FanFic.nl

schrijfwedstrijd

Foutje

Kay liep rusteloos door haar huis. Al dagen voelde ze zich somber. Ze miste hem, maar kon niet terug. Dat zou te pijnlijk voor haar zijn. Ze wist dat hij haar zou proberen te vinden. Hij zou spijt hebben van het misverstand, van zijn daad. Ze zou bij haar keuze blijven, ze zou wel moeten. Uit zelfbescherming. Hij was te ver gegaan. Hij zou het niet meer goed kunnen maken.

Voor Kay was alles afgelopen. Ze had niet willen zien wat ze had gezien. Haar ogen traande. Grote zouten druppels vielen neer op het eikenhouten parket. Ze zouden het verwoesten als het niet snel opgeruimd zou worden. Het zou uitbijten in het houd en het lelijk maken. Precies hoe Kay zich nu voelde.
In een waas bleef ze het beeld voor zich zien. Davids telefoon met het berichtje. Haar beste vriendin naakt op de foto. Ze was woedend en wilde haar confronteren. Haar vriend uitdagen, hoe kon ze. Hem van haar afpakken, gezien zij de mooiste van hen twee was. Dat zij meer recht op hem zou hebben. Ze had nooit gedacht dat het allemaal al veel erger was, veel verder was, dan ze vermoede. Dat ze samen al verder waren.

Als ze buiten liep, leek het alsof ze hem overal zag. Alsof hij haar gevonden had. Ze voelde zich niet op haar gemak, wilde het liefst meteen weer naar binnen. Ze dwong zichzelf naar buiten te gaan, te blijven. In haar ooghoeken hield ze iedere beweging van de vreemden om haar heen in de gaten. Als iemand te dicht in haar buurt kwam, liep ze prompt de andere kant op. Ze zou later wel weer zien hoe ze daar weer terug zou komen om haar eerder geplande route te vervolgen.

Kay dacht terug aan de ruzie die volgde. David had het niet zien komen. Hij wist niet dat zij het wist, dat zij hen samen had gezien. Het geschreeuw, het gebonk en gekras van meubelen die verschoven werden. Het voelde alsof het gisteren zou kunnen zijn geweest. Hoe ze tijdens het schreeuwen naar elkaar, haar spullen was gaan pakken. Hoe woedend hij schreeuwde tegen haar en toen hij merkte dat het niets uithaalde, smeekte dat ze zou blijven. Dat ze er wel uit zouden komen.

Ze wist niet meer hoe het vervolgens was gegaan. Haar herinneringen waren onscherp en paniekerig. Borden werden kapot gegooid ergens aan de andere kant van het huis. Kay was naar buiten gerend. Ze was weggegaan met wat ze mee kon nemen. Ze was vertrokken met pijn in haar hart, niet wetend waar ze naartoe kon gaan.

Kay zat onderuitgezakt op de bank. Iemand had haar aangesproken tijdens haar tocht, een klein kind. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen dat ze weg zou lopen. Ze had echter totaal niet verwacht waarmee het kind zou komen. Het was jaren geleden dat ze David voor het laatst had gezien. Het kind bleef maar praten. Kay bleef luisteren, ze kon niet anders. Haar verdriet voelde ze weer opwellen hoe meer het kind bleef praten. Ze voelde het al aankomen wat het ging zeggen. Ze wilde het niet horen. ‘Ik was een foutje.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.