FanFic.nl

Miss Secret[Zayn Malik] COMPLETED

Ch. 1

~Eihlynn POV~
Ik kijk tandenknarsend naar de poster die op de deur van Simon’s gebouw hangt. De hele stad hangt er vol mee.
One Direction and Say! world tour!
They will give concerts, together and apart, all around the globe! Buy your tickets now!
Daaronder stond een telefoonnummer en een webadres. Ook waren er foto’s van One Direction, van Say! en van Zayn en ik samen.
Dat laatste is een truckje van het management om ons weer samen te hebben.
Oude foto’s, oude truck.
Volgens de wereld zijn Zayn en ik weer samen.
Niet dat ik er blij me ben…
‘Hey Lynn!’
Ik herken de stem en draai me glimlachend om. Ondanks dat Zayn een enorme zak is, is de rest juist enorm leuk.
Harry Styles staat grijnzend voor me. Tijdens mijn relatie met Zayn was hij mijn allerbeste vriend. Dat is hij nog steeds, alleen we zien elkaar minder. ‘Hey Haz,’ zeg ik. Hij trekt me in een knuffel. Ik voel me nu echt klein.
Dat ben ik ook. Maximaal 1.65.
‘How are you?’ vraagt hij, me recht in mijn ogen kijkend.
Ik haal m’n schouders op. ‘Okay. Ik vind het alleen stom dat ik en Zayn weer samen moeten zijn,’
Harry fronst even. ‘Is het echt zo erg?’ vraagt hij zacht. Ik knik. ‘Why?’ vraagt hij.
‘Zayn is zo’n… zo’n…’
‘Asshole? Jerkface? Toerag?’ Ik lach om zijn opsomming en knik. ‘Oh kom op,’ zucht Harry. ‘Zayn is geweldig!’
‘Daar ben ik nog niet zo zeker van,’ mompel ik. Ik denk weer terug aan onze ruzie over die verhouding en ik voel me plotseling intens verdrietig. Dan veegt Harry met zijn duim langs mijn wang.
‘Niet huilen, Lynny!’ mompelt hij zacht. We staan een tijdje zo in elkaars ogen te kijken, ik met mijn armen om Harry’s nek en Harry zijn handen op mijn wangen, als we plotseling een stem horen.
‘Gezellig hier?’ gromt Zayn Malik. Harry schiet terug, maar ik hem mijn armen nog steeds om mijn nek. Een beetje zenuwachtig kijkt hij naar me, en seint met zijn ogen dat ik hem los moet laten. Wat ik niet doe.
‘H-hey mate!’ zegt Harry. Hij pakt mijn armen vast en haalt hem van zijn nek af. Zayn staat fronsend toe te kijken. Ik kijk Harry geïrriteerd aan maar laat mijn ogen dan die van Zayn ontmoeten. Hij kijkt echt boos, bijna jaloers. Zijn wenkbrauwen knuffelen haast met elkaar en zijn ogen schitteren.
‘Hoi,’ zeg ik, terwijl ik iets dichter bij Harry ga staan. Zayn ziet het en zijn ogen schieten van mij naar Harry en weer naar mij.
‘Zoals ik al eerder stelde, gezellig hier zeker.’ Het kwam niet jaloers uit zijn mond. Ik had Zayn al eerder jaloers meegemaakt en dan klonk zijn stem heel anders.
Of hij is gewoon beter geworden in toneelspelen, wat heel waarschijnlijk is want hij heeft er echt geen talent voor.
‘Heel gezellig,’ zeg ik. ‘Probleem mee?’ Harry kijkt me stomverbaasd aan. Hij ziet er zenuwachtig uit.
‘Nee,’ snauwt Zayn.
Scrap angry, het is jaloers.
‘Dacht het niet,’ bijt ik terug. ‘Je ziet er nogal boos uit.’
‘Kan ik het helpen dat ik jou hier zie?’ gromt hij.
Ik moet eerlijk bekennen dat die woorden pijn deden. Ik had altijd in mijn achterhoofd gehad dat Zayn me terug wilde. Maar de manier waarop hij de woorden had uitgesproken had elk sprankje… hoop? Elke gedachte?
Het had alles laten vervliegen, verdwijnen, vervagen, verkleinen. Weg, tot een gedachteschim. Een herinnering die je je niet meer herinnert, een herinnering wiens deur dicht blijft zitten en waarvan je de sleutel kwijt bent.
Maar al die pijn die Zayn net had veroorzaakt werd verdrukt door pure woede.
Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en wil net wat terug zeggen als Harry er doorheen roept.
‘Dudes! Please!’ Zayn en ik kijken hem aan. ‘Ik word hier gek van! Jullie horen weer bij elkaar te komen, niet nog verder van elkaar af te gaan staan!’
‘Maar het was niet onz-’ begint Zayn om weer onderbroken te worden door Harry.
‘Dat weet ik ook wel. Taylor was ook een idee van hen, maar ik speelde toch ook mee? We zaten toch ook dicht bij elkaar? We zoenden toch ook?’((Ik geloof niet dat Haylor een idee van de grote baasjes was maar ik doe het hier maar gewoon))
Oké, hij heeft een punt.
Maar toch. Het is Zayn fackin’ Javadd stupid Malik.
Vroeger had ik er nog sexy bij gebruikt, of hot, of handsome, maar nu niet meer. Hij is het wel, maar hij krijgt het niet.
Zei ik nou net dat ik Zayn Malik sexy, hot en handsome vind?
Ik kijk Zayn aan, die naar beneden staarde. Hij fronst, en bijt op zijn lip.
Eigenlijk heel schattig, al wil ik het niet toegeven.
‘Alsjeblieft?’ vraagt Harry zachtjes. Hij heeft een wanhopige uitdrukking op zijn gezicht en ziet eruit alsof hij elk moment in huilen uit kan barsten.
Nu pas zie ik dat hij er moe uit ziet.
Zayn kijkt op en zijn gezicht staat verdrietig. Ik merk dat hij nog moeër is dan Harry. Slapen die jongens überhaupt wel?
En hoe gaat het worden met de tour?
‘Goed dan,’ hoor ik Zayn zacht zeggen.
Ze kijken me beide aan. Dan knik ik ook zachtjes.
‘Sorry mate,’ zegt Zayn. Hij kijkt Harry aan. ‘Ik kan zo’n lul zijn.’
‘Fijn dat je dat inziet.’ Zeg ik mompel ik. Zayn kijkt me fronsend aan en Harry schiet in de lach.
Dan steekt Harry zijn armen uit. Ik kan mezelf niet tegenhouden en werp m’n armen om hem heen. Op hetzelfde moment doet Zayn dat waardoor we met onze hoofden tegen elkaar aanstoten.
‘Jerkface,’ mompel ik tegelijkertijd met Zayn die ‘Bitch,’ mompelt.
‘Hee,’ zegt Harry zachtjes, zijn armen om ons heen slaand.
‘Sorry!’ zeggen Zayn en ik tegelijk.
Harry lacht even en geeft ons plotseling een killerhug. Hij wil net loslaten als iemand keihard “HUGTIME!!” roept, gevolgd een “HERE COMES HORAN!!”, een geluid dat tussen een lach en een zucht inzit, en vier verschillende lachen.
Dan voel ik zeven paar armen om ons heen.
‘Boys,’ mompel ik gesmoord. ‘Girls,’
‘We moeten naar Simon…’ zucht Zayn.
De acht lachen even en dan laten we elkaar los.
‘OP NAAR PAPA!’ roept Louis keihard. Hij tilt Angel, die hevig bloost, op in bruidsstijl en rent naar binnen. ‘PAS OP, WANT HIER KOMT SUPERMAN!’ Hij zet haar weer neer voor de balie en grijnst onschuldig naar de receptioniste die hen aankijkt alsof ze water ziet branden.
‘Wij hebben een bespreking met Simon Cowell,’ zeg ik grijnzend. Ik ga naast Angel staan en ze glimlacht naar me. De receptioniste trekt haar wenkbrauwen op.
‘Inderdaad. Wij zijn aliens van de planeet Music274 en meneer Cowell wil ons aannemen.’ Zegt Liam bloedserieus. Liam grijnst breed als Nola lacht, wetende dat zijn missie geslaagd is.
Harry heeft zijn pokerface opgezet en maakt een raar gebaar met zijn handen. ‘Smigel heeft ons gestuurd nadat wij een signaal hebben ontvangen. En nu, my precious, willen wij graag uw baas spreken…?’
Ik begin te lachen bij het gezicht van de receptioniste en niet lang daarna begint Niall ook te lachen. Grace giechelt en Harry grijnst naar haar, maar ze glimlacht bijna onzichtbaar terug en kijkt dan weg. Teleurgesteld slaat Harry zijn armen over elkaar heen.
‘Eh…?’ zegt ze langzaam. Zayn schudt zijn hoofd. ‘No, seriously love. We moeten Simon Cowell spreken. Deze kinderen hier, met mij erbij,’ hij wijst op de jongens en zichzelf. ‘Zijn samen One Direction. Deze bi-eauty hier,’ hij wijst op mij. ‘Is Lynn Delores. Zij is Angel Baily, zij is Gracy Terley, zij Nola Williams en zij is Gwendolyn Marric. Samen vormen zij de girlband Say!.’
‘Maar natuurlijk,’ zegt ze en ze typt wat in de computer. De lift gaat open. ‘Ga jullie gang,’
We knikken en lopen de lift in. Ik zone out terwijl de jongens en meiden praten. Vreemd genoeg hoor ik niet de stem van Zayn. Ik kijk opzij en zie hem in naar zijn schoenen kijken. Al zijn spieren staan gespannen terwijl de rest, plus ik, er juist relaxed bij staat.
‘Oi, BadBoy,’ zegt Niall plotseling. Zayn kijkt op. ‘What’s up with you? Je ziet er een beetje… gespannen uit.’
Zayn’s gezicht staat uitdrukkingsloos en zijn ogen moe. ‘Niks, niks. Heb slecht geslapen.’ Hij wuift met zijn hand.
Iedereen knikt voorzichtig en ze beginnen weer met praten. Zayn staart weer naar zijn voeten zonder dat hij merkt dat mijn ogen op hem gericht zijn.
Zijn borstkas stijgt en valt bij zijn ademhaling en zijn vingers worden in zijn bovenarmen geboord. Hij heeft zijn ogen een beetje dicht en hij bijt op zijn lip. De tattoos op zijn armen zien er fel uit in het liftlicht, en zijn haar zit rommelig. Hij draagt een wit shirt, een zwarte broek en sneakers.
Dan dringt het tot me door dat ik naar hem staar en hem precies beschrijf. Ik kijk weg en nog geen seconde later klinkt er een doffe “pling” door de kleine ruimte die aangeeft dat we zijn gearriveerd in Simon’s kantoor.
De deuren schuiven open en we stappen op het grijze tapijt, dat later overgaat in donkerbruin, eiken laminaat. Ik kijk rond en kan een glimlach net onderdrukken. Het kantoor is als mijn tweede thuis. Er zijn grote ramen die van het plafond tot de vloer lopen en op het grijze tapijt staan een paar cognacbruine, leren banken tegen over elkaar met een eiken salontafel in het midden. Bij het raam staat een groot bureau, met daar tegenover nog twee banken en een paar stoelen. Aan het bureau zit een man met zwart haar en een grote grijns op zijn gezicht.
Simon Cowell.

Reacties: