FanFic.nl

Ruïne

7 februari 2010

Het was over middernacht toen Harry uit de auto spurtte en de donkere straat op schoot. Hij bevond zich in een rustige buurt, een straat vol gezinswoningen. De maan was duidelijk aanwezig aan de hemel, omringd door honderden sterren. Lantaarnpalen verlichtten grote delen van de straat en struiken creëerden mysterieuze schaduwen in de netjes onderhouden voortuinen. De schaduwen waren monsters en de monsters kwamen hem halen, vermoorden, meenemen naar de hel. Maar inmiddels wist hij dat het echt slechts schaduwen waren, dat er niets engs aan was. Daar vertrouwde hij nog steeds op. Zayn had het hem verteld.
En Zayn was degene die hij over enkele minuten misschien weer zou zien. Eindelijk, na een jaar. Hij keek er oprecht naar uit. Tegelijkertijd keek hij er ook tegenop – hij wilde niet tegenover de zoveelste teleurstelling komen te staan. Hij dacht niet dat hij dat nog aan zou kunnen.
Binnen enkele tellen sloeg de paniek toe: hij wist helemaal niet welk huisnummer hij moest hebben en Liam was nog aan het parkeren en Niall was ook nog niet uitgestapt, maar hij moest – hij moest echt – zo snel mogelijk bij Zayn zijn. Voor het te laat was. Om iets te doen te hebben, begon hij alvast met het in zich opslaan van de huisnummers. Rechts van hem ontdekte hij dertien en vijftien, links ontdekte hij negen en het huis daarnaast had geen nummerbordje dat voor hem zichtbaar was. Recht tegenover hem stond nummer elf, met het naambordje Smith. Het deed Harry vaag aan zijn leraar denken, maar alleen maar vaag. En Smith was een veel voorkomende naam in Engeland. Al met al verdrong het de gedachte aan Zayn nog niet half.
Voor zijn gevoel duurde het een kleine eeuwigheid eer Liam de deur opende en uitstapte.
‘Welk nummer is het?’ vroeg Harry onmiddellijk.
‘Zeventien,’ antwoordde Liam. Harry sprintte meteen naar rechts. Zeventien was het derde huis en het naambordje duidde inderdaad Tomlinson aan. Harry’s hart maakte een sprongetje.
De andere jongens hadden nog geen stap verzet toen Harry’s vinger p de deurbel landde. Hij voelde een vlaag van misselijkmakende spanning opkomen, die steeds heviger werd naarmate de seconden wegtikten.
Binnen bleef het donker. Er floepten geen lichten aan, er klonken geen voerstappen en de gordijnen bleven dicht. Harry sloot zijn ogen, te bang om opnieuw in hetzelfde scenario te belanden als een jaar geleden.
Liam kwam naast hem staan, Niall achter hem. Harry wilde dat ze zijn hand pakten, zoals Zayn gedaan zou hebben. Hij wilde dat ze hem zouden vertellen dat alles goed kwam, zoals Zayn gedaan zou hebben. Hij wilde dat ze hem omhelsden en hem moed inspraken en intussen bleven aanbellen. Hij wilde het omdat Zayn dat altijd gedaan had, maar hij realiseerde zich ook heel goed dat hij eigenlijk gewoon Zayn wilde. Zo simpel was het. En hij was nu zo dichtbij.
Harry werd licht in zijn hoofd van de spanning. De deurbel klonk opnieuw en hij opende zijn ogen net op tijd om te zien hoe Niall zijn hand terugtrok en hij draaide zijn hoofd een klein stukje, zodat hij de jongen aan kon kijken. ‘Dank je,’ fluisterde hij, omdat hij geen harder stemgeluid kon produceren.
‘Geen probleem,’ antwoordde Niall. ‘We krijgen je hierin, Harry. Wat het ook van me vraagt.’
‘Ho even,’ onderbrak Liam. ‘Zijn we het gedeelte vergeten over de ongeloofwaardigheid?’
‘Als het je niet zint, mag je weer naar huis. Wij gaan Harry’s beste vriend terughalen.’
Liam leek niet te weten hoe hij daarop moest reageren. Veel tijd om erover na te denken kreeg hij overigens ook niet, want op de bovenste verdieping werd licht ontstoken. Harry’s hart maakte zo’n gigantische sprong dat hij ervan moest kokhalzen. ‘Gaat het?’ vroeg Liam, die bezorgd een hand om Harry’s schouder legde. Harry knikte alleen maar. Hij was op dat moment niet in staat tot praten.
Niall drukte nog een keer op de deurbel en twee tellen later klonken er voetstappen door het huis. Onwillekeurig greep Harry Liams arm vast – zijn knieën voelden aan als rubber vanwege de gigantische hoeveelheid emoties die door zijn lichaam kolkte. Hij was doodsbang vanwege Daisy en Phoebe, boos omdat ze ervoor gezorgd hadden dat hij zijn vrienden al die tijd niet gezien had, verdrietig om dezelfde reden. En toch was hij overwegend hoopvol, blij – zo blij dat zijn lichaam er niet mee om wist te gaan. Blij omdat hij eindelijk zijn vrienden terug had gevonden. Blij dat hij eindelijk niet meer alleen was. Waarschijnlijk.
Toen de deur open ging, hadden Liam en Niall de tijd niet om degene die tegenover hen stond in zich op te nomen. Harry liet Liam los en wierp zich onmiddellijk naar voren, waardoor de jongen in de deuropening even wankelde. Hij wist zijn evenwicht te bewaren en Harry tegelijkertijd in zijn armen te sluiten. Hij rook nog steeds hetzelfde, realiseerde Harry zich en dat was genoeg om hem in tranen te doen uitbarsten.
‘Harry?’ hoorde hij hees tegen zijn oor gefluisterd worden. Slaapdronken. Vermoeid. Verbaasd. ‘Harry, hoe kom jij nou weer hier?’
Harry schudde slechts zijn hoofd. Hij probeerde zijn gewicht weer naar zijn eigen benen te verplaatsen, maar het lukte hem maar half. Hij hield zich omhoog aan Louis’ onderarmen, die een stuk gespierder waren dan in zijn herinnering.
‘Daisy en Phoebe,’ mompelde Harry vervolgens zo onsamenhangend dat hij zich niet kon voorstellen dat Louis hem verstond. Dat bleek echter wel het geval te zijn, want hij verstarde onmiddellijk. ‘Wat?’ vroeg hij geschokt.
‘Daisy en Phoebe,’ herhaalde Harry, ditmaal iets duidelijker.
‘De tweeling heeft je hierheen gestuurd?’ vroeg Louis ongelovig.
Harry schudde zijn hoofd. ‘Nee, maar ze hebben me verteld dat jullie naar Bradford zijn verhuisd.’
‘Maar h–’
‘Is Zayn thuis?’ onderbrak Harry hem. Zijn tranen waren inmiddels alweer zo goed als opgedroogd. Hij zag de uitdrukking in Louis’ gezicht veranderen. Eerder had hij er gekweld uitgezien, inmiddels had het meer weg van gekwetst. ‘Nog steeds?’ vroeg hij dof. ‘Na een jaar geef je nog steeds zo veel meer om Zayn dat je niet eens kunt doen alsof je me gemist hebt?’
‘Je snapt het niet, ik –’
‘Hoezo snap ik het niet? Volgens mij snap jij het niet. Denk je niet dat het pijn doet dat je altijd alleen maar vraagt naar Zayn, Zayn en Zayn? Ik ben er ook nog, hoor, Harry. Ik heb je ook gemist, ik wil –’
‘Godverdomme, Lou. Ik ben je helemaal niets verschuldigd. Jij bent hals over kop verhuisd naar Bradford, zonder iets van je te laten horen. Ik niet. Daarbij proberen Daisy en Phoebe Zayn te vermoorden. Niet jou, dus als je het niet erg vindt –’
‘Wat?’
‘Wat wat?’
‘Vermoorden?’
De tranenstroom was alweer helemaal tot een einde gekomen. Het enige wat er nog van over was, was een nat, rood spoor over Harry’s wangen en een brandend gevoel in zijn ogen.
‘Misschien,’ opperde Niall, ‘is het een idee als je ons binnenlaat.’
Louis keek alsof hij zich toen pas realiseerde dat Harry niet het enige bezoek was. Zijn gezichtsuitdrukking sloeg opnieuw om, ditmaal naar het soort arrogante blik die Harry altijd alleen bij Louis gezien had. ‘Ze zijn mijn vrienden, Lou,’ sprak hij zachtjes.
‘Nee, Zayn en ik zijn je vrienden,’ wierp Louis ijskoud tegen.
‘Jullie zijn weggegaan,’ hielp Harry hem al even koel herinneren. ‘Het is niet alsof –’
‘Allemaal leuk en aardig,’ kwam Niall tussenbeide, ‘maar volgens mij zijn we hier met een reden, en die reden is dat een stel ongeboren meisjes wraak probeert te nemen op Zayn. Gaan we daar nog iets aan doen, of hoe zit dat?’
‘Ik snap niet –’ begon Louis, maar hij werd vrijwel meteen afgekapt door Niall. Niet doordat de jongen iets zei, maar doordat hij zich langs Louis en Harry heen naar binnen wurmde.
‘Hé!’ riep Louis hem na, maar hij was duidelijk te overdonderd om daadwerkelijk achter de jongen aan te gaan.
‘Niall!’ riep Liam achter de jongen aan, waarna hij mompelde: ‘Je gaat wel erg ver voor een aantal onsamenhangende spookverhalen.’ Harry hoorde het wel, maar reageerde er niet op. Hij kon het Liam moeilijk kwalijk nemen en daarbij was hij was te druk bezig met het verwerken van Nialls acties. De jongen sprintte inmiddels de trap op, onder herhaaldelijk geroep van Zayns naam.
Harry staarde er een poosje naar, tot hij Niall bovenaan de trap uit het zicht zag verdwijnen. Toen sprintte Louis erachteraan en tegen de tijd dat ook hij bovenaan de trap verdween, was Harry genoeg bijgekomen uit zijn verdoving om ook naar boven te rennen.
Eenmaal boven trof hij Louis en Niall aan, te midden van een hevige discussie. ‘Je maakt iedereen wakker!’ hoorde hij Louis sissen, boos en doordringend, maar toch zacht genoeg om te voorkomen dat hij zich schuldig maakte aan zijn eigen verwijt.
‘Breng ons dan gewoon naar Zayn.’
‘Ik zie dus echt niet in waarom –’
‘Lou,’ onderbrak Harry de discussie. ‘Breng ons alsjeblieft gewoon naar Zayn. Ik heb hem gemist. Ik wil hem zien.’
Louis keek hem aan, een lang moment, alsof hij probeerde te peilen of de kwelling in Harry’s stem en ogen oprecht was of niet. Toen zuchtte hij en draaide hij zich om. Hij liep richting een deur aan het einde van de overloop en klopte drie keer. ‘Zayn?’ vroeg hij, alvorens de deur op een kiertje te openen. Harry dacht de stem van zijn beste vriend te horen, mompelend, maar hij wist het niet zeker.
‘Zayn, Harry is er.’
‘Wat?’ hoorde Harry ditmaal duidelijk ontzet vanuit de kamer komen. ‘Hoe?’
‘Hij is –’ Louis kreeg de kans niet om zijn zin af te maken, want het horen van Zayns stem was voor Harry genoeg om hem de gang door te doen rennen, de kamerdeur open te smijten en de kamer binnen te stormen. Zayn lag in bed, had zich half overeind gewurmd en steunde op zijn ellenbogen. Zodra hij Harry zag, werden zijn ogen groot en Harry nam de tijd niet om te registreren of het van schrik, afschuw of blijdschap was. In plaats daarvan dook hij naast zijn beste vriend in bed en klampte hij zich snikkend aan de jongen vast, alsof zijn leven ervan afhing. Omdat hun levens ervan afhingen, in zekere zin. Omdat hij niet wist of ze de nacht zouden overleven.
Hij was veel te overstuur om te merken dat Daisy en Phoebe de kamer betraden.

Reacties: