FanFic.nl

Listen to the violist

2. the story

Die woorden zijn die 7 jaar nog altijd door mijn hoofd blijven spoken. Nu was het ook wel te merken dat ze altijd bij me was. Nadat mijn moeder twee weken later plots dood in haar bed werd gevonden, voelde ik aan ieder zuchtje wind dat ze in dit huis was gebleven. Ieder jaar wat volgde werd het erger, soms vielen er gewoon fotolijstjes van de muur. Op mijn 14e, dus 4 jaar na de dood van mijn moeder leerde mijn vader zijn nieuwe vriendin kennen. Dit was alleen niet wat mijn moeder wilde, en bleef ze hun lastig vallen. Dit was zo erg dat mijn vader wilde verhuizen naar een ander huis, en ik moest dus mee. We verhuisden naar de andere kant van het land, naar een huis bij de zee. Mijn viool lag nog altijd op mijn kamer, maar sinds de dood van mijn moeder wilde ik niet meer spelen. Iedere keer als ik maar een blik op het ding wierp, dan kreeg ik al een onbehagelijk gevoel. Mijn vader heeft me al een paar keer aangekeken, en me ‘vriendelijk’ verzocht om die viool weg te doen. Voor hem zaten er te veel herinneringen aan, en hij wilde dus ook niet dat ik nog speelde.

Mijn moeder wilde me laten weten dat ze er nog steeds was, althans dat blijf ik denken. Toen ik in de stad liep om naar school te gaan viel me een nieuwe winkel op. Deze was helemaal gespecialiseerd in violen, en het leek wel of ik mijn naam hoorde roepen uit de winkel. Mijn nieuwsgierigheid won het van de angst, en ik opende deur. Een man keek me met een glimlach aan.
‘Kan ik je helpen meisje?’ vroeg hij met een aardige stem.
‘sorry, ik ..’ mijn zin kon ik niet afmaken, want er kwam een vrouw van uit het magazijn. Ze leek sprekend op mijn moeder, maar dan van 7 jaar geleden. Ze liep langs de man, maar het leek alsof hij haar niet zag. Hij keek mij vragend aan, toen ik de vrouw met mijn ogen volgde. Ze liep langs me, en keek me een keer doordringend aan.
‘ik zie je snel weer.’ Fluisterde ze, en ze leek wel te zweven terwijl ze de winkel uit liep. Ik draaide me om, om de vrouw te kunnen zien maar ze was in het niets verdwenen.
‘Is er iets meisje?’ Door deze woorden werd ik uit het verleden gehaald, en weer terug in de realiteit.
‘nee dank u, ik heb nog een oude viool thuis.’ Zei ik met een glimlach en het bracht me toen op een idee.
‘maar ik wilde vragen, neemt u hier ook tweedehands violen aan?’ de man keek me even aan en knikte toen langzaam.
‘ja hoor, als je hem morgen meeneemt, zal ik kijken wat ik er voor kan geven.’ Met een glimlach keek ik hem aan en na hem bedankt te hebben liep ik de winkel uit. Toen keek ik op mijn horloge en merkte dat ik door dit hele geval de tijd was vergeten. Nu was ik te laat voor school, maar toch ging ik nog maar.

Ik had de smoes verteld dat ik mijn tas was vergeten en weer terug moest, en gelukkig geloofde de lerares me en mocht ik de les in. De schooldag duurde maar lang, en het was saai dus ik was blij toen om 15.00 de bel ging dat het laatste uur was afgelopen. Ik liep het schoolplein af en liep weer naar de winkel. Door de etalageruit zwaaide ik naar de oude man en hij glimlachte even. Toen liep ik door naar huis, waar ik mijn tas neergooide en aan mijn huiswerk begon. Nog steeds spookte de vreemde vrouw door mijn hoofd, en ik twijfelde of ik het mijn vader moest vertellen. Zijn vriendin was nu niet thuis, dus ik kon het er wel met hem over hebben. Victoria, de nieuwe vriendin, wilde er nooit iets over horen omdat ze er bang voor was.
‘Pap, kan ik je wat vragen?’ Mijn vader kwam bij me aan de keukentafel zitten en knikte.
‘had mama een zus?’ hij keek me even vreemd aan.
‘nee, hoe kom je daar zo plots bij?’ ik schudde mijn hoofd, want ik wist niet hoe ik dit kon vertellen. Mijn vader voelde dat er wat was en keek me aan.
‘je kunt me alles vertellen he.’ Zei hij en ik knikte. Even twijfelde ik over het voorval, maar toen wist ik dat ik het wel moest vertellen.
‘Ik liep vandaag naar school, en toen kwam ik langs de nieuwe Vioolwinkel op het plein.’ Mijn vader knikte.
‘Ja die zit er sinds gister.’ Heel vreemd kwam dit nu over voor mij, aangezien gister mijn moeder precies 7 jaar dood was.
‘ik liep er langs, en het leek net of ik mijn naam hoorde roepen.’ Mijn vader keek me even vreemd aan maar toen ging ik verder met vertellen. ‘Toen ik met de man stond te praten, kwam er een vrouw uit het magazijn en die leek sprekend op mama hoe ze eruit zag 7 jaar geleden.’ Mijn vader keek naar de keukentafel. ‘Het enge was nog, dat de man van de winkel haar niet kon zien, of hij deed in ieder geval alsof hij haar niet zag.’
‘Dan denk ik dat laatste Marley, het kan niet zijn dat hij haar niet zag. Ze leek gewoon veel op je moeder, maar die leeft niet meer en dat weet jij ook!’ Mijn vader stond ruw op en liep naar zijn werkkamer. Had ik nou iets verkeerds gezegd?


Die avond na het eten stond ik in mijn kamer. Mijn doos van mijn viool lag al op mijn bed, en ik had voor het eerst sinds we hier woonden mijn viool weer opgepakt. Voorzichtig zette ik hem tegen mijn nek en begon ik wat te spelen. Het voelde heel vloeiend aan, alsof ik er nooit mee gestopt was. Toen keek ik even in de spiegel en van schrik liet ik bijna mijn viool vallen. Achter me stond ze, mijn moeder en de vrouw uit de winkel. Het was een en dezelfde persoon. ‘speel Marley, Speel.’ Zei ze met een fluisterende stem. Nog na trillend van de schrik van het zien van mijn moeder pakte ik mijn viool weer op. Ik speelde haar favoriete nummer en zelfs bij haar schim kwamen de tranen op. Toen ik klaar was met spelen keek ik haar weer aan, en ik zag dat ze wat doorzichtiger was geworden.
‘Niet gaan mama, waarom ben je hier?’ mijn moeder glimlachte alleen maar en ze gebaarde naar de viool.
‘Blijf spelen en verkoop hem niet, dit was alles waar ik op gewacht heb. Om jou nog een keer te horen spelen, en ik kon er niet tegen dat je vader geen tijd meer voor je had. Ik hou van je, en ik zal altijd op je neer blijven kijken maar ik zal nooit meer contact met je kunnen zoeken.’ Ik keek naar mijn moeder en ik stak mijn hand naar haar uit. Haar vinger raakte de mijne, en het voelde alsof er een veertje langs ging.
‘Ik hou ook van jou mama, en ik zal blijven spelen.’ Mijn moeder verdween langzaam in het niets.
‘I promise.’ Zei ik en dat waren de laatste woorden die ik ook tegen mijn moeder heb gezegd.

Na dit hele geval ben ik bij de vioolwinkel gaan werken, en heb ik mijn eigen viool gehouden. Ik ben er op blijven spelen, en ik geef de laatste tijd weer optredens. Ik merk dan dat mijn moeder ergens het allemaal kan zien en horen, en ook vind ik het fijn dat ze nu mijn vader en stiefmoeder met rust laten. Zo is alles toch nog goed afgelopen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.