FanFic.nl

Trust nobody

Hoofdstuk 4

21 december 2013
Door aankomende voetstappen wordt ik uit mijn herinneringen gehaald, twee jongens komen om de hoek. Ze spreken Italiaans, maar ze hebben het over mij. Dat weet ik, omdat ze de hele tijd naar me kijken. Een onheilspellend gevoel komt in me op. Ik sta op om weg te lopen, maar ze staan al voor me. In hun ogen is een donkere glans. Ik probeer weg te rennen, maar ze houden me vast. Eentje begint door mijn haar te strijken. Ik open mijn mond om te gillen, maar er komt geen geluid uit. Het gezicht van mijn vader zie ik al voor me als ze hem vertellen dat zijn laatste dochter in Rome verdwenen is. Ik sluit mijn ogen en hoop dat het snel voorbij is. Ineens hoor ik ze bang praten, dan klinkt het geluid van wegrennende stappen.
Ik open mijn ogen en zie daar Jurre staan, hij kijkt me bezorgd aan. Ik schraap mijn keel om iets te zeggen, maar er komt geen geluid uit. Hij legt zijn vinger op mijn mond, met zijn andere hand haalt hij de haren uit mijn gezicht.
‘Toch nog maar een wijntje doen?’
Hij trekt me overeind, ik wankel wanneer ik op mijn eigen benen sta, voordat ik omval heeft hij me al vast. Ik schud zijn arm van me af.
‘Ik ben prima in staat om zelf te lopen.’
Het komt er kattiger uit dan dat ik het eigenlijk bedoel. Hij begint te grinniken, nu begin ik me serieus te irriteren. Hij moet niet denken dat ik een hulpeloos wezen ben. Stug begin ik verder te lopen. Totdat ik tegen een lantaarnpaal loop en op de grond val. Ik zie zijn gezicht al voor me, zeggend: "Zie je wel dat ik je moet helpen."
Maar hij zegt het niet. Hij gaat voor me zitten op zijn hurken.
‘Laten we het zo gaan doen, ik breng je naar waar je slaapt en je hoort nooit meer iets van me of we gaan nog een wijntje drinken of weet ik wat en dan breng ik je naar huis. Maar wat het ook is, ik help je met lopen.’
Wat ben ik eigenlijk ook sukkel, ik vind ze toch niet meer dus waarom zou ik niet een gezellige avond in Rome doorbrengen? En hij is best leuk… Ik moet glimlachen om die gedachte.
Hij houdt zijn hand voor me, om me op te trekken. Ik pak hem aan, en hij trekt me omhoog
‘Sorry, voor daarnet. Ik denk dat het nog de schok was. Maar ik zou het leuk vinden om nog wat te drinken.’
Hij kijkt triomfantelijk, dus ik geef hem een zachte stomp in zijn buik. Hij doet net of het erg zeer doet.
‘Ugh, waar had ik dat aan verdiend.’ Hij wrijft over zijn buik en trekt zo’n zielig gezicht dat ik wel moet lachen.
‘Je keek te triomfantelijk.’
Hij begint te glimlachen, ik wil hem weer een stomp geven, maar hij is met te vlug af en pakt mijn arm en draait hem op mijn rug.
‘Beloof je me niet meer te stompen?’ Vraagt hij uitdagend. Ik probeer los te komen, maar hij is echt heel sterk en het lukt me niet. Zuchtend geef ik op.
‘Alleen als we een cola met cheeseburger gaan halen.’
Hij laat mijn arm los.
‘Deal.’
Hij legt zijn arm losjes om mijn schouder, om me tegen te houden als ik weer zou vallen. Zo lopen we door de smalle steegjes naar een Burger King.

Een reusachtig menu staat voor me.
‘Hier had ik precies zin in! Patat, cheeseburger en cola.’
Jurre eet niets, ik stop weer een hap in mijn mond.
‘Wil jij niet?’
‘Heb jij niet geleerd dat je niet met volle mond mag praten?’
Ik grinnik, eet eerst mijn mond leeg en antwoord dan.
‘Wel geleerd, alleen in praktijk brengen is lastig. Maar wil je echt niet?’
‘Nee, die fabriek dingen hoef ik niet.’
Ik haal mijn schouders op, terwijl ik vrolijk door eet.
‘Vertel eens wat meer over jezelf?’
Ik wil nog nadenken over wat ik precies ga zeggen.
‘Jij eerst, ik zit te eten.’
Hij begint te grinniken.
‘Om jou zoet te houden moet ik je gewoon eten geven.’
Ik schenk hem een vernietigende blik, dan begint hij te vertellen.
‘Ik ben Jurre van Laar, ik ben 21 jaar. Mijn vader was mijn voorbeeld, hij stimuleerde mij mijn droom te volgen, hij is een paar maanden geleden gestorven.’ Hij is even stil.
‘Mijn moeder is ontzettend zorgzaam en lief. Ik heb een zusje van 16 jaar, ze is geweldig. Je doet me aan haar denken, maar dan totaal anders.’ Ik kijk verbaasd op, ik wil vragen hoe ik op zijn zusje lijkt, maar hij praat weer verder. ‘Ik ben geschiedenis aan het studeren, ik ga stage lopen op een school als afstudeerproject. Hoogst waarschijnlijk kan ik daarna op die school blijven lesgeven.’
Hij zucht even, ik grijp zijn hand.
‘Je vader moet geweldig zijn geweest.’
We kijken elkaar diep in de ogen aan.
‘Dat was hij ook.’
Ik sla mijn ogen neer, ik herinner me dat ik hem helemaal vergeten ben te bedanken, waar zijn mijn manieren deze avond?
‘Nog bedankt, voor me te redden van die jongens en voor het eten.’
Hij knijpt even in mijn hand, ik voel een blos op komen.
‘Ik ben Sara van der Wilgenland , 17 jaar en ik kom net van Amerika en ben weer op weg naar Nederland. Ik heb een tussenstop gemaakt in Rome. Ik heb,’ De realiteit dringt weer tot me door, ik heb geen zussen meer! Hij blijft afwachtend kijken. Met moeite krijg ik het eruit. ‘had twee zussen. Mijn ouders zijn ontzettend rijk. Mijn moeder is echt een snob, we kunnen echt niet goed met elkaar. Mijn vader heeft een eigen bedrijf en werkt veel in het buitenland. Hij is geweldig, lacht altijd.’ Mijn gedachten dwalen even naar hem af, zijn geweldige lach, zijn troostende armen die zo veilig en vertrouwd voelen. ‘Hij is mijn grote voorbeeld. Mijn moeder wil dat ik bedrijfskunde of rechten ga studeren. Mijn vader zou dat ook het liefst willen denk ik, hij zegt het niet maar dat zie ik aan hem. Ik ga bij de politie. Dus, dat was mijn niet interessante levensverhaal.’Hij knikt bedachtzaam.
‘Zijn je zussen de reden, dat je bij de politie wil werken?’
Ineens glijdt er een traan over mijn wang.
‘Sorry,verkeerd onderwerp.’
Met een servet veeg ik ze snel weg, ik probeer mijn zelfbeheersing weer terug te vinden. De klok slaat twaalf uur.
‘Kom, ik breng je naar je slaap plek.’
Ik sta gewillig op, en loop achter hem aan de Burger King uit. Hij legt weer een arm om mijn schouder.
‘Ik ben nu echt weer in staat om zelf te lopen.’
‘Weet ik, vind je het vervelend?’
Ik begin te grinniken.
‘Je bent wel eigenzinnig hé?’ Zeg ik plagend.
‘De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet.’
Hij haalt zijn arm weg, ik pak zijn arm vast en leg hem weer om mijn schouders.
‘Ik vind het niet vervelend. Ik logeer trouwens in het La belle Italia hotel.’
Hij houdt een taxi aan, we stappen in en hij noemt het hotel. De taxi chauffeur rijdt als een echte Italiaan, luid toeterend en levensgevaarlijk. Ik hoop dat we veilig aankomen, het zou anders wel heel lullig zijn voor mijn ouders, twee dochters verdwenen in Rome, één omgekomen door een lullig auto ongeluk in Rome. Ze zouden het oma nooit vergeven.
In de warme taxi overvalt de moeheid me. Ik laat mijn hoofd tegen zijn schouder rusten, het voelt of ik hem al jaren ken.
‘Wanneer ga jij weer terug naar Nederland?’
Ik til mijn hoofd op van zijn schouder.
‘Morgen avond, de vlucht van vijf voor acht naar Schiphol. Jij?’
‘Ik zit op dezelfde vlucht. Wat dacht je van morgen een laatste stadtour door Rome, waar ik je alle meest bijzondere historische plekken laat zien?’
Daar heb ik wel zin in, hoewel ik geschiedenis niet geweldig vind, lijkt het me leuk om nog een dagje met hem door te brengen.
‘Lijkt me leuk. Alleen moet ik dan vroeg op?’
‘Iemand hier met een ochtend humeur?’
Ik schenk hem een vernietigende blik, waardoor hij juist begint te grinniken. Op de momenten dat ik me begin te ergeren begint hij te lachen.
‘Wat dacht je er van als ik je om negen uur op haal?’
Ik knik dat het goed is, terwijl ik mijn hoofd weer tegen zijn schouder laat zakken. Dan stopt de taxi al. Kreunend doe ik mijn hoofd omhoog. We staan voor het hotel.
‘Bedankt voor alles.’ Zeg ik terwijl ik mijn tas pak en de deur open om uit te stappen. Hij pakt mijn hand vast en dwingt me weer om te gaan zitten.
‘Mag ik je nummer?’
Ik pak mijn mobiel uit mijn tas.
‘Zet je nummer er maar in, dan stuur ik je een berichtje.’
Hij zet snel zijn nummer in mijn mobiel, dan stap ik uit. Voordat ik de deur dicht doe zeg hij nog snel.
‘Welterusten.’
Ik geef hem een knipoog en gooi dan de deur dicht.
In het hotel is het warm, nu pas valt het me op dat het hotel heel gezellig is ingericht. In de lobby staan banken, in de gangen hangen schilderijen en overal bloemen. Ik druk op het knopje van de lift, de deuren gaan open en ik stap in. Er staat al een mevrouw in, ik lach vriendelijk naar. Ze kijkt stug voor zich uit en reageert niet op mijn vriendelijke ‘Good evening’. Ik stuur dan maar een berichtje naar Jurre:

Morgen trakteer ik! X

Ik stap snel uit op de vijfde verdieping. Mijn kamer is niet erg groot, maar er staat een groot bed, tv koelkast vol met lekker eten en de badkamer heeft een bubbelbad. Zingend doe ik mijn pyjama aan. Ook al heb ik geen antwoorden gevonden, het was toch goed dat ik naar Rome ben gegaan. Nu is het niet de spookstad, waar alleen maar slechte herinneringen zijn, maar is er ook iets goeds gebeurd. Mijn mobiel begint te trillen, een bericht van Jurre:

Let me be the gentleman! Slaap lekker… X

Ik glimlach en ik wil nog een berichtje terug sturen. Ik weet niet wat ik moet terug sturen, dus ik begin maar door mijn oude berichten te kijken. Als vanzelf kom ik uit op de berichten van Roos, jammer genoeg had ik geen berichten meer van Martha. De mobiel die ik toen had is lang geleden dood gegaan en al mijn berichten waren weg. Ik stuit op onze laatste conversatie, en dan zie ik een bericht met de naam Ceasar en een groot bord pizza. Dat was ik helemaal vergeten, er is een plek waar ik nog niet geweest ben. Het restaurant Ceasar, ik google snel of het morgen geopend is, gelukkig wel. Snel stuur ik Jurre een berichtje:

Hmm, op 1 voorwaarde, als ik mag kiezen waar we gaan eten! (en nee dit x geen fast food restaurant, ik weet een heel leuk, niet duur tentje) X

Ik hoop dat ze beter eten hadden dan dat Roos had besteld, die pizza ziet er echt smerig uit. Het lijkt wel of er andijvie, olijven en vis op zit! Ik snap ook nog steeds niet wat Roos bezield had om dat te bestellen, ze hield nooit van vreemd eten. Weer een berichtje.

Laat ik nu een hekel hebben aan tenten

Hij houdt dus niet van kamperen, ik ook niet. Ik heb ook nooit het principe begrepen.

Deze tent ga je leuk vinden! Tot morgen!! X

Ik dwing mezelf om te stoppen met nadenken, ik rol me op mijn andere zij en probeer te slapen. Ik slaap bijna en dan krijg ik weer een bericht.

Daar houd ik je aan. Slaap lekker!

Ik ga lekker liggen, sluit mijn ogen en zak in een slaap van vergetelheid.

Reacties:

Dominique zei op 11 feb 2014 - 22:11:
Ohhhh, god I love it!

Maar op de een of andere manier vertrouw ik die Jurre-kerel niet. Hmmm, ben benieuwd naar het volgende hoofdstukje.

XO