FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Venon

Ty was al meer dan een halfuur weg, ‘tools’ halen om de sloten open te kunnen maken. Jader was samen met Cars naar zijn huis om nog wat dingen door te nemen en om te kijken of er een camera was die het wel deed. Ikzelf was op weg naar een supermarkt die om de hoek lag van het plein. Silver had geen eten meer.
Met een sissend geluid schoven de glazendeuren open voor mijn neus. Silver trippelde voor me uit en nam zijn eigen route. Links van me zag ik al hoge schappen staan vol hondenspullen. Jammer genoeg zag ik ook iets wat niets met honden te maken had.
Onzichtbaar manoeuvreerde ik me langs een schap en hoopte dat de dozen hondenbrokken groot genoeg waren om mijn gezicht te verbergen. Het geluk zat me alleen niet mee en hoorde wat ik niet wilde horen.
“Heey, Poppetje! Wat doe jij hier?”� Een rilling sloop over mijn ruggengraat bij het voelen van een arm van Venon. Hij was een vieze kwal, zat altijd aan me, en was ook nog eens de leiders van Der Taifun. Hij had zwart haar dat vettig tot een kuif was gevormd en zijn ego was vijf kilometer verderop te voelen. Hij probeerde altijd me zover te krijgen dat ik bij hun groep voegde, maar mijn antwoord was altijd simpel: mijn hoofd wegdraaien en weglopen. Dat pikte hij tot nu toe, maar ik vroeg me af hoe lang dat nog zou duren. Hij kon echt een driftkikker zijn en dat maakte me best nerveus wanneer ik met hem alleen was, nu was er geen feedback van mijn groep.
“Wat moet je,”� beet ik hem toe. Het maakte me niet meer uit dat ik in de minderheid was. Die gast moest gewoon van me afblijven. Iemand moest hem toch op zijn plaats zetten? Blijkbaar was ik daar voor uitgekozen.
Ik zag aan dat hij verbaasd was van mijn reactie. Ogen vertelden meer dan dat je zou willen. Ze stonden groot, vol ongeloof, en dat deed me goed. Even voor een paar seconden was hij niet de stoere Venon die alles durfde. Nee, dit keer was het Venon met een bek vol tanden. Mijn trots was weer een trede omhoog gestegen en bij hem was die één gedaald. Hij schraapte zijn keel maar om de stilte niet zo stil te houden en gaf een vluchtige bleek naar zijn ‘maatjes’, die stonden af te wachten wat hun leider voor een tactiek zou aanpakken.
“Nou, nou, nou,”� begon hij maar met zijn ‘tactiek’, “waarom zo vijandig, ik heb je toch niets misdaan, of wel?”�
Ik begon hem steeds vuiler aan te kijken. Hij moest eens weten. O, wacht, dat wist hij!

Jammer genoeg begon ik terug te denken aan wat hij inderdaad had aangedaan. Het was vorig winter in ‘77. Het had nog nooit zo hard gestormd als die nacht. De schakelaren van de ventilators waren vastgevroren, dat was te minste wat rond ging. Er was in ieder geval geen hond te zien buiten, behalve die van mij.. Silver was verdwenen. Ik snapte niet hoe het kon, hij was niet zo’n hond die moeilijk luisterde, hij luisterde zelfs té goed. Maar ik kon niet anders dan hem zoeken. Hij was misschien een wolfshond, maar zelfs hij kon die storm niet overleven.
Blind liep ik rond. Mijn handen onder mijn oksels voor warmte en mijn capuchon een groot gedeelte over mijn gezicht getrokken. De kille wind was niet om uit te houden. De windvlagen sneden als messen langs mijn schrale wangen en lippen. Het bloed was goed te proeven, maar dat was het laatste waar ik aan dacht. Ik kon me alleen maar concentreren op Silver, waar hij zou kunnen schuilen. Het was alleen te moeilijk om iets te vinden. Steegjes, winkels en huizen waren dicht gesneeuwd. Ik kon alleen maar hulpeloos schreeuwen en fluiten, hopend dat hij daarop zou reageren. Maar er was niks. Na meer dan een uur gezocht te hebben was mijn stem verdwenen, te droog om er nog wat uit te krijgen.
Uiteindelijk had ik mijn punt bereikt. Mijn grens. Ik kon gewoon niet meer. Mijn oksels waren niet meer warm genoeg om mijn handen van bevriezen te houden. Elk deeltje in mijn lichaam was koud en zwaar. Het voelde niet meer van mezelf, het was eerder steen. Ik kon alleen maar geruisloos piepen. Ik wilde niet opgeven, het kon niet, het mocht niet. Er stond een hond op mij te wachten die geen kant op kon met die storm. Het beeld van hem die bedolven was onder de sneeuw kwam niet meer uit mijn gedachte. De ergste scenario’s gingen voorbij. Hoe ik hem tegen zou komen, verstijfd, koud en met ogen die me kil aanstaarde. Dat ik op mijn knieën viel en om zijn hals vloog. Ik probeerde toen te huilen, maar alles was bevroren.
Tijdens de scenario’s die afspeelde, hoorde ik een jammerend geluid. Hondengehuil. Silver. Ik wist niet waar ik het vandaan haalde, maar er kwam een opkomende kracht uit me die al het lood uit mijn benen knalde. Ik zette door, maakte grote stappen om vooruit te komen door de pakken sneeuw. Het gehuil werd steeds duidelijker en de verkramping in mijn hart steeds pijnlijker. Ik had Silver nog nooit zo vreselijk horen janken. Ik was bang. Doods bang. De scenario’s wilde weer opnieuw afspelen in mijn hoofd, maar ik vertikte het om er aan te denken.
Ik greep naar de muur en keek de hoek om. De vlagen sneeuw belemmerde nog steeds mijn zicht, maar ik kon er nog net allemaal lichtjes doorheen zien. Hoe beter ik keek, hoe meer ik eruit kon halen. Uiteindelijk bleken het fakkels te zijn. Voor mij stond een groep mensen in een cirkel en ik vreesde voor het ergste. Ik wist wat ik zou aantreffen midden in die cirkel.

“Je hebt me het ergste aangedaan wat iemand maar kon doen.”� Woest door de nare herinneringen, die hij me terug had gebracht, duwde ik hem bruut van me af en liep met voer voor Silver naar de kassa. Nooit, maar dan ook nooit meer wil ik in zo’n situatie terug komen, en dan helemaal niet met Silver in de hoofdrol.

Reacties: