FanFic.nl

A new life

8) ASLEEP

Neles pov: De verplegers reden Tom op een bed naar een kamer een beetje verder. De kamer was klein. Er stond een apparaat waar Tom aan vast zat met een buisje in zijn arm, 1zielig plantje, en de muren zacht blauw geverfd. We stonden nu met zen 5ven in de kamer en beseften dat de dokter had gevraagd om niet allemaal tegelijk te gaan. Samen met Gustav ging ik naar buiten. Gustav was meestal de opgewekste jongen die ik kende, maar nu stonden ook hem de tranen in z’n ogen. “Het komt wel weer goed met Tom. Hij wordt wel wakker, sneller dan we denken.”� Zei ik tegen hem. Ik probeerde niet alleen hem maar ook mezelf hiervan te overtuigen. Om Bill en zijn moeder even alleen te late met Tom kwam Georg ook naar buiten. “Hoe gaat het met je been?”� vroeg ik bezorgd. “Het doet pijn, maar het is niks in vergelijking met wat Bill en Simone nu doorgaan. Ik zou zo mijn 2de been breken als daarmee Tom wakker werd.”� Georg kwam over als een stoere jongen, maar vanbinnen was hij dat niet. Hij was even bezorgd en bang als wij. “Dat zouden we allemaal doen.”� antwoordde Gustav meelevend. Simone kwam buiten en wij mochten naar binnen. Bill wou duidelijk geen meter van Toms zijde wijken en ik nam het hem helemaal niet kwalijk. We kwamen binnen in de kamer en zagen Bill met z’n hoofd op het bed liggen bij Tom. Ik ging naast hem zitten en legde mijn hand op zijn schouder als teken van medeleven. Hij keek me aan met zijn natte ogen. Zijn zwarte make-up was helemaal uitgelopen en zijn gezicht toonde triester dan ooit tevoren. Een pijnscheut schoot door mijn lichaam, alsof ik even Bill zijn pijn voelde. Hij had zoveel verdriet. Ik nam hem in mijn armen en probeerde hem te troosten, ook al wist ik dat Bill niet te troosten was. Ik hoopte uit de grond van mijn hart, en bad voor de eerste keer in mijn leven tot God dat Tom snel wakker werd en dat daarbij ook de mooie lach van Bill weer op zijn gezicht verscheen. De deur ging open en David de manager van Tokio Hotel liep de kamer binnen. Ik had hem nog nooit ontmoet, maar hij zag er een vriendelijk man uit. Hij begroette iedereen, inclusief mij en Bill stelde me snel voor. David keek nu naar Tom en zijn gezicht werd somberder. “Jongens, ik vind het zo erg voor jullie. Ik weet niet wat ik kan doen om het jullie makkelijker te maken. Ik heb de concerten voor de volgende 2 maanden gecancelled en daarna zien we wel.”� “Ok, bedankt David, meer kun je niet doen.”� Bedankte Georg hem. “Eum...jongens, de pers heeft me ook al benaderd. Ik heb nog niets gezegd over Toms toestand, misschien is het beter als jullie het doen.”� Hij keek naar Bill. “..als jullie er klaar voor zijn natuurlijk”� de jongens knikten en David liep richting de deur. “Ik moet er weer vandoor. Als er iets is dat ik kan doen, laat het me maar weten”� We zagen hem naar buiten gaan en ik keek naar Bill. Hij had amper een paar seconden weg gekeken van Tom toen David binnenkwam, maar de andere minuten die er waren verstreken was zijn blik op Tom blijven rusten.
Bills pov: David was net buiten. Ik had hem hier niet verwacht. Het was natuurlijk logisch dat hij even langskwam, ik was hem gewoon...vergeten. Tokio Hotel had even niet meer bestand. Het enige wat telde was Tom. Eigenlijk bestond Tokio Hotel nu ook niet meer. We waren altijd met zen vieren geweest. Toen we jonger waren nog ‘Devilish’ later ‘Tokio hotel’. We waren al jaren beste vrienden. Tokio Hotel was ONZE band. Als er ooit iemand de band zou willen verlaten zou dat ook het eind van de band betekenen. Dit was gelukkig nog niet gebeurd en we hoopten allemaal dat dit ook nooit zou gebeuren. We hielden van de band, samen muziek maken, fans gelukkig maken en alles wat er nog bij kwam. Zonder Tom was er geen Tokio Hotel. Dan waren we niet volledig. Tom had de band verlaten, tijdelijk. Het was maar voor een onbepaalde duur en daarna zou Tom weer helemaal meedoen en weer met veel plezier op zijn gitaar spelen. Zolang Tom niet wakker was, was er ook geen Tokio Hotel. De band ‘sliep’ en zou pas wakker worden wanneer Tom dat deed. Dan zouden we er weer tegenaan vliegen en weer ons oude leventje oppikken. Ik keek naar Tom en hoopte alleen dat dat moment snel zou aanbreken. De uren dat we hier nu al zaten leken wel dagen.. mijn gedachten werden verstoord door mama die de kamer binnenkwam. Ze had een bruine tas van me vast die goed gevuld was. Ze was waarschijnlijk naar huis gereden om wat spullen voor me te halen. “Ik dacht wel dat jij vannacht hier zou willen blijven.”� Zei ze tegen me. Ik knikte, ik zou geen meter van Tom wijken. Ik keek naar buiten. Het was al donker en de maan stond hoog aan de hemel. Nele, Gustav en Georg stonden op. “Ik denk dat het tijd is dat we vertrekken. Het Is al laat.”� Zei Gustav. Hij kwam naar me toe en klopte op m’n schouder. Ook Georg kwam nu hinkelend op zijn krukken naar me en Nele gaf me een knuffel. “Tot morgen.”� Zei ze lief. Ze gaf me een klein kusje op m’n voorhoofd. Ik was blij dat ze morgen terug zouden komen. Het deed me deugd dat ik niet helemaal alleen door dit alles moest. Met z’n drieën verlieten ze de kamer en ik bleef achter met mama en Tom. Zij zou hier nog wel even blijven maar daarna ook thuis gaan slapen. Het zou voor mij een eenzame lange nacht worden, maar dat had ik er voor over.

Reacties: