FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

-3-Tijd om vaarwel te zeggen

’Grace, ik denk dat we moeten praten.’ Voor de zesde keer draai ik de voicemail af. Waar zou hij met mij over willen praten? We zijn vrienden, vrienden bellen elkaar toch nooit zo serieus om te vragen of ze kunnen praten? Toch? Nogmaals draai ik hem af, proberend iets te ontdekken. ’Grace, ik denk dat we moeten praten.’ Gefrustreerd trek ik aan mijn blonde krullen en blaas mijn wangen op in een gebaar van frustratie. ‘Jemig, Arion. Wees duidelijk.’ Uiteindelijk besluit ik dan maar om hem terug te bellen. Snel gris ik de telefoon van zijn houder en toets Arion’s nummer in. De pieptoon die klinkt werkt op mijn zenuwen, omdat dat het enigste is wat me scheidt van zijn stem. ‘Met Arion,’ klinkt er dan eindelijk. Opgelucht blaas ik mijn adem uit en glimlach zwakjes, hoewel hij het niet kan zien. ‘Hey Arion. Met Grace.’ Een moment is het stil. ‘Oh, hey Grace Kelly.’
‘Je weet dondersgoed dat ik liever heb dat je me Grace noemt.’
‘Nou en?’ Gefrustreerd trek ik weer aan mijn krullen. ‘Arion, kom op. Hoe lang kennen we elkaar nou al? Waarom noem je me nu opeens Grace Kelly?’ Hij grinnikt zachtjes, maar vrolijk klinkt het niet. ‘Misschien omdat ik klaar met je ben?’ Verbaasd staar ik voor me uit, maar een kans om te reageren heb ik niet. ‘We moeten echt praten. Ontmoet me in het park om twee uur.’ Dan hangt hij op, zonder op mijn antwoord te wachten.

Nerveus friemel ik aan de franjes aan mijn jas, terwijl ik nietsziend voor me uitstaar. Arion maakt me bang de laatste tijd. Vooral na het telefoontje van vanmorgen. Mijn blik schiet naar mijn pols, waar mijn horloge zich bevindt. ‘Twee uur,’ fluister ik, ‘waar blijft hij?’ Ik til mijn hoofd weer op en scan het kleine parkje. Dan valt mijn oog op een jongen die het park binnen loopt. Ik zou dat zwarte haar met de paarse streep overal herkennen, het is Arion. Een flauw glimlach verschijnt op mijn lippen en ik zwaai. Zijn lippen drukken op elkaar in een scherpe streep en meteen valt mijn glimlach weg in de frons die verschijnt. Langzaam loopt hij op zijn kisten naar me toe. ‘Hallo, Grace Kelly.’ Langzaam trek ik een wenkbrauw op en zucht geïrriteerd. ‘Arion,’ zeg ik alleen maar. Hij gaat naast me zitten en vouwt zijn handen in elkaar. ‘Ik dacht niet dat je zou komen.’ Ik lach kort. ‘Waarom zou ik niet komen? Je bent mijn beste vriend.’ Hij zucht geïrriteerd en gaat door zijn haar. ‘Dat is het juist!’ barst hij dan opeens los. ‘Ik wil je vriend niet zijn! Ik heb alles gedaan wat ik maar kon, maar je zag het niet! Eerst probeerde ik een beetje op jou te lijken, toen probeerde ik op je oude vriendje Freddy te lijken, maar je ziet me gewoon niet staan!’ Geschrokken schuif ik een stukje bij hem vandaan. ‘Wat wil je nou zeggen, Arion?’ Met een ruk draait hij zich naar mij. ‘Zie je het dan echt niet? Ik vind je leuk, verdomme! Zie dat dan!’ Mijn mond valt met een plopgeluidje open en ik staar hem aan. ‘Waarom vind je mij niet leuk? Ben ik te zwart? Te vies? Te ongemanierd?’ Langzaam schuif ik nog een stukje bij hem vandaan en schud mijn hoofd. ‘I-ik weet het niet, Arion. Ik zie je gewoon niet als iemand waarmee ik een relatie wil.’ Boos trekt hij aan zijn haar. ‘Waarom hang je dan met me rond? Waarom flirt je met me? Vertrek dan gewoon als je me niet leuk vindt!’ Met een ruk sta ik op en gooi mijn armen in de lucht. ‘Ik flirt niet met je en dat weet je dondersgoed!’ Hij fronst. ‘Dat doe je wel! Je lacht naar me, geeft me knipogen, raakt me aan..’ Zijn stem drijft weg en ik blaas mijn adem met een hard geluid uit. ‘We zijn vrienden, Arion. Dat zijn gewoon dingen die ik doe bij vrienden, niet alles is meteen flirten.’ Hij is stil en gaat weer door zijn haar. ‘Maar maar.’ Ik zucht diep en wrijf over mijn gezicht. ‘Luister, Arion. Ik heb je veranderingen echt wel opgemerkt, maar je moet niet je eigen identiteit gaan veranderen om mij te krijgen.’ Hij knikt voorzichtig. ‘Vertel me dan, wat moet ik doen om je aandacht te trekken?’
‘Niks. Ik zal je nooit op die manier leuk vinden, Arion. Dat moet je accepteren.’
‘Maar dat is het juist. Dat wil ik niet accepteren.’
‘Best, wil je weten wat mij aantrekt? Jongens die zichzelf zijn, oké? Wees jezelf, maar ik zal je nooit leuk vinden op de manier die jij wilt.’ Hij mompelt iets en staart naar zijn voeten. ‘Wat?’
‘Ik weet niet meer wie ik ben,’ zegt hij harder. Ik zucht diep en breng mijn hoofd naar mijn knieën, waar ik het laat rusten.

Een tijdje is het stil tussen ons en luisteren we beiden naar de geluiden van het park. ‘Arion?’ zeg ik dan. Het klinkt verstikt, maar hij verstaat me wel. ‘Ja?’
‘Ik wil nu een antwoord. Kan je accepteren dat ik je nooit leuk zal vinden?’ Hij is stil en langzaam kijk ik op, om hem te zien staren naar het kleine vijvertje. ‘Nee. Nee, ik denk het niet,’ fluistert hij dan. Met een pijnlijk gevoel sta ik op. ‘Dan denk ik dat het tijd is om vaarwel te zeggen, Arion.’ Hij kijkt me met glinsterende ogen aan. Tranen, besef ik dan. ‘Denk je?’ Ik knik zachtjes en voel het scheurende gevoel in mijn hart al verschijnen. Mijn beste vriend, binnen een paar minuten niets meer dan een herinnering. ‘Ja.’ Voorzichtig neem ik een stap naar achteren. ‘Ik zal je missen, Arion. Echt waar. Misschien dat we elkaar later nog eens ontmoeten.’ Hij knikt verslagen en dan draai ik me om, om vervolgens het park te verlaten. Een deel van mijn hart achterlatend bij hem.

Reacties: