FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 9: Een platencontract?

Met mijn ogen gesloten begin in gitaar te spelen en na een paar tellen voeg ik mijn stem ook toe.
Door met mijn ogen toe te zingen hoef ik niet naar Michael te kijken. Dan kan ik me concentreren op de muziek en de zang zonder afgeleid te worden door de angst.
Wanneer ik voel dat mijn zenuwen voor het grootste deel zijn weggetrokken durf ik mijn ogen weer te openen. Ik kijk even naar Michael en spring dan over naar de meer vertrouwde ogen van Max die me geruststellen. Blij dat ik niet meer gecontroleerd wordt door de honderden vlinders die in mijn buik rondfladderden, durf in eindelijk alles van mezelf te geven.
Ik ben de muur over. Ik heb eindelijk mijn zelfvertrouwen gevonden.

I’m sorry I can’t love you
The way you want me to
I’m sorry I don’t see you
The way you see me
Not every story
Has an happy end
Just take my hand
And try to be a friend
Try to be a friend…

Ik eindig mijn eerste liedje en keek vragend naar Michael - die ik nu wel weer durf aankijken- . Zou hij het goed gevonden hebben? Of was het niet goed genoeg om echt iets van te maken? Was het te eenvoudig, te eerlijk over mijn eigen gevoelens? Ik kan het niet opmaken uit zijn gezichtsuitdrukkingen.
Hopend dat er bij Max wel wat in zijn gezicht te lezen valt kijk ik naar hem. Hij kijkt me stralend aan en steekt zijn duim op. Oef, dat doet deugd. Voor zover ik weet heb ik ook nergens een fout gemaakt dus dat zit toch al goed.
Ik laat mijn ogen weer naar die van Michael vloeien. Hij lacht even - ik kan er niet uit op merken of het een lach van plezier of van verveling is- en doet teken dat ik mag verder gaan.
Ik zet me weer wat rechter op de kruk en plaats mijn vingers juist om te beginnen. Het vorige nummer was een rustig nummer dat ‘I’m sorry’ heet en nu ga ik een wat sneller spelen.
Zenuwen heb ik helemaal niet meer, elk restje zenuwachtigheid is uit mijn lichaam gevloeid en ik ben er helemaal klaar voor.
Terwijl ik zing en me concentreer op de akkoorden durf ik nu rond me te kijken. Ik neem niet alleen de hele studio in me op, maar heb de moed om Michael aan te kijken in de hoop iets van zijn gedachten te kunnen lezen op dat gezicht, maar tevergeefs. Er is nog steeds nul procent emotie te zien, ik hoop maar dat dat geen slecht teken is.
Na nog twee liedjes komen Michael en Max weer naar deze kant van de ruimte. Achter de rug van de manager staat Max breed grijnzende. Hij springt bijna op en neer steekt zijn twee duimen op. Ik moet mijn lach in houden en probeer serieus te blijven wanneer Michael bij me komt staan.
‘Wel, dit was…’ oh nee, ik voel het al aankomen. De teleurstelling kan ik niet horen in zijn stem, maar ik voel dat die er is.
‘Dit was zeer verrassend. In de positieve zin,’ gaat hij verder. Mijn mondhoeken gaan omhoog wanneer ik blijf luisteren.
‘Laat me het zo zeggen. Je hebt echt talent, dat had ik in het park al gehoord, maar nu ben ik helemaal overtuigd. Ik ben er zeker van dat je mensen met je muziek kan raken, dat je tot hun ziel kan doorbreken. Je hebt een grote kans om een artieste te worden.’ Ik luister in stilte en probeer te begrijpen wat hij allemaal zegt.
‘Ik moet dit nog met verschillende mensen bespreken, maar het staat zo goed als vast dat ik je hier en nu een platencontract aanbied.’ Ik wankel naar het krukje om mijn evenwicht te kunnen houden. Heb ik dat nu net goed gehoord? Bied hij me een platencontract aan? Het begint voor mijn ogen te duizelen en ik ga nu zelfs zitten op de houten kruk.
Max houdt zich blijkbaar niet langer in en begint rond te springen en te dansen alsof hij ook mijn eigen geluk laat zien, wat ik voor het moment niet kan, te geschokt. Hij komt naar me toe en knuffelt me bijna plat van plezier.
‘Wat houdt dat allemaal in?’ vraag ik nadat Max me uiteindelijk heeft losgelaten.
‘Eigenlijk zo’n beetje alles wat je je erbij kan voorstellen. We nemen een liedje met je op, laten dat op de radio’s spelen en hopen dat het zal aanslagen bij de luisteraars, maar daar ben ik vrij zeker van. Daarna beginnen we met het opnemen van een eerste album, dat is een paar weken hard werken, maar het eindresultaat zal iets zijn om trots op te zijn. En natuurlijk zijn er ook optredens en de pers. Je zal interviews moeten geven, tijd maken voor fans en op het podium staan. Eerst zullen dat wat afzonderlijke optredens zijn en later wordt dat een tour. Een tour door België en wie weet kunnen we je ook laten doorbreken in het buitenland,’ legt hij allemaal uit.
Nu zie ik helemaal de sterretjes voor me. Beelden van mezelf als een zangeres met fans flitsen door mijn hoofd. Dit is gewoon te zot voor woorden.
‘Ik weet dat het nu allemaal veel is om te slikken, maar je zou het fantastisch doen. Ik hoop echt dat je deze kans met beide handen aanneemt.’
Plots besef ik inderdaad dat dit nog steeds mijn keuze is. Dat het aan mij is om te beslissen wat ik met mijn toekomst doe. Blijf ik Fi die haar muziek alleen durft spelen voor haar beste vriend en vader of word ik Fi die risico’s durft nemen en haar dromen achterna gaat. De keuze is niet zo moeilijk, maar ik heb nog zoveel vragen.
‘En hoe zit het dan met school? Ik ben net toegelaten op een academie,’ vraag ik aan Michael.
‘Wel, je kan natuurlijk naar school blijven gaan, maar volgens mij is dat niet zo’n goed idee. Je zal al je tijd nodig hebben om in je muziek te steken en wanneer je op tour gaat kan je helemaal niet meer gaan.’ Ik zucht, ik had nog zo’n zin gehad om naar de schrijfacademie te gaan. Die droom werd nu kapot geslagen door mijn andere droom.
‘Ik weet wel dat er veel artiesten nog een opleiding volgen terwijl ze het ondertussen proberen te maken als zanger of zangeres, maar ik ben daar wat tegen. Je mag het van mij proberen te combineren, maar ik waarschuw je: het zal niet makkelijk zijn.’
‘Maar wat als ik voor de muziek kies en school achter me laat, maar dan geen succes heb? Wat als mijn muziek onopgemerkt blijft? Ik moet wel op de een of andere manier geld kunnen verdienen, ofwel door te zingen ofwel door een job te vinden waarvoor ik eerst moet studeren op school,’ ga ik verder. Ik wil hier en nu antwoorden, ik wil weten hoe het zit. Elk klein detail is belangrijk voor mijn toekomst, ik heb het recht om vragen te stellen en om mijn keuze goed te overwegen.
‘Je muziek zal niet onopgemerkt blijven. Ik zie dat er in jou een echte zangeres zit en de rest van het land, van de hele wereld zal dat ook meteen zien.’
Ik staar naar de grond, nadenkend over wat nu de beste keuze is. Michael heeft goede argumenten, maar overtuigd heeft hij me nog niet. Moet ik de ene droom opgeven voor de andere?
Michael ziet de twijfel in mijn ogen en doet een nieuw voorstel: ‘Je kan natuurlijk altijd proberen om het te combineren. Kijk, de academie begint pas ergens in oktober, is het niet?’ ik knik. ‘Als ik alles snel in orde krijg, kunnen we al vlug beginnen met het opnemen van een paar songs zodat we je eerste song kunnen promoten en naar de radiostations sturen. Je zal dan normaal gezien, voor oktober al weten of je muziek is aangeslagen of niet en dan kun je dan nog beslissen wat je gaat doen.’
Ik wik en weeg. Het is een redelijk voorstel en het klinkt haalbaar, maar een besluit nemen kan ik niet nu meteen doen, hier moet ik serieus over nadenken en met twee paar starende ogen op me gaat dat niet.
‘Oké, dat is een goed idee, maar ik moet erover nadenken.’
‘Dat is heel begrijpelijk.’
‘Toch bedankt voor de kans, ik bel zodra ik een besluit heb genomen.’ Max en ik schudden Michael nog een hand en lopen de deur van de studio uit, de gangen door terug de klamme zomerlucht in.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.