FanFic.nl

Ruïne

7 februari 2010

Liam stond nog voor de geopende deur, de autosleutels in zijn handen, een verwarde uitdrukking op zijn gezicht. Hij geloofde niet dat Harry de waarheid sprak, maar hij geloofde ook niet dat Harry loog. En hij geloofde ook niet dat Harry zijn verstand aan het verliezen was. Niet dat hij geloofde dat de jongen een grap maakte.
Eigenlijk wist Liam zelf niet wat hij met de situatie aan moest, maar ’s nachts alleen op de stoep blijven staan, leek hem in ieder geval geen goed idee. En naar huis rijden zonder zijn vrienden mee te nemen, was ook geen optie. Verdoofd liep hij dus de hal binnen, voorzichtig, alsof alles breekbaar was. Hij sloot de voordeur behoedzaam achter zich, betrad stilletjes de hal, beklom de trap en schuifelde de overloop over, op weg naar de openstaande deur aan het einde ervan.
Hij was nog niet halverwege toen er een deur opende en hij oog in oog kwam te staan met een blond meisje dat een paar jaar jonger oogde dan hijzelf. ‘Wie ben jij?’ vroeg ze kil, alsof hij een inbreker was. En toch was ze eerder vijandig dan verrast of angstig. Het leek bijna alsof ze verwacht had dat er indringers aan zouden komen, en dat veroorzaakte een rilling langs Liams ruggengraat.
‘Liam,’ antwoordde hij echter op zijn eigen sympathieke manier.
‘Liam?’ vroeg het meisje wantrouwend, waarbij ze haar rechterwenkbrauw optrok.
‘Ja, Liam. Een vriend van Harry.’
Het meisje verstarde, net zoals Louis had gedaan bij toen de namen Daisy en Phoebe waren gevallen. ‘Harry?’ vroeg het meisje, nog argwanender dan even tevoren.
‘Ja, Harry.’
‘Harry Styles?’
‘Ja, die.’
‘Is ‘ie hier?’
‘Ja.’
‘Shit,’ vloekte het meisje binnensmonds, net luid genoeg voor Liam om het alsnog te horen. Met haar ogen scande ze de gang, alsof ze iemand zocht. Iets zocht. Liam wist het niet.
‘Weet Lou dat?’ vroeg het meisje, en Liam dacht inmiddels wel een ondertoon van angst in haar stem te herkennen. Haar gezichtsuitdrukking deed ook angst vermoeden.
‘Ja, hij heeft zelf opengedaan.’
‘En hij heeft Harry binnengelaten?’
‘Min of meer.’
Het meisje schudde haar hoofd en sloot, onder binnensmonds gemompel en gevloek, haar kamerdeur weer. Liam schudde eveneens zijn hoofd en liep door naar het einde van de overloop. De kamer die hij daar aantrof, was redelijk groot. In de eerste instantie kon hij niet veel onderscheiden, toen knipte hij het licht aan en zag hij dat de muren blauw waren, de vloer eveneens. Er stond een bureau in de kamer, een bed en een kast. Het eerste wat Liam opviel aan het interieur, was dat de gordijnen in de kamer om onbegrijpelijke redenen een clownspatroon hadden.
Verder viel het op dat de ruimte nogal druk bevolkt was. Twee jongens lagen in het bed (één ervan Harry en de andere een getinte jongen die Liam aanzag voor Zayn); Niall zat op het bureau; Louis zond Niall de ene na de andere vernietigende blik; op het voeteneind stonden twee meisjes die er – in elk geval vanaf de achterkant – exact hetzelfde uitzagen. Hij associeerde de blonde haren en tengere ledematen onmiddellijk met Phoebe, nam aan dat de andere Daisy was. Maar hij wist het niet zeker.
Niemand leek te merken dat hij de kamer betrad. Het was doodstil in het vertrek, afgezien van het aanhoudende gesnik van Harry.
Uiteindelijk werd Liam gek van de situatie en doorbrak hij het stilzwijgen: ‘Uitleg?’
Harry en Zayn reageerden helemaal niet, de twee meisjes ook niet. Niall draaide zijn hoofd en keek Liam aan; Louis volgde dat voorbeeld.
‘We hebben – ik bedoel: Harry heeft het al uitgelegd, in de auto,’ sprak Niall.
‘Dus het is waar?’ vroeg Liam. Niall knikte, waarop Louis vinnig vroeg: ‘Wat is waar?’
‘Daisy en Phoebe zijn je tweelingzusjes,’ zei Liam.
‘Ja,’ klonk het, maar het kwam niet uit Louis’ mond. In plaats daarvan was het Phoebe. Of Daisy. Liam zag het verschil niet, en hij hoorde het verschil ook niet.
Beide meisjes draaiden zich om en keken Liam recht aan, doordringend, en hij realiseerde zich dat hij Harry geloofde. De tweeling had iets onverklaarbaars over zich heen, iets bovennatuurlijks. Er liep een rilling langs zijn rug.
De meisjes gaven Liam niet de tijd zijn gedachten onder woorden te brengen. ‘Uitleg?’ vroeg één van de meisjes namelijk, op een mierzoete toon die Liam de stuipen op het lijf joeg.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg hij. Hij had het idee dat ze het tegen hem had, omdat ze hem nog steeds recht aankeek. Aanstaarde, bijna. Het leek eigenlijk alsof ze dwars door hem heen zag.
‘Wat doen jullie allemaal hier?’
Ze had al die tijd nog niet met haar ogen geknipperd.
‘Harry heeft me hier ge-’
‘Ze heeft het niet tegen jou, kneus. Toch, Phoebe?’ kwam het andere meisjes ondanks haar zoete stem bruut tussen beiden. Phoebe knikte, nog altijd zonder haar blik af te wenden of ook maar te knipperen.
‘We zijn hier omdat ik niet toe zal staan dat jullie Zayn iets aandoen,’ sprak Harry vanaf het bed met een onvaste stem. Hij en Zayn hadden zich inmiddels op hun ellenbogen omhoog gewerkt, keken naar de rest van het gezelschap. Harry’s stem klonk eigenlijk verrassend vast voor iemand die in zijn emotionele toestand verkeerde. Liam had niet verwacht dat hij überhaupt verstaanbaar zou zijn.
‘Mij iets aandoen?’ vroeg Zayn ontzet. ‘Mij?’
‘Ja,’ beaamde Harry, maar er klonk twijfel door zijn stem heen.
‘Ze zouden jou iets aandoen,’ verbeterde Zayn.
‘Nee,’ begon Harry met een stem die vermoeid klonk. Toen bedacht hij zich: ‘Nou ja, eigenlijk wel. Maar het is ze niet gelukt.’
‘Dus toch?’ vroeg Zayn met een klein stemmetje. ‘Daisy? Phoebe? Ik dacht dat we een afspraak hadden?’
Daisy’s lippen krulden om tot een geniepige glimlach, vlak voor ze zich omdraaide. Ze zei niets, maar dat weerhield Zayns gezicht er niet van te vertrekken. ‘Daisy!’ riep hij verontwaardigd uit. ‘Je hebt toch niet echt –’
‘Wat had je dan verwacht?’ snauwde Daisy. ‘Dat we jullie eindeloos zouden laten flikflooien? Jullie begrijpen de ernst van de situatie niet. Dat is prima, echt waar, maar we gaan het niet zomaar laten gebeuren.’
‘Dat kun je niet maken!’ riep Louis ontzet uit. ‘We zijn voor jullie verhuisd, we hebben jullie opgenomen in onze familie. We hebben –’
‘De regels overtreden, Louis. Inderdaad, en daarom kunnen we het wel degelijk maken.’
‘De regels?’ stamelde Louis.
‘Ja, de regels. Je weet wel. Geen contact, geen Harry.’
‘We hebben geen…’ begon Louis, maar zijn stem stierf weg en hij wendde zich tot Zayn. ‘Toch?’
Zayn zei niets, keek Louis alleen maar aan. Schuldbewust. ‘Het spijt me,’ mompelde hij, waarna hij snel een blik op Harry wierp om te peilen hoe die reageerde. De jongen glimlachte alleen maar. Liam kon zich zo ongeveer voorstellen dat Zayn op dat moment alles kon zeggen zonder Harry ook maar enigszins op de kast te jagen. De hereniging was voor hem waarschijnlijk genoeg om hem een paar dagen lang in trans te houden.
Voor Liam niet. En voor Louis blijkbaar ook niet, want die keek Zayn vuurspuwend aan, opende zijn mond, sloot hem weer en richtte zich tot Harry. ‘Hoe bedoel je precies dat ze je iets aangedaan hebben?’
‘Ze wilden me dwingen om zelfmoord te plegen.’
‘Wanneer?’
‘Zo ongeveer anderhalf uur geleden.’
Louis wendde zich weer tot de tweeling: ‘Daisy? Phoebe? Ik dacht dat we hierover gesproken hadden?’
‘Ja,’ beaamde Daisy grijnzend. ‘Wat wil je eraan doen? Je weet dat je met Zayns leven speelt, toch?’
Toen ging alles heel snel. Louis opende zijn mond om iets te zeggen, maar hij werd voortijdig gestopt door een hoge gil van Zayn. Alle ogen richtten zich op de jongen in het bed en sperden zich open toen het tot hen doordrong waarom hij gegild had.
Liam wist niet zo goed hoe hij het moest beschrijven. Het leek in zijn ogen nog het meest op een epileptische aanval: Zayns ogen waren weggedraaid en al zijn spieren leken willekeurige stroomstoten te krijgen, waardoor zijn ledematen vervaarlijk schokten en golfden, alsof hij een levendige nachtmerrie had. Maar dan tien keer erger.
Het ergste was zijn hoofd – dat ramde hij met gigantische kracht tegen het schot bij het hoofdeind. Louis stond als aan de grond genageld, Harry had een voorzichtige hand op Zayns arm gelegd. ‘Zayn?’ fluisterde hij zachtjes, de angst overduidelijk aanwezig in zijn stem. ‘Zayn? Zayn, alsjeblieft, blijf bij me. Laat me niet opnieuw in de steek. Alsjeblieft.’
Liam snelde de kamer in, pakte Zayn bij zijn enkels beet en trok hem dichter naar het voeteind toe. Hij legde een kussen over de houten rand van het bed, om eventueel letsel tot een minimum te beperken. ‘Zijn hoofd ook,’ gebood hij, maar Harry keek hem alleen maar half aan en richtte zich toen weer tot Zayn. Liam nam het hem niet kwalijk, trok eigenhandig een kussen onder Harry’s lichaam vandaan en legde het onder Zayns hoofd. Vervolgens pakte hij Harry’s hand en trok hij die van Zayn af. Hij voelde Harry’s glazige ogen op hem gericht worden, voelde zich schuldig. ‘We moeten zorgen dat hij zich nergens kan verwonden,’ legde hij uit, hoewel hij betwijfelde of het veel effect zou hebben. ‘Ook niet aan jou, dus je kunt hem maar beter loslaten.’
‘Je kunt maar beter aan hem blijven denken,’ verbeterde Niall. Liam draaide zich om, keek vragend naar de jongen die nog steeds op het bureau zat. ‘Wat is dat nou weer voor gekke opmerking?’ vroeg hij geërgerd.
‘Ik zei het toch?’ grinnikte Daisy bij wijze van antwoord. ‘Zijn leven.’

Sorry voor eventuele fouten. Ik ben moe en zowel uni als cursus vragen extreem veel aandacht van me op het moment. Also. My apologies.

Reacties: