FanFic.nl

Trust nobody

hoofdstuk 5

22 december 2013

Snel check ik nog een keer of ik alles ingepakt heb en of ik alles in wat ik nodig heb in mijn schoudertas zit. Gelukkig heb ik met het hotel afgesproken dat zij mijn bagage naar het vliegveld brengen en inchecken, dan loop ik niet de hele dag door Rome met zoveel bagage. Ik loop nog in mijn pyjama, dus ik open nog snel één van de tassen, en haal er een spijkerbroek met een warme, bordeaux rode trui en twee paar sokken uit. Het sneeuwt zachtjes buiten en het is echt heel koud. Er wordt op de deur geklopt, Jurre is vroeg! Snel loop ik naar de deur en open hem, daar staat Jurre met rode wangen van de kou en een olijke lach.
‘Kom erin!’ Uitnodigend houd ik de deur voor hem open, hij stapt met een snelle pas naar binnen. Gelijk gaat zijn blik naar de tassen.
‘Vertel me alsjeblieft niet dat we die mee moeten gaan nemen door de stad!’
Ik wil hem even pesten, ik probeer hem zo onschuldig mogelijk aan te kijken terwijl ik zeg:
‘Jij wilde toch de gentleman zijn?’
Zijn blik is duizenden euro’s waard, het is een mengeling van ongelovigheid en afschuw. Het werkt op mijn lachspieren. Ik probeer het nog in te houden, maar het ontsnapt. Hard begin ik te lachen.
‘Niet grappig!’
Hij snuift verontwaardig, ik let er niet meer op en pak mijn handtas.
‘Ready to go!’

De hele tour opschrijven lijkt me niet belangrijk, maar het was geweldig. Hij wist allemaal interessante verhalen over Rome, nog nooit had ik geschiedenis zo leuk gevonden, we eindigden om 4 uur in restaurant Ceasar, voor een vroeg diner. Het is een oud en bedompt restaurantje, er zitten ook niet veel mensen. Alleen een paar oude Italianen aan de bar, we worden ook erg bekeken, waarschijnlijk komen hier alleen vaste klanten. Extra kans dat ze Roos nog herinneren. We gaan zitten aan een tafeltje bij het raam.
‘Dit restaurant had ik nou niet bij jou verwacht.’
‘Ze schijnen hele goede pizza’s te hebben.’
Laat de pizza’s lekker zijn, anders heb ik veel uit te leggen.
‘De liefde gaat door de maag.’
Hij kijkt me plagend aan. Hij heeft als hij me plaagt, leuke sterretjes in zijn ogen en kuiltjes in zijn wangen als hij lacht.
‘Waar blijft de ober?’
Hij kijkt geërgerd rond.
‘Ik ga wel even kijken.’
Snel sta ik op voordat hij kan reageren, de kans om de foto te laten zien. Ik loop naar de bar en ga met mijn rug naar Jurre staan.
‘Excuse me.’
Een jonge Italiaan komt voor me staan. Ik laat hem de foto zien.
‘Did you see one of these girls?’
Hij schudt zijn hoofd, dan roept hij naar achteren waar de keuken waarschijnlijk is. Een oude man met een stok komt naast hem staan. In het rap Italiaans begint de jongen te praten, dan kijkt de man aandachtig naar de foto’s. Hij begint ook rap te praten. Dan begint de jongen te vertalen.
‘He says he saw that girl’ Hij wijst naar Roos.
‘Was she alone?’ Vraag ik gespannen, mijn stem klinkt een paar octaven lager, mijn hart gaat op hol, eindelijk heeft iemand Roos gezien!
De jongen vertaalt snel, de man denkt lang na. Dan begint hij te praten, de jongen vertaalt gelijk.
‘There was a man, he doesn’t remember how he looked.’
Ik bedank ze uitvoerig, ik wil omdraaien om weer weg te gaan maar dan herinner ik me dat ik hierheen was gelopen om te bestellen.
‘Can we order some food?’
De jongen knikt en gebaart dat hij zo komt. Ik loop snel weer terug naar Jurre. Wie zou die man kunnen zijn, Roos was niet het type om zomaar met iemand mee te gaan.
‘Ik vroeg of er iets was.’ Jurre’s stem schalt door de ruimte, verschrikt ontwaak ik uit mijn gedachten.
‘Sorry, ik..’
‘Was in gedachten verzonken?’
Ik knik beschaamd, hij kijkt me onderzoekend aan. Gelukkig komt de jongen om ons eten te bestellen. Ik bestel een salami pizza, Jurre een pizza met heel veel kaas. Als de jongen weg is, kijkt hij me doordringend aan. Ik voel mijn wangen warm worden, wat altijd gebeurd als ik rood wordt.
‘Waarom naar dit restaurant?’
Shit, hij heeft door dat er iets niet klopt. Wat moet ik nu zeggen, de waarheid? Gelijk moet ik denken aan wat Martha altijd zei: ‘Your better off, with a very good ly.’
‘Een oom van me raadde dit restaurant aan.’
Hij knikte bedachtzaam, maar ging er niet op door. Ik slaakte een diepe zucht en neem me voor om verder geen leugens meer te vertellen. Als ik nu een nieuw onderwerp had zou het veel makkelijker zijn om niet te liegen. Baby verhalen werken altijd.
"Heb ik jou wel eens het verhaal verteld van de snoepjesjacht en de eieren?"
"Nee, maar dat klinkt heel interessant."
Ik grinnik en begin mijn verhaal.
"Vroeger gingen we op vakantie naar Zeeland, luxe hotels en alles erop en er,aan. Op het strand kwam ik Saskia tegen, ze was net zo oud als mij in die tijd, acht jaar. Sas verbleef op een kleine camping. Na heel lang zeuren mocht ik bij haar spelen. De camping was een grasveld, met allemaal campers aan de rand van het grasveld. Toen hadden we trek, dus we gingen op snoepjesjacht. We begonnen in Saskia"s camper, daar hadden we een rol mentos uit de kast gehaald. Maar die was drop smaak en het was echt vies, dus we moesten door. De volgende camper was van een ouder echtpaar."
De pizza's werden gebracht, ze zagen er echt heerlijk uit. Mijn maag begon te knorren. Jurre hoorde het en begon het lachen. Zijn lach was zo ontzettend aanstekelijk, dat ik ook mee moest gaan lachen.
"Eetsmakelijk, schoonheid." Zegt hij terwijl hij naar me knipoogt. Iets in mijn maag keert om, wanneer hij het zegt. Mijn wangen worden weer warm en ik begin weer te blozen.
"Eetsmakelijk."
We nemen beide een hap, de pizza is zo lekker.
"Vertel verder, ik ben ontzettend benieuwd."
"De camper was dus van een ouder echtpaar, de deur stond open en ze waren niet naar binnen. Saskia glipte naar binnen, ik stond bij de deur op de uitkijk. Na tientallen seconde riep ze mijn naam. Kijk! Eieren! Die zijn ook lekker! Toen klonk er achter ons een barse stem: Leg die eieren onmiddelijk terug! Saskia schrok zo dat ze de eieren uit haar handen liet vallen."
Jurre begint heel hard te lachen.
"Hoe ging het verder?"
"We kwamen erachter dat ze nog niet gekookt waren, dus de hele keuken zat onder de eieren. We moesten van Saskia"s moeder nieuwe eieren gaan kopen van ons zakgeld en ik heb mijn eerste schoonmaakles gehad."
Hij heeft zijn pizza al op, ik moet nog beginnen.
"Vertel jij een verhaal, dan kan ik ook gaan eten."
Hij schraapt zijn keel.
"Het is eigenlijk een best beschamend verhaal van een paar jaar geleden, ik was denk ik vijftien jaar. Ik werkte in een supermarkt en was aan het vakkenvullen met twee andere jongens. Zeep producten, wasmiddel en soort van poeder. Toen liep er een hele knappe meid voorbij, ze leek wel op jou. Toen lieten we tegelijk alles vallen."
Vind hij me knap? Of zou hij het zomaar zeggen? Naast mijn zussen viel ik altijd in het niets.
"Smeerboel dat het was!"
"Was je afdelingleider niet boos?
Hij begint te grinniken.
"Dat was het mooiste, hij zelf was één van de andere die iets lieten vallen."
Ik begin heel hard te lachen.
"Ik zie het helemaal voor me. Een beetje uit één van die tv series. Nerds die een keer een knappe meid zien langskomen en dan alles laten vallen."
Hij kijkt me strak aan.
"Je vindt me een nerd?
Wat heb ik nou weer gezegd, ik met mijn grote mond altijd.
"Nee, alleen in tv series zijn het altijd nerds."
Hij knikt bedachtzaam.
"Wat denk je dan van mij?
Goede vraag, wat denk ik van hem? Dit moet ik heel zorgvuldig formuleren.
"Ik denk dat je..."
Hij kijkt me met puppy ogen aan, ik kan er echt niet tegen.
"Stop met me zo aan te kijken, ik durf niet eens meer wat te zeggen!"
Hij begint weer te lachen, wat ik niet heel erg op prijs stel.
"Dan zeg ik het niet."
Hij stopt gelijk.
"Aah, kom op! Ik ben heel benieuwd."
"Nee, te laat."
Hij kijkt even teleurgesteld.
"Wat moet ik doen, zodat jij het verteld?"
Ik doe net of ik heel lang moet nadenken, terwijl ik mijn antwoord al lang weet.
"Ik vertel het als we weer in Nederland zijn!"
Hij kijkt verschrikt op zijn horloge.
'Verdorie, het vliegtuig vertrekt over drie uur!"
Hij begint gehaast zijn portemonnee te zoeken, maar ik ben hem al voor en wenk de jongen die ook de pizza's bracht.
"How much do I need to pay?"
Jurre doet zijn mond al open om te protesteren, maar ik leg een vinger op zijn mond.
"Twenty euro, please."
Jurre heeft net zijn portemonnee gevonden, maar ik heb al een briefje van vijftig euro gepakt en geef het snel aan de jongen.
"You can keep it."
De jongen begint te glunderen.
"Thank you, have a nice day!"
Jurre kijkt me verwonderd aan, hij heeft mijn jas al vast en houd hem voor me open, zodat ik er gelijk in kan steken. Samen lopen we snel het restaurantje uit.
"Ik had nog zo gezegd dat ik dat ik wilde betalen."
Hij zei het met een verontwaardigt gezicht. Ik gaf hem een speels duwtje, hij probeerde me te pakken, maar ik rende lachend weg.
Hij kon jammer genoeg veel harder rennen en was dus ook snel bij me, hij pakte me op, ik spartelde tegen maar het hielp niets. Ik keek hem met mijn puppyogen aan.
"Wil je me alsjeblieft loslaten."
Hij loopt gewoon door. Veel mensen kijken naar ons.
"Jurre, anders vertel ik het ook niet in Nederland hoor!"
Langzaam laat hij me zakken, eindelijk voel ik met mijn voeten de grond weer.
"Maar als je niet uit kijkt, laat ik je nooit meer los."
Hij kijkt me bloed serieus aan. Zijn ogen laten me niet los, zo staan we een tijdje. Dan houdt hij een taxi aan die ons naar het vliegveld brengt.

Het verhaal over de eieren is echt gebeurd, op een paar kleine details na (:

Reacties: