FanFic.nl

The Fairies' Tale

Chapter 29

Do POV ('cause what else is new?)
De banden van de Cadillac trekken een stinkend rubberspoor van anderhalve meter wanneer hij gierend tot stilstand komt in de parkinggarage van de Ikea.
‘Welk genie had er ook weer besloten dat Yas mocht rijden?’ gilt Kay gesmoord van op de achterbank, geplet onder haar lieve zusje en met een mondvol Hobbithaar.
‘Eerst komt, eerst maalt,’ antwoordt het spook terwijl ze liefdevol over de lederen zetelbekleding aait. Ze heeft nog niet gedronken, dat wel, maar dat helpt niet veel aan haar coördinatie. Ze lijkt zelfs nog minder gefocust zonder rum in haar systeem.
‘Weet Tom überhaupt dat we zijn auto genomen hebben?’ vraagt Dezh.
‘Het duurt nog wel een paar uur voor die weer voldoende bij kennis is om zelfs maar te merken dat we weg zijn. En daarbij, hij heeft een ruime kofferbak én een trekhaak voor de aanhangwagen.’ Ik gooi het portier aan de passagierskant open en sleur River achter me aan. Johnny, Kay, Dezh, Georg en Daan rollen van de achterbank en Tessa en Kol wippen uit de aanhangwagen als twee dolle puppy’s. Het ritje alleen was al genoeg om hen hysterisch te maken, en nu mogen ze ook nog eens meubels helpen kiezen om hun kamer in te richten.
Suki, Gustav, Elisa en Shin zijn thuisgebleven om het kleine zolderhokje leefbaar te maken, het gat groter te maken en gauw wat planken tegen de kale muren te timmeren. Elvis doet dienst als werfopzichter en de Kaulitzen hangen als ware diva’s in de keuken rond en zeuren over hun katers. Gustav kennende zal dat spelletje niet lang duren, zodra zijn geduld op is zal hij de twee wel aan het werk zetten. Hopelijk zijn we weer thuis voor ze elkaar te lijf gaan met hamers en lijmpistolen.
‘Kol! Tessa! Dat is niet de bedoeling!’ brult Daan zo autoritair dat Georg spontaan op zijn knieën gaat zitten met zijn handen achter zijn hoofd gevouwen, en knalrood wordt wanneer Yas hem schaamteloos uitlacht. Kol en Tessa zijn een pak minder goed afgericht dan de kelderslaaf en zij klimmen vrolijk op de bewegende reling van de roltrap. Ze toeteren de melodie van de Lone Ranger themesong en wippen op en neer alsof ze paardrijden.
‘One of you is going to fall and die and I’m not cleaning it up!’ valt Johnny bij. Yas reikt hem prompt haar heupfles rum aan. Ook de piraat is aangenamer gezelschap met een paar promille alcohol in zijn bloed.
‘Ik wil in de kar!’ roepen Tessa en Kol tegelijk wanneer River een winkelkarretje uit de rij haalt.
‘En dit is waarom ik geen kinderen wil,’ zegt Daan. ‘En trouwens, ik wil ook in de kar.’ Uiteindelijk duwt River een karretje met Tessa en Kol, rijdt Johnny rond met Dezh en Kay (die om onverklaarbare redenen een spel UNO-kaarten hebben meegebracht en doodleuk aan een spelletje beginnen), en Daan heeft zoals altijd Georg voor haar kar gespannen. Yas en ik slenteren er achteraan en de heupfles gaat heen en weer.
‘Ikea zou verplicht alcohol moeten uitdelen aan de ingang,’ gromt Yas. ‘Hoe houden mensen het vol om hier nuchter rond te hossen? Alsof de namen dan wel steekhouden.’ Ze geeft een schop tegen een roltafel met de naam Flytta. ‘Klinkt als een hoofdpersonage uit een slechte fanfiction.’
‘Ik zou liever een voedselpakket en een zaklamp krijgen,’ antwoord ik. ‘Heb jij enig idee waar we zijn?’
‘Verdwaald in het Honder-keukens-bos. Waarom vraag je dat aan mij? Ik volg de kont van de Hobbit.’
‘Johnny!’ toeter ik met mijn handen rond mijn mond. ‘Is dit de weg naar de slaapkamerafdeling?’
‘Geen idee! Heb m’n kompas niet meegebracht,’ roept hij terug.
‘Ik zie sofa’s in de verte, we zijn op de goede weg!’ wijst Tessa. ‘Voorwaarts!’

Uiteindelijk vinden we de slaapkamers, waarop Kol en Tessa met zoveel geweld uit hun karretje klimmen dat het omkiept. De Ikea-slaven met hun blauw-gele jasjes kijken even nijdig onze richting uit voor ze hun dagtaak van kwijlend in het niets staren hernemen.
‘Beddentest!’ De Dekkers proppen hun UNO-kaarten in de handen van Johnny en gaan er met vol enthousiasme vandoor. Ze zijn wel zo beleefd om hun schoenen uit te trekken voor ze gaan bedspringen.
‘Excuseer,’ klinkt een zure stem in mijn oor. Ik kijk in het gezicht van een kwade Ikea-slaaf. ‘Horen die twee bij u?’ Hij wijst naar Kay, die een gillende Dezh probeert te verlossen van de Maskros-hanglamp die na een extra hoge sprong in haar haren verward is geraakt.
‘Jazeker,’ zeg ik vrolijk. ‘En die twee ook.’ Ik wijs naar Daan, die Georg op een kale lattenbodem aan het vastbinden is met bloemetjesgordijnen. ‘En die twee.’ Yas en River die zich verschalkt hebben achter een paar slaapbanken en elkaar vanuit hun respectievelijke forten bekogelen met kussens, voorzien van de gepaste geluidseffecten. ‘En hij.’ Johnny die middenin het gangpad op de grond zit en met een diepe frons UNO speelt tegen zichzelf. ‘En nog twee, maar die zie ik nu even niet.’
Drie slaapkamers verder hoor ik een vrouw gillen, gevolgd door gestommel en de tweestemmige kreet ‘For Narnia, and Aslan!’
‘Gevonden,’ glimlach ik lief. De slaaf kijkt nu eerder benauwd dan boos. ‘En zeg eens, eh...’ Snel spieken naar zijn naamplaatje. ‘Bob. Nu je hier toch bent, ik kan wel wat hulp gebruiken.’ Uit mijn achterzak diep ik de wikkel op van een rolletje muntjes waarop ik de afmetingen van het zolderhok heb genoteerd. ‘Ik moet in een ruimte van deze afmetingen een slaapkamer voor twee personen in elkaar steken. Zou jij me even willen helpen?’ Ik leg mijn koude hand op zijn schouder en Bob kan enkel nog huiverend ja knikken. Ik volg hem naar een computer, waar de rest van de slaven op magische wijze verdwenen zijn.

‘Wil het een beetje lukken?’ roept Yas wanneer ze voorbij komt sjezen op een rollende bureaustoel.
‘Ja hoor, Bob doet heel erg zijn best. Toch, Bobje-lief?’ Zijn tanden klapperen wanneer hij heftig knikt.
‘Bijna klaar,’ piept hij.
‘Boooob de bouuuuwer, kunnen wij het maken?’ brult Dezh wanneer zij op haar eigen stoel langs zoeft.
‘Boooob de bouwer, nou en of!’ echoot Kay, gezeten op een rollend bijzettafeltje. Ze heeft een strooien mandje omgekeerd op haar hoofd gezet en duwt zich vooruit met een bezemsteel als een echte gondelier.
‘Klaar.’ Bob duwt me een getekend grondplan in mijn handen van hoe de kamer eruit zal komen te zien, en een lijst met nummers van alle pakketjes die we beneden in het magazijn moeten ophalen. Vervolgens gaat hij er als een speer vandoor voor we hem zelfs maar kunnen bedanken.
‘Goed, hier zijn we klaar. En dan moeten we nu...’ Ik word onderbroken door een langgerekte schreeuw en rennende voetstappen, en voor ik goed besef wat er gebeurt word ik door minstens vier paar armen getackeld en op het dichtstbijzijnde bed geworpen.

Y'all better fucking adore me!

Reacties: