FanFic.nl

Miss Secret[Zayn Malik] COMPLETED

Ch. 2

~Eihlynn POV~
Voor het toeren zijn er twee bussen. Eentje is voor gewoon onderweg, met zitplaatsen, een badkamer en voedsel enzo. De andere is met slaapplaatsen en een badkamer. Simon heeft ons ook nog verteld dat we later ook per trein gaan reizen. Laten we zeggen, de trein die in één richting gaat. Ha! Vat je ‘m? Zeggen=Say en één richting=One Direction!
Laat maar.
We gaan als eerste in drie plaatsen in de UK optreden, dan nog in 1 plaats in Ierland, dan gaan we over naar andere landen in Europa, dan over naar Noord- en Zuid-Amerika, dan Afrika, dan Oceanië, dan Azië en dan weer terug naar de UK. Daar splitsen we op of gaan we samen weer verder.
Nog niet gepland.
Ik klim in de bus, mijn witte koffer, die een Britse vlag op de voorkant heeft zitten en allemaal stickers van landen erop geplakt heeft zitten mee naar binnen slepend.
Heeft je moeder je nooit geleerd dat je nooit, maar dan ook echt NOOIT in je eentje een zware koffer een trapje op moet tillen omdat je anders valt?
De mijne niet.
Ik verlies mijn evenwicht en val achterover, om opgevangen te worden door sterke armen. Als ik mijn ogen open doe staar ik recht in bruine met lange wimpers. Zayn fronst en zijn ogen staan een beetje boos maar tegelijkertijd ook bezorgt.
‘Waarom wachtte je niet?’ vraagt hij grommend. ‘Dan hadden wij je koffer naar binnen getild.’
Ik sla mijn ogen neer en mompel een sorry. Zayn antwoordt met een zucht, tilt me op mijn voeten en draait me om zodat ik hem aankijk. ‘Alsjeblieft, wacht gewoon en ga niet je eigen gang. Je had je kunnen bezeren.’
Ik verbaas me erover hoe bezorgt hij kijkt. Was hij werkelijk bang dat ik me zou bezeren? Ik kijk naar mijn voeten en haal mijn schouders op.
‘Lynn?’
‘Wat?’ vraag ik bot. Ik kijk hem nog steeds niet aan.
‘Lynn, kijk me aan please!’ Als ik dat niet doe zucht hij weer. ‘Laten we nou niet kwaad op elkaar zijn, of ruzie maken, OK? Een tour hoort leuk te zijn.’
Mijn hoofd schiet omhoog. ‘Oh, dus je vindt het niet leuk dat ik mee ga?’
‘Na-natuurlijk wel! E-en Liam heeft dan ook zijn vriendinnetje bij zich, Harry kan zich op Grace richten-’
‘Zayn!’ hoor ik Harry roepen. ‘Lynn! Kom even helpen met de rest van de koffers!’ ‘Ik kom! Wacht even!’ Zayn laat me los, tilt zijn koffer en de mijne op alsof ze niks wegen en zet ze neer in de bus. Dan springt hij er weer uit en loopt naar de richting van Harry’s stem. Ik loop erachteraan.
Als we daar aankomen zie ik tot mijn grote verbazing een enorme hoop koffers. Ik gluur even naar Zayn en zie hem verbijsterd naar de berg kijken. Liam ziet er geïrriteerd uit, Louis is nog steeds verbaast, Harry heeft een halve grijns op zijn gezicht en Niall is aan het lachen. Gwendolyne is aan het sms’en, en Nola, Angel en Grace kletsen, een beetje verwonderd naar de koffers kijkend.
Ik kijk om me heen en zie Lou, Hannah en Quinty naar ons toekomen lopen. Ze grijnzen alle drie breed.
‘Wat heeft dit te betekenen?’ vraagt Liam lichtjes verhit. Lou klopt hem op z’n arm.
‘Rustig maar LiLi, het is de jullie kleding en make-up.’
Harry grijnst breder. ‘Pluspuntje voor Malik,’ Hij glimlacht onschuldig als Zayn hem geïrriteerd aankijkt.
Quinty rent naar Niall toe die zijn armen gespreid heeft. Ze springt in zijn armen en drukt een kus op zijn mond. Niall lijkt nog vrolijker dan dat ie normaal al is en kust haar terug.
‘Moeten we dat allemaal in de bus dragen?’ kreunt Zayn. Lou knikt en ik grijns. ‘En de meisjes hoeven niets te doen.’ Zeg ik terwijl ik naar de meisjes toe huppel.
Alle jongens kijken ons geïrriteerd aan we glimlachen onschuldig. Niall en Harry geven het op met een zucht en beginnen met de koffers te sjouwen. Louis helpt even later ook mee en daarna helpt Liam ook. Zayn blijft over en kijkt ons met zijn armen over elkaar heen geslagen aan.
‘Ik vertik het,’ zegt hij grommend. ‘Ik vertik het ik vertik het ik vertik he-’
‘ZAYN!’ roepen vier stemmen tegelijk. ‘GOED DAN!’ roept Zayn terug en mopperend begint hij ook de koffers te tillen.
Lou steekt glimlachend haar hand op en we drukken er alle zeven een high-five op.

Ik ben nog als enige wakker en zit op de bank in de bus te lezen. Het is de slaapbus, waar ook een bank in bij zit in een aparte ruimte, en het is doodstil behalve de ademhalingen en wat gesnurk van de meiden en de jongens.
‘Hij had dertien mensen vermoord met één vloek?’ zei Harry, die de pagina teruggaf aan Sjaak.
Ik weet het, ik weet het, “Harry Potter”. Don’t blame me, alright? Ik vind het geweldige boeken.
‘Klopt,’ zei Sjaak. ‘En met getuigen d’rbij. Op klaarklichte dag. Daar was een hoop stennis over, wassetniet Goof?’
‘Jep,’ zei Goof kort en bondig.
Sjaak draaide zich om in zijn leunstoel en legde zijn handen op de rugleuning, zodat hij Harry beter kon aankijken.
‘Zwarts was een aanhanger van Jeweetwel,’ zei hij.
‘Wat, van Voldemort?’ zei Harry, zonder er bij na te denken-
‘Lynn?’ vraagt Zayn. Hij staat in een zwart T-shirt en boxershorts voor me, zijn wenkbrauwen gefronst. ‘Ben je nog op? Moet je niet slapen?’
‘Ik ben nog niet moe,’ zeg ik kattig. ‘En moet jij niet slapen?’
Zayn haalt zijn schouders op. ‘Lukte niet. Eerste nacht in de bus is altijd kut.’ Hij gaat tegenover me zitten en begint met zijn mobiel te spelen. Tot nu toe had ik niet gemerkt dat hij hem in zijn hand had.
Ik knik en lees weer verder.
Zelfs Sjaaks puisten verbleekten, en Goof gaf zo’n ruk aan het stuur dat een hele boerderij opzij moest springen om niet tegen de bus te botsen.
‘Benje niet goed gaar ofzo?’ piepte Sjaak. ‘Waarvoor zeggie die naam nou?’-
‘Wat lees je?’ vraagt Zayn nieuwsgierig, die de tekst die zich afspeelt in mijn hoofd onderbreekt.
‘Harry Potter en de gevangene van Azkaban.’ Antwoord ik. ‘Maar wat gaat jou dat aan?’ vraag ik bits. Mijn ogen blijven op de regels hangen, maar het lukt me niet om te lezen terwijl ik het wel wil. Als ik nu verder lees, komt niks ervan in mijn hoofd omdat ik dan naar hem luister.
‘Ik ben gewoon nieuwsgierig,’ zegt hij, ietwat gekwetst. Ik voel geen spijt. Hij heeft het verdient.
‘Sorry,’ zei Harry haastig. ‘Sorry. Dat was ik even vergeten-’
‘Vergeten!’ zei Sjaak zwakjes. ‘Allemachies, moetje m’n hart horen bonken…’
‘Dus- dus die Zwarts was een volgeling van Jeweetwe-
‘Lynn!’ zegt Zayn dringend. Ik kijk geïrriteerd op en hij kijkt me kwaad aan. Zijn ogen staan fel en hij heeft weer die frons. Die frons die hij bijna altijd heeft als hij naar me kijkt, of als ik bij hem in de buurt ben.
‘Wat?’ vraag ik zuchtend. ‘Je luistert niet, hé?’ Hij klinkt chagrijnig. Zó verschrikkelijk chagrijnig. Waarom toch steeds? ‘Ik vroeg je waarom we altijd zoveel ruzie moeten maken. Alhoewel ik het totaal niet eens ben met het management dat we bij elkaar moeten komen, vind ik dat we het toch moeten proberen. Gewoon proberen om met elkaar op te schieten.’
‘Dat is het-’ begin ik luid, maar Zayn kijkt me doordringend aan, sist dat ik stiller moet zijn en gebaart naar de ruimte achter de dunne muur. Oh ja, de anderen slapen. ‘Dat is het ‘m nou juist,’ herhaal ik, ditmaal zachter. ‘Ik kan niet meer met je opschieten, Zayn! Je hebt me pijn gedaan-’
‘Ik heb toch gezegd dat het manageme-’
‘-je hebt me pijn gedaan’ ga ik koppig verder. ‘door met die- die- slet mee te gaan, en je kwam na een week weer met hangende pootjes terug. Ik had me er in die week al overheen gezet, Zayn. Ik had niet verwacht dat je terug zou komen, maar je deed het en dat brak m’n hart nog me-’
‘Luister nou even naar me!’ sist Zayn, die me ruig onderbreekt. Hij kijkt me woedend doch verdrietig aan. ‘Ik heb gezegd dat het management dat plande! Waarom geloof je me niet? Zij wilden dat ik met die bitch mee moest, om spanning tussen ons op te bouwen voor de fans en de paps! Ik weet niet waarom ze jou daar niet over hebben geïnformeerd, maar-’
‘Dat geloof ik graag,’ sneer ik.
‘-maar dat hebben ze niet gedaan. Ik wil haar niet, Lynn.’ Hij klinkt plots een beetje wanhopig. ‘Ik wil…de alleen maar jou! Het was de schuld van het management! Please, Lynn, je moet me geloven…’ hij kijkt me verdrietig aan.
Ik haal diep adem, leg mijn boek aan de kant en sta op.
‘Hoe graag ik dat ook wil, Zayn, ik weet zeker dat je liegt. Je had gewoon even iemand extra nodig. Ik weet niet wat het was, misschien zoende ze beter of misschien was ze beter in bed, weet ik veel.’ Ik haal weer diep adem. ‘Maar ik weet zeker dat je liegt-’ Leugenaar ‘-en dat het management er niets mee te maken had.’
‘Je weet dat dat niet waar is!’ zegt Zayn. Hij klinkt weer een beetje boos en zijn ogen fonkelen in het zwakke licht.
‘Misschien niet,’ geef ik toe met een zachte fluisterstem. ‘Maar ik weet ook dat ik niet zeker weet of ik je kan vergeven.’
Ik draai me om, en loop naar de slaapruimte. Een deel van het liedje Forgiving you, dat ik heb geschreven voor Zayn, gonst door mijn hoofd. Steeds herhalen die paar zinnen.
Forgiving you is harder
Harder than I thought
Because the lie you told me
Was bigger but then bought
~Zayn POV~
Ik verpest het ook altijd! Een kreun verlaat mijn lippen en ik ga languit op de bank liggen. Ik sluit mijn ogen en luister naar de draaiende motor, en het geluid van wielen op asfalt.
Het is vreemd maar het geluid maakt me slaperig doch alert.
Ik ben moe, heel moe, maar ik kan niet slapen. Ik heb liedjes van het nieuwe album van Say! op de radio gehoord. Één daarvan heet “Like him”, en ik weet niet waarom maar ik denk dat Lynn het geschreven heeft toen we nog samen waren.
Like his smile
Like his hair
Like his eyes and
Like his style
Like his dance and like his spins
Like the way he laughs and grins
Like his grunts and like his snorts
And his morningmood of course
Like that he got out his shell
He’s the one for who I fell
“Like his dance and like his spins”, ik danste altijd met haar. Tijdens het afwassen, als we een leuk liedje op de radio hoorden. Ik draaide haar dan altijd in het rond, en zij mij. “morningmood”, that’s obvious, ain’t it? Ochtendhumeur. Dan “he got out of his shell”. Ik was vroeger altijd erg gesloten. Ben ik nog steeds een beetje, maar wel minder.
Waarom zit ik dingen waarvan ik denk dat het over mij gaat te beschrijven? God, dit heb ik dus altijd. Ik wil slapen, maar het lukt niet omdat ik aan van alles denk. En als ik dan wel slaap, is het voor mijn gevoel veel te kort.
Ik open mijn ogen en staar naar het plafond. Waarom gelooft Lynn me niet? Een meende ze het dat ze me wilde geloven?
Ik pieker weer. Way to go, Malik.
Ik sta op en loop naar het slaap gedeelte. Het licht van de maan door een raampje valt precies op de slaapplaats van Lynn en belicht haar gezicht. Automatisch begin ik te glimlachen. Ze ziet er vredig uit als ze slaapt. En zo mooi-
Nee man, dat kun je niet meer denken. ’t Is klaar tussen jullie. Bye bye Layn.
Layn. Verander de Y in een I en het is lain, gelegen. Voltooid deelwoord van lie, liggen.
Voltooid, gedaan.
Was het voorbestemd ofzo?
What The Fudgecakes, ik begin vreemder en vreemder te piekeren. Ik lijk wel een meid.
Ik schud mijn hoofd en klim in mijn bed. Als ik eindelijk opgekruld onder de dekens lig, mijn ogen dicht heb en het voelt alsof ik wegzweef, is er nog maar één ding in mijn gedachten.
Of beter gezegd één iemand.
Lynn DeLores, het meisje die altijd haar mening spreekt en het haat als iemand iets achterhoudt.
En toch heb ik het gevoel dat juist zij over iets liegt.
Het gaat niet over wat ze denkt over het management. Nee, dat zeker niet. Het is iets anders.
En wat dat “iets anders” is, ga ik uitvinden.

Reacties: