenen kunnen niet praten, niet wandelen en al helemaal geen moorden plegen. We leven verdomme niet in een horrorfilm!’
‘Ik geloof je,’ sprak Niall toen, totaal onverwacht. Harry was alweer vergeten dat de jongen er ook was. ‘Wat?’ vroeg hij dan ook ongelovig.
‘Gewoon,’ zei Niall schouderophalend. ‘Ik geloof je. Ik geloof dat je de waarheid vertelt. Ik geloof niet dat je gek aan het worden bent of wordt. Ik ben ervan overtuigd dat je de waarheid vertelt. En zo. Je weet wel.’
‘Maar waarom?’
Niall opende zijn mond om te antwoorden, sloot hem toen weer. Hij staarde uit het raam, zoals hij eigenlijk al de hele rit gedaan had. Harry zag dat zijn rechterhand zich tegen zijn broekzak aandrukte, alsof hij wilde controleren dat zijn waardevolle bezittingen er nog in zaten.
Niall opende net opnieuw zijn mond toen Liam de auto tot stilstand bracht en begon te parkeren. ‘We zijn er,’ lichtte hij enigszins schaapachtig toe, en daarbij trok Harry onmiddellijk zijn portier open, zonder eerst te wachten tot de auto daadwerkelijk geparkeerd was.
Hij stond al op straat or Niall überhaupt de tijd had gekregen om een antwoord te formuleren.

Reacties: