FanFic.nl

Tears for you - Weasley family

3.

Met mijn hoofd nog bij de woorden van de sorteerhoed liep ik onder een luid geklap richting de rood met gouden tafel. Toen ik plotseling opgetild werd kwam ik terug in de echte wereld.
“NIEUWE GRIFFOENDOR.. Heuj Heuj Heuj!” Toen ik naar beneden keek zag ik dat het de jongens waren die ze ook in de trein had gezien. Mijn wangen sierden langzaam rood op het moment dat ik merkte dat heel de tafel mij aankeek. De jongens zetten mij neer en ik ging snel zitten. Even keek ik over de tafel heen die nu nog leeg was, maar toen de ceremonie geweest was en iedereen verdeeld was vulde de tafel zich langzaam aan met al het lekkers wat ik mij maar voor kon stellen. Kletsend met de mensen om mij heen schepte ik van alles wat op, aangezien ik altijd al een klein meisje met grote honger was geweest. Een van de tweeling zat vlakbij mij, maar wat was dat toch moeilijk om hen uit elkaar te halen. Snel trok ik maar aan zijn mouw.
“Hoe kan ik jullie uit elkaar houden?” Vroeg ik met een engelenglimlach op mijn mond. Een grijns sierde zijn lippen en ik had al zo’n idee dat hij zou gaan grappen.
“Ik ben Fred.” Lachend schudde ik mijn hoofd.
“Nee, dan ben jij George.” Zijn lippen trok hij naar beneden.
“Jij kent mij nu al beter dan mijn broer. Hoe wist je dat?” Hij keek mij vragend aan en ik schoot in de lach.
“Tja, dat is een kwestie van goed naar gezichten kijken. Hoe je alleen al keek toen ik het vroeg, dat zei voor mij genoeg. Ik wil alleen graag een antwoord.” Hij keek mij even aan.
“Kleintje, ik mag jou wel. Ik heb mijn sproeten meer op mijn wangen zitten, Fred heeft ze meer op zijn neus zitten.” Met grote ogen keek ik naar de sproeten op zijn gezicht, maar toen ik een blik op zijn broer wierp had ik het idee dat die dezelfde sproeten had.
“Goed kijken noem je dat.” Lachte George. Met een zucht en terwijl ik mijn hoofd schudde liet ik het gesprek maar zitten en ik hoorde George nog lachen naast mij.
“Ken jij mijn broers al?” een jongen naast mij had mij met grote ogen aangekeken. Het was makkelijk te zien dat het een broertje van de jongens was.
“Ze hebben mij geholpen toen ik de trein niet in kwam met mijn te zware hutkoffer.” Zei ik toch wel een tikkeltje beschaamd en de jongen kreeg een glimlach.
“Ron Wemel, aangenaam!”
“Sophia Jackson, leuk je te ontmoeten!”

Dat zou het begin kunnen zijn van een vriendschap tussen Sophia en de Wemelfamilie.What's next?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.